Wiele zagadek, wiele zwrotów akcji. Interesująca kontynuacja.

Wiele zagadek, wiele zwrotów akcji. Interesująca kontynuacja.

Po przeczytaniu Bahawiorysty bylem ostrożnym optymistą co do tej serii.
Brakło mi sympatii do głównych bohaterów ale po Iluzjoniście mam to na co czekałem.
Wspaniały wątek Gerarda i Gochy! Od początku im kibicowałem zarówno w 1988 jak i w teraźniejszości.
Świetne poprowadzona dwutorowa narracja łącząca wydarzenia z przeszłości z aktualnymi.
Wspaniale opisy PRLu zderzone z możliwościami śledczymi dziś. No i jeszcze raz ta Gocha!
Wątek Iluzjonisty niegdyś i obecnie bardzo mi się podoba.
Świat się zmienił i nikt już nie jara szlugów w takiej ilości, takich marek i w takich miejscach jak ówcześni bohaterowie.

Po przeczytaniu Bahawiorysty bylem ostrożnym optymistą co do tej serii.
Brakło mi sympatii do głównych bohaterów ale po Iluzjoniście mam to na co czekałem.
Wspaniały wątek Gerarda i Gochy! Od początku im kibicowałem zarówno w 1988 jak i w teraźniejszości.
Świetne poprowadzona dwutorowa narracja łącząca wydarzenia z przeszłości z aktualnymi.
Wspaniale opisy PRLu zderzone...

Lepsza niż Behawiorysta :-D, zdecydowanie.
Ale zacznę od błędu, który pojawił się na str. 65: w tekście pojawia się Domański, ale z kontekstu wynika, że powinien być Karbowski (bo akcja toczy się w 1988). Może to przeoczenie redaktora? I jeszcze str. 91: mokre ślady na kierownicy wskazywałyby, że Gocha miała gołe dłonie; z tekstu wynika, że cały czas miała rękawiczki.
A teraz o treści ;-). Przeplata się teraźniejszość z końcówka lat 80. (konkretnie 1988r.). Wspominane półgębkiem tajemnice sprzed 30 lat (bez ich rozwinięcia czy wyjaśnienia - fakt, klarują się wraz z postępem akcji i są istotne/powiązane dla wydarzeń z teraźniejszości),tropy podrzucane przez przestępcę (gdzieś to już było, nieprawdaż?),wplatanie postaci z innych serii (Korodecki, Siarkowska, Harry McVay > tu poznajemy w jakich okolicznościach splotły się losy młodego adwokata i naszego bohatera). Generalnie, dużo się dzieje i akcja jest wartka (choć miejscami nieco przegadana).
Pojawia się druga bohaterka, Małgorzata Rosa (Gocha),dziennikarka, wielka miłość Gerarda z młodości. Rozstali się nagle lata temu, bez wyjaśnienia z jego strony. Teraz, gdy znów się spotykają, uczucie odżywa, ale wyjaśnienie dlaczego Gerard zakończył relację jest odwlekane w nieskończoność :-/. (Zdradzę: w końcówce dowiadujemy się, że Gocha i Gerard mieli tego samego ojca, choć pod koniec Ekstremisty nie jest to już tak oczywiste > zwierzenia Wandy, cioci Gochy).
Zakończenie trochę takie... dziwne, bo w sumie cały czas prowadzeni jesteśmy przez dwa śledztwa: to w 1988 i to obecnie. To pierwsze kończy się nieprzewidywalnie, bo Iluzjonistą okazuje się postać z dalekiego planu, w ogóle nie brana przeze mnie pod uwagę, nie zdająca się być istotną w narracji. Natomiast to obecne... w sumie też kończy się zaskakująco ;-D, bo Iluzjonista to w rzeczywistości trzy osoby (rodzeństwo).
Tak, zdecydowanie wciągająca lektura...

