Matylda

Roalda Dahla kojarzyłem wcześniej głównie z dość kontrowersyjnym w dzisiejszych czasach Charliem i fabryką czekolady. Do Matyldy podszedłem więc sceptycznie. Początki były dla mnie mocno wstrząsające, bo nie spotkałem się jeszcze z autorem dla dzieci operującym tak sarkastycznym, cynicznym i wręcz mrocznym językiem. Nie jestem pewien czy to do końca dydaktyczne dla mniejszych milusińskich. Szczerze jednak nie jestem pewien czy ta książka do końca dla nich jest. Nie tylko narracja wypada w groteskowy sposób mrocznie. Sama historia również ma sporo takich elementów. Większość występujących tu dorosłych jest absurdalnie wręcz złych mnie to bawiło dzieciaki mogło nieźle przestraszyć. Rodzice dziewczynki traktują ją jako 5 koło u wozu, a ich moralność bywa powiedzmy wątpliwa. Dyrektorka jej szkoły to istna metafora piekła. Cały czas te postacie w tym przerysowaniu wypadają całkiem nieźle w formie antagonistów. Generalnie długo nie mogłem załapać, dlaczego właściwie proza anglika jest uważana za taką klasykę, ale w końcu zacząłem rozumieć.

Utwór bardzo mocno stawia na kontrast między dobrem i złem i gdy w końcu zaczyna się tu pojawiać jakieś dobro w postaci relacji Matyldy z mądrą Nauczycielką to robi się naprawdę ciepło i tekst mocno grzeje jednocześnie pozbawiono go kompletnie jakiś tanich wzruszeń pojawiająca się tu relacja po prostu zwyczajnie jest przejmująca. Dodatkowo Matylda kompletnie nie sili się na moralizowanie, a przesłanie choć dla wielu dorośców może być szokujące wypada bardzo świeżo przy tych wszystkich Pinokiach mówiących o słuchaniu rodziców. Dahl mówi na odwrót nie zawsze musisz słuchać i szanować autorytety zwłaszcza, kiedy one nie szanują ciebie. Strasznie mi się to podoba tak naprawdę każde dziecko powinno to wiedzieć.

Także po mimo wielu dziwnych elementów jak np utożsamianie telewizji z czymś z automatu złymi i gorszym od książek to wbrew pozorom polecam, bo to całkiem bystrze pomyślana opowieść z kilkoma fajnymi z twistami i uroczo złowrogo przerysowanym światem choć dla może trochę starszych pociech bo nie jestem pewien czy odbiorą to tak jak powinny .

Roalda Dahla kojarzyłem wcześniej głównie z dość kontrowersyjnym w dzisiejszych czasach Charliem i fabryką czekolady. Do Matyldy podszedłem więc sceptycznie. Początki były dla mnie mocno wstrząsające, bo nie spotkałem się jeszcze z autorem dla dzieci operującym tak sarkastycznym, cynicznym i wręcz mrocznym językiem. Nie jestem pewien czy to do końca dydaktyczne dla...

Spoko książka dla dzieci. Jednak film mi się bardziej podobał , bo nie był aż tak dziecinny

Spoko książka dla dzieci. Jednak film mi się bardziej podobał , bo nie był aż tak dziecinny

Obrzydliwa książka o złych ludziach. Złych dorosłych, stosujących wobec dzieci przemoc prawie wszelkiego typu. Żadnych niuansów, żadnych odcieni, tylko przestępcy znęcający się nad dziećmi. Z rzadka kiepskie żarty.

Obrzydliwa książka o złych ludziach. Złych dorosłych, stosujących wobec dzieci przemoc prawie wszelkiego typu. Żadnych niuansów, żadnych odcieni, tylko przestępcy znęcający się nad dziećmi. Z rzadka kiepskie żarty.

Jedna z lepszych książek dla dzieci

Jedna z lepszych książek dla dzieci

Uwielbiam tę książkę, jest taka mądra a jednocześnie naiwna. Taka książka dla dzieci ale z dorosłym morałem. Tak bym ją opisała.

Uwielbiam tę książkę, jest taka mądra a jednocześnie naiwna. Taka książka dla dzieci ale z dorosłym morałem. Tak bym ją opisała.

Chyba najlepsza książka autora. UWIELBIAM.

Chyba najlepsza książka autora. UWIELBIAM.

Łatwo czyta się tę lekturę, ale do mnie nie przemawia to przerysowanie cech bohaterów. Podobnie oceniam "Dynastię Miziołków". Część dzieci po prostu morduje się nad tymi współczesnymi lekturami i pseudo wyzwolonym językiem. Ich ta "nowoczesność" nie bawi, nie wciąga. Naprawdę wolą "Spotkanie nad morzem" lub "Inną".

Łatwo czyta się tę lekturę, ale do mnie nie przemawia to przerysowanie cech bohaterów. Podobnie oceniam "Dynastię Miziołków". Część dzieci po prostu morduje się nad tymi współczesnymi lekturami i pseudo wyzwolonym językiem. Ich ta "nowoczesność" nie bawi, nie wciąga. Naprawdę wolą "Spotkanie nad morzem" lub "Inną".

Już od dawna chciałam przeczytać tą książkę i nie zawiodłam się. Główna bohaterka jest nie tylko genialna, ale wzbudza sympatię nie chwaleniem się swoimi zdolnościami. Ma ponadto charakterek, który wykorzystuje by płatać innym figle, ale też pomagać. Demoniczność czarnych charakterów została tu wyolbrzymiona do niewyobrażalnych rozmiarów, co powoduje nieraz komiczny efekt. Książka ukazuje ludzkie poszukiwania ciepła pośród niezrozumienia.

Już od dawna chciałam przeczytać tą książkę i nie zawiodłam się. Główna bohaterka jest nie tylko genialna, ale wzbudza sympatię nie chwaleniem się swoimi zdolnościami. Ma ponadto charakterek, który wykorzystuje by płatać innym figle, ale też pomagać. Demoniczność czarnych charakterów została tu wyolbrzymiona do niewyobrażalnych rozmiarów, co powoduje nieraz komiczny efekt....

Żelazny kanon literatury dziecięcej.

Żelazny kanon literatury dziecięcej.

Super książka, idealna dla młodszych czytelników.

Super książka, idealna dla młodszych czytelników.