Emocjonująca książka, ukazująca sposób myślenia odnośnie wychowania w Norwegii, ale także i sposobie podchodzenia do problemów działania opieki społecznej.

Emocjonująca książka, ukazująca sposób myślenia odnośnie wychowania w Norwegii, ale także i sposobie podchodzenia do problemów działania opieki społecznej.

Zadziwiająco krótki i zwięzły reportaż,. Swego czasu temat często pojawiał się w polskich mediach zwłaszcza kiedy dotyczył polskich dzieci.
Reportaż nie jest jednostronny. To przekrój różnych: rodzin, sytuacji. Osobiście poruszyła mnie historia Karoliny i przedostatnia z walczącą mamą.
Totalnie inne odejście niż nasze. Przedostatnia historia pokazuje, że potrafi być kuriozalne w takich sytuacjach.
Nie wiele było o samej instytucji gdyż bardzo ciężko nawiązać otwarty dialog z ich stroną, a z uwagi na dobro podopiecznych nie wypowiadają się o konkretnych przypadkach.

Zadziwiająco krótki i zwięzły reportaż,. Swego czasu temat często pojawiał się w polskich mediach zwłaszcza kiedy dotyczył polskich dzieci.
Reportaż nie jest jednostronny. To przekrój różnych: rodzin, sytuacji. Osobiście poruszyła mnie historia Karoliny i przedostatnia z walczącą mamą.
Totalnie inne odejście niż nasze. Przedostatnia historia pokazuje, że potrafi być...

Ciekawa i wciągająca. Myślę, że też pozwala zmienić trochę pogląd na tę tematykę.

Ciekawa i wciągająca. Myślę, że też pozwala zmienić trochę pogląd na tę tematykę.

📖🐲
Daję 6/10, bo trochę się z nią męczyłam, ale jednocześnie myślę, że tę książkę trudno byłoby lepiej napisać bez wpadania w zbyt sensacyjny styl wypowiedzi. Jedno pozostaje dla mnie jasne, że przegięcie w żadną stronę nie jest dobre. A już szczególnie przerażające jest to, że w Norwegii najwyraźniej domniemanie niewinności dotyczy przestępców, jak np. Breivik, ale nie polskich rodziców, którzy swoje dziecko odzyskali parę miesięcy później w sytuacji wyssanych z palca zarzutów. Przykro mi, ale fundowanie takiej traumy dziecku jest tak samo straszne, jak niezabranie z domu Kamilka, który zmarł w zeszłym roku po latach znęcania się nad nim ojczyma. Ta książka dowodzi, że żaden system nie jest odporny na błędy i nadgorliwość służb też może krzywdzić dziecko i rodziców. Czy krzywda psychiczna jest niby mniejsza, bo jej nie widać? Otóż nie. Jest tak samo zła.

Wracając jeszcze do samej książki, myślę sobie, że może byłaby lepsza, gdyby znalazło się tu szersze porównanie np. do działań służb brytyjskich albo niemieckich, które też mają na pewno do czynienia z wieloma rodzinami imigranckimi, choćby w jednym rozdziale. Albo jeżeli nie to, to może jakieś statystyki mówiące o tym, ile osób, które trafiły do tego systemu, jest potem dobrze radzącym sobie obywatelem a ile ma złamane życie. Było kilka historii, ale na anegdotycznych danych trudno budować przekrojowe opinie. Być może jednak nikt takich danych w Norwegii nie zbiera, bo przecież w najlepszym kraju na świecie najwyraźniej nie ma ludzi z problemami psychicznymi po traumie rozstania z biologiczną rodziną.

To tylko moje odczucia, ale doceniam obiektywizm autora i ogromną pracę nad tym reportażem oraz dbałość o to, żeby w miarę możliwości przedstawiać zdanie wszystkich zaangażowanych stron.

