1945. Wojna i pokój

Zbiór reportaży, które każdy powinien przeczytać. O 1945 roku szczerze, obiektywnie. Historie różnych ludzi, różnych narodowości, z różnych miejsc Polski pokazujące jak ciężki, smutny, biedny i pełen rozpaczy to był rok.
Magdalena Grzebałkowska pisze o rzeczach, o których wiedziałam (np. szaber), ale też o takich, o których dotąd nie słyszałam (np. bardzo poruszający rozdział o przeprawie ludności niemieckiej przez Zalew Wiślany, czy o obozach, w których przetrzymywano i dręczono Niemców po wojnie).
1945 to ból, głód, bieda i śmierć. Poruszający i porażający zbiór reportaży.

Zbiór reportaży, które każdy powinien przeczytać. O 1945 roku szczerze, obiektywnie. Historie różnych ludzi, różnych narodowości, z różnych miejsc Polski pokazujące jak ciężki, smutny, biedny i pełen rozpaczy to był rok.
Magdalena Grzebałkowska pisze o rzeczach, o których wiedziałam (np. szaber), ale też o takich, o których dotąd nie słyszałam (np. bardzo poruszający rozdz...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dobry pomysł. Momentami dobre wykonanie. Ogółem jednak rozmielono ciekawe tematy na drobny mak, co znacznie obniża moją ocenę.

Generalnie sam nigdy bym po tę książkę nie sięgnął. W klimacie historycznym jestem raczej seksistą (za co srogo mi się dostaje od matki i sióstr). Nie przepadam za reportażami. Nadto, dziwnym było dla mnie, że jedna autorka może wydawać ,,dokumentalne" książki na tak różne tematy. Książka została mi pożyczona, abym wyraził swoją opinię. Pomyślałem, że dam jej szansę. Przecież lubię historię.

Zaczyna się naprawdę konkretnie. Rzecz o Niemcach uciekających przed (między innymi) Armią Czerwoną. Jest to bardzo żywe i poruszające. Ciekawy opis szabrownictwa. Nie ukrywam, że na początku było to wciągające.

Stopniowo mój entuzjazm zaczął jednak gasnąć. Historie z Ziem Odzyskanych stały się po pewnym czasie nużące. Większość z nich była do siebie podobna - uciekli, przyjechali, droga była ciężka, na miejscu jeszcze byli Niemcy, były zniszczenia...

Potem bardzo zaczął mnie irytować główny mankament książki. Historyjki są rwane, krótkie. Nie ma jakiejś bardziej pogłębionego tła historycznego. Rozumiem, że to reportaż, ale część losów była zawieszona jakby w próżni. Opis sierocińca nie porwał mnie. Los pierwszych władz polskiego Wrocławia pasował do życia ,,zwykłych" ludzi jak kij do oka.

Rozczarowaniem było także ukazanie tego co działo się w okolicach Sanoka. Chaotyczne, krótkie opowiastki ,,przyszli spalili, coś, ktoś, jakieś UPA, jakieś AK, jakiś Żubryd".

Każdy rozdział mógłby być materiałem na osobną książkę, może nawet dokładny reportaż. A tak powstał zlepek, luźnych, niedługich, nietrzymających się całości, niespojonych, opowiastek. Autorka ma wiedzę, ma warsztat, ma lekkie pióro. Mam jednak wrażenie, że stworzono coś mało skomplikowanego. Bardziej dla przeciętnego odbiorcy. Na pewno nie jest to coś na kształt ,,Dzikiego kontynentu...".

Jakiś czas temu zaopiniowałem książkę ,,Władcy przestworzy..." o alianckich nalotach na Niemcy i cierpieniu cywilnej ludności z tego powodu. Tematyka podobna, a napisane to było o 3 klasy lepiej. Oceńcie sami.

Książka jest gruba. W rzeczywistości jednak: czcionka jest duża, a na stronie jest mało tekstu. Jakby pisane dla mało wymagającego czytelnika.

Jeśli ktoś lubi sobie poczytać dodatki do gazet, lubi historię - ale bez przesady, to polecam te krótkie historyjki, przy czym piszę to bez grama ironii. Pasjonatom, czytelnikom monumentalnych dzieł o II wojnie, raczej odradzam.

Dobry pomysł. Momentami dobre wykonanie. Ogółem jednak rozmielono ciekawe tematy na drobny mak, co znacznie obniża moją ocenę.

Generalnie sam nigdy bym po tę książkę nie sięgnął. W klimacie historycznym jestem raczej seksistą (za co srogo mi się dostaje od matki i sióstr). Nie przepadam za reportażami. Nadto, dziwnym było dla mnie, że jedna autorka może wydawać ,,dokum...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Świetnie napisane, bardzo ciekawe!

Świetnie napisane, bardzo ciekawe!

