Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Chodzę regularnie z wypiekami na twarzy na lokalne gale wrestlingu, więc wrestling w komiksie brzmiał intrygująco i ciekawa byłam, jak oddana będzie dynamika z ringu na papier.

Oczekiwałam zdecydowanie więcej walk i akrobacji i mega do mnie trafiły te nieziemskie mistrzostwa, jak i pozostali zawodnicy. Natomiast rodzinna drama, a szczególnie zakończenie jakoś mnie znięchęciło.

Chodzę regularnie z wypiekami na twarzy na lokalne gale wrestlingu, więc wrestling w komiksie brzmiał intrygująco i ciekawa byłam, jak oddana będzie dynamika z ringu na papier.

Oczekiwałam zdecydowanie więcej walk i akrobacji i mega do mnie trafiły te nieziemskie mistrzostwa, jak i pozostali zawodnicy. Natomiast rodzinna drama, a szczególnie zakończenie jakoś mnie...

Faktycznie, jak w treści wyzwania, chciałam przenieść się do innego miejsca, rzeczywistości. To, co wybrałam było dość ciasne i znajome. Chyba chciałam czegoś bardziej odległego i dla dorosłego czytelnika.

Świat stworzony w pierwszej części "Mrocznych Materii" nie jest tak daleki od naszego, akcja dzieje się w Anglii, na wodach i Svalbardzie w nieokreślonych czasach. To, co dla czytelnika nowe i nieznane to dajmony (towarzysze, dusze każdego człowieka) przybierające postać zwierzęcia i system, gdzie u władzy są uczeni, a kościół ma znaczące wpływy. Główną bohaterką jest nastoletnia (?) Lyra, której oczami poruszamy się po tym świecie. Zwiedzamy z nią salony elity, kolegia uczelnianie, gipskie łodzie, laboratoria eksperymentalne, ulice Londynu, czy śnieżną przestrzeń Svalbardu. Przygód tu nie miara, bohaterka ciągle jest w drodze i poznaje na niej mnóstwo ludzi. A wszystko kręci się wokół magicznego "Prochu" i tajemniczej intrygi.

Wyzwanie LC 2024 - kwiecień - przeczytam książkę, która przeniesie mnie w inne miejsce.

Faktycznie, jak w treści wyzwania, chciałam przenieść się do innego miejsca, rzeczywistości. To, co wybrałam było dość ciasne i znajome. Chyba chciałam czegoś bardziej odległego i dla dorosłego czytelnika.

Świat stworzony w pierwszej części "Mrocznych Materii" nie jest tak daleki od naszego, akcja dzieje się w Anglii, na wodach i Svalbardzie w nieokreślonych czasach. To,...

Kiedy myślę o twórczości Agathy Christie, czuję lekkie znużenie i zastanawiam się, ile to faktycznie można stworzyć w jednym gatunku (kryminał), używając jednego schematu (kto zabił), tworząc jednego bohatera (Poirot), a jeszcze osadzając to w jednej grupie społecznej (możni). A można! Za każdym razem, jak nie poprzestanę na zastanawianiu się, a siegnę po nową książkę autorki, wciągam się w historię, jakby to było pierwsze spotkanie z detektywem!

Kto zabił angielskiego lorda? Winnego szukamy wśród żon, współmieszkańców, służby, rodziny, elity i sceny aktorskiej. Zawiłości, motywy, intrygi i świetna zabawa!

Kiedy myślę o twórczości Agathy Christie, czuję lekkie znużenie i zastanawiam się, ile to faktycznie można stworzyć w jednym gatunku (kryminał), używając jednego schematu (kto zabił), tworząc jednego bohatera (Poirot), a jeszcze osadzając to w jednej grupie społecznej (możni). A można! Za każdym razem, jak nie poprzestanę na zastanawianiu się, a siegnę po nową książkę...

Książka jest świetnym dopełnieniem terapii lub indywidualnym pochyleniem się nad tzw. schematami, które każdy z nas wyniósł z dzieciństwa, a może w dorosłości już go uciskają.

Bardzo klarownie wszystko jest wyłumaczone, rozsądny podział materiału i mnóstwo ćwiczeń i formularzy, dzięki czemu przechodzenie przez tę pozycję staje się bardziej aktywne (niż pasywne czytanie).

Książka jest świetnym dopełnieniem terapii lub indywidualnym pochyleniem się nad tzw. schematami, które każdy z nas wyniósł z dzieciństwa, a może w dorosłości już go uciskają.

