M.L. Stedman

"Światło między oceanami" kojarzyłam dotąd jedynie z ładnych gifów na Tumblrze. To jedna z tych historii, w których mniej więcej po 3 sekundach orientujesz się, o czym to będzie i jak z największym prawdopodobieństwem się potoczy. Nie przeszkadza to jednak we wciągnięciu się w lekturę. Prostota fabuły, okraszona pięknymi, tchnącymi melancholią widokami na morze, a także prostolinijność głównego bohatera, zjednały mnie sobie od przysłowiowych pierwszych stron. Tom, weteran Wielkiej Wojny, wraca do ojczystej Australii z bagażem traumatycznych doświadczeń i jedyne, czego pragnie, to święty spokój. Praca w latarni na odległej wysepce zdaje się spadać mu z nieba. Tom żeni się ze sporo młodszą Izabel, która jednak także bez problemu odnajduje się na wysepce. Do pełni szczęścia brakuje im tylko dziecka, a tymczasem na wyspie po kilku latach przybywa jedynie malutkich mogiłek. Aż pewnego dnia do brzegu nieoczekiwanie przybija łódź z martwym mężczyzną i niemowlęciem... Jak nietrudno się domyślić, jest tu istne kombo emocji - od tych romantycznych, przez uczucia głęboko rodzicielskie, po skrajną nienawiść. Miłość okazuje się zdolna do wszystkiego - zarówno w dobrym, jak i negatywnym sensie. Czy da się budować własne szczęście na czyjejś niedoli? Na ile można uciszyć własne sumienie? Los, który przez jakiś czas zdawał się do Toma i Izabel szeroko uśmiechać, w końcu przeczołguje ich solidnie, stawiając przed rozterkami i decyzjami, zdolnymi doszczętnie złamać życie. Poruszająca historia i klasyczne rozdarcie między tym, co nakazuje rozsądek (lub jego resztki),a tym, czego pragnie zdesperowane serce. Mnie jednak trochę trapi rozdarcie innego rodzaju. Do pewnego momentu lektura zdrowo trzymała w napięciu, mąciła w myślach. Z kolejnymi stronami jednak zyskała na dramatyźmie, ale straciła na wyrazistości. Jakoś się rozmyła, rozmieniła na w migawki rodem z ckliwego melodramatu. Mam lekkie, ale wyraźne wrażenie, że coś tu z deczka (zwłaszcza pod koniec) poszło nie tak. No i miały być łzy. A nie było.