Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po pierwszych kilku rozdziałach myślałam, że dam książce solidną 7, mimo, że jako mieszkanka Splitu totalnie się nie zgadzam, żeby kierowcy (jacykolwiek, czy to taksówek czy "prywatni") z zagrzebskimi tablicami byli jakkolwiek zagrożeni co sugeruje w jednym fragmencie autorka. Co najmniej raz w tygodniu jeżdżę jakimś taxi na zagrzebskich blachach (i to nie tylko w sezonie!), np. mój sąsiad ma "ZG table". I zgadnijcie co? Nikt mu nic nigdy z autem nie zrobił;) Jednak po całkiem niezłym początku reportaż zaczął mnie nieco językowo nużyć, dla mnie było za dużo historii a za mało codziennej Chorwacji i kultury, która jest w tym kraju tak różnorodna. Praktycznie wszystkie opisane przez autorkę znam, bo dużo po kraju podróżuję (nawet po tych pozornie nieatrakcyjnych miejscach jak Benkovac czy Drniš) i ciężko się z wieloma obserwacjami autorki nie zgodzić, bo sama mam podobne, tylko dodatkowo już przez pryzmat mieszkanki tego kraju, bałkanistki, slawistki i kroatystki. Niestety chorwacka rzeczywistość to nie tylko sezon letni i wakacje, ale też niemożność dostania dobrej pracy bez znajomości, gospodarka zbyt uzależniona od turystyki, przez co miejscowi chcąc nie chcąc muszą dawać się poniżać turystom, turystyka masowa niszcząca Chorwację rok po roku coraz bardziej, okropna biurokracja przyprawiająca o zawrót głowy. Możnaby tu jeszcze długo wymieniać, echo wojny wciąż tutaj czuć, wystarczy pojechać do Liki, Zagory, Slawonii, turyści jednak najczęściej omijają te rejony. Części historyczne dla mnie stanowiły zbyt wiele objętościowo, mimo, że w dużej części przeczytałam je pobieżnie (z racji prac naukowych poświęciłam historii Chorwacji aż za dużo czasu) i tłamsiły nieco w większości ciekawą narrację autorki, więc w tym zakresie 'opowiadania' o kraju, jego mieszkańcach czuję po prostu niedosyt. Raziło mnie też ciągłe używanie określenia "Bośnia" w odniesieniu do całego kraju Bośnia i Hercegowina, nawet jeżeli w tekście były wyraźne przesłanki,że chodziło tylko o Hercegowinę (fragment o Međugorju np.) lub o całe państwo, może to też utrwalać w czytelnikach nieznających dobrze sytuacji na Bałkanach złe nawyki w nazewnictwie.
Przez wielu wymieniany jako nudnawy, rozdział o Hajduku, dla mnie był ciekawy - sport to w Chorwacji ogromnie ważna sprawa;) Sama w Pradze szukałam wymienionego w tekście lokalu (z zagorzałym kibicem Hajduka), to jest fantastyczny fenomen, który trzeba chyba trochę poczuć - jestem pewna, że autorka go doświadczyła na m.in. meczu.
Bardzo ciekawy i ważny rozdział o Vukovarze, w którym nic nie jest czarno-białe. Byłam w Vukovarze kilkakrotnie i za każdym razem odwiedzam nowe miejsca, poznaję nowych ludzi. To są różne narracje, od "żyjemy w symbiozie" do "lepiej nie idźcie do serbskiego kaficia jeżeli nie chcecie kłopotów". Muzeum Ovčara i pobliskie miejsce pamięci to miejsca tak przejmujące, że nie sposób ich opisać słowami. Groza śmierci, podobną jaką czuć w byłych obozach koncentracyjnych, unosi się tam w powietrzu.
Mimo, że ta książka nie wniosła w moje życie prawie nic nowego to gdzieś tam zapadnie mi w pamięć kilka ciekawostek. Aleksandra Wojtaszek ma dobre oko do obserwacji ludzi, umie interpretować często zawiłe opowieści wojenne, polityczne, które bywają trudne do słuchania a co dopiero do późniejszego "przetrawienia" i wyciągnięcia odpowiednich wniosków.
Polecam jednak tę pozycję wszystkim, którym Chorwacja kojarzy się tylko ze słońcem, morzem i plażami. To tylko mały wycinek tego kraju, a do tego dość koloryzowany. Wystarczy przyjechać raz zimą i zobaczyć jak wygląda prawdziwe życie poza sezonem, gdy mieszkańcy wybrzeża wychodzą z domu na zewnątrz żeby się ogrzać. Najlepiej wpaść do małej miejscowości, tam po sezonie czas się zatrzymuje, wszystkie sklepiki, kramiki, restauracje - tego nie ma. Cisza, spokój, surowe i wietrzne wybrzeże.

Po pierwszych kilku rozdziałach myślałam, że dam książce solidną 7, mimo, że jako mieszkanka Splitu totalnie się nie zgadzam, żeby kierowcy (jacykolwiek, czy to taksówek czy "prywatni") z zagrzebskimi tablicami byli jakkolwiek zagrożeni co sugeruje w jednym fragmencie autorka. Co najmniej raz w tygodniu jeżdżę jakimś taxi na zagrzebskich blachach (i to nie tylko w...