Jesteśmy społecznością, która kocha książki

✨Pod drzewem sykomory✨ Współpraca reklamowa z @znakjednymslowem Emery nie chce wiele od życia. Już nie. Po śmierci ukochanej siostry pragnie jedynie spokoju i drobnych chwil radości. Nie spodziewała się jednak, że przeprowadzka do domu ojca przyniesie takie zmiany. Przede wszystkim pojawił się on. Kaiden sprawił, że dziewczyna zaczęła czuć. Miłość, radość, szczęście i nadzieja. Tylko czas Emery jest ograniczony. I nawet najpiękniejsze uczucie tego nie zmieni. ❤️‍🩹 Już dawno nie miałam takiej zagwozdki — jak ocenić książkę i co o niej myśleć. Z jednej strony niesie ona za sobą piękne przesłanie. Bardzo podobało mi się ukazanie z czym muszą się mierzyć osoby chore. To, jakie emocje i trudności towarzyszą im w tej bardzo nierównej walce. Przedstawienie tego, jak Emery czasami nie miała siły na tę walkę, podczas gdy kolejnego dnia chciała życ pełnią życia i czerpać z niego ile się da. Bo w końcu ta droga nigdy nie jest łatwa i równa. Codziennie trzeba mierzyć się ze wzlotami i upadkami. A czasami nie pozostaje nic innego, niż po prostu pogodzić się z danym stanem rzeczy. Z drugiej strony najsłabszym aspektem tej powieści (oczywiście moim zdaniem) są relacje. Szczególnie ta główna — romantyczna. Bo o ile nie gorszy mnie motyw miłości między przyrodnim rodzeństwem, to tak naprawdę ta książka nie straciłaby wiele, gdyby tego wątku po prostu nie było. Mam wrażenie, że był on trochę „napisany na kolanie”. Niedopracowany, nierówny i na siłę. Kaiden nie zawsze zachowywał się w porządku, a czasami wręcz wymuszał pewne rzeczy na dziewczynie. Uważam też, że relacje i konflikty rodzinne nie zostały do końca dobrze wyjaśnione i szczerze trudno było mi sympatyzować z którymkolwiek rodzicem. Podsumowując — oceniam tę książkę 3,5/5 ⭐️ i ani jej nie odradzam, ani jakoś bardzo nie namawiam do lektury. Myślę, że wiele osób może się w niej zakochać, niestety tym razem to nie będę ja. 😌