Ja, inkwizytor. Łowcy dusz

Chyba najlepsza (jak do tej pory - czytam po kolei :)) cześć Cyklu Inkwizytorskiego. Może za sprawą zakończenia ostatniego opowiadania "Wodzowie Ślepych", które po prostu mnie zachwyciło. To, jak kończą się Łowcy Dusz jest tak samo nierealne, jak zaskakujące i ciekawe. Biorę się za kolejne części. Polecam!

Chyba najlepsza (jak do tej pory - czytam po kolei :)) cześć Cyklu Inkwizytorskiego. Może za sprawą zakończenia ostatniego opowiadania "Wodzowie Ślepych", które po prostu mnie zachwyciło. To, jak kończą się Łowcy Dusz jest tak samo nierealne, jak zaskakujące i ciekawe. Biorę się za kolejne części. Polecam!

Jestem wielką fanką Cyklu Inkwizytorskiego Jacka Piekary i Mordimera Madderdina jako głównego bohatera.

Uniwersum stworzone przez autora jest alternatywną wersją rzeczywistości i historii chrześcijaństwa. Jezus nie umarł na krzyżu, ale zstąpił z niego, aby mieczem szerzyć swą wiarę. Po wielu latach walkę przejmuje instytucja Inkwizytorium, którego przedstawiciele z dumą noszą złamany krzyż jako swój znak.

Każdy tom przedstawia inne historie z życia Mordimmera, szkolenia, wczesnych śledztw, oczekiwania na otrzymanie licencji Hez-Heronu i sprawy, którymi zajmował się już po jej otrzymaniu. Stopniowo poznajemy towarzyszy głównego bohatera, Bliźniaków i Kostucha oraz ich historie, a także mnóstwo innych postaci drugoplanowych.

Mordimmer rozwija się z tomu na tom (jeśli idzie się oczywiście kolejnością sugerowaną przez znawców uniwersum, ja wolałam iść kolejnością wydawania), nabiera śmiałości. Za każdym razem zachwycał mnie jego styl bycia, nieco prześmiewczy, trochę napuszony, pewny siebie i ambitny.

Niektóre tomy są słabsze, ale całościowo Cyklowi nie można odmówić tego, że czyta się go przyjemnie i szybko, opowieści o Mordimmerze wciągają i nie da się go łatwo wyrzucić z głowy.

Podsumowując: zdecydowanie polecam. Jeśli ktoś nie ma siły na całość cyklu, to przynajmniej kilka wybranych pozycji

Jestem wielką fanką Cyklu Inkwizytorskiego Jacka Piekary i Mordimera Madderdina jako głównego bohatera.

Uniwersum stworzone przez autora jest alternatywną wersją rzeczywistości i historii chrześcijaństwa. Jezus nie umarł na krzyżu, ale zstąpił z niego, aby mieczem szerzyć swą wiarę. Po wielu latach walkę przejmuje instytucja Inkwizytorium, którego przedstawiciele z dumą...

Po przeczytaniu pierwszych 4 tomów Cyklu Inkwizytorskiego muszę przyznać, że podoba mi się pióro pana Piekary.
Co prawda początkowo spodziewałam się innej formy, jednej spójnej opowieści, a nie serii krótkich opowiadań, ale szybko "przeszłam nad tym do porządku dziennego".
Książki są napisane przyjemnym, lekkim stylem, a sarkastyczne poczucie humoru głównego bohatera dodaje pikanterii postaci.
Jedynym małym minusem są powtórzenia, które dla czytelnika "biorącego się" za całą serię są już trochę męczące.

Po przeczytaniu pierwszych 4 tomów Cyklu Inkwizytorskiego muszę przyznać, że podoba mi się pióro pana Piekary.
Co prawda początkowo spodziewałam się innej formy, jednej spójnej opowieści, a nie serii krótkich opowiadań, ale szybko "przeszłam nad tym do porządku dziennego".
Książki są napisane przyjemnym, lekkim stylem, a sarkastyczne poczucie humoru głównego bohatera dodaje...

