Dom tęsknot

Opowieść przedstawiona jest oczami młodego chłopca. Chłopca, który opisuje swoje przeżycia, ale również swojej rodziny, sąsiadów mieszkających w jednej kamiennicy. Wraz z kolejnymi rozdziałami ten młody człowiek dorasta, staje się mężczyzną.
Pozycja ta jest bardzo urokliwa, urzekająca, niesamowicie ciekawa i wciągająca. Owiana nutka tajemnicy. Najprościej mówiąc, ma swój klimat, który jest wręcz niepowtarzalny.
Można w niej znaleźć dużo pięknych, dających do myślenia cytatów.
Książka, która się wyróżnia na tle innych. Ciężko to opisać słowami, jest po prostu inna.
Pozycja warta przeczytania i bardzo mi się spodobała. Gorąco polecam!

Opowieść przedstawiona jest oczami młodego chłopca. Chłopca, który opisuje swoje przeżycia, ale również swojej rodziny, sąsiadów mieszkających w jednej kamiennicy. Wraz z kolejnymi rozdziałami ten młody człowiek dorasta, staje się mężczyzną.
Pozycja ta jest bardzo urokliwa, urzekająca, niesamowicie ciekawa i wciągająca. Owiana nutka tajemnicy. Najprościej mówiąc, ma swój...

Dobra warsztatowo, dopracowana i przemyślana powieść. Powojenny Wrocław widziany z perspektywy mieszkańców jednej kamienicy. Mieszające się tożsamości, poniemieckie tajemnice i historia PRLu, także w detalach codzienności - to wszystko daje barwne i wciągające tło.

Dobra warsztatowo, dopracowana i przemyślana powieść. Powojenny Wrocław widziany z perspektywy mieszkańców jednej kamienicy. Mieszające się tożsamości, poniemieckie tajemnice i historia PRLu, także w detalach codzienności - to wszystko daje barwne i wciągające tło.

Poważnie i z uśmiechem, dająca do myślenia, pięknie opowiedziana historia o ludziach z miasta o dwóch nazwach i kilku ustrojach.

Poważnie i z uśmiechem, dająca do myślenia, pięknie opowiedziana historia o ludziach z miasta o dwóch nazwach i kilku ustrojach.

To druga powieść pana Adamczyka, moim zdaniem widać w niej duży progres od czasu debiutu. Powieść jest bardziej rozbudowana. Jest też poważniejsza, choć nie pozbawiona humoru. Nie raz się szczerze zaśmiałem, co uważam, jest bezcenne. Szczególnie, źe chodzi tu o komizm sytuacyjny, czyli humor nie wymuszony (być może to jest jedna z charakterystycznych cech tego pisarza, w debiucie też to było). Zawiera kilka zdań, w których się dosłownie zakochałem, nie tyle z powodu ich piękna, ale pomysłowości. Brzmią one nieco absurdalnie, a przez to zabawnie, jednakże mają swój sens. Świadczą według mnie o potencjale pisarskim autora książki.
Wzruszyć też zdarzyło mi się podczas czytania.
Bohaterowie są charakterystyczni i dobrze nakreśleni.
Powieść ta pozwoliła mi przenieść się na chwilę w inne, obce mi czasy. Koniec lat 80, komunizm, PRL, kartki w sklepach, paczki z Niemiec, Solidarność. Była to interesująca podróż, czasem dosyć zaskakująca. Momentami można było ją nieco skrócić, ostatecznie jednak po jej zakończeniu poczułem się usatysfakcjonowany i nie żałuję pieniędzy wydanych na bilet. Z chęcią sięgnę po dwie pozostałe powieści pana Piotra Adamczyka, czyli "Fermę Blond" i "Powiem Ci Coś".
Rozumiem też rozczarowanie niektórych czytelników debiutem. Jeśli najpierw sięgnęło się po "Dom Tęsknot", a potem po "Pożądanie Mieszka W Szafie", to można poczuć zawód, gdyż są to książki w zupełnie innym stylu. I "Dom Tęsknot" jest zdecydowanie wyżej, w tym rankingu. To co je łączy, to wspomniany przeze mnie humor sytuacyjny.

To druga powieść pana Adamczyka, moim zdaniem widać w niej duży progres od czasu debiutu. Powieść jest bardziej rozbudowana. Jest też poważniejsza, choć nie pozbawiona humoru. Nie raz się szczerze zaśmiałem, co uważam, jest bezcenne. Szczególnie, źe chodzi tu o komizm sytuacyjny, czyli humor nie wymuszony (być może to jest jedna z charakterystycznych cech tego pisarza, w...

