Mikrotyki
literatura piękna
144 str.
- Data wydania:
- 2017-10-11
- Data 1. wyd. pol.:
- 2017-10-11
- Liczba stron:
- 144
- Język:
- polski
- ISBN:
- 9788380495869
- Wydawnictwo:
- Czarne
- Kategoria:
- literatura piękna
- Tagi:
- literatura polska obyczajowość opowiadania prowincjonalne miasteczko relacje międzyludzkie uczucie wspomnienia życie codzienne
5 nagród - Data wydania:
- 2017-10-11
- Liczba stron:
- 144
- Język:
- polski
- ISBN:
- 9788380495869
- Wydawnictwo:
- Czarne
- Kategoria:
- literatura piękna
- Tagi:
- literatura polska obyczajowość opowiadania prowincjonalne miasteczko relacje międzyludzkie uczucie wspomnienia życie codzienne
W pewnym mieście po prawej stronie rzeki wciąż stoi bar Stokrotka, w którym profesor Kruk opowiada, jak nokautować tomem Iwaszkiewicza. Anka, uczennica szkoły fryzjerskiej, wciąż żartuje, starając się nie myśleć o swej twarzy. Nieopodal niedbale oparty o huśtawkę stoi wielki jak hala Marian, co bije swoje kobiety, ma nóż i kij bejsbolowy w bagażniku i wszyscy wiedzą, że lepiej go omijać. W tym mieście wciąż grają Modern Talking, Limahl, Shakin Stevens, Lionel Richie i cała reszta, a chłopaki ćmią sobieki.
Opowiadania Pawła Sołtysa "Mikrotyki" są raczej krótsze niż dłuższe, w większości realistyczne, sensacji w nich niewiele, trupów kilka, scen erotycznych nie ma prawie wcale. Są jak piosenki z naszej młodości – nie można ich zapomnieć.
Kup książkę
Polecane księgarnie
Pozostałe księgarnie
Informacja
Książki autora
Podobne książki
Recenzje oficjalnych recenzentów
Obrazki z życia
I już tylko nie ma tego
Kto by to dobrze spisał
Pablopavo „Sobota”
Marek Nowakowski, Marek Hłasko, Jan Himmilsbach, w Czechosłowacji Bohumil Hrabal, Bukowski w Stanach– oni schodzili na margines, oni podróżowali peryferiami, zakazanymi uliczkami, wśród zapitych i niechcianych obrazków z życia. Może jeszcze Stasiuk podróżujący za prawdą na marginesy Europy, na styk Europy i Azji. Przyglądali się tym, których z reguły omijamy szerokim łukiem, żeby poznać ich historie. Pisarze ci schodzili na margines rzeczywistości, poza marzenia, karierę, wielkość, by odkrywać przed naszymi oczami prawdę o człowieku. Prawdę, która nie wita nas z okładek kolorowych czasopism, pełnych celebrytów lub programów o gwiazdach. Pablopavo pisał o Marku Nowakowskim w swojej piosence „Sobota”:
I już tylko nie ma tego
Kto by to dobrze spisał
Książę się w noc
Książę się w noc
W powidok się książę wypisał
Pisał to po jego śmierci Pablopavo, czyli Paweł Sołtys – autor tomiku „Mikrotyki”, książeczki mikrej ale ważnej.
Marek Nowakowski w poszukiwaniu prawdy schodził na manowce, na marginesy, na peryferie. PRL-owska propaganda sukcesu to był, jak pisał Adam Zagajewski, „świat nieprzedstawiony”. Taki właśnie „świat nieprzedstawiony” ukazuje w swoich opowiadaniach Paweł Sołtys. Czyż nasza kolorowa pozłotka z sukcesów i landrynkowego piękna nie jest kolejną fałszywą wersją rzeczywistości, tyle że wolnorynkowej. Świat zawsze pełen jest tych, którzy się spóźnili i nie pozostaje im nic innego jak czekanie w w tanim barze przy tanim piwie. Ale przecież, jak pisał Hrabal, „ten świat jest opętańczo piękny, nie dlatego, że jest, ale dlatego, że ja go tak widzę”.
Jest dla mnie w tym luksusowym świecie fit jakaś ściema niesamowita, jakieś rozmijanie się z prawdą, co wyłazi jak polska słoma z butów co jakiś czas i boli tych, co to europejscy, czyści, ładni i zdrowi. Ten skłamany obraz domaga się kontry i tacy są bohaterowie opowiadań Pawła Sołtysa – skrzywieni, ułomni, biedni, ale prawdziwi tą prawdą, którą omijamy szerokim łukiem w drodze do „nowego wspaniałego świata”. I z tego względu są „Mikrotyki” książką potrzebną, żebyśmy nie przespali tego trudnego piękna z zakazanych zakamarków, gdzie rządzi ból, który tak nas obraża.
