Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Szósta część serii podobała mi się bardziej niż poprzednia, bo lepiej odnalazłam się w przestrzeni, w której Przemysław Piotrowski umieścił tym razem swoich bohaterów. Może dlatego, że sama chętnie rzuciłabym wszystko i wyjechała w Bieszczady, a może po prostu na plus zadziałało mniej wielkiego miasta i polityki. Wystarczyły mi miejscowe układy, nawiązania do niejednoznacznej przeszłości, niepokojąca legenda, aura tajemnicy i pokręcona kryminalna zagadka osnuta wokół zawodu smolarza. Nie mogę jednak nie wspomnieć, że coraz większy problem mam z Igorem Brudnym – nijak nie potrafię się do jego postaci przywiązać, poczuć sympatii i mocniej przejąć się jego problemami. Prawdę mówiąc to trochę mnie drażni, ale tłumaczę to sobie tak, że lepsze to niż zupełna obojętność, prawda?

Z różnych serii po które sięgam ta do tej pory nie stała się jedną z ulubionych – dobrze mi się ją czyta, spędzam przy niej kilka godzin, z ciekawością odsłaniając kolejne tajemnice, ale nadal nie czekam z palącą niecierpliwością na kolejne tomy. I chyba już się z takim stanem rzeczy pogodziłam. Dla mnie to kryminały na dobrym poziomie, po które warto sięgnąć, ale którym czegoś trudno uchwytnego brakuje, bym nie mogła się od nich oderwać.

Pełna opinia na K-czyta.pl: https://www.k-czyta.pl/2024/04/przemysaw-piotrowski-smolarz.html

Za książkę dziękuję Wydawnictwo Czarna Owca ♥
[współpraca reklamowa]

Szósta część serii podobała mi się bardziej niż poprzednia, bo lepiej odnalazłam się w przestrzeni, w której Przemysław Piotrowski umieścił tym razem swoich bohaterów. Może dlatego, że sama chętnie rzuciłabym wszystko i wyjechała w Bieszczady, a może po prostu na plus zadziałało mniej wiel...

Rozwiń

Zwiń

Czasami trafia się po prostu na książkę, którą czyta się z taką nieskrępowaną przyjemnością, z uczuciem powrotu do tego, co znane i lubiane. A ja zaczytywałam się kiedyś w książkach Dennisa Lehane’a i jego pióro zdecydowanie do mnie trafiało. I nie inaczej było tym razem. „Brudny szmal” ma w sobie znany mi już klimat niezbyt przyjaznego, ale intrygującego miasta (Boston, a jakżeby inaczej!), w którym brudne bywają nie tylko ulice i ciemne zakamarki, ale też przede wszystkim myśli i interesy. Naprawdę czułam w trakcie lektury, że jestem w opisywanych miejscach i mam okazję być świadkiem wciągających wydarzeń. Może nie jakoś wybitnie nieprzewidywalnych, ale ewidentnie pokazujących ciemną stronę ludzkiej natury i bohaterów, którzy rzeczywiście na kartach powieści ożywają.

I tylko fakt, że ta powieść jest tak krótka (niecałe 200 stron!) boli mnie niezmiernie, bo wyobrażam ją sobie w zdecydowanie bardziej rozbudowanej wersji. Nie musiałabym się wtedy tak szybko z nią rozstawać i żałować, że to już koniec. Cieszę się jednak, że wreszcie po długiej przerwie po Lehane’a sięgnęłam, bo to spotkanie zaostrzyło mój apetyt na więcej i tym razem nie mam zamiaru czekać aż tyle z sięgnięciem po kolejny tytuł. A kilka na szczęście jeszcze przede mną.

Pełna opinia na K-czyta.pl: https://www.k-czyta.pl/2024/04/dennis-lehane-brudny-szmal.html

Czasami trafia się po prostu na książkę, którą czyta się z taką nieskrępowaną przyjemnością, z uczuciem powrotu do tego, co znane i lubiane. A ja zaczytywałam się kiedyś w książkach Dennisa Lehane’a i jego pióro zdecydowanie do mnie trafiało. I nie inaczej było tym razem. „Brudny szmal” ma...

