Donna Tartt nie zawodzi! Zakochałam się najpierw w "Tajemnej historii", a teraz w "Szczygle". Obydwie te powieści łączy przede wszystkim wspaniały styl autorki i historie, które są głębokie psychologicznie, choć narracja prowadzona jest absolutnie bez nadęcia. "Szczygieł" to historia z niepozornym obrazem w tle, historia tak niepozorna jak ten uwięziony ptaszek - niby o dorastaniu, o złych wyborach (narkotyki, alkohol),o utracie rodzica, o niekochaniu... A tak naprawdę o wszystkim tym na raz. I to bardzo mocno. Trudno się oderwać (i wcale nie polecam odkładać ;) ).

Donna Tartt nie zawodzi! Zakochałam się najpierw w "Tajemnej historii", a teraz w "Szczygle". Obydwie te powieści łączy przede wszystkim wspaniały styl autorki i historie, które są głębokie psychologicznie, choć narracja prowadzona jest absolutnie bez nadęcia. "Szczygieł" to historia z niepozornym obrazem w tle, historia tak niepozorna jak ten uwięziony ptaszek - niby o...

Piękna historia o tym, jak przewrotny jest los, który sprawia że całe życie możemy wracać cały czas w to samo miejsce...

Piękna historia o tym, jak przewrotny jest los, który sprawia że całe życie możemy wracać cały czas w to samo miejsce...

No nie myliliscie sie! Przefajnie sie bawilam.

No nie myliliscie sie! Przefajnie sie bawilam.

IG:ksiazki_wloczykija
Ta książka zabiera czytelników w niezwykłą podróż pełną tajemnic i emocji, gdzie losy głównego bohatera, Theo Deckera, splatają się z dziełem sztuki, które staje się zarówno skarbem, jak i przekleństwem jego życia.

Akcja rozpoczyna się od dramatycznego wydarzenia, w którym Theo cudem unika wybuchu w muzeum. To tam, z ruin i zamętu, wykrada niewielki obraz, który jest niezwykle ważny dla niego - obraz matki, którą stracił w tragicznych okolicznościach. To wydarzenie staje się punktem zwrotnym w jego życiu, a obraz, nazwany "Szczygłem", staje się jego towarzyszem w niezwykłej podróży przez różne zakątki świata.

Donna Tartt mistrzowsko konstruuje historię Theo, która prowadzi go od ekskluzywnych apartamentów przy Park Avenue do rozpustnego półświata w Las Vegas. Przez zakurzony labirynt podupadającego nowojorskiego antykwariatu po mroczne ulice Amsterdamu. "Szczygieł" nie tylko jest obrazem matki, ale także symbolizuje dążenia i pasje Theo, co sprawia, że staje się nie tylko bezcennym skarbem, ale również przekleństwem, które ciągnie go w sam środek niebezpiecznych intryg i podziemia handlarzy sztuką.

Powieść Tartt to nie tylko opowieść o sztuce i tajemniczym obrazie, ale również o ludzkich losach, błądzeniu, poszukiwaniu tożsamości i próbie oszukania losu. To książka, która zachwyca nie tylko świetnie wykreowanymi postaciami, ale także głębią psychologiczną i precyzyjnie budowanym napięciem.

Donna Tartt doskonale balansuje między intrygą kryminalną a portretem psychologicznym głównego bohatera, co sprawia, że "Szczygieł" to opowieść nie tylko o sztuce, ale przede wszystkim o ludzkich emocjach i dążeniach. To powieść, która wciąga czytelnika od pierwszej strony i trzyma w napięciu aż do samego końca.

" Szczygieł" to literatura najwyższej próby, która pozostawi czytelnika z głębokimi refleksjami i niezapomnianymi wrażeniami.

IG:ksiazki_wloczykija
Ta książka zabiera czytelników w niezwykłą podróż pełną tajemnic i emocji, gdzie losy głównego bohatera, Theo Deckera, splatają się z dziełem sztuki, które staje się zarówno skarbem, jak i przekleństwem jego życia.

