Pani Bovary

Nie rozumiem zachwytów nad tą książką! Główna bohaterka sama nie wie czego chce. Jest oderwana od rzeczywistości. Czas spędza na czytaniu romansów. Marzy o życiu heroin z tychże romansów. Jest jak balzacowska Julia. Skupiona na sobie egocentryczna mimoza. Zdradza męża, jest złą matką. Chociaż uważa się za wzór cnót. Zderzenie z rzeczywistością jest dla niej okrutne. Jej "problemy" są dla mnie śmieszne. Nie sądzę by współczesne kobiety ujrzały siebie w losach Emmy.

Nie rozumiem zachwytów nad tą książką! Główna bohaterka sama nie wie czego chce. Jest oderwana od rzeczywistości. Czas spędza na czytaniu romansów. Marzy o życiu heroin z tychże romansów. Jest jak balzacowska Julia. Skupiona na sobie egocentryczna mimoza. Zdradza męża, jest złą matką. Chociaż uważa się za wzór cnót. Zderzenie z rzeczywistością jest dla niej okrutne. Jej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Tyle już opinii napisano o Pani Bovary, tyle razy powtórzono, że klasyk, że Emma głupia i rozkapryszona, że wielkie dzieło. Cóż, dla mnie to wielka literatura (będę powtarzać za innymi, a co ;)), wspaniale napisana, przerażająco smutna i przygnębiająca. Czy Emma rzeczywiście była aż tak głupia i niesympatyczna? Ja chyba się z tym nie zgadzam. Żyła w czasach, jakich żyła, starała się dostosować, pokochać, żyć i nie dać się zgnieść. To, że nie była wojowniczką to źle? Może i źle. Flaubert opisał świat zaściankowy, głupotę prowincjuszy, nowobogackich, tych, którzy aspirowali do wyższej klasy średniej, a Emma Bovary jako tytułowa bohaterka oberwała tym wszystkim. Kto nie zaznał życia w takim świecie, pewnie może nie zrozumieć. Może mu się wydawać, że to głupia baba była. A mało to dzisiaj takich kobiet? Wystarczy się rozejrzeć, żyją pośród nas. To nie te feministki, intelektualistki i pseudointelektualistki, to nie te wiejskie proste baby, a te, które najtrudniej zauważyć, te które cierpią po cichu. Z różnych powodów. Te, które nie są tolerowane, bo tu są za nisko społecznie, a tam za wysoko. Te, które są znienawidzone przez rodziny mężów. Te, które sprawiają wrażenie nijakich i żeby gdzieś pasować próbują się dostosować, schować własne uczucia. Bo nie wolno, bo nie wypada, bo jak je pokażą, mogą zostać zniszczone emocjonalnie przez społeczeństwo. Takich kobiet się nie lubi, bo gdy pokazują swoje emocje, widz zauważa swoje niewygodne sprawy. Dla takich kobiet nie ma miejsca. Bo są za głupie albo za mądre, zbyt odważne lub zbyt wycofane, za grube albo za chude. To społeczeństwo nie pozwala im być sobą. Bo w społeczeństwie trzeba być jakimś. Zgodnie z regułami. Nie ma miejsca na odstawanie. I co robią takie Emmy? Umierają wewnętrznie, szukają ucieczki, ale tak, żeby nie szkodzić innym, choć wcale im się nie udaje. Próbują wyłuskać cokolwiek dla siebie. Bo tak trzeba, bo pani doktorowa, choć doktor to baran, bo nikt ich nie szanuje. Bo nie ma dla nich miejsca. Bo świat potrafi być potworny. Bo świat potrafi zabić. I Emmę zabił, i wiele innych zabił wewnętrznie. I pewnie się nie opamiętamy i dalej będziemy zabijać takie kobiety. Będą uznawane za głupie i niezaradne, rozkapryszone, ale nikt nigdy nie zapyta, czego im potrzeba, a one nigdy się ze swoimi potrzebami nie wychylą. Bardzo mnie poruszyła ta książka, bardzo dużo emocji uwolniła. I niech intelektualiści piszą sobie co chcą, moje emocje tak odebrały tę lekturę. Bardzo aktualną dzisiaj, w Polsce. I pewnie gdzie indziej też. Pani Bovary pozostanie jedną z najważniejszych dla mnie książek. Bardzo osobistą i przypominającą o wrażliwości na drugiego człowieka i szkodliwości pewnej klasy społecznej. Czy jestem jak Emma? A która z nas nie jest choć odrobinę...

