Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bardzo sprytnie rozegrana narracja - głos Christophera uwiarygadnia całą historię, a wszystkie boczne dywagacje np. na temat rysunków, schematów, czy matematyki pozwalają wejść w jego głowę i zobaczyć świat i sytuację jego oczami. Autor też bardzo skrupulatnie dobrał słownictwo i przez to nie ma dysonansu pomiędzy narracją, a używanym językiem.
Prosta, mądra historia, w której pies jest tylko pretekstem do zawiązania całej akcji. Podobno w Teatrze Dramatycznym sztuka na podstawie książki jest całkiem nieźle zrobiona.

Bardzo sprytnie rozegrana narracja - głos Christophera uwiarygadnia całą historię, a wszystkie boczne dywagacje np. na temat rysunków, schematów, czy matematyki pozwalają wejść w jego głowę i zobaczyć świat i sytuację jego oczami. Autor też bardzo skrupulatnie dobrał słownictwo i przez to nie ma dysonansu pomiędzy narracją, a używanym językiem.
Prosta, mądra historia, w...

Matylda jest po prostu urocza. A już szczególnie z rysunkami Quentina Blake'a. 8 chyba z sentymentu.
Generalnie z książkami Roalda Dahla jest tak, że nie do końca wiadomo, czy są dla dzieci, czy tak naprawdę o dorosłych i dla dorosłych. Bo pytanie, co dzieciakowi w głowie zostanie po lekturze Matyldy: że warto i fajnie jest czytać książki i być skromnym, czy też w jaki sposób pozbawić tatę włosów?;)

Matylda jest po prostu urocza. A już szczególnie z rysunkami Quentina Blake'a. 8 chyba z sentymentu.
Generalnie z książkami Roalda Dahla jest tak, że nie do końca wiadomo, czy są dla dzieci, czy tak naprawdę o dorosłych i dla dorosłych. Bo pytanie, co dzieciakowi w głowie zostanie po lekturze Matyldy: że warto i fajnie jest czytać książki i być skromnym, czy też w jaki...

Niby nic się nie dzieje, czas/ saga się po prostu toczy. A jednak napisane w taki sposób, że całe 900 stron trzyma w napięciu i czyta się je z wypiekami na twarzy.
Na koniec przychodzi refleksja, o czym Półbrat jest. Czy o słabych mężczyznach, których nie ma, piją, popełniają samobójstwo, nie płacą długów, nie zdają egzaminów, czy zostają z żonami 'z litości'? Czy też de facto o silnych kobietach, które gdzieś są tłem opowieści, ale to one zawsze dają radę, pomimo tego że zgwałcone, na wózku, zostawione przez kochanka, okłamane, zdegradowane w pracy. To chyba jedyny zarzut dla książki, że bohaterowie są bardzo spolaryzowani i trudno wśród mężczyzn znaleźć tego dobrego, a wśród kobiet tą złą - finalnie więc wniosek może wydać się błahy: faceci tak mają, bo ojciec taki był i nie mieli wzorów do naśladowania, kobiety takie już są, bo matka i babka też potrafiły zakasać rękawy i istnieje tajemnicza solidarność jajników.
Natomiast chapeau bas za formę i umiejętność utrzymania poziomu zaintrygowania czytelnika podczas tak obszernej lektury.

Niby nic się nie dzieje, czas/ saga się po prostu toczy. A jednak napisane w taki sposób, że całe 900 stron trzyma w napięciu i czyta się je z wypiekami na twarzy.
Na koniec przychodzi refleksja, o czym Półbrat jest. Czy o słabych mężczyznach, których nie ma, piją, popełniają samobójstwo, nie płacą długów, nie zdają egzaminów, czy zostają z żonami 'z litości'? Czy też de...

Idealna na wakacje, do pociągu lub po prostu, żeby na trawie przeczytać coś lekkiego, łatwego i przyjemnego. Ale też nie pozbawiona uroku. A już jak ktoś miał okazję współpracować kiedyś z naukowcami (szczególnie ścisłowcami), to doskonale wie, że takie okazy jak Don istnieją naprawdę. Więc niby przerysowane, ale tak naprawdę bardzo realne.
To się najzwyczajniej dobrze czyta i rzeczywiście książka aż prosi się o ekranizację.

Idealna na wakacje, do pociągu lub po prostu, żeby na trawie przeczytać coś lekkiego, łatwego i przyjemnego. Ale też nie pozbawiona uroku. A już jak ktoś miał okazję współpracować kiedyś z naukowcami (szczególnie ścisłowcami), to doskonale wie, że takie okazy jak Don istnieją naprawdę. Więc niby przerysowane, ale tak naprawdę bardzo realne.
To się najzwyczajniej dobrze...

Przedziwna książka. Totalnie zawieszona 'pomiędzy'. Ni to kryminał, ni to dramat obyczajowy czy psychologiczny. Jest rozwlekle, stereotypowo (jak piją wódkę i noszą złote łańcuchy - to Rosjanie, jak potrzeba czarnego charakteru - to w zanadrzu jest Niemiec, praktycznie wszystkie nazwiska kolekcjonerów mają holenderskie pochodzenie), lekko nierówno (dlaczego brakuje dialogów po rosyjsku czy ukraińsku, a napisy i teksty po niderlandzku nie są tłumaczone?) i czasami pompatycznie - szczególnie część tocząca się w Amsterdamie jest wyjątkowo nadmuchana i zwyczajnie nudna.
Najciekawsze są momenty w pracowni Hobiego oraz opisy półświatka kolekcjonerów antyków, machlojek, podróbek i fascynacji detalami.