Akcja rozpoczyna się od dramatycznego wydarzenia, w którym Theo cudem unika wybuchu w muzeum. To tam, z ruin i zamętu, wykrada niewielki...

Jak dużo zależy i jak wielki wpływ na los człowieka ma rodzina i osoby spotkane na życiowej drodze

Jak dużo zależy i jak wielki wpływ na los człowieka ma rodzina i osoby spotkane na życiowej drodze

Tego lata nadrobiłam całość dorobku Donny Tartt (przynajmniej jej powieści),i mogę z czystym sumieniem przyznać, że lubię Tartt – z jej zaletami i wadami, z tym natchnionym stylem pisania, bezkresnym dyskursem, brakiem zakończeń, bohaterami ograniczonymi perspektywą, nigdy do końca wolnymi od tam percepcji narratora. Przede wszystkim jednak lubię to, że jej powieści nie traktują mnie jak idiotki, skłaniając do myślenia, odmawiając prostych odpowiedzi czy interpretacji. Tu naprawdę muszę wejść w dialog z autorką, zastanowić się, jakie motywacje stoją za poszczególnymi wyborami, zwłaszcza że powieści Tartt są mniej o samej historii, snutej opowieści, a bardziej o tym, co opowieść tworzy, o całej otoczce, która zniknie w wydestylowanej wersji.

I ze wszystkich powyższych powodów nie lubię "Szczygła". Ba, uważam, że to najsłabsza książka w dorobku Tartt, a jednocześnie widzę, dlaczego właśnie ona została nagrodzona: bo jest taką "bezpieczną" formą Tartt, wyliczoną na efekt i przez to tam, gdzie ma uderzać emocjonalnie, wybrzmiewa nieszczerze, wręcz manipulancko wobec czytelnika. Autorka nigdy nie stroniła od trudnych tematów czy wątpliwych moralnie decyzji, ale nigdy też nie przedstawiała ich przez specyficzną moralizatorską soczewkę. W "Szczygle" wszystko jest obliczone na efekt: opisy żałoby, w którym czuć dużo mniej szczerości niż w powolnej, częściowo nieświadomej tęsknocie Richarda za Bunnym (!!); radzenie sobie z uzależnieniem, po raz pierwszy przywodzące na myśl ulotkę przeciw narkotykom; nawet sam Theo, na papierze nie gorszy przecież od Richarda, wzbudzał we mnie wyłącznie irytację, ile bym sobie nie przypominała, że to zapewne elementy charakterystyki osoby, która od ponad dekady nie potrafi sobie poradzić z żałobą. Jednocześnie, przy tym wszystkim oraz komicznym niemalże nagromadzeniu tragedii, jest w tym jakaś niedojrzałość zawarta w niemalże disneyowskiej prostocie, z którą problemy ulegają magicznemu rozwiązaniu w ostatnim rozdziale.

I oczywiście, chociaż już nawet przy "Małym Przyjacielu" broniłam rozwlekłego stylu Tartt, w "Szczygle" po raz pierwszy do końca odnosiłam wrażenie, że ktoś jednak powinien pokonać swoje onieśmielenie aurą Tartt i zaproponować pewne cięcia – zwłaszcza że mnóstwo tego słowotoku to były bezkresne wyliczenia elementów podczas kolejnych opisów. To nadal Tartt, język nadal jest piękny, dialogi nadal niewymuszenie zabawne, ale jednak po prostu za długo, a i Theo nie jest ani wystarczająco barwną postacią, ani go takowe nie otaczają, by chciało się czytać jego wynurzenia przez prawie 900 stron.

Nie uważam, że to jest zła książka, bo to nadal Tartt, bywały zresztą momenty, gdy mi się czytało niezwykle przyjemnie. Niemniej, jest to niezmiernie powierzchowna powieść, zupełnie nie w jej stylu, gdzie wszystko jest takie, jakim się to przedstawia. Co ironiczne, poświęcając nieco czasu na lekturę publikacji O autorce, mam wrażenie, że odbicie się od krytyki "Małego Przyjaciela" z równie generyczną powieścią jest czymś właśnie w stylu Donny Tartt, przyzwyczajonej do poklasku już od czasów studiów. Ciekawe tylko, czy jest zadowolona, że właśnie TA książka odniosła największy komercyjny sukces.

