Wyrwa

"Wyrwa", to moje drugie spotkanie z twórczością Wojciech Chmielarz - pisarz I jak najbardziej udane. Książka pochłonęła mnie tak, że w jeden dzień ją przeczytałam. Takie książki to ja uwielbiam 🤩

Janina ginie w wypadku samochodowym. Maciej jest załamany. Nie wie jak ma o tym powiedzieć córkom czy teściom. Ale to nie wszystko. Do wypadku doszło w okolicach Mrągowa, a Janina miała być wtedy w Krakowie na planie filmowym. Jaką tajemnice skrywała? Co robiła pod Mrągowem? Jak się później okaże Janina skrywała wiele sekretów. Maciej będzie próbował je wszystkie poznać. Czy mu się to uda? I co z tym wspólnego ma niewielka miejscowość na Mazurach? Wkrótce wyjdzie na jaw, że Maciej tak naprawdę nie znał swojej żony. Ale jedno Wam powiem, nie tylko ona miała swoje sekrety.

"Wyrwa", to świetny thriller psychologiczny. Naprawdę bardzo mi się podobała. Książka wciąga od pierwszych stron. Wraz z Maćkiem chcemy poznać sekrety Janiny, odkrywamy kolejne fakty. Autor buduje napięcie. Nic nie jest do końca oczywiste. I jak już myślałam, że rozwikłałam zagadkę, a tu bach prawdę okazuje się być nieco inna. Zakończenie mnie zaskoczyło. Niespodziewalam się aż takiego obrotu spraw.

Czytając "Wyrwę" miałam przed oczami wszystkie sceny. Tak widziałam wszystkie wydarzenia, byłam tuż obok bohaterów. Przeżywałam wraz z nimi stratę, szok, gdy odkrywali kolejne fakty z życia Janiny.

Tak "Wyrwa", to naprawdę bardzo dobra książka. I teraz wiem jedno, chcę nadrobić inne książki autora. Polecam.

"Wyrwa", to moje drugie spotkanie z twórczością Wojciech Chmielarz - pisarz I jak najbardziej udane. Książka pochłonęła mnie tak, że w jeden dzień ją przeczytałam. Takie książki to ja uwielbiam 🤩

Janina ginie w wypadku samochodowym. Maciej jest załamany. Nie wie jak ma o tym powiedzieć córkom czy teściom. Ale to nie wszystko. Do wypadku doszło w okolicach Mrągowa, a Janina...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

„No, Panie Chmielarz, Coben ostatnio obniżył loty („O krok za daleko”, ależ to była zła powieść), więc Pan postanowił wejść w jego buty i pisać o ludziach z zagadkami z przeszłości, co?” Taka była moje pierwsza myśl po rozpoczęciu lektury, na szczęście tylko pierwsza, gdyż tekst szybko się „odcobenizował”, pierwsza moja wyraźna myśl tycząca tej powieści :)

Znaczenie owej podstawowej dla fabuły, podanej nam na samym początku zagadki z przeszłości dla fabuły to w ogóle była ta sprawa, która najbardziej zwróciła moją uwagę podczas czytania. Otóż miałem wrażenie, że Chmielarz najpierw przedstawia nam z całą mocą zagadkę i chce, byśmy odebrali ją jako coś, nad czym będziemy się zastanawiali przez cały czas czytania, co nas będzie absorbować, do rozwiązania czego będziemy dochodzić aż do ostatniej strony (lub prawie aż do ostatniej strony) a potem konsekwentnie obniża wartość tejże tajemnice, pokazuje nam - „tak naprawdę to to nie ma być tak absorbujące”. Po części wiąże się to zapewne z ogólnym pomysłem, który pisarz miał na tę powieść, nie ma chyba wielkich wątpliwości, że podobnie jak w dwóch co najmniej jego poprzednich dziełkach zagadka kryminalna miała być tylko pretekstem do ukazania stanu polskiego społeczeństwa, ale nie chodzi mi tylko o to. Po prostu początkowo mamy postawione te wielkie (w skali tej powieści :)) pytania „Czemu ona to zrobiła”, „Dlaczego tam w ogóle była” potem dostajemy na nie odpowiedzi, które po prostu, no... tkną jakimś potwornym banałem. Zgrzyt, Panie Chmielarz, moim zdaniem jednak zgrzyt.

