Okrutny książę

FenOMEN „Okrutnego Księcia”


To naprawdę niesamowite, że każdy z nas ma na swojej liście przeczytanych książek przynajmniej jeden bestseller, który naszym zdaniem nie zasługuje na taką uwagę, jaką mu się poświęca. W moim przypadku „Dziewczyna z pociągu” działała na mnie jak środki usypiające, a „Pierwszy róg” budził we mnie chęć popełnienia mordu na książce. Takich pozycji mam więc kilka, a dziś chciałabym niniejszym dołączyć do tej listy „Okrutnego Księcia”.
Zdaję sobie sprawę z tego, że ma on wiele dobrych opinii, a ocena na portalu Lubimy Czytać świeci siódemeczką z przodu, co oznacza, że książka podoba się większości naszego społeczeństwa. Niestety, w moim przypadku więcej widziałam wad niż zalet.
Ale do rzeczy!

FABUŁA

Główną bohaterką jest June, śmiertelniczka, która wraz ze swoją bliźniaczą siostrą Taryn oraz przyrodnią siostrą elfko-człowieczką (?) Vivi zmuszona jest przeprowadzić się do świata elfów po tym, jak na ich oczach zamordowano im rodziców – a zrobił to biologiczny ojciec Vivi, który pragnął ukarać swą byłą żonę za ucieczkę i zabrać swoje dziecko na wychowanie. Ale prawo elfickie wymaga, aby zaopiekować się wszystkimi dziećmi byłej żony, jeżeli ta zginęła, wobec czego June i Taryn oprawca również zabiera.
Wbrew wszelkiej logice lecz zważywszy na istnienie syndromu sztokholmskiego – June i Taryn z czasem pokochały Madoka. Jedynie sama Vivi, która jako jedyna wciąż była na niego wściekła za zamordowanie jej matki, wciąż go nienawidziła i uprzykrzała mu życie.
June i Taryn z kolei robiły wszystko, by przypodobać się nowemu ojcu. June poświęciła się nauce szermierki, gdyż nader wszystko chciała zostać obrońcą królewskim. W świecie elfów nie było jej jednak łatwo, gdyż okrutny książę Cardan oraz zgraja jego przyjaciół znęcali się nad June w szkole. Ta natomiast, zamiast siedzieć cicho, choć nie posiadała żadnych mocy, niemal za każdym razem im się odwdzięczała.
Zapytacie może: no dobra, ale co w tym złego? Przecież fabuła brzmi dobrze, jest nawet ciekawa – oto opowieść o prawdziwie zwykłej śmiertelniczce, która bez żadnych mocy przeciwstawia się magicznym wrogom. Tego jeszcze nie było!
O ile chce się Wam czytać moje wypociny, to odpowiem następująco:
- źle poprowadzona akcja;
- cała masa nieścisłości;
- wszystko jest za łatwe.