Bardzo klarownie wszystko jest wyłumaczone, rozsądny podział materiału i mnóstwo ćwiczeń i formularzy, dzięki czemu przechodzenie przez tę pozycję staje się bardziej aktywne (niż pasywne czytanie).

Sam program miałam przyjemność lub nieprzyjemność (momentami jest naprawdę trudno o dyscyplinę!) robić trzykrotnie:
1) na zorganizowanym kursie z instruktorem
2) w trakcie czytania "Życie, piękna katastrofa"
3) z tym opisywanym poradnikiem.

Nie wiem, jakbym zareagowała, gdyby to było moje pierwsze podejście. Natomiast do użytku osobistego, bez zewnętrznej pomocy, czy motywacji był to świetny przewodnik i kompan. Znalazłam tam wszystkie odpowiedzi, a dzięki wypowiedziom innych uczestników poczułam się choć trochę, jak w grupie.

Chociaż na początku, jak w przedmowie Kabat-Zinna, zastanawiałam się po co kolejna pozycja na ten temat. A jednak w morzu materiałów to jest jedyny podręcznik, tak potrzebny.

Sam program miałam przyjemność lub nieprzyjemność (momentami jest naprawdę trudno o dyscyplinę!) robić trzykrotnie:
1) na zorganizowanym kursie z instruktorem
2) w trakcie czytania "Życie, piękna katastrofa"
3) z tym opisywanym poradnikiem.

Nie wiem, jakbym zareagowała, gdyby to było moje pierwsze podejście. Natomiast do użytku osobistego, bez zewnętrznej pomocy, czy...

Ciężko jest mi podejść do reportażu Tomasza Patoru - z jednej strony opisane wydarzenia są tak odrażające, systemy, które na to przyzwoliły tak dziurawe. Z drugiej - przeciekawy, złożony proceder, o którym powinno być głośno ze zwykłej ludzkiej ciekawości i zamiłowania do skandali.

Dziennikarsko - majstersztyk. Niedziwne, że autor otrzymał i nagrody, a jego praca dziennikarska jest wzorem dla studentów.

A jednak, jako reportaż, jako książka, muszę przyznać, że było mi ciężko. Ilość osób, nazwisk, zakładów, szpitali - gubiłam się w tym lekko. I zamiast przerażać mnie skalą, czułam się momentami znużona. Tak jak, dziennikarz zarzucił to w końcówce, spodziewając się większych konsekwencji odbijał się od ludzkiego zobojętnienia, zmęczenia tematem, znieczulicą.

Czekam na film/serial z niecierpliwością, która przywróci ten temat na tzw. tapetę.

Wyzwanie LC 2024 - luty - przeczytam książkę nominowaną w Plebiscycie Książka Roku 2023.

Ciężko jest mi podejść do reportażu Tomasza Patoru - z jednej strony opisane wydarzenia są tak odrażające, systemy, które na to przyzwoliły tak dziurawe. Z drugiej - przeciekawy, złożony proceder, o którym powinno być głośno ze zwykłej ludzkiej ciekawości i zamiłowania do skandali.

Dziennikarsko - majstersztyk. Niedziwne, że autor otrzymał i nagrody, a jego praca...

Nie była to świetna zabawa, ale na pewno bawiłam się przy komediowych "Ślubach panieńskich" bardziej teraz niż w ławce szkolnej lata temu. Coż za pakty i intrygi się tam odbywają!

Wyzwanie LC 2024 - marzec - przeczytam książkę literackiego patrona z lat 2020-2024.

Nie była to świetna zabawa, ale na pewno bawiłam się przy komediowych "Ślubach panieńskich" bardziej teraz niż w ławce szkolnej lata temu. Coż za pakty i intrygi się tam odbywają!

Wyzwanie LC 2024 - marzec - przeczytam książkę literackiego patrona z lat 2020-2024.

W obu komiksach autora wyczuwalna jest atmosfera nostalgii, nieznanego i to właśnie dla niej pozycje te wyróżniają się wśród innych. Powieści zamknięte w jednym tomie, rozbudowane, ale ciasne, ocierające się o różne gatunki (tutaj romans z kryminałem), nieprzedłużone, akurat.

Historia ta kryje więcej niż na pierwszy rzut oka by się wydawało. Ilustracje są tak dobre, że idealnie wkomponowują się w fabułę.

W obu komiksach autora wyczuwalna jest atmosfera nostalgii, nieznanego i to właśnie dla niej pozycje te wyróżniają się wśród innych. Powieści zamknięte w jednym tomie, rozbudowane, ale ciasne, ocierające się o różne gatunki (tutaj romans z kryminałem), nieprzedłużone, akurat.

