Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To pierwsza książka Mroza, którą przeczytałam. Powiem szczerze, że miałam obawy i wydawało mi się, że to książki raczej pisane na ilość, a nie na jakość. Miło się zaskoczyłam, całkiem wciągnęła mnie fabuła.

To pierwsza książka Mroza, którą przeczytałam. Powiem szczerze, że miałam obawy i wydawało mi się, że to książki raczej pisane na ilość, a nie na jakość. Miło się zaskoczyłam, całkiem wciągnęła mnie fabuła.

„Po trzech dniach goście, tak jak ryba, zaczynają śmierdzieć” - wspomniała B.A. Paris w wywiadzie, którego udzieliła dla LubimyCzytać.

SŁOWEM WSTĘPU:
Autorka spod swojego pióra wypuściła już wiele bestsellerów, chociaż jej strona internetowa jest dość okrojona i niewiele informacji na jej temat możemy się dowiedzieć. Śledzę jednak na bieżąco jej poczynania literackie i muszę przyznać, że gdyby podsunąć mi jej książkę, nie informując o tym, że to książką B.A. Paris, prawdopodobnie po stylu pisania byłabym w stanie ją zidentyfikować. Język jest luźny, dzięki czemu brniemy przez tę książkę ekspresowo, a dzięki temu zachowana jest szybka dynamika wydarzeń.

O FABULE:
Iris i Gabriel to małżeństwo, które wiedzie swoje spokojne życie. Mają siebie, nastoletnią córkę, którą oboje bardzo kochają, domek z ogródkiem i wszystko, co mogłoby wydawać się kluczem do szczęścia. Wszystko jednak zaczyna sypać się, kiedy wracają do siebie z wyjazdu, na którym Gabriel był świadkiem szokującego przeżycia i doznał traumy. Powrót do domu mógł być pierwszym krokiem, aby powoli pozbierać się po tym, co zobaczył. Jednak kiedy wchodzą do domu, odkrywają, że nie są tam sami.

Podczas ich nieobecności wprowadziła się ich bliska przyjaciółka pochodząca z Paryża. Pojawiła się ona sama, bez męża. Pary wcześniej wymieniły się kluczami do swoich domów, natomiast zawsze informowali się o ewentualnych planach zjawienia się w mieście i potrzeby udostępnienia lokum.

Gabriel nie ma miejsca na przepracowanie traumy, Iris ma na głowie opiekę nad przyjaciółką, która podejrzewa, że to już koniec jej małżeństwa. W dodatku zachowanie Laury nie polepsza sprawy, sama nie ma umiaru w używaniu gościnności przyjaciół. Napięcie ciągle rośnie, a my powoli odkrywamy kolejne karty w fabule, które tylko dolewają oliwy do ognia.

Co się stało w małżeństwie Laury i Pierra? Jak długo będzie ona koczować w domku poza miastem? Co zobaczył Gabriel i jak ma w tej atmosferze wyleczyć się z traumy? Kim są ci nowi sąsiedzi i ich ogrodnik? DLACZEGO WSZYSCY COŚ UKRYWAJĄ? - tak wiele pytań, tak mało odpowiedzi. Do czasu, oczywiście.

MOJA OCENA
Bardzo przypadła mi do gustu ta książka pod względem fabularnym. Jest dużo wątków, ale da się we wszystkim połapać, cała sytuacja jest klarowna i logiczna, a ostatecznie fajnie składa się do kupy. Jak już wspomniałam wcześniej, B.A. Paris jest niezawodna pod względem budowania napięcia i oddania dynamiki wydarzeń ze względu na charakterystyczny styl pisania. Warto to zobaczyć, bo choć nie jest to maksymalnie górnolotny język, jest na tyle żywiołowy, że wszystko inne jestem w stanie wybaczyć.

Sam pomysł na wykorzystanie przyjaciółki jako uciążliwego gościa też jest bardzo w moim guście. Jestem osobą ekstrawertyczną - do czasu. Potem potrzebuję naładować społeczne bateryjki, dlatego wątek nawet bliskiej osoby, z którą mamy dobre relacje, która z czasem zaczyna być uciążliwa jest dla mnie bardzo realistyczny i jestem w stanie wczuć się w emocje naszej głównej bohaterki.

