Wybór Zofii

"Wybór Zofii" Williama Styrona, to książka, w której autor opisuje życie tytułowej Zofii - jej dzieciństwo w domu wymagającego ojca - antysemity i kochającej mamy, nieudane małżeństwo, kochane dzieci, drugą wojnę światową, życie w obozie koncentracyjnym i rozdzielenie z dziećmi. Zofia podejmuje trudne decyzje, szczególnie jedną, która prześladuje ją do końca życia. Po wojnie życie głównej bohaterki też do łatwych nie należy. Książka to ciągłe wspomnienia, które opowiada swojemu przyjacielowi, a które on skrzętnie spisuje.
Z początku książka mnie nie wciągnęła, lecz z czasem na tyle się rozkręciła, że z czystym sumieniem mogę ocenić ją na 7.

"Wybór Zofii" Williama Styrona, to książka, w której autor opisuje życie tytułowej Zofii - jej dzieciństwo w domu wymagającego ojca - antysemity i kochającej mamy, nieudane małżeństwo, kochane dzieci, drugą wojnę światową, życie w obozie koncentracyjnym i rozdzielenie z dziećmi. Zofia podejmuje trudne decyzje, szczególnie jedną, która prześladuje ją do końca życia. Po...

Czuję się rozczarowany. Liczyłem na powieść podchodzącą w poważny sposób do Holokaustu, a dostałem opis obrzydliwych, stulejarskich fantazji narratora na pół książki. To jest mój największy problem z tym tytułem. Drugi problem to postać Natana - równie paskudnego degenerata. Ani przez chwilę mu nie współczułem, mimo usilnych starań ze strony autora, by wzbudzić moją empatię wobec kochanka Zofii. Mam wrażenie, że Natan istnieje w tej książce tylko po to, by jeszcze bardziej pognębić i tak już pognębioną bohaterkę.
Poziom absurdu i obrzydliwości bohaterów wybija poza skalę, polecam omijać tę książkę szerokim łukiem.

Czuję się rozczarowany. Liczyłem na powieść podchodzącą w poważny sposób do Holokaustu, a dostałem opis obrzydliwych, stulejarskich fantazji narratora na pół książki. To jest mój największy problem z tym tytułem. Drugi problem to postać Natana - równie paskudnego degenerata. Ani przez chwilę mu nie współczułem, mimo usilnych starań ze strony autora, by wzbudzić moją empatię...

Wielokrotnie podczas lektury odkładana przeze mnie ze wzgledu na ciężar smutku, wręcz niemożności oddychania. Dramatyczna, przeszywająca, dojmująca. Jedynie wątki erotycznych doświadczeń i rozterek głównego bohatera nadają lekkości i chwili oddechu, co jednocześnie może zniesmaczać w kontraście tragicznych przeżyć holocaustu Zofii. Niemniej taki był zabieg autora najwyraźniej, nie muszę sie z nim zgadzać , ale jestem w stanie zrozumieć.

Wielokrotnie podczas lektury odkładana przeze mnie ze wzgledu na ciężar smutku, wręcz niemożności oddychania. Dramatyczna, przeszywająca, dojmująca. Jedynie wątki erotycznych doświadczeń i rozterek głównego bohatera nadają lekkości i chwili oddechu, co jednocześnie może zniesmaczać w kontraście tragicznych przeżyć holocaustu Zofii. Niemniej taki był zabieg autora...

Czyta się w sumie lekko. Bo książka płynie nurtem spokojnym, ale też zarazem dosyć wartkim i potoczystym.

Jednak w tym strumieniu, jakby jakaś dziwna martwota. Ani żabka nie pluśnie, ani rybka nie śmignie, roślin jakoś nie widać, tylko gdzieniegdzie kamienie, trochę większe i mniejsze, albo tu i tam hałdka żółtego piasku, raczej płaska, choć całkiem widoczna, bo woda nie jest ani jakaś brudna, ani szczególnie mętna. Płynie tak sobie, i płynie, przez kolejne rozdziały i można po niej dryfować, jeśli ktoś ma czas i ochotę – tylko ta pustka jakaś niemiła… bo ani rak przy brzegu, czy ptak w szuwarach, no może, co najwyżej, skąpe, nieliczne kępki bliżej nieokreślonych, wątłych wodnych roślin, z rzadka widocznych od czasu do czasu…

Jakiś jałowy wydaje się krajobraz tego strumienia, więc w końcu zaczynamy się zastanawiać, po co właściwie nim płyniemy – i przychodzi nam ta myśl do głowy, nawet wcześniej niż zapytamy: dokąd właściwie zmierzamy?

Przepłynąłem tak cztery rozdziały, niesiony lekkim nurtem, trochę znudzony, acz bez większych trudności (podobnie jak i bez przygód), kiedy raptem w piątym rozdziale trafiłem na niespodziewane acz niewątpliwie cenne zwierzenie autora (niby to narratora…), które nagle mną potrząsnęło i pobudziło do życia:

„Aby od czegoś zacząć, może najpierw słówko o powieści, którą usiłowałem zacząć. W mojej karierze pisarskiej zawsze pociągały mnie tematy ocierające się o patologię: samobójstwo, gwałt, morderstwo, armia, małżeństwo, niewolnictwo. Nawet wtedy, w tym wczesnym okresie wiedziałem, że mój debiut będzie przyprawiony pewną chorobliwością – czułem to po prostu w kościach, choć można było nazwać ową skłonność „zmysłem tragizmu” - ale prawdę mówiąc, miałem tylko mgliste pojęcie o tym co tak rozpaczliwie pragnąłem napisać. Prawda, że miałem w głowie najcenniejszy składnik każdej fikcji literackiej: miejsce akcji. Widoki, odgłosy, zapachy, światła i cienie, wodne głębie i płycizny rodzinnego wybrzeża Tidewater natarczywie domagały się materializacji na papierze; nie byłem w stanie opanować bliskiego manii pragnienia, by je zarejestrować. Ale postaci ani fabuły – jakiejś sensownej historii, w którą mógłbym wpleść te żywe obrazy z niedawnej przeszłości – nie miałem. W wieku dwudziestu dwóch lat byłem niczym więcej jak chudym, mierzącym metr osiemdziesiąt, siedemdziesięciokilowym kłębkiem nerwów, nie mającym nic do powiedzenia.”

