Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Współlokatorzy” to książka która jeszcze przed premierą robi furorę. Pytanie tylko czy zasłużenie? Mnie osobiście kompletnie kupił opis książki i pomysł na niezwykłych współlokatorów. Co tam wspólne dzielenie łazienki, kuchni czy salonu, gdy znajomość rozpoczyna się od dzielenia łóżka ale w różnym czasie, musi być ciekawie.

Tiffy i Leon to swoje całkowite przeciwieństwa. Ona – świeżo po paskudnym zerwaniu, bez dachu na głową potrzebuje szybko znaleźć bardzo tanie lokum, tak aby spłacić dług i mieć szansę na przeżycie. On z kolei potrzebuje dodatkowej gotówki aby pomóc bratu w wyjściu z więzienia, a że pracuje nocami jego mieszkanie jest wtedy wolne. Z tej okazji korzysta dziewczyna wprowadzając się do mieszkania od godz 18 do 8 oraz na weekendy, pozostały czas zostawiając Leonowi.

Tiffy to dziewczyna pełna energii, rozgadana, wesoła, którą nie sposób nie zauważyć dzięki kolorowym strojom. Leon zaś to cichy, spokojny, małomówny mężczyzna, który noce spędza jako pielęgniarz w hospicjum. Ta dwójka to skrajne osobowości, które zaprzyjaźniają się przez liściki zostawiane w mieszkaniu w najróżniejszych miejscach. Smaczku dodaje fakt że mimo wspólnego mieszkania nie znają się i nigdy się nie widzieli. Ich historia może wydawać się przewidywalna jednak dzięki silnie zarysowanym postaciom, również na drugim czy trzecim planie przez praktycznie cały czas miałam uśmiech na twarzy. Richy jako biedny brat który niesłusznie siedzi w więzieniu złapał mnie za serce, Rachel, Gertry i Mo to z kolei idealni przyjaciele, pełni współczucia, miłości ale i zdolni do opieprzenia jeśli zajdzie taka potrzeba.

Przy tej książce nie sposób się wynudzić, bo to pełna humoru i ciepła opowieść o przyjaźni, braterstwie i miłości. Nie ma tu zbędnego erotyzmu czy wulgarności, to plaster miodu na serce i poprawa humoru w zimny dzień. Motyw z samoprzylepnymi karteczkami z wiadomościami które porozklejane były wszędzie to dla mnie strzał w dziesiątkę. Ja w historii się zakochałam i z radością polecam ją każdemu kto chciałby spędzić miło czas przy dobrej książce.

„Współlokatorzy” to książka która jeszcze przed premierą robi furorę. Pytanie tylko czy zasłużenie? Mnie osobiście kompletnie kupił opis książki i pomysł na niezwykłych współlokatorów. Co tam wspólne dzielenie łazienki, kuchni czy salonu, gdy znajomość rozpoczyna się od dzielenia łóżka ale w różnym czasie, musi być ciekawie.

Tiffy i Leon to swoje całkowite przeciwieństwa....

Czasem dobrze jest nie mieć zbyt wysokich oczekiwań wobec książki, bo można się miło zaskoczyć. Brittainy C. Cherry znam od dawna i jej książki kupuję w ciemno. Jedne, jak „Kochając Pana Danielsa” są prawdziwymi perełkami, inne może i nie należą do moich ulubionych ale i tak miło spędzam przy nich czas.
Po „Zawsze i wszędzie” sięgnęłam licząc, że będzie to raczej ta druga kategoria, a opis na okładce jakoś nie do końca mnie zachęcił. Już na samym początku musicie wiedzieć że „Zawsze i wszędzie” to coś więcej niż letni romans. To historia o dwójce złamanych ludzi, których ukształtowało małe miasteczko.

Grace to kobieta, która w swoim życiu przeżyła kilka tragedii, a ich zwieńczeniem jest mąż który po 15 latach wspólnego życia opuszcza ją dla innej. Nie mając innego wyboru Grace wraca do rodzinnego miasteczka, tego samego w którym mieszka jej mąż. Brittainy w idealny sposób oddała klimat małego, dusznego miasteczka, w którym plotki rozchodzą się lotem błyskawicy, a tak naprawdę niewiele osób interesuje jak jest naprawdę. Gdy jest się córką pastora robi się jeszcze gorzej. Jedyną osobą, która wydaje się stać po stronie dziewczyny jest Jackson Emery, czyli czarna owca miasteczka. Ich relacja jest pełna emocji i to niekoniecznie pozytywnych już od pierwszego spotkania. Jackson uważa Grace za rozpuszczoną księżniczkę, czemu daje wyraz przy każdym spotkaniu, a sama kobieta nie pozostaje mu dłużna. Początkowa niechęć i złość zaczyna zamieniać się w przyjaźń aż w końcu może nawet w coś więcej.

