Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Niesamowita, piękna, choć trudna i niejednokrotnie przerażająca historia o pokonywaniu samego siebie, o człowieczeństwie, o moralnych dylematach, a przede wszystkim o ogromnej stracie.

Niesamowita, piękna, choć trudna i niejednokrotnie przerażająca historia o pokonywaniu samego siebie, o człowieczeństwie, o moralnych dylematach, a przede wszystkim o ogromnej stracie.

Rewelacyjny dramat o niesamowitym tempie i rytmie, ukazujący prawdziwą biegłość w posługiwaniu się językiem. Nawet pomimo chaosu postaci i wypowiedzi, zapętleń i powtórzeń, czytanie go to świetna zabawa i niesamowita przygoda w odkrywaniu nawiązań, kolokacji, dziwnych połączeń.

Rewelacyjny dramat o niesamowitym tempie i rytmie, ukazujący prawdziwą biegłość w posługiwaniu się językiem. Nawet pomimo chaosu postaci i wypowiedzi, zapętleń i powtórzeń, czytanie go to świetna zabawa i niesamowita przygoda w odkrywaniu nawiązań, kolokacji, dziwnych połączeń.

Jakkolwiek Victor Hugo jest dla mnie niekwestionowanym mistrzem literatury, tak Hernani absolutnie mnie nie porwał. Historia dość prosta, choć osadzona w ciekawych czasach, to bez większej głębi. Postaci trudno polubić, a już zwłaszcza odnieść się do wyznawanych przez nie wartości. Ciekawy motyw maski.

Jakkolwiek Victor Hugo jest dla mnie niekwestionowanym mistrzem literatury, tak Hernani absolutnie mnie nie porwał. Historia dość prosta, choć osadzona w ciekawych czasach, to bez większej głębi. Postaci trudno polubić, a już zwłaszcza odnieść się do wyznawanych przez nie wartości. Ciekawy motyw maski.

Mimo że nie zgadzam się ze wszystkimi wnioskami autorki, muszę przyznać, że książka napisana została w niezwykle rzetelny, przystępny sposób. Nie tylko przybliża problem i pokazuje jego skalę, lecz także odnosi go do różnych - szerszych i węższych - kontekstów. Bardzo ciekawa, ważna pozycja.

Mimo że nie zgadzam się ze wszystkimi wnioskami autorki, muszę przyznać, że książka napisana została w niezwykle rzetelny, przystępny sposób. Nie tylko przybliża problem i pokazuje jego skalę, lecz także odnosi go do różnych - szerszych i węższych - kontekstów. Bardzo ciekawa, ważna pozycja.

Wright architekt o zupełnie wyjątkowym podejściu do budowania, urbanistyki, czy społeczeństwa w ogóle. Choć nie wszystkie jego idee wydają mi się słuszne, czy w ogóle możliwe do realizacji, prezentowany punkt widzenia jest bardzo ciekawą przeciwwagą dla architektury zarówno ówczesnej, jak i obecnej.

*Niestety wydanie - choć bardzo staranne i piękne - zawiera wstęp wydrukowany na CZERWONYCH kartkach, co dramatycznie wpływa na komfort czytania, męczy i powoduje oczopląs.

Wright architekt o zupełnie wyjątkowym podejściu do budowania, urbanistyki, czy społeczeństwa w ogóle. Choć nie wszystkie jego idee wydają mi się słuszne, czy w ogóle możliwe do realizacji, prezentowany punkt widzenia jest bardzo ciekawą przeciwwagą dla architektury zarówno ówczesnej, jak i obecnej.

*Niestety wydanie - choć bardzo staranne i piękne - zawiera wstęp...

Choć Sartre przemawia do mnie nieco mniej niż Camus, Mdłości zachwyciły mnie swoją poetyckością, rozbudowaniem i plastycznością metafor, skomplikowaniem przemyśleń i dygresji. To zdecydowanie książka, która dotyka, choć trzeba się w nią wgryźć, aby docenić jej potencjał.