W tym momencie nie tylko się ocknąłem, ale nawet poczułem, że dość mam już tego jałowego strumienia i nawet mnie już nie ciekawi, by zajrzeć gdzie kończy swój bieg i dowiedzieć się, jaki to właściwie był ów tytułowy Wybór Zofii i jego być może niezwykłe okoliczności…

Odkładam tę książkę i zostawiam strumień – niech sobie płynie dalej z pożytkiem może przynajmniej dla autora… Mnie pociągają jakieś inne wody, bardziej pełne życia i PRAWDZIWYCH duchowych poruszeń. Myślę, że drugi raz do tej wody nie wejdę… bo poczułem, że nie ma po co płynąć w tak jałowej przestrzeni, bez czegoś, czym dusza mogłaby się choć trochę nakarmić.

Nie polecam, nie odradzam (najlepiej spróbować samemu) - choć nie mam dobrego zdania o tej powieści. Może i nie grafomania, lekkie pióro, ale materia bez życia i głębiej poruszającej prawdy, mimo mocnego tematu - tak jakby autor faktycznie nie miał nic do powiedzenia. Jeżeli to miało miejsce przez cztery pełne rozdziały, to nie interesują mnie już pozostałe. Życie ma się jedno i jeden jego czas, a nikt z nas nie wie tego, kiedy nadejdzie jego kres... :)

Czyta się w sumie lekko. Bo książka płynie nurtem spokojnym, ale też zarazem dosyć wartkim i potoczystym.

Jednak w tym strumieniu, jakby jakaś dziwna martwota. Ani żabka nie pluśnie, ani rybka nie śmignie, roślin jakoś nie widać, tylko gdzieniegdzie kamienie, trochę większe i mniejsze, albo tu i tam hałdka żółtego piasku, raczej płaska, choć całkiem widoczna, bo woda nie...

piękne i potworne. zakończenie zmieniłbym

piękne i potworne. zakończenie zmieniłbym

Chciałabym napisać, że przeczytałam, ale to byłoby nieprawdą. Męczyłam tę książkę przez wiele dni. Dopiero kilkadziesiąt ostatnich stron mnie wciągnęło.
Wciąż zadaję sobie jedno pytanie: Dlaczego "Wybór Zofii" ma tak wysoką ocenę?

Mnożące się przez kilka stron rozmyślania Stingo o niemożności erotycznego spełnienia niemal przeplatane z koszmarnymi wspomnieniami Zofii z Oświęcimia... Ja tego nie kupuję.

Jeżeli chodzi o samych bohaterów - odnosiłam wrażenie, że każdy z nich cierpi na jakąś chorobę psychiczną.
Zofia jest bardzo trudną postacią. Z jednej strony miałam dla niej zrozumienie z powodu jej przeżyć, z drugiej miałam ochotę potrząsnąć nią i powiedzieć: "Odejdź od Natana. On Cię zniszczy!".

Czy polecam tę książkę? Nie wiem. Sądzę, że jest wiele ciekawszych pozycji na rynku.

Chciałabym napisać, że przeczytałam, ale to byłoby nieprawdą. Męczyłam tę książkę przez wiele dni. Dopiero kilkadziesiąt ostatnich stron mnie wciągnęło.
Wciąż zadaję sobie jedno pytanie: Dlaczego "Wybór Zofii" ma tak wysoką ocenę?

Mnożące się przez kilka stron rozmyślania Stingo o niemożności erotycznego spełnienia niemal przeplatane z koszmarnymi wspomnieniami Zofii z...

Rozważania przez pół książki na temat niemożności utraty dziewictwa, a potem soczyste opisy seksu w kontekście Holocaustu to dla mnie nie do przyjęcia.

Rozważania przez pół książki na temat niemożności utraty dziewictwa, a potem soczyste opisy seksu w kontekście Holocaustu to dla mnie nie do przyjęcia.

Powieść, po której potrzebowałam czasu, by dojść do siebie. Początkowo ciężko było się w nią wciągnąć, ale później chłonęłam każdą stronę. Podobało mi się ukazanie tego, że w czasie tragedii dziejącej się w Auschwitz, Stingo prowadził normalne życie.

Powieść, po której potrzebowałam czasu, by dojść do siebie. Początkowo ciężko było się w nią wciągnąć, ale później chłonęłam każdą stronę. Podobało mi się ukazanie tego, że w czasie tragedii dziejącej się w Auschwitz, Stingo prowadził normalne życie.

Dziwna książka.

Dziwna książka.

Gdy zrozumiałam jakiego wyboru będzie musiała dokonać Zofia, rozsypałam się na kawałki. Dzięki Bogu za erotyczne rozterki Stingo, bo inaczej nie udźwignęłabym tej odchłani...

Gdy zrozumiałam jakiego wyboru będzie musiała dokonać Zofia, rozsypałam się na kawałki. Dzięki Bogu za erotyczne rozterki Stingo, bo inaczej nie udźwignęłabym tej odchłani...