Długi film o miłości. Powrót na Broad Peak

Cóż..... Jak bym tam był z nimi.

Cóż..... Jak bym tam był z nimi.

Dobrze napisany reportaż. Wzbudza trochę kontrowersji ale warto przeczytać aby poznać jego spojrzenie na tragedię na Broad Peak w 2013r.

Dobrze napisany reportaż. Wzbudza trochę kontrowersji ale warto przeczytać aby poznać jego spojrzenie na tragedię na Broad Peak w 2013r.

Wejście na Broad Peak zimą to wyczyn niemal nadludzki. Napisanie reportażu, opierającego się na rozmowach z himalaistami, którzy mają w sobie wiele żalu, goryczy i zero chęci do współpracy to wyzwanie dla bardzo zdeterminowanego i pewnego siebie reportażysty. Jacek Hugo-Bader sprawdził się w tej roli bardzo dobrze. Czasem nadmiar jego opinii i podejścia jest przytłaczający, ale co innego zrobić, kiedy nie wiesz, co siedzi w głowie Twoich towarzyszy? To była dobra droga.

Autor pozwolił nam współtowarzyszyć w swojej górskiej wyprawie. I chociaż nie wchodził z Jackiem Berbeką i Jawieniem po Tomka i Maćka, a nawet nie poznał ich myśli, to w słowach udało mi się oddać charakter i klimat akcji poszukiwawczej.

Czy książka pozwala nam zrozumieć himalaistów? Czy może pokazuje, że to ich własne, szaleńcze ryzyko? Pomimo dużej subiektywności, na to pytanie autor nie daje czytelnikom odpowiedzi. Każdy z nas musi sam odpowiedzieć na to pytanie.

Postawa Adama Bieleckiego najpierw denerwuje, później pozwala zrozumieć, na końcu rodzi się nawet współczucie. Media i oskarżenia zabrały mu czas żałoby, nie pozwoliły na emocjonalne dojście do siebie. Pytanie, czy mogą to jakkolwiek osądzać osoby, których tam wtedy nie było? Nawet Ci, którzy przekroczyli granicę 8000 m., a nie byli na danej wyprawie, nie mogą wiedzieć, jakie warunki i emocje towarzyszyły himalaistom. Jedyne co możemy zrobić, to uszanować ich szaleństwo.

Wejście na Broad Peak zimą to wyczyn niemal nadludzki. Napisanie reportażu, opierającego się na rozmowach z himalaistami, którzy mają w sobie wiele żalu, goryczy i zero chęci do współpracy to wyzwanie dla bardzo zdeterminowanego i pewnego siebie reportażysty. Jacek Hugo-Bader sprawdził się w tej roli bardzo dobrze. Czasem nadmiar jego opinii i podejścia jest przytłaczający,...

Dla miłośników gór lub/i Jacka Hugo Badera. Dla mnie rewelacja. Dociekliwość reportera momentami boli i przestrasza, ale czy nie na tym polega dobry reportaż czy książka?

Dla miłośników gór lub/i Jacka Hugo Badera. Dla mnie rewelacja. Dociekliwość reportera momentami boli i przestrasza, ale czy nie na tym polega dobry reportaż czy książka?

Jacek Hugo - Bader jest świetnym pisarzem, uważnym obserwatorem, ale przede wszystkim, co potwierdza ta i wiele innych jego książek, ma nosa do dobrych tematów. Jacek Hugo - Bader oprócz wymienionych w poprzednim zdaniu cech świetnego reportera, ma też ego wielkości Broad Peaka i tendencję do pisania o sobie, zamiast na temat, przez co bywa irytujący. Z drugiej strony to umiłowanie własnego "ja" sprawia, że reporter zdaje się rozumieć światek polskiego alpinizmu, i siły działające na innych egoistów i megalomanów zmuszające ich do włażenia na te góry z pobudek czysto egoistycznych, ale z uporem maniaka próbujących mu wmówić w wywiadach, że robią to dla swoich fanów, Polski, czy całego świata, a weź jeszcze podważ wątpliwe motywacje takiego wspinacza i afera gotowa...

Całe szczęście Hugo - Bader nie boi się afer, nie wymięka, zadaje niewygodne pytania i czasami nawet wydusi z rozmówcy, czy to z himalaisty, czy to z członka jego rodziny, jakieś ciekawe zdanie i to te wywiady są chyba najmocniejszą stroną książki (spojler: Bielecki słodkopierdzący jak zawsze) no i zdjęcia są świetne, w ogóle książka jest przepięknie wydana - nawet nie myślcie o kupnie e-booka.

