Harry Potter i Przeklęte Dziecko

Zaczynając kolejna przygodę z HP miałem mieszane uczucia czy "Przeklęte Dziecko" okaże się godną kontynuacją poprzednich książek /? Dodatkowo forma scenariusza mało mnie zachwycała , pełen sceptycyzm

Szczęście moje negatywne podejście do tej książki szybko zmieniło się w pełen zachwyt , co skutkowało przeczytaniu w dwa dni!! I oczywiście przekonałem się również do formy scenariusza, który czyta się szybko , łatwo bez zbędnych scen

Odnośnie samej fabuły pierwsze skojarzenie Harry w wieku 40 lat? z trójką dzieci lol serio było to coś nowego, ciężko przestawić to w głowie [ sceny z młodego Harrego wciąż wirują w pamięci] xd Z czasem jednak ogromnie mnie ciekawiło to życie oraz losy trójki przyjaciół w dorosłym świecie .Ogromnym plusem i miłym zaskoczeniem jest relacja Harrego z Draco oraz sceny gdzie wirujemy w czasie , poznajemy losy Harrego , które nie do końca były jasne w
poprzednich częściach

Więcej nie zdradzam , warto przeczytać!

Zaczynając kolejna przygodę z HP miałem mieszane uczucia czy "Przeklęte Dziecko" okaże się godną kontynuacją poprzednich książek /? Dodatkowo forma scenariusza mało mnie zachwycała , pełen sceptycyzm

Szczęście moje negatywne podejście do tej książki szybko zmieniło się w pełen zachwyt , co skutkowało przeczytaniu w dwa dni!! I oczywiście przekonałem się również do formy...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Po fantastycznej serii książek o małym czarodzieju, w końcu nadeszło rozczarowanie.
Napisana na siłę, moim zdaniem odcinanie kuponów od wcześniejszego sukcesu.
Ta książka jak dla mnie, w ogóle nie powinna powstać.
Wiem wiem... to scenariusz, sztuka... zupełnie inna forma...
Ale i tak rozczarowująca...
Zdecydowanie zabrakło w niej MAGII... !

Po fantastycznej serii książek o małym czarodzieju, w końcu nadeszło rozczarowanie.
Napisana na siłę, moim zdaniem odcinanie kuponów od wcześniejszego sukcesu.
Ta książka jak dla mnie, w ogóle nie powinna powstać.
Wiem wiem... to scenariusz, sztuka... zupełnie inna forma...
Ale i tak rozczarowująca...
Zdecydowanie zabrakło w niej MAGII... !

Pokaż mimo to

Niepotrzebna część, której kupna żałuję do teraz. Czytając "książkę" szybko się gubiłam, nie mogąc wyłapać przeskoków czasu, które pojawiały się nagle. Ciężko się czytało, nie polecam.

Niepotrzebna część, której kupna żałuję do teraz. Czytając "książkę" szybko się gubiłam, nie mogąc wyłapać przeskoków czasu, które pojawiały się nagle. Ciężko się czytało, nie polecam.

Pokaż mimo to

Popłuczyny po Harrym Potterze jakiego lubiłem. Rozumiem nostalgię, ale aż dziw, że J.K. Rowling się pod tym podpisała. Idealny argument dlaczego dobre opowieści powinny kończyć się tradycyjnym "i żyli długo i szczęśliwie".

Popłuczyny po Harrym Potterze jakiego lubiłem. Rozumiem nostalgię, ale aż dziw, że J.K. Rowling się pod tym podpisała. Idealny argument dlaczego dobre opowieści powinny kończyć się tradycyjnym "i żyli długo i szczęśliwie".