Zakończenie trochę do przewidzenia, trochę nie. Gdzieś w mojej głowie zrodziły się pomysły na to, kto może być zaangażowany w jakąś sprawę, ale ostatecznie i tak intryga okazała się być na tyle rozbudowaną sprawą, że wprowadziła mnie w zdziwienie i ekscytację. Wątków jest też na tyle dużo, że nawet jeśli trafimy częściowo w odpowiedź na pytanie "kto za tym wszystkim stoi?", to i tak jest mała szansa, że weźmiemy pod uwagę aż tak szeroki kontekst. Plot niesamowity, uwielbiam takie zakończenia!

„Po trzech dniach goście, tak jak ryba, zaczynają śmierdzieć” - wspomniała B.A. Paris w wywiadzie, którego udzieliła dla LubimyCzytać.

SŁOWEM WSTĘPU:
Autorka spod swojego pióra wypuściła już wiele bestsellerów, chociaż jej strona internetowa jest dość okrojona i niewiele informacji na jej temat możemy się dowiedzieć. Śledzę jednak na bieżąco jej poczynania literackie i...

Gratulacje dla autorek za sam pomysł zbadania przegrywosfery. Reportaż bardzo przyjemny do przeczytania.

Gratulacje dla autorek za sam pomysł zbadania przegrywosfery. Reportaż bardzo przyjemny do przeczytania.

Mam mocno mieszane odczucia, ale po kolei.

Czy zdarzyło Wam się kiedyś, że wszyscy Wasi znajomi, których poznaliście na przestrzeni całego swego życia, nagle po latach bez kontaktu Was spotykają i przypadkiem każdy z nich chciałby, abyście adoptowali od nich dziecko? Nie? A Atlasowi się zdarzyło.

Lucinda Riley to uzdolniona pisarka, a spod jej pióra wydane zostało wiele bestsellerów. Największym zainteresowaniem cieszy się seria "Siedmiu Sióstr", a "Atlas. Historia Pa Salta" to domknięcie całej rozbudowanej historii. Autorka kiedyś sama opowiadała, że kiedy była dzieckiem, jej ojciec często wyruszał w delegacje. Ani młoda Lucinda, ani jej matka tak naprawdę nie wiedziały, czym dokładnie zajmuje się jej tato. Opisuje go jako skromnego i mądrego człowieka, na którego powrót za każdym razem tęskno wyczekiwały.

KRÓTKIE STRESZCZENIE
Początek książki zabiera nas do 1928 roku, kiedy to malutki jeszcze Atlas, zaczyna prowadzić swój pamiętnik. Szybko przekonujemy się, że życie od początku nie było łaskawe dla tego chłopca. Matka zmarła, ojciec gdzieś zaginął, a dziecię trafiło na paryskie ulice, gdzie dzięki dobroci obcych ludzi, znalazł bezpieczny dach nad głową. Z bardzo obszernego dziennika (boże, komu chciałoby się tyle notować!) dowiadujemy się o ogromnych problemach z zaufaniem, które skutkowały między innymi założeniem, że bezpieczniej będzie, jeśli Atlas przestanie mówić. Postanowił również, że nie zdradzi nikomu swoich danych.

W wyniku przypadku okazuje się, że Atlas ma ogromny talent muzyczny. Trafia pod opiekę słynnego muzyka, który angażuje chłopca w życie społeczne - jako niemowa nie chodził do szkoły, więc sporadycznie wysyłany jest do domu dziecka, aby mieć styczność z rówieśnikami. I tam właśnie spotyka miłość swojego życia. Przyjmuje imię Bo i zaczyna powoli otwierać się przed najbliższymi mu osobami.

Czas leci, dowiadujemy się o tym, że Bo nosi przy sobie pewien skarb. Pomimo jego najszczerszych intencji, przedmiot ten sprawia, że życie głównego bohatera jest zagrożone. Muszą uciekać - on i jego ukochana.

Ruszają w podróż. Odwiedzają wspólnie wiele miejsc, poznają wielu nowych ludzi. Nigdzie nie zaznają jednak spokoju ze względu na wojnę oraz arcywroga naszego Bo, który nieustannie depcze mu po piętach. Dzieje się wiele, lecz nie ma sensu o tym wspominać, gdyż są to wydarzenia znane nam doskonale z poprzednich części tej serii. Wszystko dokładnie notuje w swoim dzienniczku.