Teraz kilka minusów. Jeśli przeczytaliście w swoim życiu choćby ze dwie pozycje o górach, to nie dowiecie się niczego ciekawego z Długiego filmu o miłości, bo 1/3 tej książki to opisy: przebiegu choroby wysokościowej, historia polskiego himalaizmu, biogramy wspinaczy i tak dalej. Irytują wspomniane wcześniej wtręty osobiste, i nie chodzi mi bynajmniej o stosunek autora Jacka Berbeki, pseudonim "Siekiera" i vice versa, bo to ważne i daje nam pełniejszy obraz rzeczonego Berbeki, ale już historia jak to autor szukał wydawcy dla nienapisanej książki, albo, że autor biega maratony są dla tematu mało istotne.
Poza tym Hugo - Bader wrzuca do książki rozdziały w całości składające się z wpisów z jakiegoś forum (autor nie raczył zdradzić z którego) w stylu: "po co tam leźli?" - każdy, kto ma internet w domu i czasami zajrzy do sekcji komentarzy pod artykułem na budzący emocje temat wie o co chodzi, i rozumiem, że ten zabieg miał podkreślić znieczulicę ludzką i tak dalej, ale uważam to za tani chwyt, jeśli nie za zwykły wypełniacz.

Zatem czytać, czy nie czytać? Z czysto literackiego punktu widzenia, wszystko, co wyjdzie spod pióra Jacka Hugo - Badera warto znać (oprócz Skuchy), jeśli chcecie przeczytać dobrą książkę i nie siedzicie w literaturze górskiej, to jak najbardziej czytać, jeśli natomiast chcielibyście coś konkretniejszego, ale wciąż emocjonalnego, to polecam "Broad Peak. Niebo i piekło" autorstwa Bartka Dobrocha i Przemysława Wilczyńskiego.

Jacek Hugo - Bader jest świetnym pisarzem, uważnym obserwatorem, ale przede wszystkim, co potwierdza ta i wiele innych jego książek, ma nosa do dobrych tematów. Jacek Hugo - Bader oprócz wymienionych w poprzednim zdaniu cech świetnego reportera, ma też ego wielkości Broad Peaka i tendencję do pisania o sobie, zamiast na temat, przez co bywa irytujący. Z drugiej strony to...

Niezbyt udany tekst modnego niegdyś reportera. Kolejny zresztą, w którym autor ślizga się po etyce dziennikarskiej i dość ordynarnie przemyca własne oceny. Ech...

Niezbyt udany tekst modnego niegdyś reportera. Kolejny zresztą, w którym autor ślizga się po etyce dziennikarskiej i dość ordynarnie przemyca własne oceny. Ech...

Jak dla mnie to bardzo dobry reportaż. Dobra pozycja dla osób, które zaczynają swoją przygodę z książkami o tematyce wysokogórskiej. Wiele kwestii i dylematów moralnych (tj. smierć w górach, braterstwo liny) jest opisane wprost, często dobitnie co pozwoli na "pierwsze zaznajomienie się z nimi i może chociaż trochę lepsze zrozumienie. Dla mnie została zachowana bezstronność autora a jego osobiste wstawki czy przemyślenia były wartością dodaną. Uważam, że warto przeczytać "Długi sen o miłości", ja nie żałuję ;)

Jak dla mnie to bardzo dobry reportaż. Dobra pozycja dla osób, które zaczynają swoją przygodę z książkami o tematyce wysokogórskiej. Wiele kwestii i dylematów moralnych (tj. smierć w górach, braterstwo liny) jest opisane wprost, często dobitnie co pozwoli na "pierwsze zaznajomienie się z nimi i może chociaż trochę lepsze zrozumienie. Dla mnie została zachowana bezstronność...

Książka sprawnie napisana, nie przeczę, ale...
Po pierwsze autor pisząc o tak delikatnej materii, zamiast usunąć się w cień umieszcza się wśród centralnych postaci reportażu.
Po drugie mało w niej empatii, wręcz czuć, że JHB pojechał zrobić "świetny materiał" a współuczestników zwyczajnie nie lubi.
Pozostał mi po niej lekki niesmak.

Książka sprawnie napisana, nie przeczę, ale...
Po pierwsze autor pisząc o tak delikatnej materii, zamiast usunąć się w cień umieszcza się wśród centralnych postaci reportażu.
Po drugie mało w niej empatii, wręcz czuć, że JHB pojechał zrobić "świetny materiał" a współuczestników zwyczajnie nie lubi.
Pozostał mi po niej lekki niesmak.