Pokaż mimo to

„Król Skorpion”

Przy lekturze "Przeklętego dziecka" bawiłam się lepiej niż przy którymkolwiek tomie "regularnego" Pottera. Znani nam z serii bohaterowie - Harry, Hermiona, Ron, Draco - są ludźmi przed czterdziestką, obarczonymi potomstwem i mającymi zgoła inne problemy niż dawniej. Ale główną oś stanowią jednak wyczyny dwóch nastolatków - Albusa, syna Harry'ego, i Scorpiusa - latorośl Dracona Malfoya. Chłopaki od pierwszego dnia szkoły zostają serdecznymi przyjaciółmi, obaj trafiają do Slytherinu i borykają się z ostracyzmem i pogardą ze strony kolegów w Hogwarcie (Albus uchodzi za nieudacznika, "ślizgońskiego charłaka", Scorpius jest uważany za syna Voldemorta - tak, wiem, że to wydumane), brnąc razem przez szkolne lata. Relacje Albusa z ojcem nie są najlepsze - nie rozumieją się wzajemnie, Harry nie dostrzega, że jego syn coraz bardziej się od niego oddala emocjonalnie i czuje się obcy we własnej rodzinie. Któregoś dnia Albus podsłuchuje rozmowę ojca z Amosem Diggorym i dowiaduje się, że Ministerstwo (w którym pracuje Harry) weszło w posiadanie ulepszonego zmieniacza czasu. Postanawia wykraść wynalazek, cofnąć się w czasie i uratować życie Cedrika podczas Turnieju Trójmagicznego. Razem ze swoim ukochanym kumplem dokonuje owego śmiałego czynu, wspomagany przez bratanicę Amosa, Delphi. Gdyby chłopaki obejrzeli wcześniej film „Powrót do przyszłości”, może lepiej wyszłoby im naśladowanie Marty'ego McFly'a. :) Niestety, kombinowanie z czasem związane jest z pewnym ryzykiem. I tak oto po powrocie do swoich czasów okazuje się, że Albus jest w Gryffindorze, dzieci Rona i Hermiony nie istnieją, bo ta para się nie spiknęła, a sama Hermiona jest wredną nauczycielką, Snape'm ver. 2.0. Chłopcy cofają się więc w czasie ponownie, by naprawić błąd...
Widziałam zarzuty, że całość jest nieco „sucha” czy też „pobieżna”. Należy jednak pamiętać, że jest to scenariusz, stąd większość „PD” to dialogi. To, co niedopowiedziane czy niejasne z pewnością było przekazane w grze aktorskiej, i uczciwie byłoby wziąć to pod uwagę podczas krytyki. Mnie ta forma przekazu bynajmniej nie zniechęciła, wręcz przeciwnie, z łatwością sobie wszystko wizualizowałam na bieżąco podczas sprawnego prześlizgiwania się po tekście (może pomogła moja filmowa, obrazkowa wyobraźnia;). Nie ma tu dłużyzn i akcja ładnie posuwa się do przodu, trudno się też gdziekolwiek pogubić. Nawet machinacje z czasem są o dziwo, dobrze przedstawione i nie ma problemu z załapaniem wszystkiego.

Jeśli ktoś obawia się o spojlery, to dalej pewnie jakieś przemycę. Skrótowo o postaciach powiem, że autorzy chyba są fanami Dracona Malfoya i antyfanami Rona Weasleya, bo ci bohaterowie odpowiednio zyskali/stracili w „PD”. Jest to też swoista rehabilitacja wizerunku Ślizgonów (który, delikatnie mówiąc, w serii był mocno niesprawiedliwy) i lekka krytyka szufladkowania na Domy w Hogwarcie. Dla mnie na plus. Dalej będą zapowiadane spojlery, więc jak ktoś sobie ich nie życzy, to - niniejszym dziękuję za przeczytanie mojej opinii.