Zacznijmy od mylącego naprowadzenia z tylnej okładki – przeczytanie jej to ważny moment w naszym literackim życiu, bo to z niej dowiadujemy się przecież, o czym będzie fabuła. No więc czytamy sobie, że „CARDAN jest z nich najgorszy” (CARDAN jest w rzeczywistości również wytłuszczony dużymi literami), tymczasem od samego początku powieści, kiedy już otworzymy ze zniecierpliwieniem książkę, gotowi na fantastyczny romans, w którym najpierw ludź i elf nienawidzą się, a później zakochują, przekonujemy się, że Cardan póki co tylko nienawidzi June, prawie w ogóle ze sobą nie przebywają, a jeżeli już, to Cardan zawsze jest w otoczeniu swoich przyjaciół i zawsze znęca się nad June. Wszystko wskazuje na to, że chce ją zabić, a do tego wszystko wskazuje na to, że kocha kogoś zupełnie innego, do czego zresztą przyznaje się pod koniec powieści. Autorka tymczasem raczy nas opisami małego romansiku June z jednym z kumpli Cardana, Lokim. I to Loki przez cały czas uwodzi June i podtrzymuje ją na duchu. Osobiście byłam trochę wkurzona, że nie zastałam w powieści romansu, którego oczekiwałam.
Zagłębiając się w lekturę, czytamy dalej o całej masie niespójności. Najpierw June nienawidzi świata elfów, potem go kocha. Tłumaczy, że spotkało ją tu wiele złego i nienawidzi świata elfów, a potem mówi, że go kocha, bo rosną tam śliczne roślinki i jest mnóstwo magii, i w ogóle jest piękny. Potem twierdzi, że z elfami nie można walczyć, że nie ma żadnego sposobu, a potem nagle wyjaśnia, że można albo przewrócić rajstopy na lewą stronę i tak chodzić, albo zawiesić sobie jarzębiny na szyi, albo jeść sól – ale kiedy Cardan wciska jej zatrute jabłko, no to już nic nie działa, poddaje się urokowi i robi wszystko, co się jej każe.
W którym momencie książki June zostaje szpiegiem księcia. Ponieważ elfy nie mogą kłamać (o dziwo, żartować jakoś owszem, chociaż przecież w żartach mówi się kłamstwa), June jako śmiertelniczka, jest doskonałym szpiegiem. Bo elfy (elfowie, w tej książce) nie wiedzą, kiedy człowiek kłamie. June dostaje zadanie, aby włamać się do pałacu Balekina i odkryć jakiś jego sekret, bo przyszły następca tronu czuje, że jego brat Balekin coś właśnie knuje.
Co robi June? Przebiera się za służkę, wchodzi do pałacu i postanawia od razu iść za pierwszą służącą, która ją mija. Szczęśliwy traf! Okazuje się, że służka idzie AKURAT do sypialni Cardana, a potem AKURAT do pokoju Balekina, gdzie AKURAT leży tajemniczy list na temat trucizny. Funfact? June nie zabiera listu, żeby nikt nie zorientował się, że ktoś tam był, ale z pokoju Cardana wzięła sobie książkę, bo co? Nie może? Pewnie, że może! Nikt nie zauważy, że coś zginęło z domu. Przy następnej wizycie kradnie nawet SŁUŻĄCĄ, ale przecież to drobiazg.
Następna „ciekawa” akcja, to kiedy June spędza noc u Lokiego, na której imprezuje z nim, z Cardanem i całą resztą towarzystwa (która rzekomo ją ignoruje i June spokojnie bawi się z Lokim). W kieszeni zapożyczonej sukienki od zmarłej matki Lokiego znajduje złoty żołądź, który później otwiera w domu i tam znajduje wiadomość od matki Lokiego, którą ta skierowała do jakiegoś „przyjaciela”, ponieważ „niedługo może zniknąć”. Niesamowite, ale June bez żadnych wskazówek i KOMPLETNIE żadnych powiązań połączyła tę wiadomość z listem, który znalazła w domu Balekina i od razu wiedziała, że to matkę Lokiego z jakiegoś powodu otruto, a nie, że szykowano truciznę na przyszłego króla.
...
Jeżeli chodzi o zakończenie, to jest ono typowe – dochodzi do zdrady stanu, Cardan staje się przyszłą ofiarą i June postanawia go chronić. Przy okazji się całują. No przecież to romans, hello~ Trochę boli mnie fakt, że autorka napisała również „Kroniki Spiderwick” - nie czytałam tego, ale oglądałam film, który w dzieciństwie kochałam. Nie wiem więc, jak przedstawia się opowieść książkowa, ale jeżeli tak samo, to dobrze, że oglądałam tylko film.

FenOMEN „Okrutnego Księcia”


To naprawdę niesamowite, że każdy z nas ma na swojej liście przeczytanych książek przynajmniej jeden bestseller, który naszym zdaniem nie zasługuje na taką uwagę, jaką mu się poświęca. W moim przypadku „Dziewczyna z pociągu” działała na mnie jak środki usypiające, a „Pierwszy róg” budził we mnie chęć popełnienia mordu na książce. Takich pozycji...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Trzecią książką wysłuchaną w ramach akcji @czytaj_pl jest „Okrutny książę” autorstwa @blackholly. Siostry: Jude, Taryn (które są bliźniaczkami) i Viviane są świadkami zabójstwa swoich rodziców, potem zostają porwane do Elfhame: krainy elfów. Jude chce odnaleźć swoje miejsce w tym świecie, jednak dziewczyna nie ma łatwo. Jest wyśmiewana przez innych, a zwłaszcza przez księcia Cardana…
.
Teraz rozumiem, dlaczego wszyscy zachwalają „Okrutnego księcia”. Historia wciąga od samego początku, z zapartym tchem czekałam na to, co się wydarzy. Kibicowałam Jude, aby wykazywała się odwagą wtedy, kiedy trzeba (chociaż inni ludzie np. ja, nie byliby w stanie tego zrobić). Z czasem można zauważyć przemianę głównej bohaterki , którą było stać na dużo więcej, niż można było się spodziewać.
.
Co jeszcze muszę pochwalić, to głos @aleksandra.radwan, który potrafił wprowadzić czytelnika w świat przedstawiony. Przez chwilę czułam się tak, jakbym była w Elfhame.
.
Zakończenie książki jest zaskakujące, mam nadzieję, że jeszcze w grudniu uda mi się przeczytać „Złego Króla”.
.
IG swiat.wedlug.ksiazek