Tego lata nadrobiłam całość dorobku Donny Tartt (przynajmniej jej powieści),i mogę z czystym sumieniem przyznać, że lubię Tartt – z jej zaletami i wadami, z tym natchnionym stylem pisania, bezkresnym dyskursem, brakiem zakończeń, bohaterami ograniczonymi perspektywą, nigdy do końca wolnymi od tam percepcji narratora. Przede wszystkim jednak lubię to, że jej powieści nie...

Piękny język, dobra historia, ogromny sentyment

Piękny język, dobra historia, ogromny sentyment

Nie żałuje ani jednej godziny poświęconej tej książce. A poświęciłam ich bardzo wiele.
To świetnie rozplanowana, arcyciekawa i inspirująca historia, która prawdopodobnie nigdy nie zniknie z mojej głowy.
Tyle się wydarzyło, tyle zostało opowiedziane, a i tak po stronie końcowej czułam, że książka ta mogłaby zostać jeszcze kontynuowana, że tu można by jeszcze wiele dopisać!

Przez cały czas zastanawiałam się - czemu "Szczygieł"? Czemu ten obraz był tu tak ważny? Przecież był tylko jednym z miliona wątków... i w końcu zrozumiałam. Że był tylko łącznikiem, był spoiwem, które nawet gdy znikało na chwile i stawało się tylko tłem, wciąż miało ogromny wpływ na wybory głównego bohatera.
To jedno, początkowe wydarzenie. Wybuch w muzeum. Bycie ten jeden raz, w niewłaściwym miejscu i o niewłaściwej porze - spowodowało, że życie Theo potoczyło się właśnie tak. Bardzo pechowo i wyboiście.
A Szczygieł był tylko symbolem. Namacalną pamiątką z wypadku. Wspomnieniem. Ostatnią rzeczą, która została po kochanej matce.

Brak mi słów, by opisać to co czuję po przeczytaniu tej książki. Donna Tart ma fantastyczne pióro, nie było tu żadnych słabych momentów. Wszystkie wątki rozwiązała idealnie, wszystko potoczyło się dokładnie tak jak powinno.
Brawa i oklaski.
Mam nadzieję, że wrócę do "Szczygła" za kilka lat i tak samo (lub bardziej) mnie zachwyci.

Nie żałuje ani jednej godziny poświęconej tej książce. A poświęciłam ich bardzo wiele.
To świetnie rozplanowana, arcyciekawa i inspirująca historia, która prawdopodobnie nigdy nie zniknie z mojej głowy.
Tyle się wydarzyło, tyle zostało opowiedziane, a i tak po stronie końcowej czułam, że książka ta mogłaby zostać jeszcze kontynuowana, że tu można by jeszcze wiele...

Fascynująca, epicka opowieść o przekornej ironii losu, o prawdziwej miłości do sztuki w każdej jej postaci. Z zapartym tchem przeczytałam te, bagatela, 800 stron, na których przeplatają się wszelakie wątki - powieść wciągnie zarówno czytelnika żądnego sensacji, jak i takiego pragnącego wzruszeń, czy refleksji. Przyjemność, którą czerpałam podczas tej lektury była w istocie rewelacyjna, stąd i ocena.

Fascynująca, epicka opowieść o przekornej ironii losu, o prawdziwej miłości do sztuki w każdej jej postaci. Z zapartym tchem przeczytałam te, bagatela, 800 stron, na których przeplatają się wszelakie wątki - powieść wciągnie zarówno czytelnika żądnego sensacji, jak i takiego pragnącego wzruszeń, czy refleksji. Przyjemność, którą czerpałam podczas tej lektury była w istocie...

Dobrze napisana historia choć nie ukrywam, że rozmiar tej pozycji może niejednego czytelnika zniechęcić do jej ukończenia.

Dobrze napisana historia choć nie ukrywam, że rozmiar tej pozycji może niejednego czytelnika zniechęcić do jej ukończenia.