Tymczasem jego córki otrzymują kopie pamiętnika, kiedy wyruszają we wspólną podróż statkiem, ku czci ojca. Wszystkie wspólnie czytają jego zapiski, a wszystko wiąże się w całość. Okazuje się jednak, że ich matka i adwokat nie mówili całej prawdy...

MOJA OPINIA
Jestem zmieszana. Przede wszystkim kwestia tego w jaki sposób zapisane są pierwsze rozdziały książki, w porównaniu z tym, co dzieje się dalej. Z początku dzieciństwo opisywane jest bardzo dokładnie i precyzyjnie, uwzględnia wiele szczegółów. Jednak w którymś momencie autor (nie wiem czy to Lucinda, czy to już jej syn) zaczyna bardzo mocno kompresować informacje, które trafiają do dziennika. Zapiski stają się bardziej pobieżne, akcja toczy się nienaturalnie szybko.

Dodatkowo mamy tutaj "odgrzewanie tego samego kotleta", bo w książce jeszcze raz dokładnie opisane są losy sióstr - o ich biologicznych rodzinach, o tym co się z nimi wydarzyło, dlaczego oddali dziecko. Natomiast mam wrażenie, że perspektywa Pa Salta nie wnosi nam żadnych nowych kluczowych informacji na tym tle. Mamy po prostu jeszcze raz przemielone historie dziewczyn. Domyślam się, że musiało to tak wyglądać ze względu na czytelnika, który nie przeczytał wcześniejszych tomów. Jednakże było to dla mnie nudne i wnet frustrujące, że kolejny raz słucham tego samego.

Oczywiście pojawia się wielka miłość oraz wielki arcywróg, który za życiowe zadanie ma zniszczenie Pa Salta. Mężczyzna ten jest specyficzny, groźny, agresywny, ale też zdecydowanie ma problem z logicznym myśleniem i przyjęciem do siebie merytorycznych argumentów.

No cóż, zakończenie oczywiście częściowo przewidziałam, bo nie oszukujmy się, pewnie większość z nas wiedziała, co może się wydarzyć. Nie porwała mnie ta część niestety, wiele wątków mocno naciągniętych.

Mam mocno mieszane odczucia, ale po kolei.

Czy zdarzyło Wam się kiedyś, że wszyscy Wasi znajomi, których poznaliście na przestrzeni całego swego życia, nagle po latach bez kontaktu Was spotykają i przypadkiem każdy z nich chciałby, abyście adoptowali od nich dziecko? Nie? A Atlasowi się zdarzyło.

Lucinda Riley to uzdolniona pisarka, a spod jej pióra wydane zostało wiele...

I po co mi to było... Dla kogo była pisana ta książka? Nie jest ona dla dzieci, ale dla dorosłych również nie.
Co my tu mamy?
- normalizowanie patologicznych zachowań rodzinnych
- zły research dotyczący narkotyków i ich ilości, robiony chyba wśród ćpunów w hyperreala
EDIT: po konsultacji z partnerem chemikiem dowiedziałam się, że w Stanach nawet nie ma rynku na amfetaminę, bo przecież jest Adderal. czyli mamy kolejny błąd Polaczka, który pisze o USA.
- sceny seksu napisane gorzej niż przez gimnazjalistkę na whatpaddzie.
- każdy wątek do granic możliwości przewidywalny

I po co mi to było... Dla kogo była pisana ta książka? Nie jest ona dla dzieci, ale dla dorosłych również nie.
Co my tu mamy?
- normalizowanie patologicznych zachowań rodzinnych
- zły research dotyczący narkotyków i ich ilości, robiony chyba wśród ćpunów w hyperreala
EDIT: po konsultacji z partnerem chemikiem dowiedziałam się, że w Stanach nawet nie ma rynku na amfetaminę,...

Piękna powieść, przecudowna główna bohaterka. Alicja Sambor to postać, która ceni sobie ludzkie życia ponad swoim.

