Zbiór opowiadań o różnej tematyce i dość pokrętnej fabule. Ciekawe opowiadania, ale trochę dziwne.

Zbiór opowiadań o różnej tematyce i dość pokrętnej fabule. Ciekawe opowiadania, ale trochę dziwne.

Małgorzata Rejmer – wspaniała reporterka – zaczynała od prozy. I teraz do tej prozy wraca zbiorem opowiadań „Ciężar skóry”. Zbiorem, w którym znajdziemy jej fascynacje relacjami międzyludzkimi, ale także geograficznymi miejscami akcji. Zwraca uwagę krążący pomiędzy zdaniami niepokój. Pojawia się też przemoc. Nie są to rzeczy łatwe do przyswojenia dlatego też warto zaznaczyć, że jest to proza dla dorosłych.

Tytuł wskazuje, że ciało może ciążyć jego użytkownikowi. Tytułową skórę sugerowałbym potraktować jako fizyczną granicę między bohaterką, bohaterem a rzeczywistością. Każda skóra jest inna, każda ma swój dramat. Nastolatka, która musi się zmagać ze sobą, światem podczas, gdy matka jest nieobecna. Albo trzeba stanąć na symbolicznej granicy, czyli w sytuacji pogrzebu ojca bijącego syna. Każda z tych historii została pieczołowicie przygotowana i opisana. Tak dobrze, że istotnie czuć na sobie ich wagę.

Bohaterowie – szczególnie ci z Bałkanów – mają przeciwko sobie jeszcze świat tkwiący w sztywnym podziale na męski i żeński. I przyciśnięcie do tej granicy zmusza ich do podjęcia decyzji. Krążę, aby nie zdradzać za wiele treści, bo byłoby krzywdzące. Postaci są znakomite. Język wyjątkowy i wielce sugestywny. Wszystko opracowane z matematyczną precyzją. Znakomite.

Małgorzata Rejmer – wspaniała reporterka – zaczynała od prozy. I teraz do tej prozy wraca zbiorem opowiadań „Ciężar skóry”. Zbiorem, w którym znajdziemy jej fascynacje relacjami międzyludzkimi, ale także geograficznymi miejscami akcji. Zwraca uwagę krążący pomiędzy zdaniami niepokój. Pojawia się też przemoc. Nie są to rzeczy łatwe do przyswojenia dlatego też warto...

Fenomenalne opowiadania! Ważkie, nieoczywiste historie o bólu, niesprawiedliwości, okrucieństwie wobec słabszych, niezrozumieniu, samotności. Genialnie napisane, w dodatku.

Fenomenalne opowiadania! Ważkie, nieoczywiste historie o bólu, niesprawiedliwości, okrucieństwie wobec słabszych, niezrozumieniu, samotności. Genialnie napisane, w dodatku.

Krótkie, ale mocne opowiadania. Bardzo metaforyczne, dosadne, z masą negatywnych emocji.

Krótkie, ale mocne opowiadania. Bardzo metaforyczne, dosadne, z masą negatywnych emocji.

Bardzo poruszające krótkie opowiadania. Wchodzimy w skórę tych traktowanych brutalnie, niesprawiedliwie, pomiatanych, nierozumianych. Dużo emocji czuje się czytając je, złość i bezsilność przede wszystkim, ale jednocześnie wdzięczność, że ktoś z taką empatią przedstawił ich punkt widzenia.

Bardzo poruszające krótkie opowiadania. Wchodzimy w skórę tych traktowanych brutalnie, niesprawiedliwie, pomiatanych, nierozumianych. Dużo emocji czuje się czytając je, złość i bezsilność przede wszystkim, ale jednocześnie wdzięczność, że ktoś z taką empatią przedstawił ich punkt widzenia.

Ciekawa książka, podobał mi się styl, w zasadzie każde opowiadanie jest inaczej napisane. Zakończenia otwarte, co trochę mnie irytowało, bo część z tych opowiadań prosi się o ciąg dalszy. Każde z opowiadań daje do myślenia, zestawiając je z tytułem książki, można wysnuć główną interpretację, że każdego z nas coś gryzie, bardziej lub mniej, ale najgorsze jest gdy gryzie, a nie możemy się podrapać. Serce, mózg, dusza... Że wiele nam ciąży i chętnie byśmy to zrzucili, ale czasem nie ma jak. Niestety obawiam się, że szybko o tej książce zapomnę. Chyba wolałabym jedno długie, sensowne opowiadanie, powieść etc. niż być zbombardowaną tyloma krótkimi opowiastkami, które przecież nie dość, że każde inne, to każde niesie inny ładunek emocjonalny, każde co innego chce nam powiedzieć, mimo wspólnego członu, ciężaru skóry. Obawiam się, że to dla mojej przeciętnej głowy było zbyt wiele.
Niemniej polecam.

Ciekawa książka, podobał mi się styl, w zasadzie każde opowiadanie jest inaczej napisane. Zakończenia otwarte, co trochę mnie irytowało, bo część z tych opowiadań prosi się o ciąg dalszy. Każde z opowiadań daje do myślenia, zestawiając je z tytułem książki, można wysnuć główną interpretację, że każdego z nas coś gryzie, bardziej lub mniej, ale najgorsze jest gdy gryzie, a...

Mała książka, któtkie opowiadania a moc dramatyzmu, bólu, przemocy.

Mała książka, któtkie opowiadania a moc dramatyzmu, bólu, przemocy.

Bardzo ciekawy zbiór z pogranicza jawy i snu. Piękny język + wyobraźnia autorki + duże pole do własnych przemyśleń i interpretacji.

Bardzo ciekawy zbiór z pogranicza jawy i snu. Piękny język + wyobraźnia autorki + duże pole do własnych przemyśleń i interpretacji.

Nie wszystkie opowiadania przypadły mi do gusty, jednak jest kilka, które głeboko mną poruszyły...
"Techniki wegetatywne", "Krawędź" czy "Czarcie bydlę" zostaną ze mną na długo.

Nie wszystkie opowiadania przypadły mi do gusty, jednak jest kilka, które głeboko mną poruszyły...
"Techniki wegetatywne", "Krawędź" czy "Czarcie bydlę" zostaną ze mną na długo.

Język, język jest tu olśniewający i jeśli ktoś szuka czegoś świeżego i potrafi czytać tak, by zwracać uwagę, JAK coś jest napisane, to tutaj dozna wielu przyjemności. Treść to nie przyjemność, ale dotknięcie skóry skalpelem, dosłownie i w przenośni. Opowiadania pozostawiają niedosyt, właśnie ów ciężar. Moim faworytem jest historia wojenna pt. Ciało meduzy, która zapewne dotyczy wojny na Bałkanach, ale można ją rozumieć w kontekście aktualnej wojny w Ukrainie. Bardzo mocno uświadamia ten strach i ból.

Język, język jest tu olśniewający i jeśli ktoś szuka czegoś świeżego i potrafi czytać tak, by zwracać uwagę, JAK coś jest napisane, to tutaj dozna wielu przyjemności. Treść to nie przyjemność, ale dotknięcie skóry skalpelem, dosłownie i w przenośni. Opowiadania pozostawiają niedosyt, właśnie ów ciężar. Moim faworytem jest historia wojenna pt. Ciało meduzy, która zapewne...