Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Grube wióry” to powieść utrzymująca się w ostatnich tygodniach na najwyższych miejscach w kategorii bestsellerów. Można by powiedzieć, że ma to swoje uzasadnienie w tym, że Rafał Pacześ to najsłynniejszy łódzki stand-uper, który jako jedyny do tej pory zapełnił katowicki Spodek. Łączenie tych dwóch faktów ze sobą miałoby głębszy sens, gdyby nie to, że sam autor już w pierwszych słowach cytuje tekst piosenki Trubadurów z 1999 roku: „Znamy się tylko z widzenia / A jedno o drugim nic nie wie”. Dając tym samym do zrozumienia, aby to co znajdziemy w książce nie było bezpośrednio łączone z jego osobą. Niestety ciężko było mi się wyzbyć tej chęci porównań i podobieństwa widocznego gołym okiem, kiedy czytałam o historii zagubionego handlowca niespełnionego w swoim fachu, którego ojcem był alkoholik. Znam tę historię z programów Rafała Paczesia i z niejednego wywiadu przez niego udzielonego.

Główny bohater powieści - Oskar Damięcki poznaje nieco starszego Wiktora zupełnie przypadkiem i z racji tego, że ich życiorysy są dość pogmatwane, łatwo nawiązują nić porozumienia, która z czasem przeradza się w prawdziwą przyjaźń. Owej przyjaźni towarzyszy plan popełnienia przestępstwa, który tak naprawdę zdominował drugą część powieści Paczesia.

W pierwszej chwili po przeczytaniu książki można mieć poczucie straconego czasu na powieść napisaną słabym językiem, z płytkimi dialogami i przewidywalnymi, przerysowanymi postaciami. Z drugiej strony wobec debiutanta odnoszącego sukcesy na zupełnie innym polu lepiej nie mieć żadnych oczekiwań w kwestii literatury aby uniknąć potencjalnych rozczarowań. Warto wyjaśnić sobie na wstępnie jedno. Ta książka nie jest literackim majstersztykiem i nawet obok niego nie leżała. Przeczytać ją można w jeden wieczór, ale efekty w postaci refleksji przyjdą po czasie.

Odnoszę wrażenie, że pod osłoną alkoholu, przekleństw i innych przeciętnych historii, Rafał starał się przemycić sedno nieco większego problemu, jakim jest życie dorosłego już dziecka alkoholika - znany w psychologii syndrom DDA. Główny bohater przejawia większość z tych cech. Przede wszystkim czuje swoją odmienność na co dzień, niedopasowanie do otaczającego świata i nieszczególnie potrafi cieszyć się życiem. Jego sprawy życiowe wymykają się spod kontroli a on po prostu chowa się za kolejną dawką alkoholu, uzmysławiając sobie, jak bardzo zaczyna przypominać własnego ojca. Przede wszystkim bohater książki Paczesia ulega impulsom, opiniom innych i nie jest w stanie realizować siebie i swoich planów życiowych w pełni, ciągle czując na plecach oddech bliskich i swego rodzaju poczucie odpowiedzialności za nich.

Z całej powieści najbardziej w pamięć zapadły mi dwie sceny. Pierwszą z nich jest opis delikatnie mówiąc dość nieudanej Wigilii, kiedy bohater był małym chłopcem. A druga odnosi się bezpośrednio do śmierci ojca bohatera. Obydwa te fragmenty zostały oddane bardzo realistycznie, powiedziałabym wzruszająco. Dzieciństwo bohatera nadało kształt jego dorosłości. I to jest clue tej książki. „A kto pochodzi z idealnego domu, niech pierwszy rzuci kamieniem”*.

* cytat z książki „Grube Wióry”, Rafał Pacześ, 2020
www.NiebieskaObwoluta.blogspot.com

„Grube wióry” to powieść utrzymująca się w ostatnich tygodniach na najwyższych miejscach w kategorii bestsellerów. Można by powiedzieć, że ma to swoje uzasadnienie w tym, że Rafał Pacześ to najsłynniejszy łódzki stand-uper, który jako jedyny do tej pory zapełnił katowicki Spodek. Łączenie tych dwóch faktów ze sobą miałoby głębszy sens, gdyby nie to, że sam autor już w...