Choć Sartre przemawia do mnie nieco mniej niż Camus, Mdłości zachwyciły mnie swoją poetyckością, rozbudowaniem i plastycznością metafor, skomplikowaniem przemyśleń i dygresji. To zdecydowanie książka, która dotyka, choć trzeba się w nią wgryźć, aby docenić jej potencjał.

Przepiękna, niezwykle plastyczna opowieść o miłości i cierpieniu. Jednak to nie historia zdaje się tu być najistotniejsza - moją uwagę przykuł przede wszystkim magiczny, surrealistyczny świat, wykreowany przez Viana. Bajkowy, choć przesycony kiczem, absurdem, ironią (Chic i Jean-Sol Partre!), niejednokrotnie gorzką refleksją. Wyjątkowe uniwersum, utkane z przeróżnych detali, które czynią je rzeczywistością, do której chce się wracać.

Przepiękna, niezwykle plastyczna opowieść o miłości i cierpieniu. Jednak to nie historia zdaje się tu być najistotniejsza - moją uwagę przykuł przede wszystkim magiczny, surrealistyczny świat, wykreowany przez Viana. Bajkowy, choć przesycony kiczem, absurdem, ironią (Chic i Jean-Sol Partre!), niejednokrotnie gorzką refleksją. Wyjątkowe uniwersum, utkane z przeróżnych...

Choć zakończenie pozostawiło pewien niedosyt, topiąc całą historię w cukierkowej niemal sielance, to sama opowieść była niewątpliwie zaskakująca. Mierzenie się z demonami przeszłości i własnymi słabościami, odkrywanie mrocznych sekretów i próba pokazania tego, że nie wszystko jest takie, jakie się wydaje, a każda ludzka akcja podparta jest odpowiednią motywacją. Nic nie dzieje się bez przyczyny, dlatego tak trudno ocenić jednoznacznie ludzkie losy - takie zdaje się być meritum książki Nathana Hilla. Pięknie napisana opowieść o niesamowitym klimacie i świetnie skonstruowanych bohaterach (Faye!), która traci trochę jednak na ostatnich stronach, pozostaje wciąż bardzo dobrym kawałkiem literatury, w mistrzowski sposób łącząc wszystkie osie czasowe i spinając ogrom wątków, jakie się w niej pojawiają.

Choć zakończenie pozostawiło pewien niedosyt, topiąc całą historię w cukierkowej niemal sielance, to sama opowieść była niewątpliwie zaskakująca. Mierzenie się z demonami przeszłości i własnymi słabościami, odkrywanie mrocznych sekretów i próba pokazania tego, że nie wszystko jest takie, jakie się wydaje, a każda ludzka akcja podparta jest odpowiednią motywacją. Nic nie...

Monika Milewska do problemu Terroru i Gilotyny podchodzi ze strony antropologicznej i socjologicznej, pokazując, jak społeczeństwo Francji radziło sobie z owym doświadczeniem. Przerażające fakty pokazują dyskurs terrorystów, korzystający niejednokrotnie z języka religijnego, prawniczego... Jak usprawiedliwiano Terror i jak radzili sobie z nim zwykli ludzie? I czy z tak przerażającym doświadczeniem pokoleniowym można sobie w ogóle poradzić? Autorka szukając odpowiedzi, podsuwa czytelnikowi coraz to nowe pytania, zostawiając go wreszcie z obrazem pełnego sprzeczności Terroru, który budzi jednocześnie strach i fascynację.

Monika Milewska do problemu Terroru i Gilotyny podchodzi ze strony antropologicznej i socjologicznej, pokazując, jak społeczeństwo Francji radziło sobie z owym doświadczeniem. Przerażające fakty pokazują dyskurs terrorystów, korzystający niejednokrotnie z języka religijnego, prawniczego... Jak usprawiedliwiano Terror i jak radzili sobie z nim zwykli ludzie? I czy z tak...

Piękne, plastyczne opisy przyrody i wyjątkowo lekkie pióro St Pierre'a powodują, że książkę czyta się szybko i przyjemnie. Nieco naciągana, sentymentalna i lukrowana historia miłości dwójki głównych bohaterów wpisuje się jednak idealnie w utopijne motywy osiemnastowiecznej literatury, a wplecione w fabułę postaci "bons sauvages" czynią z niej programowe niemal dzieło epoki.
Powieść, choć nieco naiwna, chwyta za serce.
W zasadzie jedynie zakończenie, a w zasadzie istotny epizod na morzu, to największy minus "Paule et Virginie" - nieprawdopodobne i po prostu głupie, psuje odbiór całego dzieła.