Ten dziwny stosunek pisarza do podstawowej powieściowej zagadki odbija się moim zdaniem na kwestii powieściowych zwrotów akcji. Z początku wygląda na to, że autor chce nam serwować zwiększanie napięcia pod koniec każdego, a przynajmniej dużej części rozdziałów, potem zaś to tak po prostu znika. Nie odebrałem tego zniknięcia jako czegoś nieprzyjemnego, nawet nie miałem wrażenia, że Chmielarz sobie odpuścił. Zrobił to tak, że nijak, nawet w małym stopniu mnie to czytelniczo nie zabolało. Ale fakt, zrobił to. Tak, jakby w trakcie pisania zmieniła mu się koncepcja tego, jaki tekst chce dać do ręki czytelnikom. Warte odnotowania.

Jakiś czas temu pisząc o którejś w powieści Mroza zarzucałem mu, że chyba trochę uwierzył w swój geniusz, co odbiło się na tekście. No i w czasie czytania „Wyrwy” jakoś mi się ten moment przypomniał :) Jakby to ująć – jeżeli ktoś chce w tekście powieści mieszać narrację pierwszo- i trzeciosobową, to musi mieć to naprawdę dobrze opracowane. Tu autor miesza i... no właśnie, czy miał? Właśnie jakoś tak wątpię :) Wychodzi dziwnie, po części rzecz jasna ze względu najbardziej widoczny fakt związany z tą polifonią narracji, czyli po prostu to, że jeden z typów narracji zajmuje w książce bez porównania więcej miejsca, ale chyba nie tylko dlatego.

I jest jeszcze jedna bardziej szczegółowa sprawa, do której chciałbym się w tej mojej minirecce odnieść. Pisząc o „Żmijowisku” i o „Ranie” chwaliłem Chmielarza jako mistrza tempa akcji. Pisałem, że jest idealne, tj. o szybkie i wolne jednocześnie. Szybkie, bo nie można się oderwać od lektury, wolne, bo na wszystko jest czas. Tu po raz pierwszy miejscami bywały z tym zgrzyty. Nie przez cały czas lektury, właściwie tylko na jej początku, ale jednak troszkę miałem wrażenie, że się wlecze. Nie wiem, może tak musiało być, może nie było innego wyjścia, jeśli chciało się porządnie wprowadzić czytelnika w całą książkową sytuację, ale jednak takie wrażenie odnosiłem.

Okej, to co pisałem powyżej może być odebrane jako głos krytyczny, więc podsumujmy to jakoś tak, by moje odczucia co do tej powieści stały się jasne. Świat przedstawiony, bohaterowie, obraz polskiej prowincji, psychologia bohaterów – wszystko to można łatwo podsumować: jest jak w „Żmijowisku” i „Ranie”. Czyli ciekawie, poruszająco, wciągamy się w tekst, w to, co dzieje się z postaciami. To, że jest tak samo nie jest samo w sobie zarzutem, pisarzowi wolno oczywiście pisać w podobny sposób w różnych kliszach.

Jak najbardziej warto sięgnąć po tę lekturę.

[Chcesz skomentować tę minireckę? Zapraszam na portal Nakanapie, gdzie jest taka możliwość i gdzie publikuję równolegle pod tym samym nickiem. Oczywiście możesz mnie tam też dodać do znajomych :) ]

„No, Panie Chmielarz, Coben ostatnio obniżył loty („O krok za daleko”, ależ to była zła powieść), więc Pan postanowił wejść w jego buty i pisać o ludziach z zagadkami z przeszłości, co?” Taka była moje pierwsza myśl po rozpoczęciu lektury, na szczęście tylko pierwsza, gdyż tekst szybko się „odcobenizował”, pierwsza moja wyraźna myśl tycząca tej powieści :)

Znaczenie owej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

O książce:
Życie głównego bohatera Maćka w jednej chwili rozpada się na kawałki. Jego żona ginie w wypadku samochodowym, policja sugeruje, że popełniła samobójstwo, a on zostaje bezradny z dwiema kilkuletnimi córkami i mnóstwem pytań. Mężczyzna nie rozumie, dlaczego do wypadku doszło pod Mrągowem, skoro Janina powiedziała mu, że jedzie na delegację pod Kraków.
Pomyliła się? Okłamała go?
A gdy na jej pogrzebie pojawia się tajemniczy mężczyzna, Maciej zaczyna rozumieć, że jego żona miała wiele sekretów. Niemal wszystko, co o niej wiedział, okazuje się złudzeniem. Tragedia zmienia w skomplikowaną zagadkę. Główny bohater jedzie na Mazury i wkrótce przekonuje się, że być może tak naprawdę wcale nie znał kobiety, z którą spędził ostatnich dwanaście lat życia.

