Dziecko Noego

Bardzo lubię książki tego autora. Jak zwykle, nie zawiódł. Super.

Bardzo lubię książki tego autora. Jak zwykle, nie zawiódł. Super.

Książka bardzo dobra, historia poruszająca. Bardzo dobrze napisana, trudny temat wojny i pomocy niesionej innym. Warta przeczytania.

Książka bardzo dobra, historia poruszająca. Bardzo dobrze napisana, trudny temat wojny i pomocy niesionej innym. Warta przeczytania.

🍃„Dziecko Noego” Eric-Emmanuel Schmitt
🍃Krótki, 130-stronicowy utwór, którego narratorem jest 9-letni Joseph, pochodzenia żydowskiego. Książka opisuje myśli chłopca, jego pojmowanie rzeczywistości, niezaspokojoną nigdy ciekawość, próby odszukania i zrozumienia powodów nienawiści żywionej przez Niemców do jego narodu. Joseph po tym jak zostaje oddzielony od rodziców, trafia pod opiekę ojca Ponsa, przy którym czuje się bezpiecznie i od którego pobiera nauki. Chłopcu udaje się przeżyć II wojnę i opowiedzieć swoją poruszającą historię…

🍃Byłam*i wciąż jestem* zachwycona dojrzałością mentalną Josepha, którą wykazywał już od samego początku utworu. Niejednokrotnie chłopiec pocieszał dużo starsze od siebie osoby, przekazywał optymizm, służył pomocą.Pomimo tak młodego wieku był niesamowicie mądry, empatyczny i inteligenty.
Książka porusza bardzo ważny temat Holokaustu, jak i antysemityzmu występującego za czasów wojny. Autor na równi stawia chrześcijaństwo z judaizmem, ucząc tym samym tolerancji. W utworze mamy również opisaną wagę i skalę poświęcenia, jaką wykazywali m.in ojciec Pons, czy Mademosille Marcelle, pomagając, tym samym ryzykując swoje życie za pomaganie prześladowanym Żydom.

🍃„Dziecko Noego”, jak i „Oskar i Pani Róża” Erica-Emmanuela Schmitta powinny być zdecydowanie przeczytane przez każdego. Te dwa niedługie utwory uczą i przedstawiają tak wiele prawd i mądrości życiowych, jak rzadko która pozycja.

Zapraszam także na mojego Instagrama @ksiazki_czytane_o_zmroku 🖤

🍃„Dziecko Noego” Eric-Emmanuel Schmitt
🍃Krótki, 130-stronicowy utwór, którego narratorem jest 9-letni Joseph, pochodzenia żydowskiego. Książka opisuje myśli chłopca, jego pojmowanie rzeczywistości, niezaspokojoną nigdy ciekawość, próby odszukania i zrozumienia powodów nienawiści żywionej przez Niemców do jego narodu. Joseph po tym jak zostaje oddzielony od rodziców, trafia...

Książka o Holocauście, polecam ją starszym dzieciom i młodzieży. Oparta jest na faktach - opisuje częściowo historię Pierre`a Perelmutera, przyjaciela Autora, zadedykowana jest natomiast pamięci księdza Andre - wikarego w Namur oraz wszystkim Sprawiedliwym wśród Narodów Świata.
Książka liczy sobie 130 stron, czyta się ją bardzo szybko - język jest dynamiczny, opisy reporterskie.
Narratorem jest 10-letni Joseph, żydowski chłopiec z Belgii, który próbuje odnaleźć się w realiach wojny. Początkowo chce zrozumieć, dlaczego Niemcy nie lubią Żydów, dlaczego nagle kwestia religii zrobiła się taka ważna, dlaczego muszą uciekać. Później Joseph, jak to dziecko, dostosowuje się i trwa.
Wraz z grupą innych dzieci ma szczęście - ukrywa go w swojej parafii ksiądz Ponse, pomaga mu też Mademosille Marcelle, pozornie szorstka kobieta, która zapłaci najwyższą cenę za swoje poświęcenie na rzecz ratowania maluchów.
Świat wojny jest tu przefiltrowany przez umysł dziecka, dlatego świetnie nadaje się do rozmów na temat Holocaustu. Poruszona tutaj kwestia religii jest bardzo ważna - Autor porównuje judaizm z chrześcijaństwem, ucząc w ten sposób tolerancji. Według mnie fragmenty książki temu poświęcone są nieco drażliwe, bo wskazują na atrakcyjność katolicyzmu wobec judaizmu dla małych dzieci, a w głowie mam dyskusje na temat tego, za jaką cenę ratowano żydowskie dzieci (zmiana religii rodziła w nich kryzys tożsamości), ale nie trzeba się nad tym rozwodzić w rozmowie z młodymi czytelnikami.
Na tle kiczowatych, nieprawdziwych historii wojennych, "Dziecko Noego" to pozycja bardzo wartościowa. Bohaterem książki jest Joseph na równi z księdzem Ponsem, który ukształtował chłopca, zasiał w nim ziarno pielęgnowania pamięci o tych narodach, nacjach i religiach, które ludzkość zniszczyła.
Eric-Emmanuel Schmitt jest autorem m. in. powieści "Oskar i Pani Róża" - zarówno ta książka, jak i "Dziecko Noego" powinny znaleźć się w polskim kanonie lektur obowiązkowych.