Piękne, plastyczne opisy przyrody i wyjątkowo lekkie pióro St Pierre'a powodują, że książkę czyta się szybko i przyjemnie. Nieco naciągana, sentymentalna i lukrowana historia miłości dwójki głównych bohaterów wpisuje się jednak idealnie w utopijne motywy osiemnastowiecznej literatury, a wplecione w fabułę postaci "bons sauvages" czynią z niej programowe niemal dzieło...

Historia, skoncentrowana głównie wokół postaci Esmeraldy, Quasimodo i Claude'a Frollo to nie tylko historia o miłości. To przede wszystkim wyjątkowy portret emocji i namiętności; zobrazowanie porywów serca, którym bohaterowie podporządkowują się niezależnie od rozumu. To nie tylko porywczy romantyzm, ale też uczta intelektualna i estetyczna.
Wybitne dzieło literackie, przepełnione ciekawymi spostrzeżeniami i wnioskami Victora Hugo. Przepiękne opisy architektury, świetnie sportretowani bohaterowie i historia, w trakcie której czytelnik, podobnie jak postaci, miota się między skrajnymi emocjami, czynią z "Notre Dame de Paris" wielką literaturę.

Historia, skoncentrowana głównie wokół postaci Esmeraldy, Quasimodo i Claude'a Frollo to nie tylko historia o miłości. To przede wszystkim wyjątkowy portret emocji i namiętności; zobrazowanie porywów serca, którym bohaterowie podporządkowują się niezależnie od rozumu. To nie tylko porywczy romantyzm, ale też uczta intelektualna i estetyczna.
Wybitne dzieło literackie,...

Zachwyca mnie po raz kolejny warsztat Doroty Masłowskiej, a przede wszystkim jej wyjątkowa spostrzegawczość i umiejętność sportretowania danej grupy społecznej zaledwie kilkoma zdaniami. Hip-hopowa, rytmiczna powieść ze zmienną dynamiką, prostą, choć wyrazistą opowieścią i skitowymi niemalże wstawkami, to w literaturze coś absolutnie wyjątkowego.

Zachwyca mnie po raz kolejny warsztat Doroty Masłowskiej, a przede wszystkim jej wyjątkowa spostrzegawczość i umiejętność sportretowania danej grupy społecznej zaledwie kilkoma zdaniami. Hip-hopowa, rytmiczna powieść ze zmienną dynamiką, prostą, choć wyrazistą opowieścią i skitowymi niemalże wstawkami, to w literaturze coś absolutnie wyjątkowego.

O ile sama powieść zachwyca dbałością o detal, pięknym językiem i rewolucyjnością pisarstwa Flauberta, o tyle na moją ocenę wpłynęła sama postać Emmy Bovary, które jest po prostu nie do zniesienia. Tak głupiej, niewdzięcznej i antypatycznej bohaterki dawno nie widziałam w literaturze. Emma to zepsuta i próżna kobieta, która nie liczy się ani trochę z uczuciami innych. Poszukuje lepszego życia, zaślepiona powieściami i historiami, podczas gdy nie potrafi wykrzesać z siebie nawet odrobiny empatii dla najbliższego otoczenia. Stąd też trudno mi było czytać tę książkę i docenić pozostałe kwestie i postaci, które działają jej na korzyść.

O ile sama powieść zachwyca dbałością o detal, pięknym językiem i rewolucyjnością pisarstwa Flauberta, o tyle na moją ocenę wpłynęła sama postać Emmy Bovary, które jest po prostu nie do zniesienia. Tak głupiej, niewdzięcznej i antypatycznej bohaterki dawno nie widziałam w literaturze. Emma to zepsuta i próżna kobieta, która nie liczy się ani trochę z uczuciami innych....

