Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bardzo przeciętna i zaskakująco trywialna jest książka Watteau. Pomysł jest, owszem, ciekawy, nietypowy, na docenienie zasługują fantastyczne opisy natury i budowany przez autorkę suspens. Karygodna jest natomiast egzotyzacja i seksualizacja (w niepokojący sposób połączona z infantylizacją) głównej bohaterki. Porównania do "małego zwierzątka", "dziecka", "uczennicy" w trakcie opisów erotycznych zbliżeń między bohaterami sprawiają, że trudno mi uwierzyć, że książka ta wyszła spod pióra kobiety. Nawet okres lat 50., kiedy książka powstała nie usprawiedliwia tak dziwnych i obrzydliwych porównań.

Bardzo przeciętna i zaskakująco trywialna jest książka Watteau. Pomysł jest, owszem, ciekawy, nietypowy, na docenienie zasługują fantastyczne opisy natury i budowany przez autorkę suspens. Karygodna jest natomiast egzotyzacja i seksualizacja (w niepokojący sposób połączona z infantylizacją) głównej bohaterki. Porównania do "małego zwierzątka", "dziecka", "uczennicy" w...

La Sortie de l'acteur, które przeczytałam, nie znajduje się w tym zbiorze, a to właśnie ta sztuka niezwykle mnie zachwyciła. Poruszająca konstrukcja postaci, pięknie skonstruowana akcja i zaskakujące refleksje bohaterów czynią z tego dramatu dzieło wyjątkowe.

La Sortie de l'acteur, które przeczytałam, nie znajduje się w tym zbiorze, a to właśnie ta sztuka niezwykle mnie zachwyciła. Poruszająca konstrukcja postaci, pięknie skonstruowana akcja i zaskakujące refleksje bohaterów czynią z tego dramatu dzieło wyjątkowe.

W porównaniu do innych pozycji tego autora, tutaj Maeterlinck raczej nie zaskakuje. To dobry dramat, udana metafora, ale raczej mało zaskakująca.

W porównaniu do innych pozycji tego autora, tutaj Maeterlinck raczej nie zaskakuje. To dobry dramat, udana metafora, ale raczej mało zaskakująca.

Bardzo ładny i zgrabny jest magiczny realizm Willemsa. Fabuła zaskakuje, a niezwykłe wydarzenia przeplatają się z pięknymi opisami flamandzkiej przyrody. Mimo to, trudno mi naprawdę docenić tę powieść. To niewątpliwie literatura dobra, choć nie wybitna.

Bardzo ładny i zgrabny jest magiczny realizm Willemsa. Fabuła zaskakuje, a niezwykłe wydarzenia przeplatają się z pięknymi opisami flamandzkiej przyrody. Mimo to, trudno mi naprawdę docenić tę powieść. To niewątpliwie literatura dobra, choć nie wybitna.

Bardzo dobra, gęsta, trudna lektura. Na pewno zyskuje przy znajomości dzieł Pasoliniego.

Bardzo dobra, gęsta, trudna lektura. Na pewno zyskuje przy znajomości dzieł Pasoliniego.

Amelie Nothomb jest pisarką zupełnie niesamowitą. Tworząc bardzo prywatną, intymną wizję Pasji Chrystusa, rysuje prze czytelnikiem obraz człowieka skrzywdzonego, zagubionego, pozbawionego jakiejkolwiek nadziei. Z boskiej istoty, Jezus staje się bliski nam - kocha, cierpi, złości się. Nothomb boleśnie rozprawia się z kontrowersyjnymi biblijnymi ideami, a to, co po lekturze zostaje w głowie na bardzo długo, to pytanie: skoro bóg kocha ludzi, dlaczego każe im cierpieć? Z kobiecą wrażliwością i zupełnie innym spojrzeniem, Nothomb przepisuje biblijną historię, nadając jej nowy sens. Autorka robi to do tego stopnia wprawnie, że powieść jej wydaje się być bardziej prawdziwa niż Ewangelia. I być może taka właśnie jest?