Książka o Holocauście, polecam ją starszym dzieciom i młodzieży. Oparta jest na faktach - opisuje częściowo historię Pierre`a Perelmutera, przyjaciela Autora, zadedykowana jest natomiast pamięci księdza Andre - wikarego w Namur oraz wszystkim Sprawiedliwym wśród Narodów Świata.
Książka liczy sobie 130 stron, czyta się ją bardzo szybko - język jest dynamiczny, opisy...

Książka opowiada o chłopcu - Josephie - uratowanym przez Ojca Ponsa podczas wojny. Pokazuje relację pomiędzy bohaterami, realia życia w okupowanej Belgii, strach, jaki towarzyszył społeczeństwu, ale mimo wszystko życie w dużej mierze podobne do naszego. Pokazuje, jak wiele łączy religię katolicką z kulturą Żydowską, Biblia odgrywa tu swoją rolę - kolekcja Ponsa związana jest z chęcią zachowania pamięci o narodzie w razie jego wyginięcia, ksiądz nazwał Josepha "Noe", gdyż po wojnie to on ma być opiekunem Żydów. Jest to kolejna rewelacyjna Książka Schmitta, którą czyta się w zaskakującym tempie, a która jest niezwykle ważna.

Książka opowiada o chłopcu - Josephie - uratowanym przez Ojca Ponsa podczas wojny. Pokazuje relację pomiędzy bohaterami, realia życia w okupowanej Belgii, strach, jaki towarzyszył społeczeństwu, ale mimo wszystko życie w dużej mierze podobne do naszego. Pokazuje, jak wiele łączy religię katolicką z kulturą Żydowską, Biblia odgrywa tu swoją rolę - kolekcja Ponsa związana...

Katolicki ksiądz, który robi co może, aby uratować chrześcijańskie i żydowskie dzieci, które w związku z wojną nie mogły zostać ze swoimi rodzicami. I tu właśnie pojawiają się najciekawsze rozmowy o wierze, o ludziach, obyczajach i o tym co ważne.
Schmitt jak zwykle nie zawodzi.

Katolicki ksiądz, który robi co może, aby uratować chrześcijańskie i żydowskie dzieci, które w związku z wojną nie mogły zostać ze swoimi rodzicami. I tu właśnie pojawiają się najciekawsze rozmowy o wierze, o ludziach, obyczajach i o tym co ważne.
Schmitt jak zwykle nie zawodzi.

Książka, która łagodzi obyczaje.

Książka, która łagodzi obyczaje.

Pierwszy raz spotkałam się z jego twórczością jeszcze w gimnazjum, podczas czytania jako lektury powieści pt. ,,Oskar i Pani Róża’’, myślę że bardzo znanej i uwielbianej przez czytelników na całym świecie!

Później trafiłam na kilka innych jego książek, które bardzo polecał mi znajomy. Jego historie są nietuzinkowe, a sam język jakim się posługuje uważam, że jest piękny, a nawet wybitny.

Skupię się na ,,Dziecku Noego’’. Jest to historia małego, żydowskiego chłopca- Josepha, który sam ją czytelnikowi przytacza w narracji pierwszoosobowej. Chłopcu w okupowanej przez Niemcy Belgii, pomagał się ukrywać katolicki ksiądz- ojciec Pons.

Postacie w tej książce są bardzo osobliwe, wyjątkowe, tak samo jak atmosfera, którą stwarza autor. Jest to przede wszystkim opowieść o odmienności, poszukiwaniu swojej tożsamości, a także tolerancji. Schmitt idealnie łączy humor z poważnymi tematami, pobudzającymi czytelnika do refleksji.

Tej książkowej pozycji daje 10/10

Pierwszy raz spotkałam się z jego twórczością jeszcze w gimnazjum, podczas czytania jako lektury powieści pt. ,,Oskar i Pani Róża’’, myślę że bardzo znanej i uwielbianej przez czytelników na całym świecie!

