Harry Potter i Przeklęte Dziecko

Niestety historia dość naciągana, nierówna się z oryginalnym Harrym Potterem. Jednak dla fanów mugoli i świata magii pozycja obowiązkowa.

Niestety historia dość naciągana, nierówna się z oryginalnym Harrym Potterem. Jednak dla fanów mugoli i świata magii pozycja obowiązkowa.

Socjologicznie jest ciekawa, że dzieci robią wbrew rodzicom niekiedy. Natomiast jako całość to na siłę naciągane odpady literackie. Chaotyczne i bardzo usilne tworzenie problemów, ale najgorsze że ta część standardowo zaprzecza poprzednim.

Używają zmieniacza czasu, co się cofali w czasie nie pojawiali się ponownie w przyszlości, tylko musieli dożyć do tego czasu. A więc jeżeli albion przeniósł się 19 lat wstecz, a nawet więcej bo prawdopodobnie 21 lat zgodnie z fabułą książki, to będzie żył 21 lat aż do spotkania swojego czasu z którego się przeniósł. To przecież udowodniło przeniesienie się Harrego i Hermiony, że mogli się pojawić tylko w czasie z którego się przenieśli żyjąc jednocześnie obok siebie cały ten czas A więc Albion z scorpiusem będą musieli żyć 21 lat bez rodziców do czasu, aż skąd się przenieśli. Takie właśnie są książki tej autorki, głupie i sprzeczne same ze sobą, a nawet nielogiczne.

Jeśli ktoś zastanawia dlaczego 21 lat, a nie 19 lat jak napisano w tej książce, to już spieszę z odpowiedzią. Turniej trójmagiczny nie był w ostatniej książce o Harrym Potterze tylko w środkowej. Mniej więcej każdy ton to osobny rok na uczelni Harrego. W tej książce minęło 19 lat od ostatniego tomu, czyli pokonania voldemorta, ale turniej trójmagiczny nie był w ostatniej książce - tylko parę lat fabularnych wcześniej. Dlatego mimo wbrew autorki, musieli cofnąć się 21 lat a nie 19 (dnia zabicia voldemorta),bo do cholery turniej był w innych latach, kilka lat wcześniej.

Dodatkowo warto zwrócić uwagę na przednie tomy, Hermiona skoro cały rok używała zmieniacza czasu codziennie, to tyle się dodatkowo postarzała bo musiała dożywać przez każdą godzinę cofniętego czasu do czasu cofnięcia. Innymi słowy cofając czas wstecz dla otoczenia możemy mieć 10 lat a faktycznie 90 i tak wyglądać na 90, bo trzeba dożyć do czasu -skąd czas został cofnięty. Możemy cofać się tylko wstecz, ale nie możemy skoczyć do przodu i na tym polega cała bzdura w tej książce przy cofnięciu się od 21 lat wstecz tych dzieciaków. Więc jak dzieciaki to żyją do czasów wstecz cofnięcia to będą miały swój wiek plus te 21 lat faktyczne.

A w tej książce zmieniać czasu działa już oczywiście inaczej i sprzecznie, względem poprzednich w tomów tych książek

O ile cała literatura Harry Potter była bezgranicznie głupia, bo oparta na setkach błędów logicznych. To to jest już pompowaniem fabuły z niczego. Takie na szybko byle było, nawet jak totalnie niechlujnie.

Socjologicznie jest ciekawa, że dzieci robią wbrew rodzicom niekiedy. Natomiast jako całość to na siłę naciągane odpady literackie. Chaotyczne i bardzo usilne tworzenie problemów, ale najgorsze że ta część standardowo zaprzecza poprzednim.

Używają zmieniacza czasu, co się cofali w czasie nie pojawiali się ponownie w przyszlości, tylko musieli dożyć do tego czasu. A więc...

co rok czytane razem z całą serią

co rok czytane razem z całą serią

Nie wiem nawet co tu napisać, największą zaletą jest to, że bardzo szybko się ją czyta, tyle.

Nie wiem nawet co tu napisać, największą zaletą jest to, że bardzo szybko się ją czyta, tyle.

To było straszne

To było straszne

Bardzo przyjemnie wracało mi się do dobrze znanego świata czarodziejów. Mogłem "zobaczyć" jak, po latach od zakończenia głównej sagi "trzymają się" główni bohaterowie, czym zajmują się w dorosłym życiu. Sentyment to jednak potężna broń. I chociaż sama forma dramatu była dla mnie zaskoczeniem, mimo wszystko wolałbym gdyby była ona pisana zwyczajnie jak poprzednie części, to jednak przyjemnie się czytało i śledziło rozwój akcji. Jeśli jesteś fanem uniwersum Pottera polecam sprawdzić.