Polecam tę pozycję każdemu, wciągnęła mnie niesamowicie, a nie jestem wielką fanką historycznych tematów.

Końcówka bardzo chaotyczna jak dla mnie.

Piękna powieść, przecudowna główna bohaterka. Alicja Sambor to postać, która ceni sobie ludzkie życia ponad swoim.

Polecam tę pozycję każdemu, wciągnęła mnie niesamowicie, a nie jestem wielką fanką historycznych tematów.

Końcówka bardzo chaotyczna jak dla mnie.

Jest to bardzo dobry reportaż, chociaż spodziewałam się czegoś mocniejszego.

Jest to bardzo dobry reportaż, chociaż spodziewałam się czegoś mocniejszego.

Całkiem w porządku pozycja. Styl pisania typowo Pariskowy, proste słownictwo, krótkie i dynamiczne zdania, bardzo krótkie rozdziały. Miło się czytało.

Całkiem w porządku pozycja. Styl pisania typowo Pariskowy, proste słownictwo, krótkie i dynamiczne zdania, bardzo krótkie rozdziały. Miło się czytało.

A to była tak dobra seria... Początek był aż trudny do przebrnięcia, ponieważ budził we mnie żenadę. Potem, kiedy już myślałam, że zaczyna być fajnie, wjechało najgorsze, co do zaoferowania mają "autoreczki" - choroby + choroby psychiczne.

Kiedy tylko zaczęłam słuchać głupiego gadania o ADHD, myślałam, że zwariuję. Cóż, mam ADHD i tak skrajnie nie podoba mi się sposób przedstawienia tego zaburzenia XD Jeszcze gdyby taka głupota była wspomniana raz, okej, ale nie, oczywiście ciągnięty wątek z dupy przez całą książkę. Ale to jeszcze nie wszystko! Anemie, przeszczepy nerek, zaburzenia lękowe (które niby nasza Rose miała zdiagnozowane, ale autorce się o nich później chyba zapomniało). A to wszystko okraszone niewiedzą i informacjami zaczerpniętymi z jakiegoś onet, przesada.

No i liczyłam na trochę bardziej dramatyczny epilog, szczerze mówiąc. Totalna średniawka.

A to była tak dobra seria... Początek był aż trudny do przebrnięcia, ponieważ budził we mnie żenadę. Potem, kiedy już myślałam, że zaczyna być fajnie, wjechało najgorsze, co do zaoferowania mają "autoreczki" - choroby + choroby psychiczne.

Kiedy tylko zaczęłam słuchać głupiego gadania o ADHD, myślałam, że zwariuję. Cóż, mam ADHD i tak skrajnie nie podoba mi się sposób...

Osiem to bardzo wysoka ocena, jednak wystawiam ją, biorąc mocno pod uwagę, że jest to młodzieżówka. W wielu miejscach naprawdę urocza, chociaż czasami dobór języka mnie zniewala i to w negatywnym tego słowa znaczeniu. No i też końcówka trochę zbyt ckliwa jak na mój gust, wolałabym, żeby wszystko im się solidnie w życiu zrujnowało.

Będę czytać dalej.

Osiem to bardzo wysoka ocena, jednak wystawiam ją, biorąc mocno pod uwagę, że jest to młodzieżówka. W wielu miejscach naprawdę urocza, chociaż czasami dobór języka mnie zniewala i to w negatywnym tego słowa znaczeniu. No i też końcówka trochę zbyt ckliwa jak na mój gust, wolałabym, żeby wszystko im się solidnie w życiu zrujnowało.

Będę czytać dalej.

Jestem naprawdę zdziwiona, ponieważ szczerze nie przepadam za młodzieżówkami. Ta ma jednak coś w sobie. Owszem, pojawiały się momenty, kiedy skręcało mnie z zażenowania, niemniej jednak po prostu wciągnęłam się w losy Rosanny.
Podoba mi się, że postacie są barwne, ale nie są wyidealizowane. Nie mają też na siłę powciskanych zaburzeń czy innych "notice me" problemów.
Trudno mi uwierzyć, ale postanowiłam czytać dalszą część tej trylogii. Zobaczymy co to będzie, ale czuję się jak nastolatka, która gorąco kibicuje pierwszoplanowej parce i liczy na ich związek.