Później trafiłam na kilka innych jego książek, które bardzo polecał mi znajomy. Jego historie są nietuzinkowe, a sam język jakim się posługuje uważam, że jest piękny, a...

Ta cieniutka, licząca 132 strony książka jest jedną z najbardziej bogatych i głębokich z jakimi miałam styczność. Ponadczasowa. Piękna.

Historia prawdziwa, w realiach II wojny światowej, prowadzona narracją pamiętnikarsko-wspomnieniową głównego bohatera Josepha Bernstein’a na przestrzeni 3 lat. Wspomnienia dziecka, które wojna rozdzieliła z rodzicami w wieku 6 lat.. Trudno mi wyobrazić sobie rozpacz, którą musieli czuć rodzice decydując się na oddanie syna pod opiekę innych osób, by zwiększyć szanse na przetrwanie.

Lektura jest esencjonalną rozprawą pomiędzy dwiema religiami, bez osądzania która jest lepsza, prawdziwsza, głębsza. Co rusz można szafować cytatami ojca Ponsa - duchownego, opiekuna żydowskich dzieci, które trafiły do prowadzonej przez niego Żółtej Willi -w Chemlay, niedaleko Brukseli - azylu dla sierot, azylu dla dzieci, które chciano eksterminować z powodu wiary ich rodziców. Ojciec Pons został pośmiertnie w 1983 roku odznaczony przez instytut Yad Vashem tytułem „Sprawiedliwego wsród Narodów Świata”.

Jak sam ojciec Pons stwierdził, kolekcjonuje to co jest zagrożone, co ludzie próbują zniszczyć, probuje ocalić pd zapomnienia. Jest tytułowym Noe, który do swojej arki wprowadzał nie zwierzęta, ale ludzkie istnienia.

Jestem zachwycona tą lekturą, wrażliwością i szacunkiem z jakimi Autor traktuje obie religie: chrześcijaństwo i judaizm. Jak je porównuje. Dopiszę kilka cytatów, bo warto je zapamiętać. Już wiem, że najbliższe miesiące będę od nowa poznawać literaturę Schmitt’a.

Ta cieniutka, licząca 132 strony książka jest jedną z najbardziej bogatych i głębokich z jakimi miałam styczność. Ponadczasowa. Piękna.

Historia prawdziwa, w realiach II wojny światowej, prowadzona narracją pamiętnikarsko-wspomnieniową głównego bohatera Josepha Bernstein’a na przestrzeni 3 lat. Wspomnienia dziecka, które wojna rozdzieliła z rodzicami w wieku 6 lat.. ...

Dzięki audiobookowi, który wpadł mi ostatnio w ręce miałam okazję przypomnieć sobie historię ojca Ponsa i małego Josepha.

Gdy czytałam ją po raz pierwszy kilkanaście lat temu, ujęła mnie subtelność z jaką przedstawione zostały losy małego, żydowskiego chłopca.

Delikatnie i łagodnie, ale nie fałszywie.
Inaczej niż zazwyczaj.

I klimat tej opowieści mimo upływu czasu uchował się we mnie i wracał wywołany nazwiskiem autora lub tytułem książeczki.

Wówczas tematyka holocaustu nie była tak mocno eksponowana (czyt. skomercjalizowana - niestety) jak obecnie i wtedy ta naiwność małego Josepha i dobroć księdza były takie wzruszające.

Obecnie z większym dystansem podeszłam do sposobu opowiedzenia losu Josepha. Sama historia owszem, piękna, wzniosła i wzruszająca, ale dość naiwnie i prostodusznie podana. Uważam, że świetnie sprawdzi się jako forpoczta przed zapoznaniem dzieci z bardziej brutalną wizją wojny.

Słuchałam tej mini powieści w wykonaniu Jana Peszka. I chociaż przed słuchaniem nie byłam zachwycona doborem lektora (nie pasował mi zupełnie do tego tekstu), to już po, doceniłam jego kunszt interpretacyjny.

Polecam dla starszych dzieci (10+) jako świetny pretekst do rozpoczęcia rozmowy na temat holocaustu.

Dzięki audiobookowi, który wpadł mi ostatnio w ręce miałam okazję przypomnieć sobie historię ojca Ponsa i małego Josepha.

Gdy czytałam ją po raz pierwszy kilkanaście lat temu, ujęła mnie subtelność z jaką przedstawione zostały losy małego, żydowskiego chłopca.

Delikatnie i łagodnie, ale nie fałszywie.
Inaczej niż zazwyczaj.

I klimat tej opowieści mimo upływu czasu...