Nikt nie ocali się sam

studium związku od jego początku poprzez ferment do końca. niebanalny opis banalnej pary.

studium związku od jego początku poprzez ferment do końca. niebanalny opis banalnej pary.

Potargała emocjami, popchnęła w przemyślenia, skłoniła do refleksji i zadumy. Tego oczekuję od dobrej literatury, żeby poruszyła wewnętrzne struny, skłoniła do zatrzymania się i zastanowienia nad własnym życiem, łza pociekła. Doskonała.
Oczywiście to nie jest książka akcji, nie dostarczy Ci emocji ale wydobędzie je z Ciebie.

Potargała emocjami, popchnęła w przemyślenia, skłoniła do refleksji i zadumy. Tego oczekuję od dobrej literatury, żeby poruszyła wewnętrzne struny, skłoniła do zatrzymania się i zastanowienia nad własnym życiem, łza pociekła. Doskonała.
Oczywiście to nie jest książka akcji, nie dostarczy Ci emocji ale wydobędzie je z Ciebie.

Byli małżonkowie spotykają się na kolacji by omówić wakacje synów. Smutna i gorzka historia dwojga ludzi, którzy po latach wspólnego życia rozstają się a jedyne co ich łączy to sprawy dzieci. Moja druga po "Powtórnie narodzonym" książka autorki i chcę więcej!

Byli małżonkowie spotykają się na kolacji by omówić wakacje synów. Smutna i gorzka historia dwojga ludzi, którzy po latach wspólnego życia rozstają się a jedyne co ich łączy to sprawy dzieci. Moja druga po "Powtórnie narodzonym" książka autorki i chcę więcej!

O ile czytając "Zatrzymaj się" miałam wrażenie niebezpiecznego zbliżania się autorki do kiczu, o tyle podczas lektury "Nikt nie ocali się sam" nie pomyślałam tak ani razu. To przejmująca analiza śmierci miłości (a warto było do tego nie dopuścić),wielostronna i niebanalna.

O ile czytając "Zatrzymaj się" miałam wrażenie niebezpiecznego zbliżania się autorki do kiczu, o tyle podczas lektury "Nikt nie ocali się sam" nie pomyślałam tak ani razu. To przejmująca analiza śmierci miłości (a warto było do tego nie dopuścić),wielostronna i niebanalna.

Kolejna wspaniała książka włoskiej pisarki.
Jak w przypadku poprzednich mamy tutaj sporo
emocji, relacji międzyludzkich oraz wyrazistych
bohaterów. Dobrze się ją czyta. Jedyny mój zarzut,
to niefortunne opisy kobiet - bohaterek powieści,
które momentami są chamskie. Dziwnym trafem mężczyzn
aż tak ostro autorka nie potraktowała. Ale to by było
na tyle. Tak czy siak polecam!

Kolejna wspaniała książka włoskiej pisarki.
Jak w przypadku poprzednich mamy tutaj sporo
emocji, relacji międzyludzkich oraz wyrazistych
bohaterów. Dobrze się ją czyta. Jedyny mój zarzut,
to niefortunne opisy kobiet - bohaterek powieści,
które momentami są chamskie. Dziwnym trafem mężczyzn
aż tak ostro autorka nie potraktowała. Ale to by było
na tyle. Tak czy siak...

"Ludzie schodzą na samo dno, nurzają się po szyję w gównie, także tym, które nie jest ich. W gównie wylewającym się ze ścieków całego miasta, pochodzącym od wszystkich par, które rozstały się wcześniej albo rozstają w tym samym czasie co oni. Bo gówno zlewa się w podziemnych kanałach i wszystkie pary dają się w nie wessać, przemierzają tę samą trasę w zamku strachu.
Nie, nie należy dochodzić do punktu, do którego doszli oni.
Przy pierwszych symptomach trzeba odejść, zostawić puste pole. I tak nie będzie już lepiej, tylko coraz gorzej.
Ale ludzie o tym nie wiedzą. Do końca mają nadzieję i przez cały czas cierpią.
Tylko ci, co przez to przeszli, wiedzą, jak to boli."

"Ludzie schodzą na samo dno, nurzają się po szyję w gównie, także tym, które nie jest ich. W gównie wylewającym się ze ścieków całego miasta, pochodzącym od wszystkich par, które rozstały się wcześniej albo rozstają w tym samym czasie co oni. Bo gówno zlewa się w podziemnych kanałach i wszystkie pary dają się w nie wessać, przemierzają tę samą trasę w zamku strachu.
Nie,...