Tej prozie patronują pospołu Hrabal i Marek Nowakowski, ale bardziej Marek, bo to jednak proza z Warszawy i okolic. Takie powidoki z życia naszego powszedniego, niezauważalnego, peryferyjnego. Że „cud zdarza się co dnia". To proza z szaro-mętnych miejsc, gdzie jeszcze nie wyblakły prawdziwe kolory życia. To nie są opowieści o „biednych Polakach”, to opowieści o pięknych i prawdziwych ludziach.
Sławomir Domański
14 Popieram
Link do recenzji
1710
188
182
Oceny
Dyskusje
Książka na półkach
- 1 101
- 829
- 296
- 128
- 57
- 41
- 38
- 15
- 13
- 13
Wypożycz z biblioteki
Cytaty
Niektóre historie się pamięta, a niektóre pamiętają ciebie i wyciągają rękę, żeby cię poddusić w najmniej spodziewanych chwilach.
Zobacz więcejLudzie zatrzymali przy sobie koty chyba po to, by mieć na co dzień trochę tajemnicy, czegoś, co nie będzie wielką religią, tylko powszednim obcowaniem z niepewnością. Może zastępują im domow...
Rozwiń
Zobacz więcej
Wydałem się sobie bardzo elegancki, a śmiechy kolegów ułożyłem tam, gdzie wcześniejsze docinki i krzywe spojrzenia, w cichym schowku na późniejsze nerwice.
Zobacz więcej
Opinie [157]
„Mikrotyki” to książka skomplikowana. Jeśli ktoś znał wcześniej i cenił twórczość Pawła Sołtysa najprawdopodobniej będzie zachwycony. Do każdego z opowiadań można dopasować konkretną piosenkę Pablopavo (dla mnie książka ma klimat piosenki „Ostatni dzień sierpnia” z Ludzikami). Jest to istny fenomen. Czuć klimat właśnie jego utworów, co dla mnie jest cudowne, bo mogę...
więcejJestem bardzo pozytywnie zaskoczony. Przyznaję szczerze, że nie słucham muzyki pana Pawła Sołtysa, ale tym zbiorkiem jestem zachwycony. Można śmiało powiedzieć, że Etgar Keret ma poważną konkurencję. Mistrzostwo krótkiej formy podlane nutką nostalgii i nadprzyrodzonej formy. A żeby było jeszcze lepiej to takie to nasze, polskie, osiedlowe, takie to, że Edward Stachura byłby...
więcejTe opowiadania są jak sznurki, które z jednej strony przywiązane są do stron książki, a drugi koniec błądzi gdzieś w neuronach, we wspomnieniach i skojarzeniach. Słowa z papieru wpadają do głowy i już przestaje być ważne o czym odpowiadały, bo poruszyły lawinę w głowie. Dawno nie czytałam nic równie... równie takiego w punkt.
Pokaż mimo toPo serii znakomitych opowiadań przyszedł czas na rozczarowanie. Wiele słyszałem dobrego o "Mikrotykach" Pawła Sołtysa, spodziewałem się zatem udanej lektury. Niestety, takowa się nie okazała.
więcejMoże i nie są to złe opowiadania ale kompletnie do mnie nie trafiały, styl i maniera autora to nie moja bajka, bardziej mnie czytanie "Mikrotyków" nużyło niż ciekawiło. To jedna z...
Miałam ochotę zapalić, ale przypomniałam sobie, że ja przecież nie palę. Na piwo wyjść, zupełnie niepotrzebne. Takie to opowieści.
Pokaż mimo toMikrotyki to urywki wspomnień. To flesz, migawka, strzał. To jakby zanurzyć się w czyjeś życie, w czyjąś pojedynczą chwilę. Obserwujesz, idziesz obok, słuchasz, ale się nie odzywasz. Patrzysz, przeżywasz, żegnasz się i idziesz dalej. Idziesz w inne życia, inne chwile, inne momenty, schemat ten sam.
więcej144 strony, 23 historie. To nic, że za tydzień w głowie będę miał tylko...
Ciekawe koncepty, niezwykly język.
Pokaż mimo toKsiążka jak dla mnie może być, niektóre opowiadania skłaniają do głębszego zastanowienia się, czy też zatrzymania, zadumania się. Niemniej jednak znam wiele innych artystów, którzy bardziej potrafią wciągnąć na płaszczyźnie opowiadań o "tu i teraz, o zwykłym życiu". Książkę przeczyta się, ale czy coś z niej utkwi w nas na dłużej...?
więcejPawłowi bardziej wychodzi pisanie...
Nie rozumiem ekscytacji tą książką. Tak trudno odróżnić prostactwo od prostoty?
Pokaż mimo toPierwszy kontakt z "Mikrotykami" nie był dla mnie udany, chłopacko-męski świat pełen wycofanych osobników niespecjalnie mnie porwał. Po półrocznej przerwie okazało się, że te krótkie teksty mają jednak moc. Głównie dzięki wrażliwości autora, który potrafi wydestylować dobrą historię z prozaicznych zdarzeń i w pozornie przeciętnym, szarym człowieku dostrzec coś, co zasługuje...
więcej