Bardzo przyjemnie wracało mi się do dobrze znanego świata czarodziejów. Mogłem "zobaczyć" jak, po latach od zakończenia głównej sagi "trzymają się" główni bohaterowie, czym zajmują się w dorosłym życiu. Sentyment to jednak potężna broń. I chociaż sama forma dramatu była dla mnie zaskoczeniem, mimo wszystko wolałbym gdyby była ona pisana zwyczajnie jak poprzednie części, to...

Podobało mi się. Jednak podczas czytania miałam wrażenie, że czytam fanfiction. Co prawda nie zwróciłam uwagi na to, że Albus i Scorpius nie powinni widzieć domu Potterów i tego dowiedziałam się dzięki jednej z opini. Ogólnie ocena może się wydawać trochę zawyżona a jest taka a nie inna ponieważ świetnie się to czytało

Podobało mi się. Jednak podczas czytania miałam wrażenie, że czytam fanfiction. Co prawda nie zwróciłam uwagi na to, że Albus i Scorpius nie powinni widzieć domu Potterów i tego dowiedziałam się dzięki jednej z opini. Ogólnie ocena może się wydawać trochę zawyżona a jest taka a nie inna ponieważ świetnie się to czytało

"Harry Potter i Przeklęte Dziecko" to fascynująca kontynuacja kultowej serii, która wciąga od pierwszych stron. Nowe pokolenie czarodziejów, Albus Potter i Scorpius Malfoy, boryka się z ciężarem rodzinnych oczekiwań. Historia, pełna emocji i niespodziewanych zwrotów akcji, eksploruje tematy przyjaźni, relacji rodzinnych oraz odpowiedzialności za własne wybory. Choć forma scenariusza teatralnego może zaskoczyć, szybko staje się atutem, dodając dynamiki i intensywności. Dla fanów to obowiązkowa lektura, która dostarcza zarówno nostalgii, jak i nowego spojrzenia na świat magii.

"Harry Potter i Przeklęte Dziecko" to fascynująca kontynuacja kultowej serii, która wciąga od pierwszych stron. Nowe pokolenie czarodziejów, Albus Potter i Scorpius Malfoy, boryka się z ciężarem rodzinnych oczekiwań. Historia, pełna emocji i niespodziewanych zwrotów akcji, eksploruje tematy przyjaźni, relacji rodzinnych oraz odpowiedzialności za własne wybory. Choć forma...

Książka jest zapisem scenariusza sztuki teatralnej; akcja
zaczyna się od momentu na którym zakończyły się Insygnia Śmierci. Głównym bohaterem jest Albus- młodszy syn Harry`ego i Ginny.

Pojawia się tutaj motyw w podróży w czasie. Jak wiemy zmienianie przeszłości nie jest mądrym pomysłem i trzeba się liczyć z efektem motyla.
Jednak Albus i Scorpius (syn Draco i Astorii) decydują się na ten krok, kradnąc zmieniacz czasu z ministerstwa. Kolejne powroty do przeszłości i zmiany rodzą coraz dziwniejsze alternatywne światy. Byłby to nawet ciekawy motyw, ale pojawia się zbyt wiele nieścisłości i paradoksów.

Im bliżej finału tym więcej pojawia się niedoróbek-np. akcja z kradzieżą kocyka i napisaniem tajnej wiadomości (zastanawiam się jakim cudem Albus i Scorpius mogą zobaczyć dom Potterów w 1981 roku-chroniony zaklęciem Fideliusa ?).

Sięgnęłam po tą książkę, aby poznać dalsze losy bohaterów oryginalnej serii i ich dzieci. Otrzymałam niestety fanfiction i to niskich lotów.
Najlepszymi postaciami w tej sztuce są zdecydowanie Scoprius i Draco (doskonale widoczna jest przemiana tych bohaterów na lepsze). Pozostałe postacie zachowują się jak nie one np. Harry, który sam był pod ostrzałem plotek i atakowany przez złośliwą prasę, bardzo szybko zaczyna wierzyć w fałszywe plotki na temat pochodzenia Scorpiusa.

Książka jest zapisem scenariusza sztuki teatralnej; akcja
zaczyna się od momentu na którym zakończyły się Insygnia Śmierci. Głównym bohaterem jest Albus- młodszy syn Harry`ego i Ginny.

Pojawia się tutaj motyw w podróży w czasie. Jak wiemy zmienianie przeszłości nie jest mądrym pomysłem i trzeba się liczyć z efektem motyla.
Jednak Albus i Scorpius (syn Draco i Astorii)...

Literacki potworek

Literacki potworek