Joëlle Jones

Nadeszła pora na trzeci post z serii krótkich opinii, tym razem na temat kolejnego komiksu, należący do cyklu powieści graficznych dedykowany młodym czytelnikom, poruszający ważne tematy społeczne. Tym razem chciałabym skupić uwagę na 'Supergirl: jak być super': Kara Danvers posiada supermoce. Potrafi latać. Wylądowała na Ziemi w kapsule z obcej planety. Jednak jej największymi zmartwieniami są wygrana w najbliższych zawodach lekkoatletycznych i świętowanie szesnastych urodzin. A może z pomocą swoich najlepszych przyjaciółek oraz lekko frustrujących, choć bezgranicznie kochających przybranych rodziców uda jej się dokonać jeszcze jednej ważnej rzeczy – zapomnieć o dręczących ją snach i przebłyskach z dalekiej, obcej przeszłości. Taki przynajmniej był plan, zanim niewielkiego miasteczka Midvale nie nawiedziło tragiczne w skutkach trzęsienie ziemi... W tym tomie trochę trudno było mi się polubić z samą historią supergirl, nie była dla mnie na tyle interesująca, jak opowieści z poprzednich tomików, choć porusza ważny temat, jakim jest przeżywanie żałoby, jej etapy i dochodzenie do siebie po katastrofie, a także zmuszający świat i ogólne społeczeństwo, by osoby po przeżytej traumie, jak najszybciej otrząsnęły się z niej i najlepiej o niej zapomniały. Gdyby komiks skupił się tylko na tym drugim, a nie dodatkowo opowiadał o historię Kary, o której zapomniała, spodobałaby mi się o wiele bardziej. Niestety czułam się trochę za bardzo przytłoczona dodanymi tu wszystkimi motywami i superbohaterskich akcji. Chciałam dać szansę i polubić supergirl, jednak chyba już tak pozostanie, że niestety nie będzie ona należeć do grona ulubionych przeze mnie postaci z DC. Jednak nie przekreśla to całkowicie chęci poznania innych historii z tej serii, zarazem te, które są jeszcze przede mną, jak i te przyszłe, będące w planie wydania przez wydawnictwo. Moja ocenia to +3/5