Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wczoraj przeczytałam książkę i chciałam sobie o niej pomyśleć, na spokojnie. Nie, nie porwała mnie. Nie wiem, czym ona jest/miała być: obyczajem czy poradnikiem psychologicznym. Przypuszczam, że jednym i drugim, ale nie wyszło. Dwie pierwsze części czytałam z zainteresowaniem. 3 przyjaciółki, różne charaktery, komplikujące się sprawy życiowe. Byłam ciekawa, co będzie dalej, jak to się rozwiąże. Do tego krótkie przemyślenia Laury - jako podsumowanie dnia, i nadzieja na jutro. Części trzeciej mogłoby nie być. Jest najmniej wiarygodna i nieciekawa, jakby dołączona na siłę. Historia Laury nie przemawia do mnie w ogóle. Jest żoną przy mężu, która nie może sobie nawet kupić perfum - mąż jej wypomina, że tylko on pracuje. W dalszej części Laura jednak kupuje zrujnowany dom i go remontuje (!). Wszystko w tempie ekspresowym i bezproblemowo. Początkowo bohaterka zajmuje się domem. Po kilku(nastu) latach przerwy zawodowej wraca do pracy, błyskawicznie robi karierę w banku. Okazuje się, że ma zadatki na świetnego psychologa, prowadzi gabinet i przyjmuje pacjentów. Ok - ale ot tak? Bez wykształcenia w tym kierunku? Jest wprawdzie w książce mowa o studiach, ale nie zarejestrowałam faktu, że Laura je ukończyła. Poza tym te wtrącane historie pacjentek. Mówią one, jak i cała książka, o bardzo ważnych tematach: niedowartościowaniu, przemocy, bezsilności. I bardzo dobrze, że się o tym mówi, ale takie zdawkowe potraktowanie tematu jemu nie służy. W książce prawie wszystko dzieje się jak za dotknięciem różdżki, bez zachowania chronologii. W życiu nie, praca nad sobą wymaga długiej i żmudnej pracy. Autorki chciały być może pokazać, że się da. W mojej ocenie nie do końca to się udało:(