Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Największą zaletą tej pięknej książki jest niesamowity język autora. Pomimo że temat jest w zasadzie z zakresu nauki, momentami nie mogłam powstrzymać się od uśmiechu podczas lektury. Wohlleben o drzewach pisze jak o ludziach. Jest to z początku dziwne, do tekstu podchodzi się jakby z dystansem i niedowierzaniem. Jednak z każdą kolejną chwilą zagłębiałam się w tę magię i na końcu nie było już dla mnie zdziwieniem, że drzewa do siebie mówią. Trzeba mieć otwarty umysł do tej książki. I tak jak w wielu innych przypadkach, trzeba chcieć uwierzyć w to, co się czyta. A czytać warto, choćby dlatego, żeby zrozumieć jak bardzo drzewa są nam potrzebne i jak wiele błędów popełnialiśmy, wciąż popełniamy w naszym podejściu do lasów. Polecam.

Największą zaletą tej pięknej książki jest niesamowity język autora. Pomimo że temat jest w zasadzie z zakresu nauki, momentami nie mogłam powstrzymać się od uśmiechu podczas lektury. Wohlleben o drzewach pisze jak o ludziach. Jest to z początku dziwne, do tekstu podchodzi się jakby z dystansem i niedowierzaniem. Jednak z każdą kolejną chwilą zagłębiałam się w tę magię i na...

Piękna i wzruszająca książka o trudnym życiu z dzieckiem. Przerażająco prawdziwe ukazuje niezrozumienie i obojętność otoczenia na inność. Polecam każdemu, chociaż nie każdemu przypadnie do gustu rola Boga, który przewija się przez całą powieść.

Piękna i wzruszająca książka o trudnym życiu z dzieckiem. Przerażająco prawdziwe ukazuje niezrozumienie i obojętność otoczenia na inność. Polecam każdemu, chociaż nie każdemu przypadnie do gustu rola Boga, który przewija się przez całą powieść.

Wspaniały reportaż i najlepsza lekcja historii. Polecam!

Wspaniały reportaż i najlepsza lekcja historii. Polecam!

Książka, po którą sięgnęłam, żeby "zostać mądrą". Czy się udało? W stopniu, w jakim jedna książka może wtłoczyć wiedzę do głowy - tak. Może i ogrom dat, nazwisk, miejsc i wydarzeń trochę przeraża, ale wartka narracja i przystępny język oraz niewątpliwie ciekawe wydarzenia z naszej przeszłości zdecydowanie zachęcają do czytania. Postaci barwnych, skandalów, skrajności w Polsce Piastów nie brakuje. Polecam każdemu, jest to łatwiejszy i przyjemniejszy sposób nauki i idealne uzupełnienie wiedzy.

Książka, po którą sięgnęłam, żeby "zostać mądrą". Czy się udało? W stopniu, w jakim jedna książka może wtłoczyć wiedzę do głowy - tak. Może i ogrom dat, nazwisk, miejsc i wydarzeń trochę przeraża, ale wartka narracja i przystępny język oraz niewątpliwie ciekawe wydarzenia z naszej przeszłości zdecydowanie zachęcają do czytania. Postaci barwnych, skandalów, skrajności w...

Ciekawy scenariusz wydarzeń w Europie, aczkolwiek wcale nie aż tak prawdopodobny, jak by się po opisie i pierwszym wrażeniu mogło wydawać. Trochę fachowej terminologii, ale nie na tyle, aby przeszkadzała ona "normalnemu" czytelnikowi w odbiorze. Język dość taki... naukowy? Nie wiem jak go określić, w sumie jednak przyjemnie się czytało (oczywiście jak na historię o wojnie, gdzie, jak wiadomo giną ludzie, występuje strach, bezsilność...). Książka trafnie przedstawia działanie organizacji międzynarodowych oraz polityków europejskich, fajnie da się wyczuć również charaktery poszczególnych narodów. Mimo to czegoś mi zabrakło w tej opowieści, innowacji, jakiejś iskierki sprawiającej, że zostanie ona długo w pamięci i za to tylko połowa gwiazdek.

Ciekawy scenariusz wydarzeń w Europie, aczkolwiek wcale nie aż tak prawdopodobny, jak by się po opisie i pierwszym wrażeniu mogło wydawać. Trochę fachowej terminologii, ale nie na tyle, aby przeszkadzała ona "normalnemu" czytelnikowi w odbiorze. Język dość taki... naukowy? Nie wiem jak go określić, w sumie jednak przyjemnie się czytało (oczywiście jak na historię o wojnie,...