Czytam dużo o himalaistach i ta książka jest jedną z lepszych pozycji. Rozumiem, że styl autora moze nie wszystkim się podobać, ale mi zdecydowanie pasował. Reportaż porusza delikatny temat więc można się domyślać, że książka będzie wywoływała emocje, tym bardziej że autor zawiera swoje osobiste przemyślenia - i to dla jednych może być wadą, a dla innych zaletą tej pozycji. Co do zarzutów, że JHB w czasie wyprawy za bardzo węszył i chciał wyciągnać z tej podróży jak najwięcej - nie chcę tutaj się wymądrzać, ale skoro zabieramy ze sobą na pokład dziennikarza i wiemy w jakim celu jedzie to można się tego spodziewać, pan Jacek po prostu wykonywał swoją pracę.

Czytam dużo o himalaistach i ta książka jest jedną z lepszych pozycji. Rozumiem, że styl autora moze nie wszystkim się podobać, ale mi zdecydowanie pasował. Reportaż porusza delikatny temat więc można się domyślać, że książka będzie wywoływała emocje, tym bardziej że autor zawiera swoje osobiste przemyślenia - i to dla jednych może być wadą, a dla innych zaletą tej pozycji....

Po przeczytaniu Broad Peak. Niebo i piekło, a później Berbeka. Życie w cieniu Broad Peaku nie sposób było nie zajrzeć do Długiego filmu o miłości. Nie w takiej kolejności powstawały, ale kolejność choć całkowicie niezamierzona w efekcie końcowym miała sens.
Nie znam pióra Jacka Hugo-Badera, nie wiem na ile taki sposób reportażu jest dla niego charakterystyczny, a na ile okoliczności, których było całkiem sporo, wymusiły taki układ, takie podejście do tematu.
Po lekturze dwóch poprzednich książek ciężko mi odnieść się do informacji jakie Baderowi udało się „wyciągnąć” od uczestników obu wypraw na Broad Peak. Wiele jest wersji, wiele opinii, zdań na temat dramatycznych wydarzeń do jakich doszło w 2013roku. Niektórzy rozmówcy przedstawiali swoją wersję wydarzeń, od innych trzeba było ją „wyciągać”, a niektórzy nie powiedzieli prawie nic.
Jednak wiele jest we wszystkich wypowiedziach pretensji, padają bardzo ostre słowa. Z drugiej strony są też słowa wyjaśniające, tonujące, próbujące oddać warunki, okoliczności oraz co ważne, prawo człowieka do decydowania o sobie. A przez to o innych, choć ze zrozumieniem tego jak się okazuje jest gorzej.
Poszukiwanie odpowiedzi na część pytań powstałych po wydarzeniach z 2013 nie do końca się udało. Wiele spraw zostało niewyjaśnionych. Docierają do świadomości czytelnika argumenty zarówno jednej jak i drugiej strony, jednak ich ocena dla postronnego czytelnika, jest bardzo trudna. Niemożliwa. Nie przeczy to jednak temu, że do części argumentów podchodzimy z większą wyrozumiałością, większą wiarą. Mimo próby zachowania obiektywizmu, skłaniamy się ku jednej ze stron. Nasze prawo. Podobnie jak prawo osób, których wypowiedzi, szokujące i wstrząsające, zostały zamieszczone w książce. Dla mnie był to jeden z trudniejszych fragmentów tego reportażu.
Reportaż Badera to nie tylko opowieść o czterech wspinaczach, osobach biorących udział w wyprawie poszukiwawczej, ale również o rodzinach tych którzy nie wrócili. O ich pożegnaniu się z bliskimi.
Nie do końca przekonuje mnie narracja Badera, chyba oczekiwałabym większego dystansu, większego obiektywizmu, mniejszego „lubienia” czy „nielubienia” postaci uczestniczących w wydarzeniach. Z drugiej strony bardzo doceniam jego wkład pracy w napisanie tej książki, dążenie do prawdy, zadawanie pytań i poszukiwanie odpowiedzi nawet jeśli komuś mogłoby się to nie spodobać. Pod tym względem książka wydaje się bardzo prawdopodobna i rzetelna. Dobrze przemyślana i dopasowana do warunków. Obala mity, ale to dobrze. Szuka odpowiedzi, nawet jeśli nikt nie chce na nie odpowiedzieć. To dobrze.
Polecam, to bardzo dobry reportaż. Dopełnienie książek o tragicznych wydarzeniach do jakich doszło w 2013r. na stokach Broad Peaku.

Po przeczytaniu Broad Peak. Niebo i piekło, a później Berbeka. Życie w cieniu Broad Peaku nie sposób było nie zajrzeć do Długiego filmu o miłości. Nie w takiej kolejności powstawały, ale kolejność choć całkowicie niezamierzona w efekcie końcowym miała sens.
Nie znam pióra Jacka Hugo-Badera, nie wiem na ile taki sposób reportażu jest dla niego charakterystyczny, a na ile...