Autorka w swojej powieści poruszyła kilka bardzo ważnych spraw w sposób świeży i naturalny. Już od pierwszej strony czujemy magnetyczne przyciąganie do powieści, żyjąc historią Grace i Jacksona. Bo gdy spotyka się dwójka tak różnych bohaterów, iskry się sypią od samego początku. Jednak iskry nie wystarczą by nasze serce eksplodowało od nadmiaru emocji. Na szczęście autorka wykreowała bohaterów autentycznych jednocześnie złamanych przez życie, samotnych, nieszczęśliwych, ale jednocześnie dobrych i współczujących. Ta mieszanka sprawiła że kilkukrotnie w trakcie czytania ocierałam łzy smutku, z nadzieją wypatrując dobrego końca.

„Zawsze i wszędzie” stała się moją perełką i jedną z ulubionych książek. Wielkie dawki bólu i rozpaczy, równoważone są miłością i przyjaźnią. Ta książka pokazuje jak niemożliwa miłość staje się możliwa, a pierwsza miłość nie zawsze musi być ostatnią. To w końcu nadzieja że po gorszych latach, w końcu może przyjść dobry czas. Ja ją pokochałam i mam nadzieję że Wam również się spodoba.

Czasem dobrze jest nie mieć zbyt wysokich oczekiwań wobec książki, bo można się miło zaskoczyć. Brittainy C. Cherry znam od dawna i jej książki kupuję w ciemno. Jedne, jak „Kochając Pana Danielsa” są prawdziwymi perełkami, inne może i nie należą do moich ulubionych ale i tak miło spędzam przy nich czas.
Po „Zawsze i wszędzie” sięgnęłam licząc, że będzie to raczej ta druga...

Miłosne historie mają wspólny mianownik – zakończenie. Czytając pierwsze strony zazwyczaj wiemy już jak będą wyglądać te ostatnie. Jednak w takich historiach nie chodzi o początek, nie chodzi o koniec, chodzi o drogę. I właśnie dlatego Drive jest takie dobre.

Historię Stelli poznajemy w szczytowym dla niej momencie, gdy jako dziennikarz muzyczny osiąga coś czego innym się nie udało. Jednak wtedy też otrzymuje wiadomość o pewnym ślubie a jej dotąd idealne życie rozpada się w drobny mak. Pod wpływem emocji postanawia zamiast samolotem, wrócić do domu samochodem i kilkogodzinny lot zamienić na ponad 24 godzinną jazdę, w której ma szansę rozliczyć się z przeszłością.

Stella to bohaterka niesamowicie wrażliwa, która całe swoje życie określa piosenkami. Każdy dzień, każde wydarzenie, każda emocja to dla niej piosenka. Jest jak petarda, pełna emocji i ekspresji, nie boi się mówić ludziom wprost co myśli. Autorka stworzyła postać wyrazistą, którą pokochałam od pierwszej strony. Gdy raduje się, robi to całą sobą i tak samo jest gdy cierpi. Gdy poznajemy historię Stelli, poznajemy też dwóch mężczyzn, którzy na zawsze zmienią jej życie. I chociaż trójkąty miłosne często mnie drażnią, w tym przypadku autorka pokazała że można oddać swoje serce dwóm mężczyznom i kochać ich tak samo. Każda miłość czegoś uczy, coś pokazuje ale i przez każdą z miłości coś się traci. Bohaterowie są prawdziwi, dobrzy, ale nie bez wad. Co ważniejsze, nie ma tu „złych charakterów”, z każdym czujemy więź i każdemu kibicujemy. I gdy zbliżamy się do końca zastanawiając się jak to się skończy, wiemy jedno – przynajmniej jedno serce niesłusznie będzie złamane.

Historia opisana w „Drive” to piękna nauka miłości do rodziny, do drugiego człowieka, co najważniejsze do samego siebie. To pokazanie że można kochać dwóch mężczyzn jednocześnie i że żadna z tych miłości nie musi być zła. To poszukiwanie samego siebie ale i o muzyce która jest sercem życia i która jest naszym towarzyszem w każdym, nawet najgorszym momencie.

Ja zakochałam się w tej historii i z całego serca polecam każdemu, chociażby dlatego by zobaczyć jak bardzo muzyka ma wpływ na nasze życie i emocje.

P.S. Żeby lepiej poczuć historię od samego początku polecam playlistę, którą stworzyła autorka i która dostępna jest na spotify :)

Miłosne historie mają wspólny mianownik – zakończenie. Czytając pierwsze strony zazwyczaj wiemy już jak będą wyglądać te ostatnie. Jednak w takich historiach nie chodzi o początek, nie chodzi o koniec, chodzi o drogę. I właśnie dlatego Drive jest takie dobre.

Historię Stelli poznajemy w szczytowym dla niej momencie, gdy jako dziennikarz muzyczny osiąga coś czego innym się...