Poruszająca opowieść o nowej, powojennej rzeczywistości. W życie swoje i swoich najbliższych wprowadza czytelnika trzynastolatka. Żeby nie zdradzić za wiele, powiem tylko, że jest to książka kipiąca emocjami, dużo tu złości, nadziei i wzruszeń. Warto przeczytać.

Poruszająca opowieść o nowej, powojennej rzeczywistości. W życie swoje i swoich najbliższych wprowadza czytelnika trzynastolatka. Żeby nie zdradzić za wiele, powiem tylko, że jest to książka kipiąca emocjami, dużo tu złości, nadziei i wzruszeń. Warto przeczytać.

Wojna się skończyła ,pozostały dramaty ludzkie. Powojenna Warszawa i losy mieszkańców ,którzy muszą odnaleźć sens życia i na nowo układać sobie życie . Książka wzruszająca pełna emocji.

Wojna się skończyła ,pozostały dramaty ludzkie. Powojenna Warszawa i losy mieszkańców ,którzy muszą odnaleźć sens życia i na nowo układać sobie życie . Książka wzruszająca pełna emocji.

Czytałem dość długo, choć książeczka cienka (317 stron),a więc niezbyt mnie wciągnęła.
Smutna, melancholijna, dramatyczna, ale momentami taka paradokumentalna. Jedynie główna bohaterka Mirka, , która najszybciej ze wszystkich opisanych osób, potrafiła pozbyć się wojennej traumy, wzbudzała jaką taką sympatię.
Akcja dzieje się w Warszawie zaraz po wojnie, a więc morze zgliszcz i trupów w zawalonych budynkach. Zgadzam się z autorką, która daje do zrozumienia, że powstańczy zryw był bez sensu. Straciliśmy tylko kwiat młodzieży polskiej, i mnóstwo zabytków, czy dzieł sztuki. Dlatego teraz turyści jeżdżą do czeskiej Pragi, zamiast do Warszawy, która nie ma tzw. duszy.
Zakończenie dość nietypowe, ale takie życiowe - dobre.

Czytałem dość długo, choć książeczka cienka (317 stron),a więc niezbyt mnie wciągnęła.
Smutna, melancholijna, dramatyczna, ale momentami taka paradokumentalna. Jedynie główna bohaterka Mirka, , która najszybciej ze wszystkich opisanych osób, potrafiła pozbyć się wojennej traumy, wzbudzała jaką taką sympatię.
Akcja dzieje się w Warszawie zaraz po wojnie, a więc morze...

Bardzo poruszająca książka o ludziach, którzy próbują odbudować swoją rodzinę w powojennej, zrujnowanej warszawie. Matka, ojciec, dwie córki - każdy na swój sposób przeżywa powrót do zburzonego domu, który przestał być domem. Obcy ludzie w dużym pokoju, brak prywatności, brak normalności, wszechobecna śmierć i brak więzi, które kiedyś tworzyły rodzinę. Każde z nich radzi sobie na własny sposób, każde poszukuje ucieczki...

Bardzo poruszająca książka o ludziach, którzy próbują odbudować swoją rodzinę w powojennej, zrujnowanej warszawie. Matka, ojciec, dwie córki - każdy na swój sposób przeżywa powrót do zburzonego domu, który przestał być domem. Obcy ludzie w dużym pokoju, brak prywatności, brak normalności, wszechobecna śmierć i brak więzi, które kiedyś tworzyły rodzinę. Każde z nich radzi...

Znów się spodziewałem czegoś wybitnego, a dostałem... powieść poprawną, właściwie w porządku ale no nie znalazłem w niej tego czegoś... ot taka sobie historia, która mnie nawet specjalnie nie poruszyła. To znaczy temat i świat opisany to tematy ważne i być może dla kogoś nowe będą te realia wczesno-powojenne, ale ja nie tak dawno czytałem coś podobnego, książkę po niemiecku ze wspomnieniami z powojennej Bremy, tyle że prawdziwymi, całkiem sporo treści się powtarza, może dlatego ta nie zrobiła na mnie aż takiego wrażenia... Można przeczytać, ale mnie się szczerze mówiąc dosyć dłużyla i ta mieszana narracja była też taka sobie...

(czytana/słuchana: 16-17.04.2024, Legimi)
3/5 [6/10]

Znów się spodziewałem czegoś wybitnego, a dostałem... powieść poprawną, właściwie w porządku ale no nie znalazłem w niej tego czegoś... ot taka sobie historia, która mnie nawet specjalnie nie poruszyła. To znaczy temat i świat opisany to tematy ważne i być może dla kogoś nowe będą te realia wczesno-powojenne, ale ja nie tak dawno czytałem coś podobnego, książkę po niemiecku...

Bardzo mocna książka o wojnie, o splecionych losach, o jednym zdarzeniu które zmienia wszystko. Przepiękna.

Bardzo mocna książka o wojnie, o splecionych losach, o jednym zdarzeniu które zmienia wszystko. Przepiękna.