Trzecią książką wysłuchaną w ramach akcji @czytaj_pl jest „Okrutny książę” autorstwa @blackholly. Siostry: Jude, Taryn (które są bliźniaczkami) i Viviane są świadkami zabójstwa swoich rodziców, potem zostają porwane do Elfhame: krainy elfów. Jude chce odnaleźć swoje miejsce w tym świecie, jednak dziewczyna nie ma łatwo. Jest wyśmiewana przez innych, a zwłaszcza przez...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Trochę bałam się sięgać po Okrutnego księcia, ponieważ hype na niego z deka mnie odstraszał, ale przy okazji akcji CzytajPl doszłam do wniosku, że czemu by nie.
Co prawda, jak słucham książki, to odbiór jest jednak trochę inny, ponieważ nie patrzę na tekst nie wracam do danych fragmentów i przy okazji robię też masę innych rzeczy, ale umówmy się, że parę rzeczy udało mi się wychwycić.
Okrutny książę jakoś specjalnie mnie nie zachwycił, to jest zdecydowanie książka dobra, ale czegoś mi w niej brakowało. No i faktycznie momentami widać, szczególnie przy początku, że tłumaczenie delikatne leży, ponieważ są momenty, kiedy jest fajnie, fajnie, a potem konstrukcja zdania strasznie się wyróżnia i brzmi... nienaturalnie. To było nieco rozpraszające, ale do wytrzymania. Wydaje mi się, że w miarę dobrze jest tutaj ukazane życie człowieka pośród istot, które bądź co bądź ludzi wykorzystują do własnych korzyści ze względu na problemy z reprodukcją i zapotrzebowanie na tanią siłę roboczą.
Wykreowanie świata jest w miarę okej, ale jak o tym myślę, że zabrakło mi jednego elementu. Chyba, że gdzieś tak był, a ja go nie wychwyciłam. Mówię tutaj o jakimś rodzaju religii, ponieważ nawet jakby uznać, że elfowie samych siebie uważają za bóstwa, czy coś, to jednak jest to coś, co według mnie dopełniłoby ten świat. Istoty (jakiekolwiek) zawsze jednak mają jakiś tego rodzaju system, wierzenia, chyba żeby całkowicie wykluczyć pomysł religii z tego świata, ale poprzez połączenie pomiędzy światem ludzkim i elficki jest to według mnie średnio możliwe.
Jakiegoś specjalnego parcia na drugi tom nie mam, ale jakby ktoś mi go wcisnął w ręce i powiedział: Czytaj., to też bym się jakoś specjalnie nie broniła.

Trochę bałam się sięgać po Okrutnego księcia, ponieważ hype na niego z deka mnie odstraszał, ale przy okazji akcji CzytajPl doszłam do wniosku, że czemu by nie.
Co prawda, jak słucham książki, to odbiór jest jednak trochę inny, ponieważ nie patrzę na tekst nie wracam do danych fragmentów i przy okazji robię też masę innych rzeczy, ale umówmy się, że parę rzeczy udało mi się...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Trochę niepokojący klimat, elfy wcale nie eteryczne i delikatne, chociaż dalej piękne, a człowiek już nie najważniejszy i nie pierwszy myśliwy na tej planecie. Czyta się to dość lekko. Wciąga na tyle, że nie zdążyłam się zastanowić i domyślić się zakończenia ;)

Trochę niepokojący klimat, elfy wcale nie eteryczne i delikatne, chociaż dalej piękne, a człowiek już nie najważniejszy i nie pierwszy myśliwy na tej planecie. Czyta się to dość lekko. Wciąga na tyle, że nie zdążyłam się zastanowić i domyślić się zakończenia ;)

Pokaż mimo to

Solidna... przypomniała mi, że lubię te klimaty :) Cały czas jednak miałem wrażenie, że to literatura bardziej młodzieżówa... W każdym razie, nie zatrzymuje się i jadę dalej :)

Solidna... przypomniała mi, że lubię te klimaty :) Cały czas jednak miałem wrażenie, że to literatura bardziej młodzieżówa... W każdym razie, nie zatrzymuje się i jadę dalej :)

Pokaż mimo to

Nie do końca wiem do kogo jest skierowana ta książka - bo wydaje się infantylna, ale jest pełna brutalności. Wątek romantyczny - przewidywalny. Ale zakończenie mnie zaskoczyło, myślałam że potoczy się w innym kierunku, i zapewne sięgnę po kolejną część.
Słuchałam audiobooka, i na początku głos lektorki wydawał mi się zbyt dziecinny, ale po pewnym czasie stwierdziłam że jednak pasuje do postaci. Zastanawiam się tylko, czy w dalszych częściach, wraz z dorastaniem bohaterki, wrażenie jednak nie wróci.