Ciekawie wypadli znani nam bohaterowie, a także ci nowi. Podobała mi się realistyczna kreacja Harry'ego jako przepracowanego, zmęczonego życiem urzędnika, który nie daje sobie rady z synem („Szkoda, że nie jest taki, jak James albo Lily”, „Czasem żałuję, że jesteś moim synem!”) i dostaje bęcki (jako Auror!) w pojedynku od cywila (Draco). Podoba mi się też rozwój Dracona, który jest tu ogarniętym, mądrym życiowo człowiekiem, i którego stać na trafne autorefleksje: „w pewnym momencie trzeba dokonać wyboru, kim chcesz zostać. I powiem ci, że w takiej właśnie chwili potrzebujesz albo rodzica, albo przyjaciela. Jeśli zdążyłeś znienawidzić rodzica i nie masz przyjaciół, jesteś zupełnie sam, a taka samotność jest bardzo trudna. Ja byłem sam, przez co na długo pogrążyłem się w ciemności.” Poza tym jest o dziwo miły i z całej dorosłej ekipy ma najwięcej zdrowego rozsądku. O Hermionie można powiedzieć tyle, że jej charakterystyczną cechą jest bycie ministrem, natomiast Ron... Rudy nie był nigdy moim ulubieńcem, nie był też gigantem intelektu, ale tu trochę mi go szkoda, bo zrobiono z niego zwyczajnego debila (excusez le mot). Każde zdanie, które wypowiada, jest tak kretyńskie, że trudno uwierzyć własnym oczom. Przykład podam później. Aha, żeby tego było mało, jest zwykłym pantoflarzem („Ron: – Aha, to ona jest ministrem magii, a ja prowadzę jajcarski sklep?
Scorpius: – Skupiasz się przede wszystkim na wychowywaniu dzieci.”)
Nasi młodzi protagoniści, czyli Albus i Scorpius to jasne punkty „PD”. Siły przyjaźni tej dwójki szkolnych niedołęgów nie sposób zakwestionować. W pewnym momencie stają przed groźbą śmierci:
„Scorpius: – Jestem gotów umrzeć, jeśli w ten sposób uniemożliwię powrót Voldemorta.
Albus: – Naprawdę?
Scorpius: – Nie będziesz musiał mnie długo opłakiwać, ciebie też szybko załatwi.”
(Malfoyowski humor w najlepszym wydaniu ;)
Dialogi są niezłe, niektóre fragmenty naprawdę zabawne i podśmiewałam się co jakiś czas, głównie z tekstów Scorpiusa. Gdybym miała wyróżnić którąś postać, to on jest najfajniejszym bohaterem w „PD”, zarysowanym z wdziękiem i sympatycznym. W przeciwieństwie do często smętnego Albusa, Scorpius jest niezniszczalnym optymistą (choć niejednokrotnie ma bardziej pod górkę niż kumpel), więc obaj dobrze się uzupełniają. O ile Albus słabo sobie radzi z magią, Scorpius jest typem nerda, uwielbiającego książki („Scorpius i Hermiona: – Nie mylisz się.
Ron: – A niech mnie! Mamy tu aż dwoje kujonów!”
„Albus: – Jak odciągnąć uwagę Scorpiusa od trudnych problemów emocjonalnych? Należy go zabrać do biblioteki.”) i w wędrówkach po czasie wspomaga przyjaciela wiedzą („Albus: – I dobrze wiesz, że jeśli mi nie pomożesz, wszystko schrzanię. No chodź.”).
Spotkałam się z zarzutami „queer baiting”. Cóż, czułą przyjaźń chłopaków można odbierać i na tej płaszczyźnie. Z pewnością ośmielają do takich wrażeń wypowiedzi:
„Scorpius [do Albusa]: – Gdybym jednak mógł wybrać, w czyim towarzystwie oczekiwać powrotu wiecznej Ciemności, wybrałbym ciebie.”
„Snape [do Scorpiusa]: – Pomyśl o tych, których kochasz [...] Scorpius, posłuchaj mnie – pomyśl o Albusie. Rezygnujesz z królestwa dla Albusa, prawda?”
Plus te wszystkie uściski – można to więc widzieć i tak. JKR lubi nauczać w internecie o tolerancji i różnorodności, ale kiedy tu miała wyśmienitą okazję, żeby postawić kropkę nad i, znowu stchórzyła. Rozumiem więc frustrację wielu osób, że po raz kolejny pozostawiono niedopowiedzenia i domysły.

„Jęcząca Marta: - Cześć, Harry. Cześć, Draco. Znów byliście niegrzeczni?”

Kiedy okazuje się, że Scorpius i Albus nabroili, do akcji ratunkowej ruszają ramię w ramię ich rodzice, zjednoczeni we wspólnym dziele w rozkosznej scenie, podczas której trochę chciało mi się śmiać, bo nie byłam pewna, czy to tak na serio. To scena w Ministerstwie, w której McGonagall objeżdża Hermionę od góry do dołu za lekkomyślność i wypuszczenie z rąk zmieniacza czasu. Harry i Ginny solidarnie bronią przyjaciółki, ale to nie koniec, bo oto Draco zostaje dźgnięty Atakiem Szlachetności i również dołącza do grupy złajanych. Najlepsze jest na końcu (obiecany przykład na kretynizm Rona) - Ron oświadcza, że on co prawda o niczym nie wiedział, a jego dzieci nic nie zrobiły „No, ale skoro oni wszyscy tu stanęli, to ja też.”