📖🐲
Daję 6/10, bo trochę się z nią męczyłam, ale jednocześnie myślę, że tę książkę trudno byłoby lepiej napisać bez wpadania w zbyt sensacyjny styl wypowiedzi. Jedno pozostaje dla mnie jasne, że przegięcie w żadną stronę nie jest dobre. A już szczególnie przerażające jest to, że w Norwegii najwyraźniej domniemanie niewinności dotyczy przestępców, jak np. Breivik, ale nie...

Świetnie wyważony reportaż. Miałem poczucie, że autor podchodzi bardzo sprawiedliwie i wnikliwie do poruszanego problemu.

Świetnie wyważony reportaż. Miałem poczucie, że autor podchodzi bardzo sprawiedliwie i wnikliwie do poruszanego problemu.

Bardzo dobra książka o systemie w Norwegii oraz mentalności Norwegów. Co ciekawe, to książka także o nas, Polakach, i różnicach w podejściu do życia i wychowywania dzieci. Takie zdarzenie dwóch światów daje do myślenia.

Bardzo dobra książka o systemie w Norwegii oraz mentalności Norwegów. Co ciekawe, to książka także o nas, Polakach, i różnicach w podejściu do życia i wychowywania dzieci. Takie zdarzenie dwóch światów daje do myślenia.

W tym reportażu autor szeroko przedstawił różne działania norweskiego Barnevernetu. Czytamy o różnicach kulturowych i problemach polskich rodzin z tą instytucją w Norwegii. Są historie w których jego interwencje okazały się bezpodstawne, inne zaś były zbyt radykalne i nie tak całkiem bezpodstawne. Jedni rodzice się go obawiają, inni zaś są wdzięczni za udzieloną pomoc. Owiany złą sławą organ w tym najlepszym kraju na świecie, zwłaszcza w państwach Europy środkowej i wschodniej zajmuję się ochroną dzieci, a jego działania są bardziej rozbudowane, a interweniują zaś częściej i szybciej niż te w Polsce. Czytamy jak dzieci zabiera się bez powodu, bo naskarżyło na rodziców czy nieopacznie powiedziały coś o przemocy w szkole czy w przedszkolu. Trafiają do rodzin zastępczych, a rodzice mogą je odwiedzać w wyznaczone dni. Niekiedy matkę czy ojca, którzy mają problemy z wychowaniem wysyła się na specjalne rodzicielskie kursy, dochodzi też do porwań czy korzysta się z usług Rutkowskiego. To interesujący reportaż o trudnej tematyce i zachęcam do jego przeczytania.

W tym reportażu autor szeroko przedstawił różne działania norweskiego Barnevernetu. Czytamy o różnicach kulturowych i problemach polskich rodzin z tą instytucją w Norwegii. Są historie w których jego interwencje okazały się bezpodstawne, inne zaś były zbyt radykalne i nie tak całkiem bezpodstawne. Jedni rodzice się go obawiają, inni zaś są wdzięczni za udzieloną pomoc....

Już dawno nie czytałem tak dobrego reportażu. Swoją drogą można się z niego dowiedzieć, ile Rutkowski bierze od rodziców za porwanie ich dziecka z norweskiej rodziny zastępczej. Jest to kwota od 6-9 tys euro.

Już dawno nie czytałem tak dobrego reportażu. Swoją drogą można się z niego dowiedzieć, ile Rutkowski bierze od rodziców za porwanie ich dziecka z norweskiej rodziny zastępczej. Jest to kwota od 6-9 tys euro.