Pokaż mimo to

Przed lekturą "1945" przeglądałam recenzje w internecie i zauważyłam, że sporo osób narzekało na "przypadkowość" doboru historii oraz fakt, że były one tak krótkie. Myślę, że jest to zarazem plus i minus tej książki. Bo przecież z drugiej strony dzięki tak różnorodnym historiom poznałam wiele nowych wątków, które mnie zaciekawiły. Bo niewiele wcześniej wiedziałam o procesie przeprowadzania tłumów z "ziem utraconych" na Wschodzie na "ziemie odzyskane" na Zachodzie. O brutalności polskich obozów (bo Polacy traktowali niemieckich cywilów wcale nie lepiej, niż naziści traktowali Polaków). O trudnym życiu mieszkańców spornych terenów. O atakach UPA i AK w Bieszczadach. O niektórych z tych tematów czytałam co nieco wcześniej, ale często z zupełnie innej perspektywy - teraz historie opowiedziane przez ludność - polską, niemiecką, polską niemieckiego lub ukraińskiego pochodzenia... - poruszyły mnie znacznie bardziej. I nie przeszkadzało mi, że wiele historii jest krótkich. Nie wszyscy ludzie lubią szczegółowo opowiadać o swoich nieszczęściach, a rok 1945 ("już nie wojna, jeszcze nie pokój") zdecydowanie do szczęśliwych nie należał. Bieda, głód, brak dachu nad głową i z jednej strony chęć zemsty, a z drugiej po prostu normalnego życia. Dobrze to ukazują fragmenty z gazet na początku każdego rozdziału - krótkie artykuły pokazujące odradzającą się po wojnie Polskę. "Szukam bliskich", "Oddam dziecko", "Przyjmę jakikolwiek ubiór", "Instytucja XY wznawia działalność po wojnie"... Dla wielu osób wojna się nie skończyła w 1945 i warto przeczytać tę książkę, by zdać sobie sprawę, jak trudne było życie "po wojnie"...

Przed lekturą "1945" przeglądałam recenzje w internecie i zauważyłam, że sporo osób narzekało na "przypadkowość" doboru historii oraz fakt, że były one tak krótkie. Myślę, że jest to zarazem plus i minus tej książki. Bo przecież z drugiej strony dzięki tak różnorodnym historiom poznałam wiele nowych wątków, które mnie zaciekawiły. Bo niewiele wcześniej wiedz...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

To moja ulubiona książka Grzebałkowskiej. Jest jak wyprawa do fotoplastykonu, gdzie pojedyncze stopklatki układają się w opowieść. I choć nie jest to opowieść linearna, a obrazki pochodzą z różnych szufladek, razem składają się w bynajmniej nie statyczną całość.

To moja ulubiona książka Grzebałkowskiej. Jest jak wyprawa do fotoplastykonu, gdzie pojedyncze stopklatki układają się w opowieść. I choć nie jest to opowieść linearna, a obrazki pochodzą z różnych szufladek, razem składają się w bynajmniej nie statyczną całość.

Pokaż mimo to

Świetny reportaż historyczny, pokazujący jak brutalne i podłe było życie zaraz po wojnie.

Świetny reportaż historyczny, pokazujący jak brutalne i podłe było życie zaraz po wojnie.

Pokaż mimo to

„1945 wojna i pokój” to zbiór szkiców, slajdów – pięknie opisanych i nieźle udokumentowanych – ale jednak tylko slajdów. Niedługich rozprawek, niedających pełnego obrazu roku 1945 (ani na polskich ziemiach, ani nigdzie indziej).

Spodziewałem się czegoś innego. Oczekiwałem raczej pogłębionej faktograficznej analizy czasów końca Wojny. Oprócz tytułu zwiodła mnie informacja – zapewne wyłapana w jednym z wywiadów – że inspiracją do napisania książki był dla Autorki Marcin Zaremba i jego monumentalna „Wielka trwoga. Polska 1944–1947”, a więc pozycja encyklopedyczna, dogłębnie wgryzająca się w materię.

Otrzymałem jednak literacki reportaż, który winien się raczej nazywać „Kilka ludzkich opowieści o końcu Wielkiej Wojny z perspektywy najróżniejszych nacji”. Stylem się broni, nawet dobór tematów interesujący, ale to jednak tylko wycinek, ślizganie się po powierzchni tematu. Nie tego oczekuję od reportażu.

„1945 wojna i pokój” to zbiór szkiców, slajdów – pięknie opisanych i nieźle udokumentowanych – ale jednak tylko slajdów. Niedługich rozprawek, niedających pełnego obrazu roku 1945 (ani na polskich ziemiach, ani nigdzie indziej).

Spodziewałem się czegoś innego. Oczekiwałem raczej pogłębionej faktograficznej analizy czasów końca Wojny. Oprócz tytułu zwiodła mnie informa...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo dobra książka. Koniec wojny i pierwsze miesiące po okupacji. Historie, które zmuszają do refleksji. Nic nie jest jednoznaczne. Jak zwykle u pani Grzebałkowskiej, wszystko pięknie i mądrze opisane.

Bardzo dobra książka. Koniec wojny i pierwsze miesiące po okupacji. Historie, które zmuszają do refleksji. Nic nie jest jednoznaczne. Jak zwykle u pani Grzebałkowskiej, wszystko pięknie i mądrze opisane.

Pokaż mimo to

Tematyka bardzo mi bliska, ponieważ moi krewni również są reptriantami ze Wschodu, więc sięgnęłam po tą książkę, aby poczytać o wspomnieniach osób, które także na Ziemie Odzyskane przyjeżdżały. No niestety, ale troszkę się zawiodłam- w niektórych przypadkach historie były bardzo krótkie i mało wnosiły do całego reportażu. Ponadto, czasami ciężko było "wyłapać", kiedy kończy się jedna opowieść, a zaczyna druga, jednak to może tylko moje spostrzeżenie. Mimo wszystko uważam, że z pozycją warto się zapoznać, ponieważ pokazuje czas końca wojny, który przez podręczniki szkolne jest ukazywany jako "czas nagłej radości", co niestety, nie do końca tak wyglądało.

Tematyka bardzo mi bliska, ponieważ moi krewni również są reptriantami ze Wschodu, więc sięgnęłam po tą książkę, aby poczytać o wspomnieniach osób, które także na Ziemie Odzyskane przyjeżdżały. No niestety, ale troszkę się zawiodłam- w niektórych przypadkach historie były bardzo krótkie i mało wnosiły do całego reportażu. Ponadto, czasami ciężko było "wyłapać", kiedy ...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Najogólniej rzecz ujmując: jestem rozczarowana.

Najogólniej rzecz ujmując: jestem rozczarowana.

Pokaż mimo to