Tyle już opinii napisano o Pani Bovary, tyle razy powtórzono, że klasyk, że Emma głupia i rozkapryszona, że wielkie dzieło. Cóż, dla mnie to wielka literatura (będę powtarzać za innymi, a co ;)), wspaniale napisana, przerażająco smutna i przygnębiająca. Czy Emma rzeczywiście była aż tak głupia i niesympatyczna? Ja chyba się z tym nie zgadzam. Żyła w czasach, jakich żyła,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Lubię literaturę pozytywizmu i naturalizmu. Już po kilku stronach wiedziałam, że „Pani Bovary” przypadnie mi do gustu. Historia podoba mi się i ze względu na język jakim jest napisana (bogaty, ale bardzo przystępny) i samą historię. Nie powiedziałabym, ze to jest romans, jak często jest ta książka określana, ale obraz obyczajowy. Pozornie nic się nie dzieje, ot życie młodej mężatki, która zaczęła obracać się w wyższych sferach. Jednak to życie się zmienia, gdy główna bohaterka zaczyna ulegać sowim zachciankom i namiętnościom, nie patrząc na konsekwencje. Ma kochającego męża, pozycję, pieniądze, a mimo to jest nieszczęśliwa, niespełniona i czuje się nie zrozumiała przez męża. Nie sposób jej lubić i współczuć, bo czytelnik widzi, jak jej czyny nieuchronnie prowadzą do katastrofy. Książka bardzo mnie wciągnęła, bo byłam ciekawa jak zakończy się historia Emmy Bovary. Według mnie autor bardzo dobrze oddał obraz kobiety upadłej, zarys psychologiczny (choć pozostali bohaterowie są jedynie nakreśleni) oraz dynamikę społeczeństwa francuskiego, i tego biedniejszego i bogatszego. Książka mądra, dająca do myślenia, można wysnuć pewne wnioski, choć te wnioski są oczywiste i nasuwają się same. Klasyk, który bardzo dobrze się zestarzał, tak myślę.

Lubię literaturę pozytywizmu i naturalizmu. Już po kilku stronach wiedziałam, że „Pani Bovary” przypadnie mi do gustu. Historia podoba mi się i ze względu na język jakim jest napisana (bogaty, ale bardzo przystępny) i samą historię. Nie powiedziałabym, ze to jest romans, jak często jest ta książka określana, ale obraz obyczajowy. Pozornie nic się nie dzieje, ot życie młodej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

9/10
"Madame Bovary" została napisana niemalże idealnie pomiędzy innymi dwoma dziełami francuskiego realizmu, które dotychczas czytałem i jakby właśnie z tego powodu dzieło Flauberta posiada w sobie główne aspekty tamtych powieści - psychologizm, romansowość i prowincjonalizm z "Czerwonego i czarnego" Stendhala oraz zgrabny język, wartka fabuła i portret pogłębiającego się zepsucia z "Nany" Zoli.

Psychologizm Flauberta jest raczej prosty, ale trafny. Nie trudno zrozumieć postępowania Emmy, choć bardzo łatwo ją potępić, widząc jak była wiecznie niezadowolona z tego, co miała, ciągle ślepo szukając szczęścia, choć miała je tuż pod nosem w postaci oddanego męża i małej córeczki. Pozostałe postaci z powieści, mniej lub bardziej epizodyczne, nie zapadają szczególnie w pamięć, pomimo że nie są wyblakłe. Wśród prostackich mieszkańców Yonville i wielu innych ludzi związanych z miasteczkiem wyróżniał się szczególnie pierwszy kochanek Emmy, wyrachowany ale nie pragnący nikomu szkodzić Rudolf, a także postać dwulicowego aptekarza Homais, pozornie dobrotliwego i przyjacielskiego, tak naprawdę kierującego się wyłącznie własnym interesem i drobnomieszczańską ambicją.

