Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie będę już teraz zaniżać oceny, jaką dałam "Zmierzchowi", dlatego - by być sprawiedliwą - jego kontynuacji muszę dać pięć gwiazdek, bo zasługuje na więcej niż pierwsza część. Oczywiście, próżno szukać w "Księżycu..." wartkiej akcji - przez większość tomu fabuła toczy się dosyć leniwie, a gdy w jednym momencie czytelnik już, już jest pewien, że tempo akcji wzrośnie - szast-prast i jest po całej akcji. Poszukiwania ciekawie opowiedzianej historii miłosnej też spełzną na niczym, a nadzieje na lepiej wykreowanych bohaterów okażą się płonne, ale... Ale styl jest jakby troszkę, troszeczkę mniej męczący (chyba że - aż strach pomyśleć - przyzwyczaiłam się do tego topornego stylu i już mi tak nie przeszkadza), a kilka scen wzbudziło nawet mój uśmiech (i to nie z powodu swojego bezsensu). No i niewątpliwym błogosławieństwem tej książki jest postać Jacoba, który ma tę nieskończoną przewagę nad swoim rywalem, że wkurza czytelnika tylko naprawdę sporadycznie, a nie na każdym kroku.

Nie będę już teraz zaniżać oceny, jaką dałam "Zmierzchowi", dlatego - by być sprawiedliwą - jego kontynuacji muszę dać pięć gwiazdek, bo zasługuje na więcej niż pierwsza część. Oczywiście, próżno szukać w "Księżycu..." wartkiej akcji - przez większość tomu fabuła toczy się dosyć leniwie, a gdy w jednym momencie czytelnik już, już jest pewien, że tempo akcji wzrośnie -...

Sięgam po tę sagę teraz, gdy minęła zarówno jej szczytowa popularność, jak i moja nastoletniość (nie mam pojęcia, czy istnieje takie słowo). Trochę z ciekawości, trochę z chęci zrozumienia fenomenu, trochę z przekory. No i miałam iskierkę naiwnej nadziei, że może przeciwnicy tej powieści nie do końca mają rację.
Cóż, większość ma.
Nie chcę się znęcać nad tą biedną książką i pisać, na jak wielu płaszczyznach zła jest - bo jest do tego stopnia, że momentami chce się nią rzucić. Psychologia postaci leży i kwiczy, styl doprowadza do szału, a dobry pomysł płacze w kącie, że został aż tak spartaczony. Ale... nie mogę dać tej powieści aż tak niskiej oceny, na jaką pewnie i zasługuje - bo mimo wszystko mam ochotę sięgnąć po dalszy ciąg.
Ot, guilty pleasure.

Sięgam po tę sagę teraz, gdy minęła zarówno jej szczytowa popularność, jak i moja nastoletniość (nie mam pojęcia, czy istnieje takie słowo). Trochę z ciekawości, trochę z chęci zrozumienia fenomenu, trochę z przekory. No i miałam iskierkę naiwnej nadziei, że może przeciwnicy tej powieści nie do końca mają rację.
Cóż, większość ma.
Nie chcę się znęcać nad tą biedną książką i...