Historia ta kryje więcej niż na pierwszy rzut oka by się wydawało. Ilustracje są tak dobre, że...

Sięgając już po tę książkę, wiemy, na co się piszemy. Epopoję pod względem długości, mnóstwo wątków i bohaterów. Zawsze przy książkach takich rozmiarów są komentarze, że możnaby skondensować, a jednak za taką spójność uznał ją autor.

Wiadomo, coś bym wycięła tutaj, czy tam. I czasami (zwłaszcza przy opisach, przy dialogach trzymałam się dzielnie) opadało ze mnie napięcie historii i książkę najzwyklej odkładałam. Jednak wciągnął mnie ten postapokaliptyczny świat, jego wachlarz interesujących postaci i odwieczna walka dobra ze złem. Świetny podział na trzy części, rozbudowane postaci, zarysowany świat, dobrze poprowadzona historia z domkniętymi wątkami. Takie są charakterystyki grubych książek, co zrobić!

Pomimo tego, że postapo nie jest w moich kręgach zainteresowaniach książka mnie wciągnęła. Obecny był ze mną dreszczyk niepokoju, jako, że sami co doświadczyliśmy pandemii i najzwyczajniej chciałam się dowiedzieć, jak potoczy się los kluczowych bohaterów.

"Cegły" Kinga jeszcze mnie nigdy nie zawiodły i nadal będę po nie sięgać. A z samą fabułą "Bastionu" chętnie zapoznam się jeszcze raz, jak zatrze się lekko pamięć, w formie serialu z lat 90.

Sięgając już po tę książkę, wiemy, na co się piszemy. Epopoję pod względem długości, mnóstwo wątków i bohaterów. Zawsze przy książkach takich rozmiarów są komentarze, że możnaby skondensować, a jednak za taką spójność uznał ją autor.

Wiadomo, coś bym wycięła tutaj, czy tam. I czasami (zwłaszcza przy opisach, przy dialogach trzymałam się dzielnie) opadało ze mnie napięcie...

Nowy rok, nowe wyzwania! Kiedy zobaczyłam zimową tematykę styczniowego wyzwania, nie miałam żadnych pomysłów, po co sięgnąć i przyznam, że czekałam instagramową rolkę i w ciemno wybrałam tytuł. Taka spontaniczność!

Trafiło na młodzieżową opowieść Ilony Wiśniewskiej „Przyjaciel północy”. Na start się przyczepię, że akcja działa się latem, no ale na odległym, śnieżnym archipelagu Svalbardzie (Norwegia) – więc zaliczamy.

Pomimo że książka skierowana jest do młodszych czytelników – bawiłam się świetnie, żałując momentami, że nie mogła trafić w moje ręce lata temu. Nienachalna, cenna wartość edukacyjna swobodnie miesza się z tu przygodami, podróżami, dziką naturą i amatorskim śledztwem detektywistycznym. Wiele tu ciepła do natury, zwierząt i mroźnego klimatu (który, nie jest tak promowany jak gorące wyspy i palmy). Do tego nietypowe, ale świetnie wpasowujące się, artystyczne ilustracje autorstwa Mariusza Andryszczyka. Dzieło niemal kompletne, a jedyne, czego mi zabrakło to bardziej robudowanego zakończenia, które (na ironię) przypomniało mi lata szkolne i niższe oceny za eseje z języka polskiego.

Powieści z wątkiem krajoznawczym zawsze mi się wyjątkowo podobały, gdzie nie tylko wchodzimy w przedstawioną historię, ale możemy się dowiedzieć, czegoś więcej o innym zakątku świata.

Wyzwanie LC 2024 – styczeń – przeczytam książkę, której akcja dzieje się zimą. 

Nowy rok, nowe wyzwania! Kiedy zobaczyłam zimową tematykę styczniowego wyzwania, nie miałam żadnych pomysłów, po co sięgnąć i przyznam, że czekałam instagramową rolkę i w ciemno wybrałam tytuł. Taka spontaniczność!

Trafiło na młodzieżową opowieść Ilony Wiśniewskiej „Przyjaciel północy”. Na start się przyczepię, że akcja działa się latem, no ale na odległym, śnieżnym...

Czytałam tę książkę miesiącami, można by powiedzieć, że się nią delektowałam, ale bliższe prawdzie będzie, że potraktowałam ją jako podręcznik. Można napisać na jej temat jedno zdanie, jak i eseje. Ja postaram się krótko - treść, narracja, przekaz na mnie działał jak balsam.