Kolejne losy inkwizytora Mordimera. Już w poprzedniej części wydawało mi się, że autor trochę "odleciał" ;) Za to tę zakończył jeszcze bardziej koncertowo. Nic dziwnego, że nie napisał jeszcze dalszych losów, bo jak taki wątek kontynuować...?
Niemniej jednak jak zwykle czytało się szybko i przyjemnie. Ciekawa jestem teraz tych "wcześniejszych" części.

Kolejne losy inkwizytora Mordimera. Już w poprzedniej części wydawało mi się, że autor trochę "odleciał" ;) Za to tę zakończył jeszcze bardziej koncertowo. Nic dziwnego, że nie napisał jeszcze dalszych losów, bo jak taki wątek kontynuować...?
Niemniej jednak jak zwykle czytało się szybko i przyjemnie. Ciekawa jestem teraz tych "wcześniejszych" części.

Trochę mi szkoda, że to już koniec przygody z Mordimerem. Bawiłam się świetnie przez wszystkie tomy. Gorąco polecam 😊 Warto też złapać za audiobooka. Pan Zadura jako lektor jest genialny!

Trochę mi szkoda, że to już koniec przygody z Mordimerem. Bawiłam się świetnie przez wszystkie tomy. Gorąco polecam 😊 Warto też złapać za audiobooka. Pan Zadura jako lektor jest genialny!

Jak na razie jedna z najlepszych z czterech części
Zakończenie petarda. :)

Jak na razie jedna z najlepszych z czterech części
Zakończenie petarda. :)

Dlaczego lubię cykl inkwizytorski Piekary? Po pierwsze za prosty język, jasną przejrzystą fabułę, która momentalnie wciąga - bez wstępów i długich rozwinięć.
Te ksiązki nie są głębokie i nie od tego są! To seria typowo rozrywkowa, więc trochę nie rozumiem niektórych hejtujących komentarzy, zwłaszcza osób, ktore męczyły sie czytając kilka części...
To nie jest Sokrates czy inny filozof, to nie jest też Tokarczuk czy Gretkowska. No sorry, ale nie jest to literatura feministyczna, czy bajki dla dzieci.
Treści są brutalne, jest dużo zagadek, intryg, akcji, a nie ponadczasowych mądrości. Jeśli ktoś szuka w cyklu czegoś poza rozrywką, to się zawiedzie, ale jak ktoś lubi fantasy osadzone w czasach średniowiecza, to te opowiadania sa naprawdę dobre.
Jedynie "Sługa Boży' drażni opisani chędożenia dziewek i ich fizycznych przymiotów, ale trudno... To były pierwsze opowiadania i tak zostały napisane.
Według mnie Sługa jest najsłabszy, a każdy następny zbiór jest coraz lepszy. Prywatnie najbardziej pasował mi "Miecz Aniołów", ale jest to dosłownie minimalna przewaga...
Polecam czytanie serii z czasów biskupich w sposób chronologiczny. Liczne nawiązanie do poprzednich części tylko podnoszą emocje przy czytaniu.
Bardzo dobra seria i bardzo dobra książka. Polecam, chociaz nie wszystkim... ;)

Dlaczego lubię cykl inkwizytorski Piekary? Po pierwsze za prosty język, jasną przejrzystą fabułę, która momentalnie wciąga - bez wstępów i długich rozwinięć.
Te ksiązki nie są głębokie i nie od tego są! To seria typowo rozrywkowa, więc trochę nie rozumiem niektórych hejtujących komentarzy, zwłaszcza osób, ktore męczyły sie czytając kilka części...
To nie jest Sokrates czy...

W czwartym tomie przygód Mordimera Madderdina ruszymy razem z głównym bohaterem do stolicy Cesarstwa, przyjmując zlecenie od polskiego posła, spotkamy starego znajomego spod znaku węża i gołębicy, poznamy sekrety kryjące się za konfliktem dwóch szlachciców i na koniec przyjrzymy się konsekwencjom niespodziewanego awansu inkwizytora. Wszystko to w formie czterech, dłuższych opowiadań. I muszę przyznać, że ta forma dużo lepiej służy oddaniu perypetii inkwizytora.

