„Żaba” była dla mnie naprawdę miłym zaskoczeniem po kompletnie – moim zdaniem – nudnej i nieciekawej części jaką był „Język Trolli”. Tym razem czytało się to świetnie i aczkolwiek daleko „Żabie” do dawnych części Jeżycjady jak np. moja ulubiona „Ida sierpniowa”, „Kwiat kalafiora” czy nawet „Nutria i Nerwus” to jednak muszę przyznać (pomimo złowieszczych zapowiedzi, że im dalej w Jeżycjadę tym słabiej) że jednak jestem usatysfakcjonowany.

Nie była to część przesłodzona, poza cukierkowym zakończeniem, które jednak da radę strawić. Nie była przekombinowana, nie była ckliwa. I chociaż opierała się na wypróbowanych i sprawdzonych chwytach jakich używa w każdej książce Musierowicz, chociaż można było mniej więcej przewidzieć to i owo, to jednak miałem to wrażenie, że autorka tym razem trochę spuściła z tonu. Dużo tu było znajomego borejkowego humoru, zamajaczyła również w tle rewelacyjna postać Bernarda, ale najważniejsza moim zdaniem była przemiana Laury. Tym razem to już nie egocentryczna, egoistyczna i napuszona święta krowa z „Tygrysa i Róży” a wręcz przeciwna – osoba jaką można polubić, czyli piekielnie inteligentna, złośliwie dowcipna, bystra i rzeczowa. Innymi słowy – Borejkówna pełną gębą.

Zawiedziony jestem tytułową „Żabą” – przemknęła przez opowieść prawie niezauważona, bo na tle Róży i jej rodziny wypadła kompletnie słabo. Przyćmiły ją nawet bliźniacy legendarnej Kłamczuchy. Cóż, zdarza się, niejednokrotnie już drugi plan wypadał u Musierowicz lepiej niż pierwszy.

Polecam. Dla mnie to udana rehabilitacja po beznadziejnej poprzedniej części.

„Żaba” była dla mnie naprawdę miłym zaskoczeniem po kompletnie – moim zdaniem – nudnej i nieciekawej części jaką był „Język Trolli”. Tym razem czytało się to świetnie i aczkolwiek daleko „Żabie” do dawnych części Jeżycjady jak np. moja ulubiona „Ida sierpniowa”, „Kwiat kalafiora” czy nawet „Nutria i Nerwus” to jednak muszę przyznać (pomimo złowieszczych zapowiedzi, że im...