Varia
3
Najnowsze artykuły
ArtykułyŚwiąteczny prezentownik, czyli pomysł na prezent. Reportaż, publicystyka, biografia
4
ArtykułyTrzy książki jednego autora w top 10, w tym nowość na szczycie. Trendy listopada 2023
4
ArtykułyLecha Wilczka patrzenie na Simonę Kossak i puszczę. Patrzenie, które trwa w fotografiach i opowieści
5
ArtykułyKsiążki pod patronatem Lubimyczytać polecają się na Mikołajki1
Popularne wyszukiwania
- Polecamy
Patronat LC
Patronat LC
Patronat LC
Patronat LC
Patronat LCPowiązane treści
Piana dni Boris Vian
Gdybym nie miał świadomości co chcę wypożyczyć, w życiu bym tego nie dotknął ze względu na tandetną okładkę wydania polskiego. Wiem, że to kadr z filmu, ale Jezusmaria! Przecież to straszy jak jakiś Harlequin! Do rzeczy: fabuła "Piany dni" jest prosta tak jak proste są fabuły o miłości zakończonej tragedią, ale to co u Viana jest fascynujące to opakowanie. Fantastyczny jest ten surrealizm, sposób w jaki autor przedstawia rzeczywistość, jego zabawa słowem, znaczeniami i skojarzeniami. Niektórzy mówią, że to powieść science fiction, ale ja bym jej tak nie określił. Całość naznaczona jest logiką z innego świata, ale z łatwym odniesieniem do rzeczywistości. Trudno nie skojarzyć kultu czy krytyki Partre'a z postacią Jean-Paul Sartre. Trudno nie odnieść groteski związanej z przedstawieniem kościoła do rzeczywistego jego obrazu. Trudno nie uśmiechnąć się, czytając o zmanierowanej klasie uprzywilejowanej i jej opozycji do klasy pracującej. Takich odniesień pewnie jest więcej, jednak osią całości jest miłość bohaterów, a sposób, w jaki Vian pokazał kurczenie się świata wraz z postępującą chorobą Chloe jest jednym z najbardziej przejmujących obrazów, z jakimi spotkałem się w literaturze. Nie przegapcieJesień w Pekinie Boris Vian
Ktoś mi kiedyś doradził, że jak lubię książki Kurta Vonneguta, to może spodobać mi się twórczość Borisa Viana. Nie dałam się długo namawiać. „Jesień w Pekinie” jest uznawana za jego największe dzieło. Spróbujmy więc z najwyższej półki. Biorę się za tą „Jesień...”. Książka z kategorii „nie wiem o co chodzi, ale jest czad”. Boris Vian uprawiał pisarski surrealizm, a w tej powieści wzniósł się na wyżyny gatunku. Trafiamy do świata, gdzie absurd goni absurd i nikogo one nie dziwią. Są umocowane w prawie, a nawet maja dla bohaterów logiczne uzasadnienie. Osią fabuły jest budowa linii kolejowej na pustyni. Różne postacie w wyniku dziwnych wydarzeń trafiają do Egzopotamii i zostają zaangażowane w to przedsięwzięcie. Jednak, w moim odczuciu, to nie książka jako całość bawi/intryguje, a jej poszczególne sceny. Przyznam się, że ja fabuły nie ogarnęłam wcale, ale poszczególne epizody, dialogi to był fantastyczny pokaz absurdu oraz wspaniała zabawa słowem. Jedna ze scen, która utkwiła mi w głowie dzieje się w szpitalu. W sali stoi trzeszczące krzesło, na które pacjent się skarży. Co słyszy w odpowiedzi: „Jest chore. Leczymy je. Szpital to szpital.”[1] Pozazdrościć służby zdrowia. „Jesień w Pekinie” nie przyćmiła mojej miłości do Kurta Vonneguta. Jest to powieść ciekawa, a Boris Vian zaskakuje pomysłem i inteligencją. Dla mnie jednak to wszystko jest zbyt abstrakcyjne. Lubię absurd, groteskę, satyrę, jednak stwierdzam, że wolę również, kiedy zarys fabuły jest wyraźniejszy. „Jesień w Pekinie” to nie opowieść, a czysta zabawa. W sumie warto było do niej dołączyć. [1] Boris Vian, „Jesień w Pekinie”, przeł. Krystyna Dolatowska, wyd. Siedmioróg, Wrocław 1992, loc. 725-727.Popularne w kategorii książek autora
Popularni autorzy
