Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Najstraszniejszy horror, jaki czytałem. Nastrój nieodwracalnej zagłady wisi nad bohaterami niczym miecz Damoklesa przez całą tą spokojną i niemal obyczajową historią. Wstrząsająca wizja zagłady, która pozostaje w głowie na długo.

Najstraszniejszy horror, jaki czytałem. Nastrój nieodwracalnej zagłady wisi nad bohaterami niczym miecz Damoklesa przez całą tą spokojną i niemal obyczajową historią. Wstrząsająca wizja zagłady, która pozostaje w głowie na długo.

Sentymentalna podróż w zamierzchłe czasy miesięcznika Świat Gier Komputerowych. ŚGK było magazynem dla starszych (dorosłych to chyba niewłaściwe słowo, bo nie chodziło o treści 18+, a raczej o dojrzałość) graczy, wydawanym w latach 90. i na początku dwutysięcznych. W rzeczonym czasopiśmie publikowane były krótkie historie w ramach cyklu Grao Story. Nie wiem, jak wielu współczesnych czytelników pamięta Dżoj-sti-balda i Kompucjusza Diuknuka, ale obawiam się, że nie ma ich zbyt wielu. A szkoda. Zabarwione filozofią, zabawne perypetie wychowanków klasztoru "growego Shaolin" były ciekawą odskocznią od recenzji. Trudno mi dziś zdystansować się do Grao Story - czy same opowieści wybronią się, bez znajomości tła? Nie mam pojęcia. Sięgnąłem po książkę z sentymentu i nie zawiodłem się, jest tak dobrze jak w mojej młodości. Ciekawie jest przejrzeć się w lustrze sprzed 20 lat. Wiele historyjek jest dalej aktualnych, część uroczo się zestarzała. Polecam dla starszych graczy (30+) i pewnie nie tak licznych, jak bym sobie tego życzył, ludzi pamiętających ŚGK.

Sentymentalna podróż w zamierzchłe czasy miesięcznika Świat Gier Komputerowych. ŚGK było magazynem dla starszych (dorosłych to chyba niewłaściwe słowo, bo nie chodziło o treści 18+, a raczej o dojrzałość) graczy, wydawanym w latach 90. i na początku dwutysięcznych. W rzeczonym czasopiśmie publikowane były krótkie historie w ramach cyklu Grao Story. Nie wiem, jak wielu...

Poezja codzienności prozą pisana. Trudne (choć pisane lekko i przystępnie), piękne (choć dużo opisuje smutku, starości i szarugi) i bardzo bliskie poezji (choć pisane prozą). Zaskakuje rozmiarem i objętością, a miażdzy glębokością i intymnością. Piękna rzecz. Paweł Sołtys udowadnia brawurowo, że ma nieprzeciętny talent. Rozpocząłem lekturę, szukając czytadła, a znalazłem klejnot. Długo jeszcze zapamiętam Mikrotyki.

Poezja codzienności prozą pisana. Trudne (choć pisane lekko i przystępnie), piękne (choć dużo opisuje smutku, starości i szarugi) i bardzo bliskie poezji (choć pisane prozą). Zaskakuje rozmiarem i objętością, a miażdzy glębokością i intymnością. Piękna rzecz. Paweł Sołtys udowadnia brawurowo, że ma nieprzeciętny talent. Rozpocząłem lekturę, szukając czytadła, a znalazłem...

Wyjątkowa wizja Zagłady. Z uwagi na wiek, można zaryzykować stwierdzenie, że Baraniecki pisał post-apo zanim to było modne. Zdecydowanie warte zapoznania się. Szkoda tylko, że nigdy nie dowiemy się, jaki wybór podjął... Panie Marku, niech Pan wraca do pisania!

Wyjątkowa wizja Zagłady. Z uwagi na wiek, można zaryzykować stwierdzenie, że Baraniecki pisał post-apo zanim to było modne. Zdecydowanie warte zapoznania się. Szkoda tylko, że nigdy nie dowiemy się, jaki wybór podjął... Panie Marku, niech Pan wraca do pisania!