Ta scena i opis Mhrocznej Alternatywnej Rzeczywistości spowodowały u mnie wielki zaciesz. Podobnych emocji doświadczyłam przy książce Eugeniusza Mroza - to ten sam rodzaj radości, nieskrępowanej, bezpretensjonalnej i całkowicie świadomej, że czytamy tekst, jadący równo po bandzie i kompletnie niedorzeczny. Oto po kolejnej próbie naprawienia wydarzeń z przeszłości Scorpius wraca do swoich czasów, ale sam. Przyjaciela nigdzie nie widać. Prędko dowiaduje się, że Albus tu po prostu nie istnieje, Harry od dawna nie żyje, a Voldemort zwyciężył i rządzi sobie niepodzielnie. Cedric jest śmierciożercą, Draco czarodziejskim odpowiednikiem Eichmanna, a sam Scorpius zamiast pogardzanym szkolnym outsiderem, jest szanowanym przez rówieśników, choć okrutnym Królem Skorpionem. Ta alternatywna wersja jest tak totalnie od czapy, z postaciami zachowującym się bardziej niekanonicznie niż w którymkolwiek fanfiku, plus ten Straszny Mrok, z Krzykami W Tle i Przelatującymi Dementorami – sceneria z horrorów klasy B. Absolutnie beznadziejna i do teraz na jej wspomnienie się uśmiecham, bo nie można jej traktować serio.
Tak czy inaczej, Scorpius porzuca właśnie ten świat, porzuca swoje „królestwo” i uprzywilejowaną pozycję, żeby ocalić najdroższego przyjaciela. Jeśli komuś brakowało ślizgońskiego bohaterstwa, to tu może pławić się w szczęściu.
„Albus: – To wszystko moja wina. I gdyby nie ty, na świecie zapanowałaby Ciemność.
Scorpius: – Ale nie zapanowała. I jest to tak samo twoja zasługa jak i moja. Kiedy dementorzy znaleźli się w mojej głowie, Severus Snape kazał mi myśleć o tobie. Może i ciebie tam nie było, Albusie, ale walczyłeś razem ze mną.”
Wyjmujemy chusteczki, ocieramy łzy wzruszenia razem z Albusem. :)

Wątek z córą Voldiego jest dla mnie akceptowalny, tyle mogę o nim rzec. Nie widzę tu nic wymagającego krytyki czy komentarza. Po prostu - OK.

Podsumowując: niezwykle mile mnie zaskoczyła ta pozycja. Spodziewałam się jakiegoś tragicznego gniota, bo tak wszyscy jojczyli, tymczasem dostałam zaskakująco spójną i logiczną opowiastkę o podróżach w czasie. Gdyby kiedyś powstał z tego film, powitałabym go bardzo ciepło. Do tego podoba mi się, jak zgrabnie i sensownie poprowadzono rozwój niektórych postaci - szczególnie Dracona. Ale i tak cały show kradnie jego syn Scorpius. Fajny, sympatyczny dzieciak - z czystym sumieniem mogę powiedzieć, że to pierwszy bohater w uniwersum HP, którego polubiłam całkowicie i bez najmniejszych zastrzeżeń. Malfoyowie - reszta postaci: 1:0.
Kwękającym psychofanom HP rzucam mocną ósemkę w twarz. :)

„Król Skorpion”