Rozwiń

Zwiń

Nie będę ukrywała, że do książki (książek?), którą napisał Gareth Rubin przyciągnęła mnie od razu przede wszystkim nieznana mi wcześniej konstrukcja, czyli tetbeszka (zawiera w sobie dwie historie - jedna obrócona do góry nogami w stosunku do drugiej). Wiedziałam, że będę chciała ją przeczytać, choćby tylko po to, żeby zobaczyć czy taka powieść przypadnie mi do gustu. I przyznaję, że to był naprawdę intrygujący powiew świeżości, coś ekscytującego i dającego okazję do odkrycia zupełnie nowej formy przedstawienia jakiejś historii. A właściwie dwóch. Niby innych, a jednak w pewnych miejscach się ze sobą splatających. Wyłuskiwanie w trakcie czytania tych powiązań było świetną zabawą, chociaż i tak mam wrażenie, żeby aby wszystko odpowiednio połączyć musiałabym albo to sobie kawałek po kawałku rozrysować i rozpisać, albo może po prostu przeczytać wszystko jeszcze raz, wiedząc już lepiej, na co zwracać uwagę.

Wiem, że nie muszę wybierać, ale mimowolnie zastanawiałam się, która z historii bardziej do mnie trafiła. Mocniej zaangażowałam się w wydarzenia z Kalifornii, ale udało mi się tam wcześniej rozgryźć niektóre wątki, natomiast Anglia okazała się dla mnie zdecydowanie bardziej tajemnicza i klimatyczna. Świetny był też motyw tytułowego Domu Klepsydry, który w bardzo ciekawy sposób łączy ze sobą te dwie historie.

Kiedy myślę o książce Garetha Rubina to na myśl przychodzi mi Stuart Turton i jego „Siedem śmierci Evelyn Hardcastle” ze względu na zabawę z czytelnikiem i konieczność skupienia w trakcie lektury, by wyłapać wszystkie niuanse. Wprawdzie po przeczytaniu „Domu Klepsydry” nie pojawił się we mnie aż taki totalny zachwyt, bo jednak trochę do niego brakowało, ale za to nie waham się napisać, że bawiłam się świetnie i chętnie sięgnęłabym czy to po kolejne powieści tetbeszki, czy po coś napisanego przez Garetha Rubina.

Pełna opinia na K-czyta.pl: https://www.k-czyta.pl/2024/04/gareth-rubin-dom-klepsydry.html
[współpraca reklamowa z Wydawnictwem Albatros ♥]

Nie będę ukrywała, że do książki (książek?), którą napisał Gareth Rubin przyciągnęła mnie od razu przede wszystkim nieznana mi wcześniej konstrukcja, czyli tetbeszka (zawiera w sobie dwie historie - jedna obrócona do góry nogami w stosunku do drugiej). Wiedziałam, że będę chciała ją przecz...

Rozwiń

Zwiń

Widzę w powieści „Generał i panna” to, co w książkach Daphne du Maurier lubię, czyli umiejętność tworzenia klimatu czasów, w jakich rozgrywa się akcja. Naprawdę czułam się w czasie czytania tak, jakbym przeniosła się z XVII-wiecznej Anglii targanej wewnętrznymi niepokojami, jakbym odwiedzała kornwalijskie posiadłości i wsiadała do powozu, który ma mnie zabrać do kolejnego punktu tej barwnej podróży. Z łatwością wyobrażałam sobie opisywane miejsca, dobrze odnajdywałam się wśród bohaterów (chociaż ich ilość na początku stanowiła pewne wyzwanie).

A jednak w porównaniu do innych powieści autorki tej nie mogę określić jako szczególnie porywającą. Nie nudziłam się, ale też nie czułam potrzeby, by po jej odłożeniu szybko do niej wrócić, by sprawdzić, co będzie dalej. Czytałam z takim lekkim zaciekawieniem, z przyjemnością wynikającą ze stylu pisarki, który do mnie przemawia, ale bez większych porywów serca i buzujących pod skórą emocji. Romansu między mną a tą powieścią nie było, zostaniemy co najwyżej przyjaciółmi.

Pełna opinia na K-czyta.pl: https://www.k-czyta.pl/2024/04/daphne-du-maurier-genera-i-panna.html
~~*~~
współpraca reklamowa z Wydawnictwem Albatros.

