Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Świat zmienia się na naszych oczach, a punkty ciężkości coraz wyraźniej przenoszą się – jeśli już tego nie zrobiły? – z tego, co znamy pod pojęciem Zachodu, na szeroko pojęty kontynent azjatycki. Czytelnicy, którzy mają za sobą lekturę „Jedwabnych szlaków” autorstwa brytyjskiego historyka Petera Frankopana, doskonale wiedzą, że Azja wcale nie przejmuje rolę nowego centrum świata, a po prostu odzyskuje swoją pozycję sprzed wieków. Proces ten Frankopan próbuje uchwycić w swego rodzaju kontynuacji wcześniejszej książki. „Nowe jedwabne szlaki. Teraźniejszość i przyszłość świata”, bo o tym tytule mowa, to przede wszystkim analiza ambitnego rozpychania się Chin na światowej szachownicy, którego to gospodarczym wsparciem ma być Inicjatywa Pasa i Szlaku. Potężne nakłady finansowe na inwestycje, które Chiny realizują bądź planują w państwach sąsiednich, ale też w pozostałych regionach Azji, a nawet w Afryce czy Ameryce Południowej, dla samych Chińczyków są po prostu przygotowywaniem się na przyszłość. Bo to, „co stanie się w sercu świata w najbliższych latach, ukształtuje sto następnych.” Dla pozostałych globalnych graczy rosnąca potęga Chin to nowe zagrożenie (gospodarcze, militarne i strategiczne),a nowe jedwabne szlaki to nic innego jak próba uzależnienia biedniejszych, ale strategicznie położonych i bogatych w surowce krajów. Tak jak poprzedniczka przedstawionej książki zachwyciła mnie erudycją i bogactwem interesujących, a wcześniej nieznanych faktów, tak po lekturze „Nowych jedwabnych szlaków…” odczułem pewne znużenie. Zwłaszcza po długim wyliczaniu kolejnych chińskich inwestycji i zasypaniu kolejnymi faktami, które niekoniecznie ułatwiają wyciągnięcie wniosków z lektury. Na dodatek, książka w Polsce ukazała się 3 lata po premierze, więc niektóre prognozy autora okazały się nietrafione.