Przeważnie lubię styl Karpowicza, jednak tutaj momentami czułam przerost formy i, niestety, nachalne aluzje społeczne. Książka jest też dość nierównomierna, raz nie można się oderwać, raz brnie się jak przez gęstą ciecz.

Przeważnie lubię styl Karpowicza, jednak tutaj momentami czułam przerost formy i, niestety, nachalne aluzje społeczne. Książka jest też dość nierównomierna, raz nie można się oderwać, raz brnie się jak przez gęstą ciecz.

Nie zrozumiałam. Doceniam zabawę jezykiem i stylizowane wypowiedzi ojca ale to literatura nie dla mnie.

Nie zrozumiałam. Doceniam zabawę jezykiem i stylizowane wypowiedzi ojca ale to literatura nie dla mnie.

Pierwszy DNF tego roku. W życiu bym nie powiedziała, że autorem jest Karpowicz. Udało mi się dobrnąć do 22 rozdziału, dalej nie dałam rady. Fabuła tak absurdalna, że aż nudna, poziom humoru na miarę opowiadań z kiepskiej prozy feministycznej lat dwutysięcznych (sprawdziłam stopkę, faktycznie pierwsze wydanie było w 2007 roku).
Cieszę się, że to nie była moja pierwsza książka Karpowicza, bo zraziłabym się do niego na zawsze.

Pierwszy DNF tego roku. W życiu bym nie powiedziała, że autorem jest Karpowicz. Udało mi się dobrnąć do 22 rozdziału, dalej nie dałam rady. Fabuła tak absurdalna, że aż nudna, poziom humoru na miarę opowiadań z kiepskiej prozy feministycznej lat dwutysięcznych (sprawdziłam stopkę, faktycznie pierwsze wydanie było w 2007 roku).
Cieszę się, że to nie była moja pierwsza...

Po przeczytanych wcześniej "Sońce", "Ościach" i "Gestach", ta wydaje mi się tak absurdalna, że aż trudno uwierzyć, że tego samego autora...

Po przeczytanych wcześniej "Sońce", "Ościach" i "Gestach", ta wydaje mi się tak absurdalna, że aż trudno uwierzyć, że tego samego autora...

Mam z tą książką mały problem. O ile sam styl autora jest absolutnie wciągający, pomysł również, o tyle zakończenie tak denne i kiczowate, że trudbo było mi się z tym pogodzić. Podobnie jak kiedyś Masterton w swoim Manitou wywołał na koniec ducha komputera.

Mam z tą książką mały problem. O ile sam styl autora jest absolutnie wciągający, pomysł również, o tyle zakończenie tak denne i kiczowate, że trudbo było mi się z tym pogodzić. Podobnie jak kiedyś Masterton w swoim Manitou wywołał na koniec ducha komputera.

Karpowicz jest specyficzny i to wiedziałam. Ale chyba mimo wszystko nie byłam gotowa na specyficzność Cudu, poziom absurdu mnie przerósł. Nie powiem, że bawiłam się źle, bo niejeden raz się uśmiechnęłam czy zaśmiałam – nie da się inaczej przez to, co się tam dzieje. A to, co się tam dzieje, nawet trudno opisać tak, żeby to miało sens, więc może dowiedzenie się tego pozostawię zainteresowanym. Mnie jednak brakowało mimo wszystko sensu, nawet w tym absurdzie. Mam wrażenie, że do niczego mnie ta historia nie doprowadziła. Inne książki Karpowicza, które czytałam, też były podszyte takim absurdem, groteską czy ironią i w każdej uważałam to za atut, każda też miała jakiś sens i faktycznie była o czymś. Cud jest dla mnie splotem dziwnych wydarzeń i niczym więcej. Jeśli taki był zamiar – spoko. Jeśli nie – to chyba nie wyłapałam tego, co autor miał na myśli. Mimo wszystko nie oceniam tej książki źle, właściwie przepłynęłam przez nią, bo Karpowicz w warstwie językowej jest doskonały, więc książka czyta się sama. No, może poza rozdziałami, które były stylizowane na biblijną przypowieść (u Karpowicza dość częste). To była czasem przeprawa, ale znów – absurd, a zwłaszcza całkowite złamanie zasady decorum po części ten trud wynagrodziło. Nie polecam, nie odradzam – ale jeśli ktoś lubi takie klimaty, to może się w Cudzie odnajdzie.

Po więcej moich recenzji zapraszam na Instagram: https://www.instagram.com/niefikcyjna/

Karpowicz jest specyficzny i to wiedziałam. Ale chyba mimo wszystko nie byłam gotowa na specyficzność Cudu, poziom absurdu mnie przerósł. Nie powiem, że bawiłam się źle, bo niejeden raz się uśmiechnęłam czy zaśmiałam – nie da się inaczej przez to, co się tam dzieje. A to, co się tam dzieje, nawet trudno opisać tak, żeby to miało sens, więc może dowiedzenie się tego...

Pamiętacie, jak urodził się Garp. Skojarzenie może dość dalekie, a może nie :). Karpowiczowsko - ironicznie, ale jednocześnie bardzo, bardzo poważnie. To nie jest tylko formalna i językowa "wydmuszka"... Mam nadzieję :)

Pamiętacie, jak urodził się Garp. Skojarzenie może dość dalekie, a może nie :). Karpowiczowsko - ironicznie, ale jednocześnie bardzo, bardzo poważnie. To nie jest tylko formalna i językowa "wydmuszka"... Mam nadzieję :)

Specyficzny styl Karpowicza zasługuje na bliższe poznanie.
A bohaterowie mnie trochę przypominali postaci z "Tanga" Mrożka, choć tytułowy CUD z tańcem (w dosłownym znaczeniu) niewiele miał wspólnego.

Specyficzny styl Karpowicza zasługuje na bliższe poznanie.
A bohaterowie mnie trochę przypominali postaci z "Tanga" Mrożka, choć tytułowy CUD z tańcem (w dosłownym znaczeniu) niewiele miał wspólnego.

Wymęczony jestem po tej książce

Wymęczony jestem po tej książce

Sama historia bardzo dobra. Trochę humoru, trochę dramatu, niespodzianka goni niespodziankę i ciężko o przewidywalność.

Natomiast sposób pisania mnie bardzo zmęczył. Ilość nawiasów mnie przerosła i jakby przerywała płynność czytania (tak bardzo dużo) (jeden za drugim) (ciągle). I co 11 rozdział - stronice zapełnione mrowiem liter czarnych, układających się w przekaz prosty, a tak okrutnie przeintelektualizowany.

Ostatnie 2-3 strony kazały mi zapomnieć o tych niedogodnościach. Brzmiały jak żywcem wyjęte z Jonathanna Carrolla i zostawiły bardzo dobre wrażenie.

Sama historia bardzo dobra. Trochę humoru, trochę dramatu, niespodzianka goni niespodziankę i ciężko o przewidywalność.

Natomiast sposób pisania mnie bardzo zmęczył. Ilość nawiasów mnie przerosła i jakby przerywała płynność czytania (tak bardzo dużo) (jeden za drugim) (ciągle). I co 11 rozdział - stronice zapełnione mrowiem liter czarnych, układających się w przekaz...