Bardzo ciekawe spojrzenie na powojenną historię Wrocławia, z perspektywy zwykłych ludzi, którzy bez udziału swojej woli stali się ofiarami burzliwych dziejów. Autor posiada doskonały zmysł obserwacji, takie socjologiczne oko:-) Opowieść snuje się niespiesznie przez czasy powojenne i niemal nam współczesne. W tle historie miłosne, rodzinne, sensacyjne...polecam do poduszki.

Bardzo ciekawe spojrzenie na powojenną historię Wrocławia, z perspektywy zwykłych ludzi, którzy bez udziału swojej woli stali się ofiarami burzliwych dziejów. Autor posiada doskonały zmysł obserwacji, takie socjologiczne oko:-) Opowieść snuje się niespiesznie przez czasy powojenne i niemal nam współczesne. W tle historie miłosne, rodzinne, sensacyjne...polecam do poduszki.

To bardzo piękna powieść. Nastrojowa, pełna ciepła, naturalnie oczywista, ale daleko jej do banału. Urzekająca.

Niestety, dla mnie zbyt długa, a przez to, nużąca. Tak bardzo, że gubiłam czystą przyjemność płynącą z lektury i czułam się przytłoczona. Szkoda. Bardzo szkoda.

To bardzo piękna powieść. Nastrojowa, pełna ciepła, naturalnie oczywista, ale daleko jej do banału. Urzekająca.

Niestety, dla mnie zbyt długa, a przez to, nużąca. Tak bardzo, że gubiłam czystą przyjemność płynącą z lektury i czułam się przytłoczona. Szkoda. Bardzo szkoda.

Przeczytałam i zatęskniłam…powieść uwodzi mieszanką emocji, raz zasmuca, raz bawi, wciąga też w labirynt wydarzeń mitycznych i realistycznych, historycznych i uniwersalnych. To opowieść w konwencji „z kozetki u psychoterapeuty” lub prywatnego auto da fé, jak sam autor wyznaje na początku, przede wszystkim o ogromnej więzi między matką a synem, o miłości do matki, kobiety, kamienicy, Wrocławia, historii w ogóle…
Tytułowy dom tęsknot to poniemiecka kamienica we Wrocławiu skrywająca wiele tajemnic, tęsknot, uczuć: chociażby tajemnicę matki-Niemki, Ślązaczki po dziadku, strzegącej pamiątek po Freytagach czyli byłych właścicielach poniemieckiej kamienicy; ojca- Polaka, partyzanta, socjalisty, opozycjonisty i dyrektora w jednym; rozpadającej się jak opuszczone gniazdo rodziny; historię powojennej Polski i zmieniających się ustrojów, sztandarów, idei; tęskniących za duchem dawnych czasów mieszkańców kamienic wrocławskich; a wreszcie o prawdziwej miłości Piotra do Laurki zza ściany i do matki, która była dla syna córką wikingów, siostrą Walkirii i strażniczką kielicha Lutra. Piękna, magiczna powieść, którą się chłonie…ze względu chociażby na ironiczny, metaforyczny styl. Obfituje w złote myśli, np.
„Bycie matką to nieustające przywracanie ładu we wszechświecie”
oraz ironicznie ujęty socjalizm : „większość gospodyń ozdabia swe stoły ceratą , która podobnie jak ortalion i syntetyczne koszule non-iron świadczy o nowoczesności”
„Wszystkie zakłady pracy oraz organizacje potrzebują sztandarów- do uroczystego wręczania, ślubowania, defilowania oraz odznaczania…Słowem sztandary w życiu społecznym są nieodzowne”

Przeczytałam i zatęskniłam…powieść uwodzi mieszanką emocji, raz zasmuca, raz bawi, wciąga też w labirynt wydarzeń mitycznych i realistycznych, historycznych i uniwersalnych. To opowieść w konwencji „z kozetki u psychoterapeuty” lub prywatnego auto da fé, jak sam autor wyznaje na początku, przede wszystkim o ogromnej więzi między matką a synem, o miłości do matki, kobiety,...

