Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dla mnie mocno rozczarowująca. Kompletnie nic nie wyniosłam z tej lektury, z wyjątkiem świadomości, że był taki fałszerz sztuki TT. Liczyłam na smaczki z zakresu sztuki malarskiej, nieoczywistych spostrzeżeń, analizy warsztatu kopiowanych malarzy, choćby odrobiny światła, koloru, cienia, techniki. W mojej ocenie, może był to genialny fałszerz ale książka do genialnych nie należy.

Dla mnie mocno rozczarowująca. Kompletnie nic nie wyniosłam z tej lektury, z wyjątkiem świadomości, że był taki fałszerz sztuki TT. Liczyłam na smaczki z zakresu sztuki malarskiej, nieoczywistych spostrzeżeń, analizy warsztatu kopiowanych malarzy, choćby odrobiny światła, koloru, cienia, techniki. W mojej ocenie, może był to genialny fałszerz ale książka do genialnych nie...

Tak, ta historia może wzbudzać kontrowersje, jednak w różnym wieku rodzaj kontrowersji będzie inny, bowiem zmienia się punkt widzenia, czucia, akceptacji, przyzwolenia ogólnie patrzenia, zwłaszcza na siebie. Przychodzi w życiu taki moment, że nasz wewnętrzny czas się zatrzymuje i chociaż widzimy na twarzy jego ślad, a ciało lekko niedomaga, to nasza dusza, umysł i jak o sobie myślimy zatrzymuje się na dużo wcześniejszym etapie życia. Upraszczając myślimy raczej o sobie jako o wciąż rześkich w wieku średnim. W tej historii odnalazłam pełnię tkliwości, miłości i czułości, historię ludzi, którzy stali się dla siebie wyjątkowi, którzy byli dla siebie lustrzanym odbiciem dusz. Zachwycające jest jak on widzi jej zmarszczki, a ona (niewidząca), widzi jego świat. Racjonalnie rzecz ujmując można rzec - historia infantylna ale chcę wierzyć, że mogła się zdarzyć, że można kochać do szaleństwa w każdym wieku.

Tak, ta historia może wzbudzać kontrowersje, jednak w różnym wieku rodzaj kontrowersji będzie inny, bowiem zmienia się punkt widzenia, czucia, akceptacji, przyzwolenia ogólnie patrzenia, zwłaszcza na siebie. Przychodzi w życiu taki moment, że nasz wewnętrzny czas się zatrzymuje i chociaż widzimy na twarzy jego ślad, a ciało lekko niedomaga, to nasza dusza, umysł i jak o...

Lubię autorkę i czekam na jej kolejne pomysły literackie. Zatem, o ile poprzednia jej książka była dla mnie sporym rozczarowaniem z uwagi na nadmierną ckliwość graniczącą z harlequinem, najnowsza pozycja czyli Ognisty medalion jest świetna - określając to jednym słowem. Jak dla mnie posiada wszystkie atuty dobrej książki z tego gatunku literackiego. Jest akcja, jest historia, jest zagadka, jest miłość ale nie w roli głównej i ważne jest dobre pióro.

Lubię autorkę i czekam na jej kolejne pomysły literackie. Zatem, o ile poprzednia jej książka była dla mnie sporym rozczarowaniem z uwagi na nadmierną ckliwość graniczącą z harlequinem, najnowsza pozycja czyli Ognisty medalion jest świetna - określając to jednym słowem. Jak dla mnie posiada wszystkie atuty dobrej książki z tego gatunku literackiego. Jest akcja, jest...

Bardzo przyjemna lektura na wakacje. Miło się ją czyta i wspomnieniami wraca do swoich młodzieńczych wakacji nad jeziorem, pierwszych miłości i bliskości. Polecam.

Bardzo przyjemna lektura na wakacje. Miło się ją czyta i wspomnieniami wraca do swoich młodzieńczych wakacji nad jeziorem, pierwszych miłości i bliskości. Polecam.

Okruchy powojennej historii Wrocławia, przedstawione na tle życia mieszkańców poniemieckiej kamienicy, zasiedlonej przez nich po wojnie, a w tym błyskotliwie przedstawiony obraz egzystencji w PRL-u. Doskonały humor, nienachalny żart i inteligentny sarkazm. Z przyjemnością przeczytałam i niejednokrotnie uśmiałam do łez. Warto sięgnąć po lekturę również ze względów poznawczych, gdyż należy mieć świadomość, że mieszkamy na terenach poniemieckich, że nasze miasto stało na wysokim poziomie rozwoju technicznego i architektonicznego, do dziś jeździmy i chodzimy po bruku z tamtych czasów, posiadamy bogactwo przepięknych kamienic i podziemny świat Wrocławia. Ponoć, można było uniknąć wielkiej powodzi 1997, taka moc kryje się w moim mieście ... ale nie znam się na tym, coś gdzieś słyszałam. Jednak łza się w oku kręci, że tak dużo zniszczono, a i dzisiaj słabo nam idzie ratowanie resztek piękna z przeszłości.