Przygody Mordmiera są tym razem przedstawione z należytą pieczołowitością. Historie, w których centrum znajduje się główny bohater, są świetnie zbudowane, bohaterowie drugoplanowi nareszcie mają własne osobowości, charakterystyczne cechy, a ich obecność służy czemuś więcej niż tylko poprowadzeniu akcji fabuły dalej. Dzięki dłuższej formie w opowiadaniach udało się autorowi rozwinąć wszystkie wątki, a po zakończeniu każdego z nich w czytelniku nie pozostaje uczucie niedosytu znane z pozostałych części. Dodatkowym plusem tego tomu jest fakt, że Piekarze wreszcie udało się uwolnić z charakterystycznej cechy swoich pozostałych części, jakim były bliźniaczo podobne początki każdego opowiadania. Tym razem każda z czterech historii jest unikatowa i zapadająca w pamięć, a do tego każda garściami czerpie ze świata i historii, jakie dotąd autor napisał. Dzięki temu czytelnik ma wreszcie poczucie, że przygody Mordimera są częścią większej całości, a nie tylko zbitkiem losowych zdarzeń. Kolejnym atutem tej części jest rozwinięcie samego bohatera. Inkwizytor dostaje tym razem dużo więcej cech "ludzkich" i spotyka się z problemami, które powoli zaczynają przerastać "jego skromną osobę". Dzięki temu możemy poznawać nowe oblicza dobrze znanego nam Mordimera.

Oczywiście "Łowcy dusz" to dalej ten sam inkwizytor, pełen brutalności, czarnego humoru, prywatnych przemyśleń autora oraz mrugnięć do fanów pop-kultury (jak choćby nawiązanie do słynnego monologu z Blade Runnera). Jednak tym razem Piekarze udało się wygładzić poprzednie mankamenty i w efekcie wyszedł mu kawał dobrego fantasy. Chociaż przygody Mordimera dalej nie wspinają się na wyżyny filozoficznych przemyśleń i nie zmuszają do głębokich refleksji, to należy pamiętać, że nigdy nie miały takiego celu, a w swojej kategorii pozostają naprawdę solidną pozycją, zaś autorowi udaje się coraz lepiej przedstawiać nowe historie z inkwizytorem w roli głównej.

W czwartym tomie przygód Mordimera Madderdina ruszymy razem z głównym bohaterem do stolicy Cesarstwa, przyjmując zlecenie od polskiego posła, spotkamy starego znajomego spod znaku węża i gołębicy, poznamy sekrety kryjące się za konfliktem dwóch szlachciców i na koniec przyjrzymy się konsekwencjom niespodziewanego awansu inkwizytora. Wszystko to w formie czterech, dłuższych...

Bardzo dobra część, przygód Mordimera. Końcówka zaskakuje ale również pozwala rozwinąć następne przygody inkwizytora. Czekam Panie Jacku na kolejne przygody Mordimera.

Bardzo dobra część, przygód Mordimera. Końcówka zaskakuje ale również pozwala rozwinąć następne przygody inkwizytora. Czekam Panie Jacku na kolejne przygody Mordimera.

Wspominałem już o podobieństwach cyklu inkwizytorskiego do przygód Wiedźmina Geralta. Teraz też nie mogę oprzeć się wrażeniu, że niedoszły minstrel, dramaturg i komediopisarz, Heinz Ritter, nie stroniący od kobiet i alkoholu, jest wierną kopią Jaskra. Każdy kto zna największe dzieło Sapkowskiego zaraz obok Trylogii Husyckiej, sam dostrzeże te podobieństwa. A z każdym tomem jest coraz lepiej, opowiadania są dłuższe, bardziej rozbudowane i szczegółowe z bardziej zaawansowaną fabułą. Zakończenie ostatniego opowiadania i zapowiedź nadchodzących powieści było dla mnie jak wybuch wulkanu. Oj, czuję, że będzie się działo i to bardzo. Jestem zachwycony kierunkiem, w który idzie historia Mordimera Madderdina.

Wspominałem już o podobieństwach cyklu inkwizytorskiego do przygód Wiedźmina Geralta. Teraz też nie mogę oprzeć się wrażeniu, że niedoszły minstrel, dramaturg i komediopisarz, Heinz Ritter, nie stroniący od kobiet i alkoholu, jest wierną kopią Jaskra. Każdy kto zna największe dzieło Sapkowskiego zaraz obok Trylogii Husyckiej, sam dostrzeże te podobieństwa. A z każdym tomem...