Jeżeli chce się uwierzyć, że to co opisuje autor jest prawdą, stanie się to prawdą. Osoba nastawiona sceptycznie zawsze potraktuje te, czasem niewiarygodne, opowieści jako bajkę. Powtarzam więc, że wystarczy uwierzyć, a można naprawdę zmienić swoje życie. Polecam wszystkim będącym w stanie odrzucić na chwilę zdrowy rozsądek i zagłębić się w odrobinę... magii.

Jeżeli chce się uwierzyć, że to co opisuje autor jest prawdą, stanie się to prawdą. Osoba nastawiona sceptycznie zawsze potraktuje te, czasem niewiarygodne, opowieści jako bajkę. Powtarzam więc, że wystarczy uwierzyć, a można naprawdę zmienić swoje życie. Polecam wszystkim będącym w stanie odrzucić na chwilę zdrowy rozsądek i zagłębić się w odrobinę... magii.

Przeczytałam. Było ciekawie, bohaterowie fajnie skonstruowani. Podobała mi się wizja świata, Ameryki podzielonej na dwie toczące wojnę potęgi. Zabrakło mi jednak tego czegoś, co by pozostawiło jakieś uczucia w mojej głowie, czegoś nad czym mogłabym myśleć jeszcze długo po przeczytaniu. Tak to była po prostu miła lektura.

Przeczytałam. Było ciekawie, bohaterowie fajnie skonstruowani. Podobała mi się wizja świata, Ameryki podzielonej na dwie toczące wojnę potęgi. Zabrakło mi jednak tego czegoś, co by pozostawiło jakieś uczucia w mojej głowie, czegoś nad czym mogłabym myśleć jeszcze długo po przeczytaniu. Tak to była po prostu miła lektura.

Świetna książka o zachowywaniu historii oraz przetrwaniu podczas wojny. Polecam każdemu.

Świetna książka o zachowywaniu historii oraz przetrwaniu podczas wojny. Polecam każdemu.

Kolejna znakomita pozycja Zafona. Trzymająca w napięciu, chociaż podobała mi się mniej niż poprzednia część. Ciężko cokolwiek napisać - po prostu polecam, ze względu na język, bohaterów, pomysł, opisy...

Kolejna znakomita pozycja Zafona. Trzymająca w napięciu, chociaż podobała mi się mniej niż poprzednia część. Ciężko cokolwiek napisać - po prostu polecam, ze względu na język, bohaterów, pomysł, opisy...

Świetna książka. I naprawdę żałuję, że mam w posiadaniu wydanie z roku 1991 - bez tych wszystkich dodatków, które z pewnością urozmaicają już i tak ciekawą lekturę. Kamienie na szaniec zbijają powszechny pogląd młodzieży, jakoby książki pisane tyle lat temu nie były interesujące ani aktualne - od niej wprost nie można się oderwać. Z zapartym tchem śledziłam losy bohaterów, niesamowity jest ogrom pracy dokonanej przez Kamińskiego - każdy najdrobniejszy szczegół to prawda potwierdzona w stu procentach. "Kamienie" to znakomita lekcja historii, pouczająca, pokazująca prawidłową postawę życiową, poświęcenie młodych ludzi dla ojczyzny i dla innych. Każdy Polak powinien ją przeczytać.

Świetna książka. I naprawdę żałuję, że mam w posiadaniu wydanie z roku 1991 - bez tych wszystkich dodatków, które z pewnością urozmaicają już i tak ciekawą lekturę. Kamienie na szaniec zbijają powszechny pogląd młodzieży, jakoby książki pisane tyle lat temu nie były interesujące ani aktualne - od niej wprost nie można się oderwać. Z zapartym tchem śledziłam losy bohaterów,...

Ciężko jest ocenić tę książkę, głównie dlatego że są to właściwie dwie książki. I o ile zbiór wywiadów-reportaży pana Szczygła stanowi bardzo ciekawą i mądrą lekturę, o tyle "Portret z pamięci" Stanucha jest ciężki do przebrnięcia i trochę o niczym. Na początku rozważania egzystencjalne głównego bohatera były nawet wciągające, ale im dalej w las, tym bardziej zastanawiałam się, co tak naprawdę autor chciał przekazać. Potem liczyłam tylko ile stron mi pozostało do końca... Po opuszczeniu "żółtej części" wkroczyłam w świat cudzych prawd (Szczygieł niby inspirował się przytoczoną powieścią, ale ja osobiście nie widzę kompletnie związku pomiędzy nimi) i w tym momencie wciągnęłam się bez reszty. Podsumowując, warto sięgnąć po tę pozycję, ale z dodatku w środku można przeczytać jedynie pierwsze 20 stron.

