Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Crummey jak zwykle doskonały. Tym razem stworzył przypowieść o węzłach, życiu w nowofundlandzkich wrotach czyścca, gdzie dwoje niewinnych dusz, brat i siostra, muszą nauczyć się na kompletnym odludziu bycia ludźmi, mężczyzną, kobietą, istotami społecznymi, moralnymi, ucząc się wyłącznie od siebie samych, na własnych czynach i wyborach. Crummey z wnikliwością zagłębia się w psychikę swoich osieroconych bohaterów, towarzysząc im w drodze usłanej ciemnością i cierpieniem. Początkowa walka o zwykłe przetrwanie życia, z czasem zamienia się w walkę o ukształtowanie własnego jestestwa, ustalenie własnych potrzeb i sensu istnienia. Skoro w powieści pojawia się wątek wymierających Indian nowofundlandzkich, to można w Internetach doczytać, że chodzi o Beothuków, ostatecznie przeszłych na karty historii w pierwszej połowie XIX wieku, a zatem akcja dzieje się gdzieś w tych rejonach czasowych. Nie ma to większego znaczenia, gdyż powieść pozostawia w czytelniku posmak niewysłowionych prawd ukrytych pod powłoką życia, niemożliwych do wyrażeniu trywialnym słowem pisanym, pozostających w zakamarkach jestestwa, niczym jungowska nieświadomość indywidualna. Całość, niczym szafranem, doprawiona unikatowym, poetycko-magicznym stylem pisarskim Crummeya, w doskonałej interpretacji tłumacza Michała Alenowicza.