Absolutnie genialne, mistrzowsko skomponowane wyznanie (nie)wiary, podróż wgłąb duszy głównego bohatera, przepleciona podróżą wgłąb duszy cennych przedmiotów. To nie tylko misternie ułożony portret wewnętrzny Adriana, ale również niezwykle erudycyjna, przepełniona filozoficzno-filologicznymi dywagacjami powieść, w której zachwyca każde zdanie. Przenikające się nawzajem wątki okazują się łączyć w symboliczną całość, pokazując, że owo badane przez Adriana zło leży w każdym człowieku. Ogromnie wzruszająca, wyjątkowo ciekawa, a przede wszystkim wybitna - taka jest powieść Jaume'a Cabre (w mistrzowskim tłumaczeniu!).

Absolutnie genialne, mistrzowsko skomponowane wyznanie (nie)wiary, podróż wgłąb duszy głównego bohatera, przepleciona podróżą wgłąb duszy cennych przedmiotów. To nie tylko misternie ułożony portret wewnętrzny Adriana, ale również niezwykle erudycyjna, przepełniona filozoficzno-filologicznymi dywagacjami powieść, w której zachwyca każde zdanie. Przenikające się nawzajem...

Choć sama koncepcja powieściowego świata szokuje i porusza, szczególnie biorąc pod uwagę czasy, w jakich została napisana, to historia bohaterów wydaje mi się nieco papierowa i mało rozbudowana. Ogromny plus za Szekspira i filozoficzne niemal refleksje na temat zasadności życia w takim, a nie innym systemie. Czegoś jednak zabrakło - być może głębi postaci, być może jakichś subtelniejszych przemian w nich dokonanych. Tak czy inaczej książka Huxleya stanowi przerażający i zaskakująco bliski portret świata, rządzonego przez fanatyczny wręcz pragmatyzm i otępiającą somę.

Choć sama koncepcja powieściowego świata szokuje i porusza, szczególnie biorąc pod uwagę czasy, w jakich została napisana, to historia bohaterów wydaje mi się nieco papierowa i mało rozbudowana. Ogromny plus za Szekspira i filozoficzne niemal refleksje na temat zasadności życia w takim, a nie innym systemie. Czegoś jednak zabrakło - być może głębi postaci, być może jakichś...

Ciekawa, wciągająca opowieść o meandrach ludzkich losów, poszukiwaniu własnego miejsca i godzeniu się z przeszłością. Ilość bohaterów powoduje niestety, że postaci nie są wystarczająco trójwymiarowe, a ich historie zdają się być jedynie streszczeniem, niepełnym wycinkiem rzeczywistości. Jednak w powieści urzekają zaskakujące porównania, a poważna, polityczno-społeczna tematyka skłania do refleksji. Warto - choćby po to, aby poznać inną perspektywę.

Ciekawa, wciągająca opowieść o meandrach ludzkich losów, poszukiwaniu własnego miejsca i godzeniu się z przeszłością. Ilość bohaterów powoduje niestety, że postaci nie są wystarczająco trójwymiarowe, a ich historie zdają się być jedynie streszczeniem, niepełnym wycinkiem rzeczywistości. Jednak w powieści urzekają zaskakujące porównania, a poważna, polityczno-społeczna...

Jak najbardziej uzasadniony jest zachwyt nad stylem i kunsztem literackim Prousta, a także nad jego zdolnością do introspekcji, do "grzebania" w głowach swoich bohaterów i przedstawiania ich z jak najpełniejszym portretem psychologicznym. Fantastyczne, niezwykle klarowne tłumaczenie Boya powoduje, że mimo trudnych i niejednokrotnie kilkunastolinijkowych zdań, powieść czyta się płynnie, choć niespiesznie (co zresztą dodaje tylko uroku).
Mój problem polega jednak na treścią per se. Górnolotne i niejednokrotnie pretensjonalne przemyślenia głównego bohatera kontrastują znacznie z materią, której dotyczą. Często nawet pewna sensualność, wrażeniowość, sprowadzona jest do intelektualnych wynurzeń. Dodatkowo historia miłosna ze Swannem w roli głównej wydaje mi się nieco absurdalna i mało prawdopodobna - choć banalna i oparta w gruncie rzeczy na prostych emocjach, również staje się pretekstem do egzaltowanych uczuciowych rozterek (które nawet mimo mojej wrażliwości wydają się nie pasować do osoby o takim intelekcie jak Swann), kojarzących mi się raczej z infantylnym Wokulskim w Lalce.