Czytałam tę książkę miesiącami, można by powiedzieć, że się nią delektowałam, ale bliższe prawdzie będzie, że potraktowałam ją jako podręcznik. Można napisać na jej temat jedno zdanie, jak i eseje. Ja postaram się krótko - treść, narracja, przekaz na mnie działał jak balsam.

Lubię czytać komiksy, zwłaszcza te należące do tak zwanej alternatywy. „Black Hole” znajduje się wysoko na wielu listów „must read” powieści graficznych, w których niekoniecznie bohaterowie mają super moce.

Atmosfera jest pełna grozy i napięcia, czarno białe rysunki świetnie się wpisują w historię. Natomiast sama historia to zlepki różnych historii powiązanych niektórymi bohaterami i miastem Seattle. Części zdają się przekazywać jedną myśl metaforami i dialogami jednak bark tu moim zdaniem myśli przewodniej, o czym świadczy też rozmyte zakończenie. Jest tu mrocznie, ale w sumie zastanawiam się dlaczego.

Wyzwanie LC 2023 – październik – przeczytam książkę autora, którego polecili mi inni czytelnicy.

Lubię czytać komiksy, zwłaszcza te należące do tak zwanej alternatywy. „Black Hole” znajduje się wysoko na wielu listów „must read” powieści graficznych, w których niekoniecznie bohaterowie mają super moce.

Atmosfera jest pełna grozy i napięcia, czarno białe rysunki świetnie się wpisują w historię. Natomiast sama historia to zlepki różnych historii powiązanych niektórymi...

Nadszedł moment, kiedy dojrzałam w życiu do przeczytania powieści Olgi Tokarczuk. Nie jeden znajomy już mi wspominał o dorobku polskiej noblistki i również nie jeden powiedział, że warto zacząć od „Prowadź swój pług przez kości umarłych” – lżejszy, krótszy, gatunkowo kryminał.

Powieść mi się spodobała, ale nie mogę powiedzieć, że zachęciła do kuna wszystkich książek autorki. Sceneria, pomysł wyjściowy i bohaterzy przypadli mi do gustu. Wyróżnia się faktycznie oryginalny styl pisania. Jednak narzucona interpretacja i ideologia mnie zniechęciły do zagłębiania się w twórczość Tokarczuk. Wolę gdy mniej nachalnie się ją narzuca, a najlepiej prowokuje do refleksji.

Niedługo po lekturze obejrzałam również ekranizację, która jeszcze bardziej uwypukliła to, co mnie zniechęciła. Do tego cały film wydawał mi się chaotycznie zmontowany, a co gorsze, finał mnie lekko zwalił z nóg.

Nawiązując do wyzwania, o ile w książce był obecny motyw wsi, chociaż bardziej małomiasteczkowości, nie było tam ani jednego chłopa.

Wyzwanie LC 2023 – wrzesień – przeczytam książkę o wsi, z motywem chłopskim.

Nadszedł moment, kiedy dojrzałam w życiu do przeczytania powieści Olgi Tokarczuk. Nie jeden znajomy już mi wspominał o dorobku polskiej noblistki i również nie jeden powiedział, że warto zacząć od „Prowadź swój pług przez kości umarłych” – lżejszy, krótszy, gatunkowo kryminał.

Powieść mi się spodobała, ale nie mogę powiedzieć, że zachęciła do kuna wszystkich książek...

Okładka książki już od dawna mnie przyciągała z bibliotecznych półek, a kiedy nadażyła się okazja (temat wyzwania czytelniczego) z chęcią w końcu po nią sięgnęłam licząc na magię, szeroko pojmowaną.

„Soledad znaczy samotność” Carole Martinez to historia rodziny Carasco, którą opowiada nam jedna z jej córek o imieniu Soledad. Wiele się tam dzieje, kobieta razem z córkami i synem przeżyła wiele, od perypetii w rodzinnym miasteczku po tułaczkę, rewolucję, stratę, miłość po odnalezienie nowego domu. Każda z córek obdarzona niezwykłym talentem, które mogły stać się przydatne, jak i brzemieniem. Istny wachlarz emocji, jednak przy mało wciągającej historii, przez co ja jako czytelnik też się czułam jak na tułaczce, momentami.

Miałam chyba nadzieję na prawdziwy realizm magiczny, a obyczajowość treści miała jej dla mniej niż chciałam, czy oczekiwałam.