Widzę w powieści „Generał i panna” to, co w książkach Daphne du Maurier lubię, czyli umiejętność tworzenia klimatu czasów, w jakich rozgrywa się akcja. Naprawdę czułam się w czasie czytania tak, jakbym przeniosła się z XVII-wiecznej Anglii targanej wewnętrznymi niepokojami, jakbym odwiedza...

Rozwiń

Zwiń

Czasami zdarzają się takie książki, które trafiają nam do serca od razu, bez żadnego ostrzeżenia. „Zapomniane niedziele” otworzyły mnie na siebie już pierwszą stroną, pierwszymi zdaniami. Czy byłam pewna, że do końca ta magia nie minie? Jasne, że nie, ale na szczęście Valérie Perrin podarowała mi powieść, której lektura okazała się pełna (nie)oczywistych wzruszeń i poruszeń i z którą wcale nie chciałam się rozstawać.

To wszystko nie kryło się wcale w warstwie fabularnej, bo pod różnymi względami takie historie już były, takie przeszkody już komuś towarzyszyły, z podobną rzeczywistością ktoś już się pewnie mierzył. Ale ta uważność z jaką Valérie Perrin patrzy na swoich bohaterów, z jaką oni patrzą na siebie jest niesamowita i na mnie zrobiła ogromne wrażenie.

Chciałabym móc wyciągnąć z siebie te wszystkie emocje, które „Zapomniane niedziele” we mnie wywołały, stworzyć z nich coś rzeczywistego, pokazać wam i powiedzieć – o, tak się czułam – zobaczcie, dotknijcie, poczujcie. Słowa wydają mi się bowiem niewystarczające, nie oddające tego, jak mocno tę powieść pokochałam. I wcale nie jest tak, że mam pewność, że to jest taka historia, którą zachwyci się każdy, bo jest tak wyjątkowa. Ba! Ja jestem pewna, że tak nie będzie. Ale wyjątkowa okazała się dla mnie i cieszę się, że mogłam się tym podzielić. A kto wie, może komuś z was też trafi do serca. Niekoniecznie tak samo, niekoniecznie tymi samymi elementami, ale może przy czytaniu jej odkryjecie taki kawałek, który będzie idealnie do was pasował.

Pełna opinia na K-czyta.pl: https://www.k-czyta.pl/2024/03/valerie-perrin-zapomniane-niedziele.html

~~*~~
Za książkę dziękuję Wydawnictwu Albatros
[współpraca reklamowa]

Czasami zdarzają się takie książki, które trafiają nam do serca od razu, bez żadnego ostrzeżenia. „Zapomniane niedziele” otworzyły mnie na siebie już pierwszą stroną, pierwszymi zdaniami. Czy byłam pewna, że do końca ta magia nie minie? Jasne, że nie, ale na szczęście Valérie Perrin podaro...

Rozwiń

Zwiń

"Spojrzenie w mrok" to zbiór jedenastu historii, w których ten tytułowy mrok czasami objawia się bardzo konkretnie, przybierając jakąś określoną postać, a czasami jest wszystkim tym złym, co może kryć się w człowieku. To dla mnie istotne, że nawet jeśli tematyka poszczególnych historii jest bardzo różna, to wyczuwa się wspólną nić, która je łączy.

Gdy przeglądam to, co hasłowo zapisywałam sobie w trakcie lektury o każdej z historii, to wyłania mi się ogólna konkluzja, że w większości były one wciągające, mocno sugestywne, często dosyć brutalne i tak podskórnie drażniące.

Nie spełniła się moja obawa, że nie zdążę się zaangażować w poszczególne opowiadania, bo nawet jeżeli nie pamiętam po lekturze imion bohaterów i do nich samych się mocno nie przywiązałam, to już towarzyszące im emocje solidnie na mnie oddziaływały. Podobało mi się też umieszczenie przed każdym opowiadaniem wstępu, w którym autorka zdradza jak zrodził się na nie pomysł. Czułam się dzięki temu bliżej procesu tworzenia, którego efekt za chwilę miałam poznać.

'Spojrzenie w mrok" pokazało mi, że świetnie czyta mi się C. J. Tudor także w krótszej formie. Uważam ten zbiór za bardzo udany i mogący - dla tych którzy autorki wcześniej nie znali - z powodzeniem zaostrzyć apetyt na inne historie spod jej pióra. Dla mnie był przypomnieniem, że warto czekać na to, co jeszcze zrodzi się w jej wyobraźni.

