Życie Pi

Najpiękniejsze dotąd polskie wydanie naprawdę świetnej książki. Czytałem ją wiele lat temu a do dziś pamiętam ten zachwyt nad ilustracjami Joanny Rusinek. Film się chowa ;)

Najpiękniejsze dotąd polskie wydanie naprawdę świetnej książki. Czytałem ją wiele lat temu a do dziś pamiętam ten zachwyt nad ilustracjami Joanny Rusinek. Film się chowa ;)

Pokaż mimo to

Usiadłam do niej, zupełnie nie wiedząc o czym jest. Na początku nuda, już chciałam odłożyć z powrotem na półkę, ale na szczęście tego nie zrobiłam. I dobrze, bo jak tylko akcja nabrała tempa to skończyłam książkę w jedną noc!

Usiadłam do niej, zupełnie nie wiedząc o czym jest. Na początku nuda, już chciałam odłożyć z powrotem na półkę, ale na szczęście tego nie zrobiłam. I dobrze, bo jak tylko akcja nabrała tempa to skończyłam książkę w jedną noc!

Pokaż mimo to

Gdybym miała tylko jedno słowo na jej określenie, to chyba pierwsze które przychodzi mi do głowy to MAKABRYCZNA. Mój ulubiony bohater, w sumie drugoplanowy, to tygrys nazwany Richard Parker (początkowo to bardzo niezrozumiałe kiedy o nim słyszymy, bo imię i nazwisko to zwykle określenie człowieka, a nie zwierzaka). Książka ma 3 zasadnicze rozdziały, ale ja bym ją podzieliła na 5 części i każdą oceniła inaczej. Pierwsza połowa pierwszej części jest znośna, można dowiedzieć się ciekawych rzeczy o zoo. Druga połowa pierwszej części to religijny bełkot, który głównie przerzucałam bez czytania i oceniłabym bardzo nisko. Większość drugiej części oceniłabym najwyżej, ale wyjątek stanowi tu jedna bardzo makabryczna historia, przez którą miałam ochotę wyrzucić książkę OKNEM. Nie żartuję. Obrzydliwa. Koszmarna. No i ostatnia część bardzo słaba, jakiś wywiad, bardzo nieciekawy i dosyć irytujący. Podsumowując mocne 5, raczej nie polecę nikomu i na pewno nie chcę oglądać filmu, który powstał na jej podstawie.

Gdybym miała tylko jedno słowo na jej określenie, to chyba pierwsze które przychodzi mi do głowy to MAKABRYCZNA. Mój ulubiony bohater, w sumie drugoplanowy, to tygrys nazwany Richard Parker (początkowo to bardzo niezrozumiałe kiedy o nim słyszymy, bo imię i nazwisko to zwykle określenie człowieka, a nie zwierzaka). Książka ma 3 zasadnicze rozdziały, ale ja bym ją podzieliła...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo cenna książka ukazująca ogromną wolę życia. Ukazana tu walka o przetrwanie opisana jest niezwykle barwnym językiem. Przez tę historię się po prostu płynie, mimo że porusza trudne tematy. Ważna i potrzebna!

Bardzo cenna książka ukazująca ogromną wolę życia. Ukazana tu walka o przetrwanie opisana jest niezwykle barwnym językiem. Przez tę historię się po prostu płynie, mimo że porusza trudne tematy. Ważna i potrzebna!

Pokaż mimo to

Kontemplacje dotyczące wiary ubrane w otoczkę niewiarygodnej historii o rozbitku dryfującym w szalupie w towarzystwie tygrysa. Piękne, pobudzające wyobraźnię opisy, budzące radość, nadzieję, ale również smutek i żal.
Zakończenie chwyta za serce, a po przeczytaniu ostatniej strony przygoda się nie kończy, tylko na nowo rozgrywa się w myślach.

Kontemplacje dotyczące wiary ubrane w otoczkę niewiarygodnej historii o rozbitku dryfującym w szalupie w towarzystwie tygrysa. Piękne, pobudzające wyobraźnię opisy, budzące radość, nadzieję, ale również smutek i żal.
Zakończenie chwyta za serce, a po przeczytaniu ostatniej strony przygoda się nie kończy, tylko na nowo rozgrywa się w myślach.

Pokaż mimo to

Staram się trzymać na dystans od tego typu teorii, ale patrząc na popularność „Życia Pi”, to dzieło wydaje się być częścią propagandy typu „wszyscy ludzie są braćmi, połączmy i zbratajmy w jedną religię” (nie jest to na szczęście cukierkowe ujęcie). Szczególnie, że (jak autor wspomniał na początku) zaczynało mu brakować pieniędzy. Moim zdaniem ogółem warto czytać wstępy, aby mieć własny ogląd, na czym dana powieść wyrosła, jakie przypuszczalnie mogły być motywacje autora (oprócz zarobku). Martel po fiasku jednej, marzył o sukcesie. Potrzebował go i dostał. Tylko czym ta opowieść jest wyjątkowa albo dzięki czemu przypadła do gustu rzeszy ludzi? Nie mam pojęcia. Nie jest to jedyna traktująca o przetrwaniu. Refleksje na tematy filozoficzno-religijne także nie są rzadkością.