Ciężko jest ocenić tę książkę, głównie dlatego że są to właściwie dwie książki. I o ile zbiór wywiadów-reportaży pana Szczygła stanowi bardzo ciekawą i mądrą lekturę, o tyle "Portret z pamięci" Stanucha jest ciężki do przebrnięcia i trochę o niczym. Na początku rozważania egzystencjalne głównego bohatera były nawet wciągające, ale im dalej w las, tym bardziej zastanawiałam...

Kupiłam ją jako ratunek. Ratunek, ponieważ przeżywałam depresję mojej przyjaciółki tak bardzo, jakby dotyczyła mnie. Czytałam książkę z ołówkiem i karteczkami, zaznaczając najważniejsze fragmenty, a było ich dużo. Obfituje ona bowiem we wspaniałe myśli, trafne podsumowania i wskazówki. Nie ze wszystkimi poglądami pani Rowe się zgadzałam (zwłaszcza o lekach), niektóre sprawy opisywane przez nią dotyczyły typowo amerykańskiej rzeczywistości (grupy samopomocy), która kompletnie nie występuje w Polsce. Mimo to, wiele wyniosłam z tej lektury, lepiej zrozumiałam depresję, jej przyczyny, sposób powstawania i trudną drogę do wyjścia z tego więzienia.

Kupiłam ją jako ratunek. Ratunek, ponieważ przeżywałam depresję mojej przyjaciółki tak bardzo, jakby dotyczyła mnie. Czytałam książkę z ołówkiem i karteczkami, zaznaczając najważniejsze fragmenty, a było ich dużo. Obfituje ona bowiem we wspaniałe myśli, trafne podsumowania i wskazówki. Nie ze wszystkimi poglądami pani Rowe się zgadzałam (zwłaszcza o lekach), niektóre sprawy...

Gorsza od poprzedniej części, moim zdaniem spokojnie można ją sobie odpuścić. Niektóre wydarzenia naciągane, ale nadal były emocje, nie mogłam się oderwać.

Gorsza od poprzedniej części, moim zdaniem spokojnie można ją sobie odpuścić. Niektóre wydarzenia naciągane, ale nadal były emocje, nie mogłam się oderwać.

Pierwsza książka nowego roku, czytana przed wydaniem, na luźnych kartkach. Szczera i bezpretensjonalna historia z ciekawym zakończeniem. Polecam :)

Pierwsza książka nowego roku, czytana przed wydaniem, na luźnych kartkach. Szczera i bezpretensjonalna historia z ciekawym zakończeniem. Polecam :)

Trzymająca w napięciu, choć miejscami można było się zgubić w tym, co jest prawdą, a co kłamstwem.

Trzymająca w napięciu, choć miejscami można było się zgubić w tym, co jest prawdą, a co kłamstwem.

Harry Potter powraca! To pierwsze, co nasunęło mi się na myśl, gdy zobaczyłam tę książkę w odmętach internetu. Mając okazję ją przeczytać, od razu skorzystałam. Chociaż zaczynając byłam pełna obaw, nie wiedziałam czego się spodziewać to nie żałuję.
To, czy książka Ci się, drogi czytelniku, spodoba, zależy w dużej mierze o nastawienia. Jeśli masz nadzieję na coś zupełnie tak samo niesamowicie magicznego, jak 7 poprzednich tomów, to się zawiedziesz. "Harry Potter i przeklęte dziecko" to zupełnie inna historia. Po pierwsze, jest to sztuka teatralna. Wielu uważa to za wadę, mi się podobało - wyobraźnia pracowała jeszcze intensywniej, chociaż szczerze mówiąc nie wyobrażam sobie jak to było wystawione na scenie (scenografia... jeziora? Ministerstwo Magii?). Po drugie, sam Harry Potter jest bohaterem drugoplanowym, a jego kreacja jako urzędnika średnio radzącego sobie z rodzicielstwem nie każdemu się spodoba. Skoro już o postaciach mowa, charakter (a raczej jego brak) Ginny jest czasem męczący. Kolejna sprawa - dialogi, w końcu to z nich składa się książka. Było jedno miejsce, kiedy wydały mi się bardzo sztuczne, ale to wrażenie szybko minęło. Świetny język postaci.
Moim zdaniem największą wadą książki jest stosunek jej długości do ilości wydarzeń i rozpiętości czasu akcji. Wszystko się tak szybko działo... Rozwiązanie całej zagadki zmieściło się na kilku stronach, raz czy dwa zdarzyło mi się zgubić wątek.
Niemniej jednak historia jest tak wciągająca, że pochłonęłam ją w trzy godziny, a powrót do książki od której zaczęła się moja przygoda z czytaniem dostarczył mi ogromnej przyjemności.