Narrator – Piotr – zaprasza nas w podróż do czasów swojego dzieciństwa i wczesnej młodości spędzonej we Wrocławiu, w poniemieckiej kamienicy rodziny popularnego przed wojną w Niemczech pisarza – Gustawa Freytaga. Jak w kalejdoskopie poznajmy poszczególnych mieszkańców, zasiedlających kamienicę w ramach akcji polonizowania terenów, które według propagandy ówczesnych władz „wróciły do macierzy”.
Nad kamienicą wciąż unosi się duch dawnych mieszkańców. Ci obecni zaś przez długie lata żyją w poczuciu tymczasowości – według nich „przecież Niemiec tu wróci”, tak naprawdę to nie jest ich dom. Jest to szczególnie widoczne w rodzinie Piotra. Jego matka, z pochodzenia Niemka, pielęgnuje przedmioty należące do dawnych właścicieli, Piotr wychowuje się w respekcie dla nich.
Towarzyszymy Piotrowi w jego dojrzewaniu, odkrywaniu świata, dziecięcych eksploracjach, podczas których nieustannie natrafia na wciąż obecne ślady nie tak odległej przeszłości – niemieckie szyldy, pomniki, cmentarze, echa dawnych mieszkańców obecne w jego własnym domu. W świecie dziecka to miejsca tchnące magią…
Asystujemy narodzinom jego miłości do Laurki i kolejnym etapom ich związku.
W „Domu tęsknot” wszyscy tęsknią. Za dawnym życiem, przedwojennym narzeczonym, dostępnymi niegdyś produktami, za tym co minęło i do tego co ma nadejść. Tęskni nawet kot… O dziwo, klimat książki wzbudza też tęsknotę w czytelniku. Za czasami własnego dzieciństwa, rodzinnymi opowieściami – czyż chwilami nie nachodzą każdego z nas takie uczucia? „[…] tęsknić można nie tylko za czymś, co zdarzyło się dawno, lecz także za tym, co było przed chwilą […]”

Książka pięknie smakuje – język, którym jest napisana wywołuje emocje i rozbudza wyobraźnię. Ujmuje plastycznymi metaforami: „niosła ponure w kolorze spódnice za kolana i równie zmartwione żakiety”, sformułowaniami o żartobliwych konotacjach: „[…] wypili na jedną mogę, otrzęśli się z obrzydzenia i od razu wypili na drugą nogę w celu uzyskania równowagi.”, „Zadowolony klepnął mnie w plecy z siłą, po której było widać, że nie bez powodu otrzymał kiedyś tytuł przodownika pracy.” Uwielbiam takie smaczki w literaturze!

„To właśnie w tęsknocie jest takie pociągające. Pewność, że byłeś w miejscach, co do których nawet nie jesteś pewien, że istnieją, i wiara, że kiedyś do nich wrócisz.”
Stare domy są przesiąknięte historią, nostalgią, kryją sekrety, uwodzą tajemnicą. Dajcie się uwieść i wy klimatem „Domu tęsknot”.

Narrator – Piotr – zaprasza nas w podróż do czasów swojego dzieciństwa i wczesnej młodości spędzonej we Wrocławiu, w poniemieckiej kamienicy rodziny popularnego przed wojną w Niemczech pisarza – Gustawa Freytaga. Jak w kalejdoskopie poznajmy poszczególnych mieszkańców, zasiedlających kamienicę w ramach akcji polonizowania terenów, które według propagandy ówczesnych władz...

piękna opowieść o tęsknocie, która jest nieodłącznym elementem każdego ludzkiego istnienia

piękna opowieść o tęsknocie, która jest nieodłącznym elementem każdego ludzkiego istnienia

Miłość, Wrocław i poniemiecka kamienica, przesiąknięta do głębi tajemnicami historii.
"Dom tęsknot" to opowieść pełna nostalgii i domowego ciepła. Historia widziana oczami Piotrusia i Piotra opowiedziana jest delikatnie, wnikliwie i bardzo osobiście, niekiedy z ironią i humorem. Ważne przemyślenia przekazuje prosto i dosadnie, a cytatami z książki można z miejsca zapełnić pół notesu.
Błyskotliwa i czarująca - według mnie najlepsza powieść Piotra Adamczyka.

Miłość, Wrocław i poniemiecka kamienica, przesiąknięta do głębi tajemnicami historii.
"Dom tęsknot" to opowieść pełna nostalgii i domowego ciepła. Historia widziana oczami Piotrusia i Piotra opowiedziana jest delikatnie, wnikliwie i bardzo osobiście, niekiedy z ironią i humorem. Ważne przemyślenia przekazuje prosto i dosadnie, a cytatami z książki można z miejsca zapełnić...