Wyzwanie LC 2023 – sierpień – przeczytam książkę z elementami folkloru, magii, mitów.

Okładka książki już od dawna mnie przyciągała z bibliotecznych półek, a kiedy nadażyła się okazja (temat wyzwania czytelniczego) z chęcią w końcu po nią sięgnęłam licząc na magię, szeroko pojmowaną.

„Soledad znaczy samotność” Carole Martinez to historia rodziny Carasco, którą opowiada nam jedna z jej córek o imieniu Soledad. Wiele się tam dzieje, kobieta razem z córkami i...

Bawiłam się świetnie! Czas spędzony z Mockingbird to czysta rozrywka, dużo akcji, dużo ciętego humoru – nie raz się zaśmiałam, historia wciągająca i kapitalne rysunki. Samej Bobbi nie poznałam wcześniej w świecie Marvela, i zastanawiam się dlaczego?!

Mockingbird, superbohaterka gdzieś lawirująca pomiędzy bardziej znanymi bohaterami (SHIELD, ex-żona Hawkeye’a) trafiła w ręce twórców, którzy mieli na nią pomysł. Wyszła pełnowymiarowa postać, którą słychać i widać jak żywą ze stron komiksu. Co tym bardziej kontrastuje z dodatkowo wrzuconym zeszytem, gdzie bohaterka jest nijaka. Świetna robota czterech osób, które połączyła podobna wizja które postarały się nad każdym szczegółem – jak tapety ścian, energetyczne kolory, okładki książek, czy śmieszne strony wstawki.

Bobbi Morse, dziewczyna z sąsiedztwa - zadziorna, lekko zagubiona, ale bardziej niż poradna, wyrusza na przygodę, gdzie będziemy mieć przyjemność spotkać jej aktualnego kandydata na chłopaka, byłego męża (pojawi się nawet bez koszulki) i stalkera (z oficjalnym zakazem zbliżania się). W tych perypetiach naczeka się w przychodniach, pochodzi po mieście i sekretnych klubach, popływa na Atlantyku, a corgi będą biegać w tle.

Bawiłam się świetnie! Czas spędzony z Mockingbird to czysta rozrywka, dużo akcji, dużo ciętego humoru – nie raz się zaśmiałam, historia wciągająca i kapitalne rysunki. Samej Bobbi nie poznałam wcześniej w świecie Marvela, i zastanawiam się dlaczego?!

Mockingbird, superbohaterka gdzieś lawirująca pomiędzy bardziej znanymi bohaterami (SHIELD, ex-żona Hawkeye’a) trafiła w...

Świetna książka, idealna, a nawet możnaby powiedzieć obowiązkowa, dla najmłodszych czytelników, ale nie tylko. Jako osobie dorosłej również dobrze mi się czytało, momentami mnie nawet wciągało. Nie tyle, co w historię (z którą już jestem zapoznana), a bardziej w sposób jej przedstawienia.

Tematyka sięga samych początków ludzkości do końca I wojny światowej, chociaż w nowym wydaniu jest dodatkowy rozdział „Kawałek historii, który przeżyłem sam – spojrzenie wstecz”. Treść praktycznie okrojona, wspominająca o najważniejszych wydarzeniach, osobach, pojęciach, anegdotkach. Do tego, rewelacyjny spis treści!

Jednak to nie tematyka, a styl autora wyróżnia tę książkę spośród tak wielu innych. Czytając, czułam się jak mała dziewczynka, ciekawa świata, słuchająca opowiadającego dziadka i było to przemiłe uczucie. Ktoś poświęcił tyle czasu, by mi to jak najlepiej wytłumaczyć. Ze zdań Gombricha czuć dobroduszność, nieograniczoną ciekawość i wiedzę, talent do jej przekazywania. Musiał to być przecudowny człowiek, jak i profesor.

Ostatni rozdział czytałam dwa dni po obejrzeniu w kinie filmu „Oppenheimer” i wszystko to razem, obudziło we mnie niepokój, a także nostalgię. Zdaje się, że zakończenie książki jest słodko-gorzkie.

Świetna książka, idealna, a nawet możnaby powiedzieć obowiązkowa, dla najmłodszych czytelników, ale nie tylko. Jako osobie dorosłej również dobrze mi się czytało, momentami mnie nawet wciągało. Nie tyle, co w historię (z którą już jestem zapoznana), a bardziej w sposób jej przedstawienia.

Tematyka sięga samych początków ludzkości do końca I wojny światowej, chociaż w...