O perfekcjonizmie literackiego stylu Flauberta słyszałem wiele, ale niestety szczególnie nie odczułem tego przy lekturze "Madame Bovary". Podobała mi się drobiazgowość w opisywaniu ludzi, miasteczek, budynków, pomieszczeń, strojów i sprzętów (pod tym względem Flaubert doprowadził realizm do granic możliwości). Także spore wrażenie zrobiły na mnie różne zabiegi narracyjne, których nie spotkałem dotychczas w starszych powieściach (jak np. przeplatanie przemowy urzędnika z flirtem Emmy z Rudolfem), a płynność i rytm zdań pod wieloma względami przypomina twórczość Nabokova, ale brakowało mi znacznie bardziej wyszukanego słownictwa, by się zachwycić. Z różnych powodów większe wrażenie zrobił na mnie Zola w "Nanie", który lepiej przedstawił zepsucie i umieścił fabułę w znacznie ciekawszym środowisku niż prowincjonalna Normandia.

Powiedziałbym, że "Madame Bovary" to prawdopodobnie pierwszy portret kobiety upadłej, ale w pamięci mam jeszcze wcześniejszą i znacznie bardziej spektakularna postać Milady de Winter z "Trzech Muszkieterów". Sam Flaubert w "Madame Bovary" jest swoistym kolekcjonerem pospolitości, niezwyczajnej zwyczajności, oraz krytykiem drobnomieszczaństwa, przywiązania do dóbr materialnych i ślepego dążenia do własnego szczęścia. Stworzona przez niego Emma Bovary trwale zapisała się w literaturze jako bohaterka, która nie mogła przywyknąć do zwyczajnego życia, a nieudolnymi próbami wyrwania się z tej nudy codzienności zniszczyła siebie i swoją rodzinę.

9/10
"Madame Bovary" została napisana niemalże idealnie pomiędzy innymi dwoma dziełami francuskiego realizmu, które dotychczas czytałem i jakby właśnie z tego powodu dzieło Flauberta posiada w sobie główne aspekty tamtych powieści - psychologizm, romansowość i prowincjonalizm z "Czerwonego i czarnego" Stendhala oraz zgrabny język, wartka fabuła i portret pogłębiającego się...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jeżeli ludzie muszą sami, własnymi siłami się dorabiać w życiu, wychodzą świtkiem do pracy, wracają z odczuciem, że nogi już przestają nieść i marzą o śnie, wtedy żyją blisko ziemi i przyziemnymi zwykłymi sprawami. U Pani Bovary jest troszkę inaczej. Kasa z nieba leci, na wyciągnięcie ręki wszelakie zachcianki i aromat manii wyższości i wszystko zaczyna odwracać punkt zapatrywania się na życie, wzniosłe priorytety biorą w łeb. Dookoła wieje nudą, więc Madame zaczyna szukać rozrywek. Książkę polecam, bo czytelnik ma szansę przyjrzeć się z bliska, jak majątek, wystawne bogate życie, brak zmartwień o przyszłość i pozorna małżeńska miłość może odmienić i zafałszować ludzkie życie...

Jeżeli ludzie muszą sami, własnymi siłami się dorabiać w życiu, wychodzą świtkiem do pracy, wracają z odczuciem, że nogi już przestają nieść i marzą o śnie, wtedy żyją blisko ziemi i przyziemnymi zwykłymi sprawami. U Pani Bovary jest troszkę inaczej. Kasa z nieba leci, na wyciągnięcie ręki wszelakie zachcianki i aromat manii wyższości i wszystko zaczyna odwracać punkt...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Po lekturze nabrałam całkiem nowego spojrzenia na tę historię - być może to zasługa wiedzy na temat obyczajów, realiów i konwenansów XIX w., którą zgromadziłam w trakcie tego semestru, ale i może faktu, że Flaubert dość sceptycznie podchodził do samego małżeństwa - a to widać szczególnie w momentach, które można uznać za pewne wyolbrzymienia bądź nawet naigrywanie się z takiej relacji oraz tego, co za nią idzie.

Po lekturze nabrałam całkiem nowego spojrzenia na tę historię - być może to zasługa wiedzy na temat obyczajów, realiów i konwenansów XIX w., którą zgromadziłam w trakcie tego semestru, ale i może faktu, że Flaubert dość sceptycznie podchodził do samego małżeństwa - a to widać szczególnie w momentach, które można uznać za pewne wyolbrzymienia bądź nawet naigrywanie się z...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Smutna, poruszająca, ale momentami żenująca (przez główną bohaterkę).

Smutna, poruszająca, ale momentami żenująca (przez główną bohaterkę).