Okruchy powojennej historii Wrocławia, przedstawione na tle życia mieszkańców poniemieckiej kamienicy, zasiedlonej przez nich po wojnie, a w tym błyskotliwie przedstawiony obraz egzystencji w PRL-u. Doskonały humor, nienachalny żart i inteligentny sarkazm. Z przyjemnością przeczytałam i niejednokrotnie uśmiałam do łez. Warto sięgnąć po lekturę również ze względów...

Moje punkty są za sznyt historyczny i walory poznawcze obyczajów ludzi Cypru. Sama historia miłości - zakazanej - kobiety i mężczyzny z dwóch różnych społeczności zamieszkujących wyspę plus narracja uduchowionego drzewa, nie przemówiło do mnie, chyba zbyt abstrakcyjne mimo iż lubię bajanie :)

Moje punkty są za sznyt historyczny i walory poznawcze obyczajów ludzi Cypru. Sama historia miłości - zakazanej - kobiety i mężczyzny z dwóch różnych społeczności zamieszkujących wyspę plus narracja uduchowionego drzewa, nie przemówiło do mnie, chyba zbyt abstrakcyjne mimo iż lubię bajanie :)

Opowieść szorstka jak Dziki Zachód w formie westernowego obrazu życia polskiej arystokracji na emigracji w stanie Kalifornia. W książce fikcja literacka miesza się z faktami z życia Heleny Modrzejewskiej i Henryka Sienkiewicza i ich rzekomego zauroczenia sobą. Fajnie się czyta, choć autor nie szczędzi nam dosadnych i brutalnych opisów realiów jakie miały miejsce w tym mentalnie nieznanym nam świecie. Upraszczając, powiedziałbym, że taka "męska" jest ta książka, twarda akcja i konkretne życie, zero sentymentów. Cenię tego typu literaturę za pierwiastek poznawczy, teraz tylko muszę sprawdzić ile w tej opowieści mamy faktów, a co jest fikcją. Polecam.

Opowieść szorstka jak Dziki Zachód w formie westernowego obrazu życia polskiej arystokracji na emigracji w stanie Kalifornia. W książce fikcja literacka miesza się z faktami z życia Heleny Modrzejewskiej i Henryka Sienkiewicza i ich rzekomego zauroczenia sobą. Fajnie się czyta, choć autor nie szczędzi nam dosadnych i brutalnych opisów realiów jakie miały miejsce w tym...

Bardzo lubię książki Nino Haratischwili, może niełatwe ale mocno poruszające, bogate historycznie, mocno osadzone w realiach rzeczywistości, a przy tym wzruszające i takie prawdziwe. Najnowsza powieść autorki " Coraz mniej światła" , dla mnie szalenie ciekawa, lata 90. Gruzja i zwykłe, niezwykłe losy czterech przyjaciółek. To nie jest słodka opowiastka, to nie jest książka dynamiczna, bogata w szalone przygody, miłe zdarzenia. To opowieść o zwykłym życiu, bolesnych doświadczeniach, rozczarowaniach ale również nadziei, przyjaźni, wzajemnej trosce, skrywanych miłościach i relacjach rodzinnych. Bezwzględność i brutalność postawiona w szeregu z miłością i tkliwością. Akcja książki toczy się na tle przemian społeczno- politycznych, walki o własną tożsamość osobistą i narodową oraz prawa do lepszego życia.

Bardzo lubię książki Nino Haratischwili, może niełatwe ale mocno poruszające, bogate historycznie, mocno osadzone w realiach rzeczywistości, a przy tym wzruszające i takie prawdziwe. Najnowsza powieść autorki " Coraz mniej światła" , dla mnie szalenie ciekawa, lata 90. Gruzja i zwykłe, niezwykłe losy czterech przyjaciółek. To nie jest słodka opowiastka, to nie jest książka...

Mam taki niedosyt, bo krótka jest ta książka, a traktuje o bardzo istotnych kwestiach dotyczących nas kobiet, nas matek i córek. Fajna książka, daje do myślenia.

Mam taki niedosyt, bo krótka jest ta książka, a traktuje o bardzo istotnych kwestiach dotyczących nas kobiet, nas matek i córek. Fajna książka, daje do myślenia.

Przeczytałam z przyjemnością, wciągająca i wzruszająca historia.

Przeczytałam z przyjemnością, wciągająca i wzruszająca historia.

Potargała emocjami, popchnęła w przemyślenia, skłoniła do refleksji i zadumy. Tego oczekuję od dobrej literatury, żeby poruszyła wewnętrzne struny, skłoniła do zatrzymania się i zastanowienia nad własnym życiem, łza pociekła. Doskonała.
Oczywiście to nie jest książka akcji, nie dostarczy Ci emocji ale wydobędzie je z Ciebie.

Potargała emocjami, popchnęła w przemyślenia, skłoniła do refleksji i zadumy. Tego oczekuję od dobrej literatury, żeby poruszyła wewnętrzne struny, skłoniła do zatrzymania się i zastanowienia nad własnym życiem, łza pociekła. Doskonała.
Oczywiście to nie jest książka akcji, nie dostarczy Ci emocji ale wydobędzie je z Ciebie.