Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jeszcze nie tak dawno rozmyślałam o tym, czy książka może odmienić życie… Jeśli tak, to ta książka ma tę moc! Laura, Edyta i Beata są najlepszymi przyjaciółkami. Życie Laury na pozór idealne, a jednak podporządkowane wszystkim wokół. Edyta tkwi w toksycznym związku z uwagi na niepełnosprawne dziecko, dla którego znosi codzienne upokorzenia ze strony męża. W małżeństwie Beaty z kolei wypala się ogień, który kiedyś łączył ją z Aleksem. Wraz z uświadomieniem sobie tego, co jest nie tak w ich życiu, kobiety próbują na nowo je poukładać, wzajemnie się wspierając. Przepiękna opowieść obyczajowa z ważnym przesłaniem. Opowieść, która sprawi, że zaczniesz się zastanawiać nad swoim życiem. Opowieść, która popchnie Cię do działania, uświadomi Ci, że Ty i Twoje potrzeby są ważne. Nie jest to poradnik. Nie narzuca obiecujących „złote góry” metod, nie nakłania nachalnie do zmiany. Ta książka jakby naciskała guzik z napisem „czy jesteś szczęśliwa?”, po którego użyciu uwalniają się przemyślenia i chęć do działania lub zmiany. Oczywiście możliwe jest, że Tobie te przemyślenia nie są potrzebne, bo znasz na to pytanie odpowiedź. W tym przypadku możesz swobodnie delektować się tą wspaniałą historią życia trzech kobiet, takich jak ja czy Ty. Powieścią pełną uczuć, emocji i życiowych prawd. Powieścią o przyjaźni i jej sile, o życiu takim, jakie jest. „Nie czekaj już dłużej” jest napisana lekkim i przyjemnym piórem. Autorki świetnie przekazują emocje głównych bohaterek, a stworzona przez nie historia jest ciekawa, wciągająca i nie można się od niej oderwać. Szczególnie pokochałam urywki z dziennika Laury i zapalczywie adnotowałam jej spostrzeżenia. Ta książka jest jak przyjaciółka, ona przytuli Ciebie, a Ty przytulisz ją. Napijecie się razem kawki lub herbatki, po użalacie się nad sobą, po czym pozbieracie się i uzbrojone w nową siłę ruszycie do przodu. Zgodnie z cytatem z książki: „Widzisz, czasem jest tak, że życie powala nas na ziemię i musimy sobie na niej poleżeć, żeby dojść do siebie, ale potem trzeba wstać i iść dalej”.