Książkę czyta się szybko,niby czasy powojenne ale może nawet gorzej niż we we wojnę,życie trudne,brak mieszkań stąd dzicy lokatorzy którzy siłowo wprowadzają się do innych rodzin,dla mnie wyjatkową postacią jest Mirka,która ma kilkanaście lat a myśli bardzo dojrzale,pokolenie które nie miało dzieciństwa,opiekowała się bezinteresownie starsza ridziną i psem,sama nie zjadła a pies musiał,dobra książka zresztą jak wszystkie tak pisarki

Książkę czyta się szybko,niby czasy powojenne ale może nawet gorzej niż we we wojnę,życie trudne,brak mieszkań stąd dzicy lokatorzy którzy siłowo wprowadzają się do innych rodzin,dla mnie wyjatkową postacią jest Mirka,która ma kilkanaście lat a myśli bardzo dojrzale,pokolenie które nie miało dzieciństwa,opiekowała się bezinteresownie starsza ridziną i psem,sama nie zjadła a...

Jeśli ktoś czytał (nie: oglądał) „Stulecie Winnych” i tak jak ja się zachwycił, to spodoba mu się i ta powieść Ałbeny Grabowskiej. Bohaterowie oczywiście nowi, opowieść inna, ale historia równie ciekawa i podana w dobrym stylu. Wojna się skończyła i z wojennej tułaczki wracają do zburzonej Warszawy dawni mieszkańcy miasta. Pamiętacie serial „Dom” i słynne popiołkowe „Jacuś, aleś wyrósł” ? To właśnie w tym stylu jest powieść. Taka dokumentalno - obyczajowa.
Stolica się odbudowuje, mieszka się byle gdzie, je się co popadnie, wokół ruiny, gruzy, wydobywane zewsząd zwłoki, identyfikacje, rozpacz. Ludzie wprawdzie cieszą się, że jest już po wojnie, ale jeszcze oglądają się wstecz, wspominają koszmarne czasy, poszukują zaginionych, czekają na powrót bliskich, opłakują nieżyjących krewnych i znajomych. Ale z nadzieją patrzą w przyszłość, planują, starają się żyć w miarę normalnie, zapomnieć, ale nie zapomnieć. Kochają, tęsknią, pracują, uczą się, rozkręcają swoje biznesy, randkują, chodzą na lody, starają się wrócić do normalności.
Powieść napisana lekko i pomysłowo, z perspektywy kilku osób, małej sprytnej dziewuszki, jej siostry studentki, mamy nauczycielki, taty lekarza. Czyta się bardzo dobrze, choć smutno tu, nie brak nieszczęść i scen tragicznych, ale nad wszystkim unosi się nadzieja, że wszystko się jakoś ułoży i w końcu będzie dobrze.
Nie miałabym nic przeciwko kontynuacji, tylko takiej żebym też polubiła postaci i żeby powieść niosła z sobą tyle samo emocji. Zarówno odczuwanych przez bohaterów, jak i przeze mnie. Pani Ałbeno, da się coś zrobić?

Jeśli ktoś czytał (nie: oglądał) „Stulecie Winnych” i tak jak ja się zachwycił, to spodoba mu się i ta powieść Ałbeny Grabowskiej. Bohaterowie oczywiście nowi, opowieść inna, ale historia równie ciekawa i podana w dobrym stylu. Wojna się skończyła i z wojennej tułaczki wracają do zburzonej Warszawy dawni mieszkańcy miasta. Pamiętacie serial „Dom” i słynne popiołkowe „Jacuś,...

Ukazanie tragicznych wojenno-powojennych wydarzeń oczami nastolatki jest trudnym zabiegiem, ale p. Grabowskiej udało się to znakomicie. Czyta się z zapartym tchem. Nie da się jednak ukryć, że powieść jest napisana z perspektywy XXI wieku i wpisuje się w modny dziś nurt krytyki ofiary i cierpienia (niepotrzebnego, według wielu) Powstania Warszawskiego. Zdania na ten temat są podzielone (zresztą w naszym kraju to normalne:):),ale ja skłaniam się ku podziwowi i pełni szacunku wobec Polaków, którzy mieli już dość terroru, okupacji i poniżania. Bohaterstwo często pozostawia po sobie zwycięstwa niezauważalne, lecz odbijające się echem w następnych dopiero pokoleniach.

Ukazanie tragicznych wojenno-powojennych wydarzeń oczami nastolatki jest trudnym zabiegiem, ale p. Grabowskiej udało się to znakomicie. Czyta się z zapartym tchem. Nie da się jednak ukryć, że powieść jest napisana z perspektywy XXI wieku i wpisuje się w modny dziś nurt krytyki ofiary i cierpienia (niepotrzebnego, według wielu) Powstania Warszawskiego. Zdania na ten temat są...

Poruszająca… nie mogłam się oderwać od lektury. Bardzo ciekawe dla mnie było spojrzenie na te straszne, powojenne czasy oczami kilkunastoletniej dziewczynki.

Poruszająca… nie mogłam się oderwać od lektury. Bardzo ciekawe dla mnie było spojrzenie na te straszne, powojenne czasy oczami kilkunastoletniej dziewczynki.