Lepsza niż Behawiorysta :-D, zdecydowanie.
Ale zacznę od błędu, który pojawił się na str. 65: w tekście pojawia się Domański, ale z kontekstu wynika, że powinien być Karbowski (bo akcja toczy się w 1988). Może to przeoczenie redaktora? I jeszcze str. 91: mokre ślady na kierownicy wskazywałyby, że Gocha miała gołe dłonie; z tekstu wynika, że cały czas miała rękawiczki.
A...

Ciekawa książka, możemy poznać wcześniejsze życie Gerarda, zrozumieć jego styl ubierania się a także dowiemy się skąd jego zainteresowanie mową ciała. Sam wątek kryminalny rozbudowany, intrygujący. Szybko się czyta.

Ciekawa książka, możemy poznać wcześniejsze życie Gerarda, zrozumieć jego styl ubierania się a także dowiemy się skąd jego zainteresowanie mową ciała. Sam wątek kryminalny rozbudowany, intrygujący. Szybko się czyta.

To pierwsza książka Mroza, którą przeczytałam. Powiem szczerze, że miałam obawy i wydawało mi się, że to książki raczej pisane na ilość, a nie na jakość. Miło się zaskoczyłam, całkiem wciągnęła mnie fabuła.

To pierwsza książka Mroza, którą przeczytałam. Powiem szczerze, że miałam obawy i wydawało mi się, że to książki raczej pisane na ilość, a nie na jakość. Miło się zaskoczyłam, całkiem wciągnęła mnie fabuła.

I tym razem R. M nie zawiódł. Drugi tom tak samo dobry jak pierwszy. Świetna książka. I jak zawsze zakończenie zaskakuje. Trzecia część czas start.

I tym razem R. M nie zawiódł. Drugi tom tak samo dobry jak pierwszy. Świetna książka. I jak zawsze zakończenie zaskakuje. Trzecia część czas start.

Książka ta była pierwszą jaką przeczytałam z rąk Remigiusza Mroza. To właśnie ona zainteresowała mnie tematyką kryminalną, mam do niej naprawdę duży sentyment. Oprócz sentymentu, jestem zdania, że ta powieść jest naprawdę ciekawa, a głównego bohatera nie da się nie lubić. Polecam

Książka ta była pierwszą jaką przeczytałam z rąk Remigiusza Mroza. To właśnie ona zainteresowała mnie tematyką kryminalną, mam do niej naprawdę duży sentyment. Oprócz sentymentu, jestem zdania, że ta powieść jest naprawdę ciekawa, a głównego bohatera nie da się nie lubić. Polecam

Drugi tom serii nie zaskoczył mnie tak pozytywnie jak pierwsza książka. Mamy tutaj retrospekcję z wydarzeń, które Endling z Gochą już przeżyli, a które wiążą się bezpośrednio z historią opowiadaną w teraźniejszości.
Czyta się jak zawsze u Mroza dobrze, szybko i gładko. Czegoś mi jednak tutaj zabrakło. Może odrobiny większego zaskoczenia? Daję w tym przypadku 7 i znów na jakiś czas odstawiam komisarza do przeczekania :-)

Drugi tom serii nie zaskoczył mnie tak pozytywnie jak pierwsza książka. Mamy tutaj retrospekcję z wydarzeń, które Endling z Gochą już przeżyli, a które wiążą się bezpośrednio z historią opowiadaną w teraźniejszości.
Czyta się jak zawsze u Mroza dobrze, szybko i gładko. Czegoś mi jednak tutaj zabrakło. Może odrobiny większego zaskoczenia? Daję w tym przypadku 7 i znów na...

500 stron Mroza w niecałe 2 dni mówi samo za siebie. Polecam

500 stron Mroza w niecałe 2 dni mówi samo za siebie. Polecam

Powrot behawiorysty po latach zmiany w policji itd. SUPER.

Powrot behawiorysty po latach zmiany w policji itd. SUPER.