Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dawno już nie czytałam czegoś tak bardzo nieangażującego. Cała sztuka to zlepek dość losowych scenek, które mimo pewnej dozy kreskówkowości i absurdu wypadają zaskakująco drętwo i mało wyraziście. Humor, który podobno niektórych rozkładał na łopatki, prezentuje się mniej więcej tak: 2 facetów (jeden Polak) robi sobie pojedynek na picie wódki, ktoś zmartwiony krzyczy „to go zabije”, tu wchodzi prześmieszny żart „spokojnie, to Polak”. Ja spadłam z krzesła, nie wiem jak Wy. Albo jedna z postaci cały czas przekręca nazwisko głównego bohatera, zwracając się do niego Lipschitz. A ten go poprawia, mówiąc „Libkin”. A tamten cały czas zapomina i znowu zwraca się do niego „Lipschitz”, na co on „Libkin”. Albo bohater na zarzuty o nieudanym małżeństwie odpowiada „zdradziłem ją tylko 3 razy”. Zabawne, co nie? Autorka chyba nie wierzy za bardzo w swoich czytelników, więc jak już wplecie jakieś nawiązanie wymagające odrobiny wiedzy o kulturze żydowskiej, to zaraz potem wszystko tłumaczy, tak żeby nikomu broń Boże nie umknęło jaka jest błyskotliwa i jaka to inteligentna lektura. Ale co mnie wprawiło wręcz w zażenowanie to scena pod koniec gdzie autorka przez parę stron wbija nam łopatą do głowy swoje morały. Boże, jakie to było straszne. Szatrawska zresztą chyba uznała, że samo bycie Żydem mającym za sobą doświadczenia w getcie i w Auschwitz to za mało, żeby ktoś się tym przejął, więc dorzuciła do tego jeszcze homofobię. Nie, nie dlatego, że ją to obchodzi czy ma w tym temacie coś ciekawego do powiedzenia, zrobiła to tylko po to, żeby móc w swoim politycznym manifeście nawiązać do gorącego w Polsce tematu LGBT i słynnych wypowiedzi, żeby się lepiej sprzedało. Nie tylko dla prezydenta LGBT jest skutecznym narzędziem w walce o popularność jak widać. Nie zrozumcie mnie źle, uwielbiam jak autor stawia sobie wysoko poprzeczkę i chce powiedzieć coś ważnego na temat obecnych problemów, ale ta książka jest absurdalnie nieszczera. Autorka zamiast stworzyć postacie z krwi i kości i tchnąć życie w tę fabułę, instrumentalnie konstruuje manekiny, do ust których wpycha swoje żale i poglądy i które przekazuje Tobie, czytelniku-debilu, żebyś wreszcie coś skumał. Dobra literatura cechuje się tym, że pozostawia czytelnikowi przestrzeń do własnych rozważań i przez to angażuje w historię i dużo bardziej rezonuje z nim emocjonalnie, realnie kształtując pewną wrażliwość i poglądy. Tutaj tego nie ma, zostajemy sprowadzeni do roli przedszkolaka, któremu wszystko trzeba wytłumaczyć i powiedzieć co ma myśleć, co jest złe i głupie i jak jest. Pod koniec odliczałam strony i czekałam już tylko na apel autorki, żeby myć zęby 2 razy dziennie. Zawiodłam się, naprawdę nie rozumiem skąd te zachwyty