Harry Potter powraca! To pierwsze, co nasunęło mi się na myśl, gdy zobaczyłam tę książkę w odmętach internetu. Mając okazję ją przeczytać, od razu skorzystałam. Chociaż zaczynając byłam pełna obaw, nie wiedziałam czego się spodziewać to nie żałuję.
To, czy książka Ci się, drogi czytelniku, spodoba, zależy w dużej mierze o nastawienia. Jeśli masz nadzieję na coś zupełnie tak...

Drugie, tym razem lekturowe spotkanie z Hemingwayem i kolejne moje niezrozumienie dla jego fenomenu. Historia biednego rybaka z Kuby może i jest mądra, jednak monotonna i nudna. Polonistka się zachwycała, mnie nie porwało.

Drugie, tym razem lekturowe spotkanie z Hemingwayem i kolejne moje niezrozumienie dla jego fenomenu. Historia biednego rybaka z Kuby może i jest mądra, jednak monotonna i nudna. Polonistka się zachwycała, mnie nie porwało.

Najlepsza część cyklu jak dotąd. Nie było miejsca na nudę, ciągle coś się działo. Zabrakło mi może opisów uczuć między bohaterami - wartka akcja zepchnęła na dalszy plan choćby relację Homera i Fi, która od początku była bardzo ciekawa. Nie umiem pisać recenzji, dlatego napiszę tylko - zdecydowanie polecam!

Najlepsza część cyklu jak dotąd. Nie było miejsca na nudę, ciągle coś się działo. Zabrakło mi może opisów uczuć między bohaterami - wartka akcja zepchnęła na dalszy plan choćby relację Homera i Fi, która od początku była bardzo ciekawa. Nie umiem pisać recenzji, dlatego napiszę tylko - zdecydowanie polecam!

Było to moje pierwsze spotkanie z twórczością Hemingwaya i muszę niestety stwierdzić, że średnio udane. Książka nie była nudna, można się z niej dowiedzieć kilku rzeczy o Francji, Hiszpanii i literaturze, ale nie zachwyca. Przez większość czasu miałam takie wrażenie: historia kręci się wokół alkoholu, imprez, zdrad i dziwnych relacji damsko-męskich i jeszcze raz alkoholu.

Było to moje pierwsze spotkanie z twórczością Hemingwaya i muszę niestety stwierdzić, że średnio udane. Książka nie była nudna, można się z niej dowiedzieć kilku rzeczy o Francji, Hiszpanii i literaturze, ale nie zachwyca. Przez większość czasu miałam takie wrażenie: historia kręci się wokół alkoholu, imprez, zdrad i dziwnych relacji damsko-męskich i jeszcze raz alkoholu.

Niesamowita. Ciężko jest mi powiedzieć co mnie w niej tak urzekło. Bohaterowie? Opisy zwykłych ludzi, których wojna zmieniła nie do poznania? Ten szczególny klimat Francji, który pokochałam od pierwszych stron? Wszystko w tej powieści przyciąga czytelnika i nie chce puścić. Piękne zakończenie, pozostawiające to szczególne uczucie, kiedy wydaje nam się, że coś w nas pękło po lekturze. Polecam każdemu.

Niesamowita. Ciężko jest mi powiedzieć co mnie w niej tak urzekło. Bohaterowie? Opisy zwykłych ludzi, których wojna zmieniła nie do poznania? Ten szczególny klimat Francji, który pokochałam od pierwszych stron? Wszystko w tej powieści przyciąga czytelnika i nie chce puścić. Piękne zakończenie, pozostawiające to szczególne uczucie, kiedy wydaje nam się, że coś w nas pękło po...