Roberto Saviano

„Chłopcy z paranzy” to pierwszy tom dylogii Roberta Saviano (tom drugi – „Pocałunek śmierci” - ukazał się 10 lipca, także nakładem Wydawnictwa Sonia Draga). Postanowiłam poznać opowieść o młodych gangsterach w kolejności chronologicznej, dlatego sięgnęłam najpierw po pierwszą część. Akcja wciągnęła mnie od pierwszych stron i trzymała w napięciu do końca. A zakończenie okazało się tak zaskakujące i budzące apetyt na więcej, że teraz jestem już w połowie „Pocałunku śmierci”. Ale po kolei… Głównym bohaterem „Chłopców z paranzy” jest nastoletni Nicolas Fiorillo, zwany Maharadżą. Wraz z kumplami mieszka w szemranej dzielnicy Neapolu i marzy o karierze mafioza. Początkowo wraz ze swoją szajką trudni się drobnymi kradzieżami, ale apetyt rośnie w miarę jedzenia. W tym przypadku dzieje się to szybko. Nicolas wychodzi z założenia, że pozycję w przestępczym półświatku można zagwarantować sobie, zyskując sławę kogoś nieustraszonego, gotowego na wszystko, bezwzględnego… Dlatego staje się coraz bardziej okrutny i tego uczy swoich „żołnierzy”. Chłopcy zakładają własną paranzę – bandę młodocianych gangsterów. Szukają kontaktów i protekcji wśród doświadczonych, znanych w Neapolu mafiozów. Nieraz zbierają cięgi, ale z czasem jest o nich coraz głośniej i to nie tylko w jednej dzielnicy. Ich światem rządzą narzucone przez Nicolasa zasady. W pewnym momencie okazuje się, że nawet bardzo duże pieniądze nie wystarczają. To, co pociąga najbardziej, zwie się władzą. Niełatwo ją jednak zdobyć i nieraz trzeba okupić cierpieniem – własnym i swoich bliskich. Powieść Saviano to jego kolejna książka ukazująca mechanizmy mafijnego świata. Tym razem mamy okazję śledzić proces stawania się przywódcą oraz członkami zorganizowanej grupy przestępczej, a także reakcje otoczenia. Z „Chłopców z paranzy” wyłania się smutny, przygnębiający i przerażający obraz współczesnego Neapolu. Bohaterowie nie zawsze pochodzą z rodzin patologicznych; nieraz mają szansę wykształcić się i zdobyć dobry zawód, bo o tym marzą ich rodzice, chcąc ułatwić dzieciom przyszłość. Problem w tym, że synowie (a także córki) nie zamierzają z tego korzystać, bo pociągają ich łatwe pieniądze i władza. Powieść ta nie tylko ciekawi wartką akcją. Interesujące są portrety psychologiczne postaci. Nieraz wzbudzają one odrazę, innym razem współczucie, a nawet litość. Część bohaterów jest niejednoznaczna – w młodocianych gangsterach, którzy zabijają z zimną krwią, czasem drzemie dziecko. Przeczytałam „Chłopców z paranzy” bardzo szybko i z dużymi emocjami. Jestem bardzo ciekawa, jak zakończy się drugi tom, więc zaraz do niego wracam.