Jestem naprawdę zdziwiona, ponieważ szczerze nie przepadam za młodzieżówkami. Ta ma jednak coś w sobie. Owszem, pojawiały się momenty, kiedy skręcało mnie z zażenowania, niemniej jednak po prostu wciągnęłam się w losy Rosanny.
Podoba mi się, że postacie są barwne, ale nie są wyidealizowane. Nie mają też na siłę powciskanych zaburzeń czy innych "notice me" problemów....

Typowy Harlan Coben - ciekawe, wciągające, fabuła jest na tyle interesująca, że pomimo mojego "czytania na raty" tej książki, nie zapominałam, co działo się wcześniej. Wyjątkowe zakończenie książki, co bardzo cenię w pracach Cobena. No i kolejny raz - jak dla mnie końcówka była nieprzewidywalna i zaskakująca, co jest ogromnym plusem.

Płynie za tym fajny przekaz, że każdy z nas ma jakąś przeszłość. Lepszą lub gorszą, ale to nadal przeszłość. I że osoby, które kłamią, najbardziej boją się kłamstwa!

Typowy Harlan Coben - ciekawe, wciągające, fabuła jest na tyle interesująca, że pomimo mojego "czytania na raty" tej książki, nie zapominałam, co działo się wcześniej. Wyjątkowe zakończenie książki, co bardzo cenię w pracach Cobena. No i kolejny raz - jak dla mnie końcówka była nieprzewidywalna i zaskakująca, co jest ogromnym plusem.

Płynie za tym fajny przekaz, że każdy...

Bardzo cenię sobie reportaże pani Kuciel-Frydryszak. W moim odczuciu jedna z najlepszych współczesnych pisarek tego gatunku. Wybrane sytuacje są ciekawe, dosadne i widać, że pisane od serca do serca. Może to kwestia dobrego wywiadu z osobami, których temat dotyczy. Każdemu polecam.

Bardzo cenię sobie reportaże pani Kuciel-Frydryszak. W moim odczuciu jedna z najlepszych współczesnych pisarek tego gatunku. Wybrane sytuacje są ciekawe, dosadne i widać, że pisane od serca do serca. Może to kwestia dobrego wywiadu z osobami, których temat dotyczy. Każdemu polecam.

Części baśni nie pamiętałam, części nie znałam wcale. Niezwykle szokujące okazało się dla mnie, jak trudną tematykę podejmuje Andersen, gdyż przecież jego dzieła często czytane są dzieciom.

Części baśni nie pamiętałam, części nie znałam wcale. Niezwykle szokujące okazało się dla mnie, jak trudną tematykę podejmuje Andersen, gdyż przecież jego dzieła często czytane są dzieciom.

Uważam, że słusznie można nazwać tę książkę wybitną. Nie jestem fanką romansów, ale tutaj cała fabuła jest ciekawa, wątki miłosne są rozwinięte, nie rzuca się w oczy miłosna tandeta. Jestem zachwycona.

Uważam, że słusznie można nazwać tę książkę wybitną. Nie jestem fanką romansów, ale tutaj cała fabuła jest ciekawa, wątki miłosne są rozwinięte, nie rzuca się w oczy miłosna tandeta. Jestem zachwycona.

Momentami bardzo ciekawa, szczególnie, że bardzo pochłaniają mnie reportaże związane z medycyną. Dodatkowo mamy tu ratownika z Wrocławia, co dodatkowo mnie zainteresowało.

Natomiast niektóre zachowania, którymi sam ratownik się chwali, są przerażające. Wyobrażacie sobie, że wieziecie chorą pacjentkę, która się rzuca i wyzywa (BO JEST CHORA!), dlatego w ramach złośliwości wmawiacie jej, że trafiła do piekła?

Momentami bardzo ciekawa, szczególnie, że bardzo pochłaniają mnie reportaże związane z medycyną. Dodatkowo mamy tu ratownika z Wrocławia, co dodatkowo mnie zainteresowało.

Natomiast niektóre zachowania, którymi sam ratownik się chwali, są przerażające. Wyobrażacie sobie, że wieziecie chorą pacjentkę, która się rzuca i wyzywa (BO JEST CHORA!), dlatego w ramach złośliwości...