Amelie Nothomb jest pisarką zupełnie niesamowitą. Tworząc bardzo prywatną, intymną wizję Pasji Chrystusa, rysuje prze czytelnikiem obraz człowieka skrzywdzonego, zagubionego, pozbawionego jakiejkolwiek nadziei. Z boskiej istoty, Jezus staje się bliski nam - kocha, cierpi, złości się. Nothomb boleśnie rozprawia się z kontrowersyjnymi biblijnymi ideami, a to, co po lekturze...

Powieść, która zaskakując swoją formą, prezentuje niezwykle dramatyczny obraz losów głównego bohatera, w którego życiu śmierć staje się nieodłącznym kompanem. Tajemnicza atmosfera Bruges, głęboka desperacja Hugues'a i bezcelowe poszukiwanie utraconej miłości tworzą obraz budzącej współczucie (litość?) rozpaczy, która uderza w czułe struny w sercu czytelnika.

Powieść, która zaskakując swoją formą, prezentuje niezwykle dramatyczny obraz losów głównego bohatera, w którego życiu śmierć staje się nieodłącznym kompanem. Tajemnicza atmosfera Bruges, głęboka desperacja Hugues'a i bezcelowe poszukiwanie utraconej miłości tworzą obraz budzącej współczucie (litość?) rozpaczy, która uderza w czułe struny w sercu czytelnika.

Niezwykle krótki, ale przejmujący dramat, w którym skromnymi, choć wysublimowanymi środkami autor przedstawia rozgrywającą się tragedię. Niezwykle ciekawy wydaje się być fakt, że udaje mu się uchwycić moment przed burzą, te kilka chwil nieświadomości, poprzedzających nieszczęśliwe nowiny. Wszystko prowokuje refleksję na temat życia i śmierci, do której prosty i oszczędny język wydaje się bardzo pasować.

Niezwykle krótki, ale przejmujący dramat, w którym skromnymi, choć wysublimowanymi środkami autor przedstawia rozgrywającą się tragedię. Niezwykle ciekawy wydaje się być fakt, że udaje mu się uchwycić moment przed burzą, te kilka chwil nieświadomości, poprzedzających nieszczęśliwe nowiny. Wszystko prowokuje refleksję na temat życia i śmierci, do której prosty i oszczędny...

Trudno właściwie krytykować tę nowelę - to w gruncie rzeczy ciekawa i sprawnie napisana historia z przekonującymi postaciami i mrokiem kryjącym się w każdym zakamarku. Ale mimo tego wszechobecnego niepokoju, mimo demonów, z którymi zmagają się bohaterowie, mimo widma śmierci wiszącego nad wioską, Simenon mnie nie porwał. To powieść owszem, dobra, ale jednocześnie pochłonięta na tyle w swojej depresyjności, że wydaje się nieco zbyt przytłaczająca.

Trudno właściwie krytykować tę nowelę - to w gruncie rzeczy ciekawa i sprawnie napisana historia z przekonującymi postaciami i mrokiem kryjącym się w każdym zakamarku. Ale mimo tego wszechobecnego niepokoju, mimo demonów, z którymi zmagają się bohaterowie, mimo widma śmierci wiszącego nad wioską, Simenon mnie nie porwał. To powieść owszem, dobra, ale jednocześnie...

Wartko i ciekawie napisana, pełna interesujących i nietuzinkowych postaci, przepełniona napięciem i niepokojem powieść Dieudonne jest przykładem świetnej analizy przemocowych mechanizmów i dorastania. Temat traumy powraca tu jak bumerang, a autorka w świetny sposób pokazuje to, jak różnie ową traumę można przeżywać.

Wartko i ciekawie napisana, pełna interesujących i nietuzinkowych postaci, przepełniona napięciem i niepokojem powieść Dieudonne jest przykładem świetnej analizy przemocowych mechanizmów i dorastania. Temat traumy powraca tu jak bumerang, a autorka w świetny sposób pokazuje to, jak różnie ową traumę można przeżywać.