Pokaż mimo to

Nie dokończyłam - niesamowicie nudna książka napisana przepięknym językiem.

Nie dokończyłam - niesamowicie nudna książka napisana przepięknym językiem.

Pokaż mimo to

Bowaryzm w życiu. Czy i w twoim się zdarza?

Nie jest to klasyczny romans, jak podają niektóre źródła, ale raczej społeczno-obyczajowy dramat opowiadający historię pewnego małżeństwa. Powieść przedstawia wzloty i upadki dwójki ludzi starających się wieść normalne życie. Na podstawie przygód zawartych w ich codzienności dostrzec można niszczycielską moc rutyny, gdy ta dosięga osoby nieprzeciętnej lub nieumiejącej sobie z nią poradzić, jak również tę zwodniczą siłę marzeń i oczekiwań. Bardziej szczegółowy, ale ujawniający fabułę książki, opis zamieszczam w poniższym akapicie a po nim dalsza część recenzji.

Karol, wywodzący się z klasy średniej młodzieniec, ukończywszy z trudnościami szkołę, zostaje lekarzem. Praktykę zawodową sprawuje w wiosce. Ma za sobą małżeństwo z rozsądku, które w rezultacie czyni go wdowcem a przy tym w nieciekawych okolicznościach. Nie długo potem poznaje piękną, młodą pannę. Emma jest córką jednego z pacjentów Karola. Pobierają się. Szybko jednak żona uświadamia sobie, że tak naprawdę nie kocha męża, a jej głowę zaprzątają romantyczne ideały wyczytane w książkach. Tkwi w stanie niezadowolenia, co w końcu doprowadza ją do choroby. Chcąc zaradzić złemu stanowi zdrowia żony, Karol postanawia zmienić otoczenie. W międzyczasie na świat przychodzi ich córka. W nowym miejscu, wśród nowo poznanych ludzi jest Leon, do którego kobieta zaczyna żywić uczucie. Ów człowiek, nie mogąc liczyć na żadną z jej strony decyzję, wyjeżdża, a kobieta popada w większą frustrację i znużenie. Jej macierzyństwo, jak również bycie przykładną żoną pozostawiają wiele do życzenia. Nadarza się kolejna okazja do niewierności, a człowiekiem, który się do tego przyczynia, jest pewien kobieciarz. Rudolf romansuje z Emmą, ale gdy ta chce porzucić wszystko i wyjechać z nim, ten wycofuje się w niezbyt elegancki sposób. Znów następuje spadek jej formy. Pokonawszy chwilową niedyspozycję, spotyka w miasteczku dawnego kochanka, z którym odświeża relację. W międzyczasie miewa różne zachcianki, które małżonek na ślepo finansuje, a niegodziwa kobieta dodatkowo zadłuża się, uzyskawszy pełnomocnictwo do zarządzania majątkiem. Z upływem czasu, mocno zadłużona kobieta jest w tarapatach, gdyż usilnie stara się zebrać pieniądze, ale nawet kochankowie są niechętni jej dopomóc. Zdesperowana połyka truciznę, a i zrujnowany mąż wnet osieraca córkę.