Nie do końca wiem do kogo jest skierowana ta książka - bo wydaje się infantylna, ale jest pełna brutalności. Wątek romantyczny - przewidywalny. Ale zakończenie mnie zaskoczyło, myślałam że potoczy się w innym kierunku, i zapewne sięgnę po kolejną część.
Słuchałam audiobooka, i na początku głos lektorki wydawał mi się zbyt dziecinny, ale po pewnym czasie stwierdziłam że...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Chociaż z początku nie ciągnęło mnie do tej książki, ostatecznie skusiłam się na audiobooka i ani trochę nie żałuję tej decyzji. „Okrutny książę” to książka, która z początku wydawała mi się całkiem niezła, a im bliżej końca, tym bardziej zyskiwała w moich oczach. Można w niej znaleźć nie tylko mnóstwo fantastycznych stworzeń, ale też ogrom intryg, brutalności i okrucieństwa. No i ta genialna relacja pomiędzy Jude i Cardanem! Z chęcią sięgnę po kolejny tom.

Chociaż z początku nie ciągnęło mnie do tej książki, ostatecznie skusiłam się na audiobooka i ani trochę nie żałuję tej decyzji. „Okrutny książę” to książka, która z początku wydawała mi się całkiem niezła, a im bliżej końca, tym bardziej zyskiwała w moich oczach. Można w niej znaleźć nie tylko mnóstwo fantastycznych stworzeń, ale też ogrom intryg, brutalności i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Od połowy książka wciąga i jest naprawdę okej, ale początek nie specjalnie zachęca. Na pewno nie żałuje, że na nią trafiłam, ale po poczytaniu opinii była nastawiona na coś wow. I faktycznie zakończenie uważam za dobre, fajnie ustawiające świat i bohaterów pod kolejne tomy. Sprawdzę "Złego Króla", bo mam nadzieję, że po ustanowieniu świata i bohaterów na początku tego tomu, kolejne będą tylko lepsze.

Od połowy książka wciąga i jest naprawdę okej, ale początek nie specjalnie zachęca. Na pewno nie żałuje, że na nią trafiłam, ale po poczytaniu opinii była nastawiona na coś wow. I faktycznie zakończenie uważam za dobre, fajnie ustawiające świat i bohaterów pod kolejne tomy. Sprawdzę "Złego Króla", bo mam nadzieję, że po ustanowieniu świata i bohaterów na początku tego tomu,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie od razu przypadła mi do gustu ta książka, ale warto przebrnąć przez kiepski początek, bo potem robi się naprawdę ciekawie. Wsiąkłam w ten świat i polubiłam postaci. Na pewno sięgnę po drugi tom.

Nie od razu przypadła mi do gustu ta książka, ale warto przebrnąć przez kiepski początek, bo potem robi się naprawdę ciekawie. Wsiąkłam w ten świat i polubiłam postaci. Na pewno sięgnę po drugi tom.

Pokaż mimo to

Cóż można powiedzieć o tej książce. Ewidentnie autor inspirował się światem wykreowanym przez S. J. Mass w "Szklany tron". Akcja i bohaterowie schematyczni ale to nie jest do końca złe. Postacie nie są płytkie ale przewidywalne. Fabuła fajna.
Takie czytadło, miło się czyta ale nie ma fajerwerków.
Mimo to polecam, ponieważ jest to przyjemny cykl, idealny na weekend.

Cóż można powiedzieć o tej książce. Ewidentnie autor inspirował się światem wykreowanym przez S. J. Mass w "Szklany tron". Akcja i bohaterowie schematyczni ale to nie jest do końca złe. Postacie nie są płytkie ale przewidywalne. Fabuła fajna.
Takie czytadło, miło się czyta ale nie ma fajerwerków.
Mimo to polecam, ponieważ jest to przyjemny cykl, idealny na weekend.

Pokaż mimo to