Barnevernet. Wśród wielu Polaków mieszkających w Norwegii ta nazwa budzi grozę. Barnevernet to norweski Urząd Ochrony Praw Dziecka. Polacy przestrzegają się przed nim na internetowych forach, w 2011 roku ówczesna polska konsul Anna Warchoł porównała go do Hitlerjugent, detektyw Rutkowski zasłynął ze spektakularnych akcji, gdy porywał polskie dzieci z norweskich rodzin zastępczych. Czy faktycznie Barneveret to taka diabelska instytucja odbierająca biednym Polakom ich dzieci? Urzędowi i związanymi z nim kontrowersjami przyjrzał się Maciej Czarnecki w swym reportażu „Dzieci Norwegii. O państwie (nad)opiekuńczym”. I zrobil to bardzo rzetelnie i obiektywnie. Rozmawiał z wieloma polskimi rodzinami, które zetknęły się z tą instytucją, z prawnikami, działaczami, naukowcami, także z przedstawicielami samego Barnevernetu.
Skąd te kontrowersje? Na pewno mentalność polska jest zupełnie inna od mentalności norweskiej. W Polsce (niestety) jeszcze wielu hołduje zasadzie, że klaps nie jest taki zły, że czasem można uderzyć dziecko, że można na dzieci krzyczeć. W Norwegii (na szczęście) nie jest to akceptowalne. W Norwegii przy rozpatrywaniu sprawy dotyczącej ewentualnej przemocy czy zaniedbania wobec dzieci wyznaje się zasadę, że to dobro dziecka i jego rozwój są najważniejsze. W Polsce to rodzina jest najważniejsza i to ją należy za wszelką cenę chronić. W Norwegii normalnym jest, że wolne weekendy spędza się z dziećmi, uprawia się z nimi sporty, rozmawia, nade wszystko to czas na aktywność na świeżym powietrzu. W Polsce w takie dni dziecko często siedzi samo w pokoju, spędza czas w internecie. Tych różnic jest znacznie więcej. Polacy nie są przyzwyczajeni do tego, żeby instytucje państwowe ingerowały w wychowanie ich dzieci. W naszym kraju taka ingerencja jest ostatecznością, w Norwegii każde nietypowe zachowanie dziecka może doprowadzić do wizyty pracowników Barnevernetu.
I choć zdarzają się sytuacje, gdzie Barnevernet popełnia błędy czy działa zbyt pochopnie, czasem odbiera dzieci w kilka godzin po zgłoszeniu danego zdarzenia, to po przeczytaniu tego reportażu staję po stronie tejże instytucji.
Czarnecki w swej książce nie komentuje, nie wyraża swojego zdania, uczciwie przedstawia głosy różnych stron. Dlatego nie czuję się zmanipulowana. Ja wyciągnęłam z jego książki takie a nie inne wnioski. Zachęcam do lektury i wyrobienia sobie własnego zdania.

Barnevernet. Wśród wielu Polaków mieszkających w Norwegii ta nazwa budzi grozę. Barnevernet to norweski Urząd Ochrony Praw Dziecka. Polacy przestrzegają się przed nim na internetowych forach, w 2011 roku ówczesna polska konsul Anna Warchoł porównała go do Hitlerjugent, detektyw Rutkowski zasłynął ze spektakularnych akcji, gdy porywał polskie dzieci z norweskich rodzin...

Poruszył mnie ten reportaż, głównie dlatego, że też byłam dzieckiem, które raz powiedziało coś głupiego w na lekcji w klasie. W Polsce rodzice zostali wezwani do szkoły i wszystko zostało wyjaśnione. Gdybym żyła w Norwegii Bernevernet na pewno odebrałby mnie opiekunom. Pomimo że reportaż ukazał różne odcienie pracy tej instytucji, teraz już wiem, że bałabym się mieć dziecko w Norwegii.

Poruszył mnie ten reportaż, głównie dlatego, że też byłam dzieckiem, które raz powiedziało coś głupiego w na lekcji w klasie. W Polsce rodzice zostali wezwani do szkoły i wszystko zostało wyjaśnione. Gdybym żyła w Norwegii Bernevernet na pewno odebrałby mnie opiekunom. Pomimo że reportaż ukazał różne odcienie pracy tej instytucji, teraz już wiem, że bałabym się mieć dziecko...