Jeśli Yann Martel faktycznie miał mnie przekonać do swoich racji, mam do niego mieszane uczucia. Wolę zwykłe prezentowanie swoich poglądów. Być może odpowiedzią jest tu słowo „emocje”, że całość ma być poruszająca. Tak, w typowym sensie rzeczywiście jest (zależnie od wrażliwości czytelnika; nie powiem by na mnie wcale nie podziałała).
Kolejna rzecz to dygresje o zwierzętach, czyli jedyne elementy, którym nie mam nic do zarzucenia. Czytało mi się je wyśmienicie, z fascynacją. Obaliły one moje przekonania, czym jest dla zwierząt życie „na wolności”, a czym przebywanie w zoo. Niektórych jednak mogą one irytować. Podobno tego typu odskocznie są typowe dla amerykańskich pisarzy.
Zainteresowały mnie opisy, w jaki sposób Pi Patel (tytułowy bohater) na początku postrzegał rzeczy i co obudziła w nim walka o przetrwanie, lecz nie przekonało mnie to, że czytanie o takich rzeczach jest przeznaczone dla mnie. Początek i koniec czytałam z apetytem, ale część właściwa… och, to była męka.

Niestety Martela zaliczyłabym do grupy z autorem „Chaty” i Paulem Coelho, czyli autorów dzieł kreowanych na „ambitne”, „stworzone dla ludzi wrażliwych”, „budzące silne emocje”. We mnie samej „Życie Pi” prowokowało pewne przemyślenia oraz odczucia, jednakże brakowało mi treściwego oparcia. Nie mam jak ocenić realizmu, więc to pominę.
Wcześniej widziałam film, który ma mniej dokładnie zarysowany kontekst, ale pojawiła się tam scena dziewczyny tańczącej klasyczne tańce hinduskie - Pi rozmawiał z nią o gestach rąk (okazała się ona pomysłem scenarzystów, a tak bardzo chciałam o niej przeczytać!).

Staram się trzymać na dystans od tego typu teorii, ale patrząc na popularność „Życia Pi”, to dzieło wydaje się być częścią propagandy typu „wszyscy ludzie są braćmi, połączmy i zbratajmy w jedną religię” (nie jest to na szczęście cukierkowe ujęcie). Szczególnie, że (jak autor wspomniał na początku) zaczynało mu brakować pieniędzy. Moim zdaniem ogółem warto czytać wstępy,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka czytana już po obejrzeniu filmu jest z pewnością odbierana inaczej, wyoraźnia podsuwa nam gotowe obrazy. Mimo to lektura była dla mnie wycieczką wgłąb siebie, pozwoliła spojrzeć inaczej na człowieka z jego niesamowitym instynktem prztrwania. Polecam.

Książka czytana już po obejrzeniu filmu jest z pewnością odbierana inaczej, wyoraźnia podsuwa nam gotowe obrazy. Mimo to lektura była dla mnie wycieczką wgłąb siebie, pozwoliła spojrzeć inaczej na człowieka z jego niesamowitym instynktem prztrwania. Polecam.

Pokaż mimo to

Piękna powieść.

Piękna powieść.

Pokaż mimo to

Film mi się bardzo spodobał, więc niedługo potem kupiłam książkę, choć muszę przyznać, że bardzo długo leżała na półce, zanim się w końcu za nią zabrałam. Z jakiegoś powodu spodziewałam się ciężkiej lektury, a tu się okazało, że dostałam barwną i wciągającą historię. Jedynie te ciągłe zachwyty nad Bogiem mnie męczyły, no i może jeszcze zbyt fachowe słownictwo momentami. Ale i tak mocno polecam.

Film mi się bardzo spodobał, więc niedługo potem kupiłam książkę, choć muszę przyznać, że bardzo długo leżała na półce, zanim się w końcu za nią zabrałam. Z jakiegoś powodu spodziewałam się ciężkiej lektury, a tu się okazało, że dostałam barwną i wciągającą historię. Jedynie te ciągłe zachwyty nad Bogiem mnie męczyły, no i może jeszcze zbyt fachowe słownictwo momentami. Ale...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Niedawno przeczytałam książkę, przed którą broniłam się dość długo. Oczywiście było to bezpodstawne, zniechęciły mnie filmowe trailery, dzięki którym spodziewałam się bajki dla dorosłych. A co dostałam? No właśnie to jest dobre i trudne pytanie... Dostałam opowieść o prawdziwym zatonięciu, o prawdziwym mężczyźnie (wtedy nastolatku), który przetrwał w szalupie ratunkowej na Oceanie Spokojnym przez siedem miesięcy. Już samo to jest niesamowite, a gdy dodamy do całości bardzo osobliwego towarzysza podróży, czyli ogromnego tygrysa staje się wręcz nieprawdopodobne. A jednak w trakcie lektury wszelkie wydarzenia zdają się być bardzo logiczne i prawdziwe. Losy Pi Patela wciągają, sprawiają, że strój znikają w zawrotnym tempie. Mimo iż od początku wiemy, że chłopiec przeżył, i tak nie sposób przestać się stresować. A potem wszystko się kończy, Pi dobija do brzegu, a my dostajemy zapis rozmowy, jaką odbył w szpitalnym łóżku z japońskimi urzędnikami, którzy byli odpowiedzialni za zatopiony statek i... I dopiero teraz nie da się przestać myśleć o wydarzeniach na oceanie... Co jest prawdą a co walką umysłu o zachowanie zdrowia psychicznego po takiej traumie? Przekonajcie się sami, naprawdę warto!

Niedawno przeczytałam książkę, przed którą broniłam się dość długo. Oczywiście było to bezpodstawne, zniechęciły mnie filmowe trailery, dzięki którym spodziewałam się bajki dla dorosłych. A co dostałam? No właśnie to jest dobre i trudne pytanie... Dostałam opowieść o prawdziwym zatonięciu, o prawdziwym mężczyźnie (wtedy nastolatku), który przetrwał w szalupie ratunkowej na...

więcej

mniej

Pokaż mimo to