Pełna opinia na K-czyta.pl: https://www.k-czyta.pl/2024/03/c-j-tudor-spojrzenie-w-mrok.html
Współpraca reklamowa z Wydawnictwem Czarna Owca

"Spojrzenie w mrok" to zbiór jedenastu historii, w których ten tytułowy mrok czasami objawia się bardzo konkretnie, przybierając jakąś określoną postać, a czasami jest wszystkim tym złym, co może kryć się w człowieku. To dla mnie istotne, że nawet jeśli tematyka poszczególnych hi...

Rozwiń

Zwiń

Być może Anna naprawdę myślała, że po przeprowadzce na szkocką wyspę będzie miała warunki, by skupić się na pisaniu swojej książki. Być może liczyła na to, że Giles nie będzie zostawiał jej z dziećmi na całe dnie, za pewnik biorąc, że ona się wszystkim zajmie. Być może on powinien widzieć więcej niż maskonury, których zmniejszającą się populację liczy, a może to ona przestała już próbować wymagać od niego większego wsparcia. Teraz Anna czuje tylko, że wszystko wymyka jej się z rąk, że nie wie już czego ma się złapać, aby nie upaść. Łapie się więc w pewnym sensie tajemniczej historii sprzed lat, którą przywołują znalezione w ogrodzie kości małego dziecka.

Dostrzegam w "Nocnym czuwaniu" siłę wynikającą ze zderzenia wyobrażeń o byciu rodzicem z rzeczywistością i ukazania jej w bardzo niepolukrowany, czasami wręcz budzący sprzeciw, sposób. Czy jednak prawdziwy? Tego ocenić nie potrafię, ale to był element, który potrafił mną na moment wstrząsnąć, wyzwolić różne emocje. Pewnie nie tak silne, jakie mógłby wzbudzić w kimś, kto ma podobne doświadczenia co bohaterka, ale jednak.

Jednocześnie całość sprawiła, że miałam trochę wrażenie przedzierania się przez kolejne rozdziały, przy co jakiś czas rozbudzanej nadziei, że teraz już rzeczywiście poczuję się w kolejnych wydarzeniach naprawdę zaczytana. I były takie momenty, były chwile, kiedy przez kilkadziesiąt kolejnych stron byłam przy bohaterach i obserwowałam ich z zaintrygowaniem. A później znowu balonik pękał i przychodziło znużenie tą powieścią. Dostrzegam jej wartość, ale nie mogę napisać, żeby trafiła mi do serca w jakiś szczególny sposób. Tym razem więc przeczucie, że to coś dla mnie, trochę mnie zawiodło.

Pełna opinia na K-czyta.pl: https://www.k-czyta.pl/2024/03/sarah-moss-nocne-czuwanie.html

Być może Anna naprawdę myślała, że po przeprowadzce na szkocką wyspę będzie miała warunki, by skupić się na pisaniu swojej książki. Być może liczyła na to, że Giles nie będzie zostawiał jej z dziećmi na całe dnie, za pewnik biorąc, że ona się wszystkim zajmie. Być może on powinien widzieć ...

Rozwiń

Zwiń

Mam taką myśl, że "Śmierć lorda Edgware'a" to była dobra powieść i być może za jakiś czas nadal będę pamiętała na czym polegała zagadka i kto okazał się winny, bo całość jest dosyć charakterystyczna. Jednocześnie nie zrobiła na mnie na tyle dużego wrażenia, żebym myślała o niej jako o jednej z ulubionych. Czytałam, główkowałam (tym razem mamy remis - domyśliłam się rozwiązania, ale nie wszystkie wątki umieściłam w odpowiednim miejscu) i nieźle się bawiłam, tyle że nie wyszło to poza pewien standardowy poziom książek Christie.

Pełna opinia na K-czyta.pl: https://www.k-czyta.pl/2024/02/agatha-christie-smierc-lorda-edgwarea.html

Mam taką myśl, że "Śmierć lorda Edgware'a" to była dobra powieść i być może za jakiś czas nadal będę pamiętała na czym polegała zagadka i kto okazał się winny, bo całość jest dosyć charakterystyczna. Jednocześnie nie zrobiła na mnie na tyle dużego wrażenia, żebym myślała o niej j...

Rozwiń

Zwiń