Przy lekturze "Przeklętego dziecka" bawiłam się lepiej niż przy którymkolwiek tomie "regularnego" Pottera. Znani nam z serii bohaterowie - Harry, Hermiona, Ron, Draco - są ludźmi przed czterdziestką, obarczonymi potomstwem i mającymi zgoła inne problemy niż dawniej. Ale główną oś stanowią jednak wyczyny dwóch nastolatków - Albusa, syna Harry'ego, i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Chyba nie do końca tego oczekiwałam po następnej części Harrego. Jako, że jest to scenariusz, bardzo trudno wyczuć tę magiczną atmosferę, która towarzyszyła czytelnikowi przez wszystkie wcześniejsze części. Czy spodziewałam się, że będzie to trochę zwrot w historii, w której Harry Potter był zawsze w centrum i najważniejszy? Pewnie nie... i być może dlatego nie jestem zachwycona tą częścią. Wmawiam sobie jeszcze, że nie napisała tego Rowling, więc nie jest to jeszcze "ostateczna" wersja dalszych losów bohaterów... Niestety chyba jest.
Mimo tego, że historia być może nie potoczyła się tak jakbyśmy tego chcieli, jest tu dalej warta akcja i część magicznego świata, do którego tak bardzo tęskniłam. Jest to dobra książka, ale na pewno byłaby dużo lepsza, jakby była pełną powieścią, a nie scenariuszem. W takiej formie... pozostawia niedosyt.

Chyba nie do końca tego oczekiwałam po następnej części Harrego. Jako, że jest to scenariusz, bardzo trudno wyczuć tę magiczną atmosferę, która towarzyszyła czytelnikowi przez wszystkie wcześniejsze części. Czy spodziewałam się, że będzie to trochę zwrot w historii, w której Harry Potter był zawsze w centrum i najważniejszy? Pewnie nie... i być może dlatego nie jestem...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Pamiętam, że podczas premiery HP i Przeklętego Dziecka pracowałam akurat w księgarni. Przez kolejne tygodnie przyjęliśmy kilkanaście zwrotów z tłumaczeniem "bo co to za książka, tu są same dialogi". I wydaje mi się, że stąd wciąż bierze się negatywna ocena tej pozycji. Ludzie mają problem z ogarnięciem, że to SCENARIUSZ. Sztuka teatralna rządzi się swoimi prawami, tak jak film zawsze będzie inny niż powieść.
Oczywiście, książka jest jedynie "zapchajdziurą", nie da się jej w ogóle porównywać do oryginalnej serii. Ale mimo to, jestem za nią wdzięczna i przeczytałam ją z radością. Dzięki niej mogłam na nowo poczuć namiastkę tej magii, która towarzyszyła mi lata temu, przy czytaniu każdego z siedmiu tomów Harry'ego Pottera.

Pamiętam, że podczas premiery HP i Przeklętego Dziecka pracowałam akurat w księgarni. Przez kolejne tygodnie przyjęliśmy kilkanaście zwrotów z tłumaczeniem "bo co to za książka, tu są same dialogi". I wydaje mi się, że stąd wciąż bierze się negatywna ocena tej pozycji. Ludzie mają problem z ogarnięciem, że to SCENARIUSZ. Sztuka teatralna rządzi się swoimi prawami, tak jak...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Czyta się dosyć szybko natomiast akcja nie jest tak wciągająca

Czyta się dosyć szybko natomiast akcja nie jest tak wciągająca

Pokaż mimo to

Miło było wrócić ponownie do świata Harrego Hermiony Rona i innych bohaterów oraz syna Harrego nawet w takiej formie

Miło było wrócić ponownie do świata Harrego Hermiony Rona i innych bohaterów oraz syna Harrego nawet w takiej formie

Pokaż mimo to

Gdyby na końcu okazało się, że jest to fanfik stworzony przez Ritę Skeeter, dałabym 10 za świetny pomysł.
Prawda jest jednak taka, że Rowling podpisała swoim nazwiskiem scenariusz zlepiony z kilku fanfików i jedyne, co mnie zaskoczyło, to brak Ebony Dark'ness przewijającej się gdzieś w tle.
Absolutne "meh" w uniwersum Pottera. Chyba lepiej poczytać fanowskie teksty.

Gdyby na końcu okazało się, że jest to fanfik stworzony przez Ritę Skeeter, dałabym 10 za świetny pomysł.
Prawda jest jednak taka, że Rowling podpisała swoim nazwiskiem scenariusz zlepiony z kilku fanfików i jedyne, co mnie zaskoczyło, to brak Ebony Dark'ness przewijającej się gdzieś w tle.
Absolutne "meh" w uniwersum Pottera. Chyba lepiej poczytać fanowskie teksty.

Pokaż mimo to