To już druga książka Shari Lapeny, którą przeczytałam. I co ciekawe, tę pierwszą („Para zza ściany”) również czytałam latem. Wpasowuje się idealnie.

Kto nie lubi dobrze napisanego thrillera, o morderstwie w zamkniętej społeczności pełnej masek. Wciągać się w historię, typując swoich zabójców i ich motywy, leżąc na słońcu czy podróżując pociągiem w trakcie wolnego, wakacyjnego dnia. Dlaczego tak wspominam o słońcu i wakacjach - bo książki autorki nie są kryminałami, przez które ciężko zasnąć w nocy, nie są najcięższe, a bardziej rozrywkowe i same przerzucające strony dzięki swojej historii i dynamicznej narracji.

W „Ktoś, kogo znamy” rozgaszczamy się w przedmieściach, gdzie mężczyźni pracują w miejskich firmach, a kobiety spotykają się na klubie książki, które same prowadzą. Takie idylliczne życie trwa, aż jedna z sąsiadek zostaje znaleziona martwa i dotkliwie pobita. Każdy dom, każda rodzina skrywa swoje sekrety, które teraz wypływają na wierzch. Sprawy się namnażają i komplikują. Lapena tak świetnie ciągnie za sznurki, że typujesz prawie każdego i myślisz, że ją przechytrzyłeś, a jednak się zaskoczysz, nie raz. Stwierdzenie, że nigdy nie wiesz, co się dzieje za zamkniętymi drzwiami to punkt wyjścia dla wszystkich powieści kanadyjskiej pisarki, świetnie rozplanowany i dobrze napisany.

Wyzwanie LC 2023 – lipiec – przeczytam książkę, której tytuł lub nazwisko autora zaczyna się na „L”.

To już druga książka Shari Lapeny, którą przeczytałam. I co ciekawe, tę pierwszą („Para zza ściany”) również czytałam latem. Wpasowuje się idealnie.

Kto nie lubi dobrze napisanego thrillera, o morderstwie w zamkniętej społeczności pełnej masek. Wciągać się w historię, typując swoich zabójców i ich motywy, leżąc na słońcu czy podróżując pociągiem w trakcie wolnego,...

Kilka lat temu przeczytałam „Hopeless”, które pochłonęłam chyba w jeden weekend i które, na jakiś czas, wciągnęło mnie w cały ten gatunek. Dowiedziawszy się, że druga część cyklu to w sumie ta sama fabuła, ale z innej perspektywy – postanowiłam poczekać, aż historia lekko zatrze się w mojej pamięci. I dobrze, dzięki temu mogłam przeżyć tę historię jeszcze raz.

„Losing Hope” równie mocno mnie wciągnęło i równie szybko przeczytałam. Jednak, wrażenia są słabsze, nadal mocno przeżywałam losy bohaterów, ale wszystko wydało mi się lekko naciągane i naiwne. Miałam odczucie, jakbym się „zestarzała” do tej książki, która może skierowana jest do młodszej publiki (sami bohaterowie mają 17/18 lat). A może po prostu się czepiam, przecież w książkach wszystko jest możliwe.

Jako, że dawno czytałam pierwszą część i pamiętam ją pobieżnie, ciężko odnieść mi się do tego, co faktycznie zostało uzupełnione czy dodane. Jednak, niesamowite jest to, że pomimo tego, że dostajemy to samo, tyle, że z innej perspektywy – nadal jest to tak ciekawe i wciągające. Oczywiście, Dean Holder, jest prawdopodobnie wymarzoną pierwszą miłością wielu dziewczyn i taka jego tu rola. Pozostaje przy tym wielowymiarową postacią, której motywacja i przeszłość znajduje tu więcej przestrzeni niż w poprzedniej części.

Tak więc, zobaczmy to innymi oczami, dowiedzmy się ciut więcej, a co najważniejsze przeżywajmy to jeszcze raz.

Wyzwanie LC 2023 – lipiec – przeczytam książkę, której tytuł lub nazwisko autora zaczyna się na „L”.

Kilka lat temu przeczytałam „Hopeless”, które pochłonęłam chyba w jeden weekend i które, na jakiś czas, wciągnęło mnie w cały ten gatunek. Dowiedziawszy się, że druga część cyklu to w sumie ta sama fabuła, ale z innej perspektywy – postanowiłam poczekać, aż historia lekko zatrze się w mojej pamięci. I dobrze, dzięki temu mogłam przeżyć tę historię jeszcze raz.

„Losing...