Kto zabawi nas podczas lektury? Grupa ludzi o mniej lub bardziej wyraźnych charakterach.
Karol niby lekarz, ale niezbyt inteligentny to człowiek i specjalista. Prosty, nawet przeciętny i nudny mężczyzna, niezwykle naiwny w stosunkach z ludźmi, zwłaszcza z kobietami. Prowadzi zwyczajne, nieciekawe życie.
Emma to neurotyczna dziewczyna nieznająca i nieumiejąca przystosować się do realiów życia. Wiecznie znudzona i niezadowolona, zwłaszcza gdy oczekiwania jej się nie spełniają, a te nie są, trzeba zaznaczyć, pospolite czy takie, jakie miewa jej mąż lub ktokolwiek z tej średniej klasy społecznej. Zawsze pragnie czegoś fascynującego, a to za sprawą jej romantycznego i trochę odrealnionego usposobienia. Takie emocje, odczucia i stan doczekały się własnego miana, który brzmi "bowaryzm".
Rudolf to kawaler, który w pewnym momencie wejdzie w relacje z Emmą, podobnie jak Leon, ale w przypadku tego drugiego zaczęło się od przyjaźni.
Markiz, który zapraszając parę młodych małżonków na bal, wpływa znacząco na jej późniejsze nadzieje i oczekiwania wobec życia.
Ślepy żebrak- raczej pod koniec lektury- występuje poniekąd jako symbol pewnych odczuć czy emocji.
Córka państwa Bovary pojawia się rzadko. Stanowi jednak fundament dla innych zjawisk.
Poborca podatkowy to człowiek, którego natura klaruje się pod koniec lektury.
Ksiądz Bournisien to nieskomplikowana postać. Choć dobry z natury, to brak spostrzegawczości i zatwardziałość poglądów czyni go niezdolnym zrozumienia potrzeb parafian.
Matka Karola to nadopiekuńcza w stosunku do syna kobieta, chcąc zrekompensować swoje nieszczęścia, próbuje kierować życiem najpierw młodzieńca, a potem i dorosłego mężczyzny. Trudna w relacjach z innymi.
Ojciec Karola, były oficer, z natury jest okrutny i nie może poszczycić się pozytywnymi cechami jak choćby wiernością żonie, skromnością czy umiarem w piciu.
Canivet to kompetentny lekarz z miasta, któremu trochę brak wiary w siebie.
Hipolit, służący w gospodzie dorzuci od siebie swoje trzy grosze.
Hommais, aptekarz o dość ciekawej konstrukcji jako postać literacka jest częstym bohaterem powieści.
Justyn to nieznaczny jegomość pojawi się na drugim planie. Mimo skąpego wkładu w wydarzenia kryje pewną tajemnicę.
Lariviere, wspaniały lekarz, doświadczony i posiadający ogromne umiejętności nie raz da ich praktyczne świadectwo. Reprezentuje o wiele więcej niż jego skromniejsi pod względem zawodowym koledzy po fachu.

Opisywana jako romans, powieść serwuje jego najskromniejszą i pozbawioną pozytywnych atrybutów wersję. Jawny brak spełnienia miłości rzuca się w oczy najpierw za sprawą głównej postaci jej rozpaczy w dążeniu do osiągnięcia go. Dominuje również nieszczęście spowodowane niemocą. Nagminny brak sukcesu przekłada się na relacje i działania, a te ostatnie bywają czasem i desperackie. Całość osadzona jest w środowisko klasy średniej i zalewa tym samym czytelnika przyziemnymi problemami i zwyczajnymi zachowaniami. Przedstawiciele tej grupy społecznej nie dysponują nadzwyczajnymi umiejętnościami interpersonalnymi, które ułatwiałyby im komunikację czy właściwe postrzeganie drugiej osoby. W rezultacie pojawia się brak zrozumienia i rezygnacja. Odmienną jest chyba tylko Emma, ale tylko w oczekiwaniach i pragnieniach, gdyż zmuszona przez okoliczności musi zachowywać się podobnie jak reszta otaczającego ją społeczeństwa.
Chociaż powieść Flauberta pochodzi z 1857 r., jest aktualna dziś i była zapewne na przestrzeni tych minionych dekad. Prostota, przyziemność i taka normalność płynąca z treści jest łatwo przyswajalna dla zwykłego czytelnika, gdyż łatwo jest się zidentyfikować z tymi ludźmi, bo to tacy, których na pewno nie jeden z nas zna i wie, jacy bywają. Ci tutaj nie są z całą pewnością erudytami, choć dobroci im nie brakuje. Faktem jest, że rażąca ciapowatość niektórych postaci potrafi zniechęcić do utożsamiania się z ich położeniem a w następstwie nieco negatywnym odbiorem, bo jak poradzić sobie, polubić człowieka, który nijak nie zakrawa na choćby zdawkową charyzmę.
Nie wątpliwie to bardzo realistyczny obraz. Niczym nieprzyozdobiona codzienność bez romantycznych zabiegów daje nam, w literackiej wersji to, co dotyka większą część ludzi.

Bowaryzm w życiu. Czy i w twoim się zdarza?

Nie jest to klasyczny romans, jak podają niektóre źródła, ale raczej społeczno-obyczajowy dramat opowiadający historię pewnego małżeństwa. Powieść przedstawia wzloty i upadki dwójki ludzi starających się wieść normalne życie. Na podstawie przygód zawartych w ich codzienności dostrzec można niszczycielską moc rutyny, gdy ta...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Biedna ta Emma

Biedna ta Emma

Pokaż mimo to