Jak najbardziej uzasadniony jest zachwyt nad stylem i kunsztem literackim Prousta, a także nad jego zdolnością do introspekcji, do "grzebania" w głowach swoich bohaterów i przedstawiania ich z jak najpełniejszym portretem psychologicznym. Fantastyczne, niezwykle klarowne tłumaczenie Boya powoduje, że mimo trudnych i niejednokrotnie kilkunastolinijkowych zdań, powieść czyta...

Powieść, która zaskakując swoją formą, prezentuje niezwykle dramatyczny obraz losów głównego bohatera, w którego życiu śmierć staje się nieodłącznym kompanem. Tajemnicza atmosfera Bruges, głęboka desperacja Hugues'a i bezcelowe poszukiwanie utraconej miłości tworzą obraz budzącej współczucie (litość?) rozpaczy, która uderza w czułe struny w sercu czytelnika.

Powieść, która zaskakując swoją formą, prezentuje niezwykle dramatyczny obraz losów głównego bohatera, w którego życiu śmierć staje się nieodłącznym kompanem. Tajemnicza atmosfera Bruges, głęboka desperacja Hugues'a i bezcelowe poszukiwanie utraconej miłości tworzą obraz budzącej współczucie (litość?) rozpaczy, która uderza w czułe struny w sercu czytelnika.

Powieść jest osadzona w komunistycznych Chinach. Choć z pozoru głównym wątkiem jest historia życia malarza Tiana Keweia, o wiele bardziej istotne zdają się być narodziny, apogeum i upadek maoizmu. Obserwujemy mechanizm działania totalitarnego reżimu, który powoli, ale konsekwentnie wciąga w swoje sidła młodego artystę .Wszystkiemu w powieści towarzyszy również sztuka w najróżniejszych postaciach - od prostych, intuicyjnych rysunków, przez sztukę ku chwale nowych Chin, aż po awangardę i bulwersujący wręcz pop-art. Losy Keweia, który zaślepiony boskim obrazem Mao powoli traci poczucie rzeczywistych wartości w życiu, są pretekstem do refleksji nad kondycją i postawą człowieka w ekstremalnych warunkach, kiedy system subtelnie manipuluje jego psychiką. Czy rzeczywiście możemy zatem obwiniać bohatera za zawierzenie Partii?

Powieść jest osadzona w komunistycznych Chinach. Choć z pozoru głównym wątkiem jest historia życia malarza Tiana Keweia, o wiele bardziej istotne zdają się być narodziny, apogeum i upadek maoizmu. Obserwujemy mechanizm działania totalitarnego reżimu, który powoli, ale konsekwentnie wciąga w swoje sidła młodego artystę .Wszystkiemu w powieści towarzyszy również sztuka w...

"Fałszerze" to przede wszystkim historia o relacjach międzyludzkich, ale i o kondycji człowieka w różnych momentach życia. Młodość i naiwność bohaterów przeplata się z dojrzałymi, choć nie zawsze rozsądnymi refleksjami Edwarda. Umieszczenie powieści w powieści sprawia, że w dziele Gide'a trudno często rozeznać, co jest prawdą, a co jedynie fikcją literacką w teście Edwarda. Najważniejszą wartością zdaje się być jednak przyjaźń i wiara w swoje przekonania, która choć niejednokrotnie wystawiona na próbę, okazuje się być ideałem, o który warto walczyć.

"Fałszerze" to przede wszystkim historia o relacjach międzyludzkich, ale i o kondycji człowieka w różnych momentach życia. Młodość i naiwność bohaterów przeplata się z dojrzałymi, choć nie zawsze rozsądnymi refleksjami Edwarda. Umieszczenie powieści w powieści sprawia, że w dziele Gide'a trudno często rozeznać, co jest prawdą, a co jedynie fikcją literacką w teście Edwarda....