Mam problem. Mam problem z Margaret Mazzantini. Każda kolejna książka tej autorki, po którą sięgam podoba mi się jeszcze bardziej. Wczoraj skończyłam czytać „Nikt nie ocali się sam” i znowu jestem zaskoczona. Zaskoczona tym, jak bardzo chciałabym poznać tę niesamowicie mądra kobietę, która pisze książki, które wywołują podczas czytania burzę przemyśleń.
W „Nikt nie ocali się sam” temat niby jest banalny: rozwód. W miastach w Polsce, w 2017 roku rozpadało się małżeństwo. Temat powszednieje. Nie szokuje. Mazzantini jednak pokazuje, jak trudno poukładać sobie życie po miłości. Jak zająć się dziećmi, które o tej miłości wciąż przypominają? Jak zachować dla tych dzieci wspomnienie tej miłości w pamięci tak, by gdy dorosną miały pewność, że zostały poczęte z miłości? Dwoje ludzi spotyka się w restauracyjnym ogródku w chwili, gdy wydaje się, że już nic z nich nie zostało, ale w głowie kotłują się wspomnienia. Książka o najtrudniejszym rodzaju miłości: gdy kochasz już tylko wspomnienia i nie jesteś pewien, czy znasz osobę siedzącą przed Tobą.

Mam problem. Mam problem z Margaret Mazzantini. Każda kolejna książka tej autorki, po którą sięgam podoba mi się jeszcze bardziej. Wczoraj skończyłam czytać „Nikt nie ocali się sam” i znowu jestem zaskoczona. Zaskoczona tym, jak bardzo chciałabym poznać tę niesamowicie mądra kobietę, która pisze książki, które wywołują podczas czytania burzę przemyśleń.
W „Nikt nie ocali...

Książka, po której na chwilę odechciewa się wszystkiego. Studium rozkładu ludzkiej zażyłości.

Książka, po której na chwilę odechciewa się wszystkiego. Studium rozkładu ludzkiej zażyłości.

Margaret Mazzantini to mistrzyni emocji.
Głębokie, smutne, uczucia.
Dołujące sytuacje.
Drugą powieść Mazzantini czytałam również z emocjami. Przy "Powtórnie narodzonym" to był ból i łzy, niedowierzanie. Teraz - przy "Nikt nie ocali sie sam" to była udręka zamknięcia pod szklanym kloszem, w sytuacji, gdzie nikt nie jest "mądry", żeby zakończyć, przeciąć, szybko, bezboleśnie przejść przez kolejny etap życia, żeby zakończyć sprawę, rozumem, a nie emocjami, sercem.
Nie da się. A może to ja bym nie potrafiła, i piszę, że się nie da.
Mimo, że bardzo ciężko, właśnie może zbyt emocjonalnie, było mi czytać tę powieść, to jestem też poruszona jej kształtem pod względem formy. Konstrukcja i dialogi - doskonałe, świetne życiowe opisy, tak autentyczne i mocne...

Margaret Mazzantini to mistrzyni emocji.
Głębokie, smutne, uczucia.
Dołujące sytuacje.
Drugą powieść Mazzantini czytałam również z emocjami. Przy "Powtórnie narodzonym" to był ból i łzy, niedowierzanie. Teraz - przy "Nikt nie ocali sie sam" to była udręka zamknięcia pod szklanym kloszem, w sytuacji, gdzie nikt nie jest "mądry", żeby zakończyć, przeciąć, szybko,...

Nikt nie ocali się sam-tak przynajmniej twierdzi schorowany,wiekowy małżonek,spotkany przypadkowo? w restauracji przez młodych 30 letnich eksmałżonków,próbujących sobie odpowiedzieć na neutralnym gruncie dlaczego im się nie udało małżeństwo i czy istnieje jeszcze szansa na wspólną przyszłość.Przypadkowo spotkana para dojrzałych wiekiem i doświadczeniami małżeństwem, dzieli się swoimi trudnymi historiami,bo życie wielu młodych ludzi zakładających rodzinę można w wielu wypadkach podzielić na takie same etapy. "Karintktonowie" są tylko w filmach, a zakończenia"żyli długo i szczęśliwie" występują w bajkach.Życie,prawdziwe życie we dwoje,jest wymagające,w szczególności w kwestii odnajdywania kompromisów.

Nikt nie ocali się sam-tak przynajmniej twierdzi schorowany,wiekowy małżonek,spotkany przypadkowo? w restauracji przez młodych 30 letnich eksmałżonków,próbujących sobie odpowiedzieć na neutralnym gruncie dlaczego im się nie udało małżeństwo i czy istnieje jeszcze szansa na wspólną przyszłość.Przypadkowo spotkana para dojrzałych wiekiem i doświadczeniami małżeństwem, dzieli...