Przedziwna książka. Totalnie zawieszona 'pomiędzy'. Ni to kryminał, ni to dramat obyczajowy czy psychologiczny. Jest rozwlekle, stereotypowo (jak piją wódkę i noszą złote łańcuchy - to Rosjanie, jak potrzeba czarnego charakteru - to w zanadrzu jest Niemiec, praktycznie wszystkie nazwiska kolekcjonerów mają holenderskie pochodzenie), lekko nierówno (dlaczego brakuje dialogów...

Rozdźwięk pomiędzy Zabić drozda a Idź, postaw wartownika najlepiej widać czytając jedną książkę po drugiej. Kontynuacja czasami nie jest wierna pierwszej części, jeśli chodzi o fakty (np. imiona syna ciotki Alexandry), w innych momentach totalnie dubluje Zabić drozda (m.in. opis sędziego Taylora, czy koligacji w Maycomb). Brakuje też osi, wokół której zbudowana jest fabuła, a którą w Zabić drozda był proces Toma Robinsona i postać Boo Radleya. Konflikt na tle segregacji rasowej został trochę rozmyty zawiłym tłumaczeniem wuja, niezdecydowaniem Skauta i filozoficznymi dywagacjami Henry'ego nt. prób 'przetrwania' w społeczności Maycomb. A wizja, że jest to w gruncie rzeczy książka o dojrzewaniu młodej kobiety, jest chyba trochę na wyrost.

Rozdźwięk pomiędzy Zabić drozda a Idź, postaw wartownika najlepiej widać czytając jedną książkę po drugiej. Kontynuacja czasami nie jest wierna pierwszej części, jeśli chodzi o fakty (np. imiona syna ciotki Alexandry), w innych momentach totalnie dubluje Zabić drozda (m.in. opis sędziego Taylora, czy koligacji w Maycomb). Brakuje też osi, wokół której zbudowana jest fabuła,...

Człowiek spodziewa się wisielczego humoru w stylu Cudu lub Balladyny i Romansów, a tu bum! Dostaje Idę i Różę ale jeszcze bardziej skumulowane, gęste, mocne i łapiące za gardło. Taka niespodzianka. Brawo.

Człowiek spodziewa się wisielczego humoru w stylu Cudu lub Balladyny i Romansów, a tu bum! Dostaje Idę i Różę ale jeszcze bardziej skumulowane, gęste, mocne i łapiące za gardło. Taka niespodzianka. Brawo.

W sumie prosta historia, dużo dialogów, nie przesadzone opisy. Ale wszystko bardzo sugestywne i świetnie oddające klimat i gęstą atmosferę, która aż wisi w powietrzu. Bardzo dobry wybór narratora, celne uwagi wypowiadane właśnie przez dzieci. Zabić drozda przede wszystkim świetnie się czyta, narracja jest równa, a co więcej - książka jest (szczególnie biorąc pod uwagę obecną sytuację społeczno-polityczną) najzwyczajniej w świecie aktualna.

W sumie prosta historia, dużo dialogów, nie przesadzone opisy. Ale wszystko bardzo sugestywne i świetnie oddające klimat i gęstą atmosferę, która aż wisi w powietrzu. Bardzo dobry wybór narratora, celne uwagi wypowiadane właśnie przez dzieci. Zabić drozda przede wszystkim świetnie się czyta, narracja jest równa, a co więcej - książka jest (szczególnie biorąc pod uwagę...

Intrygująco zrobiło się dopiero od połowy książki, kiedy Sweetland został sam na wyspie. Miało się wrażenie, że czyta się thriller i że zaraz ktoś jak w Lśnieniu przebije drzwi siekierą. Brakowało trochę wykończeń wątków, zostało sporo niedomówień, np. jak przebiegł powrót na wyspę Mosesa po wypadku i jego 'konfrontacja' z Effie. Finalnie smutna książka o upartym człowieku, o zakorzenieniu i trudnościach, jakie mają ludzie ze zmianą.

Intrygująco zrobiło się dopiero od połowy książki, kiedy Sweetland został sam na wyspie. Miało się wrażenie, że czyta się thriller i że zaraz ktoś jak w Lśnieniu przebije drzwi siekierą. Brakowało trochę wykończeń wątków, zostało sporo niedomówień, np. jak przebiegł powrót na wyspę Mosesa po wypadku i jego 'konfrontacja' z Effie. Finalnie smutna książka o upartym człowieku,...

Płynąca, skupiona na detalach i konkretnych sytuacjach, z których trzeba wyłuskać cały obraz. Szacun dla scenarzystów 'Olive Kitteridge' i twórców filmu za to, że dostrzegli w książce tak duży potencjał na intymny mini serial.

Płynąca, skupiona na detalach i konkretnych sytuacjach, z których trzeba wyłuskać cały obraz. Szacun dla scenarzystów 'Olive Kitteridge' i twórców filmu za to, że dostrzegli w książce tak duży potencjał na intymny mini serial.