Moje zdanie:
Wojciech Chmielarz rozwija się jako pisarz i ewoluuje. Od zgrabnych, choć prostych kryminałów ku powieściom bardziej emocjonalnym i psychologicznym. Chmielarz opowiada taką, w gruncie rzeczy banalną, historię w sposób rewelacyjny. Jej sukcesem jest poruszające wrażenie prawdziwości i swojskości. To towarzyszące czytelnikowi uczucie, że taka historia mogłaby się przydarzyć wszędzie, każdemu z nas. Chmielarzowi nieobce jest też podejmowanie ważnych i trudnych jednocześnie tematów. Autor z bliska pokazuje rozpad związku, trudny macierzyństwa i molestowanie kobiet.
Pisarz po raz kolejny udowodnił, że jest mistrzem kreowania bohaterów, ludzi z krwi i kości. Dialogi i relacje pokazane w sposób prawdziwy, bez przerysowań. Możemy zajrzeć w zakamarki ich serc i znaleźć tam mnóstwo skrywanych od lat urazów, niechęci, podejrzliwości i poczucia krzywdy. Nie ma tutaj wyssanej z palca rzeczywistości. Jest rzeczywistość, z którą trzeba się zmierzyć. Taka, która dotyka każdego z nas.
W Wyrwie autor kolejny raz pokazał swój kunszt pisarski. Udowodnił czytelnikowi, że niezależnie od tego, jak bardzo magnetyzują opisywane historie, narracja jest tak lekka i przyjazna, że chętnie się za nią podąża. Powieść, chociaż bardzo trudną, czyta się przyjemnie. Idealnie wyważone proporcje pomiędzy akcją, opisami a dialogami.
Ta książka to dramat obyczajowy, wartościowa proza, o poczuciu straty i głuchej rozpaczy zmieniającej się w gniew, który szuka ujścia. To także historia o splątanych uczuciach, o trudnej przyjaźni i o konsekwencjach życiowych błędów. Przerażające i prawdziwe jest to, jak mało można wiedzieć o kimś, z kim mieszka się pod jednym dachem.
To powieść, którą trzeba przeczytać, bo Wojciech Chmielarz po raz kolejny udowodnił, że zasłużył na tak znaczącą pozycję w polskiej literaturze.

Książkę otrzymałam za punkty na portalu czytampierwszy.pl

O książce:
Życie głównego bohatera Maćka w jednej chwili rozpada się na kawałki. Jego żona ginie w wypadku samochodowym, policja sugeruje, że popełniła samobójstwo, a on zostaje bezradny z dwiema kilkuletnimi córkami i mnóstwem pytań. Mężczyzna nie rozumie, dlaczego do wypadku doszło pod Mrągowem, skoro Janina powiedziała mu, że jedzie na delegację pod Kraków.
Pomyliła się?...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

🖤📚 Opinia pochodzi z:
https://www.instagram.com/her_meowjesty_reads/📚🖤

Maciej Tomski traci całe swoje życie w jednym momencie. Jego żona ginie w wypadku samochodowym. Jego córki zostały pozbawione matki, on miłości i sensu życia. I jakby tego było mało, o ile to w ogóle możliwe - okazuje się, że życie, które pozornie straciło sens - nie miało go już od jakiegoś czasu - żona wdała się w romans i wszystko wskazuje na to, że właśnie w drodze do swojego szczęścia spotkało ją przeznaczenie. Tajemnice i sekrety Janiny, bo tak miała na imię mnożą się, a zrozpaczony i na zabój zakochany mąż szuka odpowiedzi, ulgi i zapewnień, ze kobieta, którą 12 lat temu poślubił to ta sama kobieta, którą znał i kochał.
RECENZJA
Czy to kryminał? Nie. Czy to thriller ? Chyba tez nie. Psychologiczny? Jak najbardziej. Obyczajowy? Również. Mniejsza o nazwę. Nie jest to pierwsza książka Wojciecha Chmielarza na mojej liście, nie spodziewałam się wybuchów, pościgów i dzikich zabójczych twistów fabularnych. Dostałam dokładnie to na co liczyłam.
Czym więc jest Wyrwa? Smutną i szarą książką o konsekwencji wyborów jakie w życiu podejmujemy. O owocach błędnych decyzji, braku umiejętności realizowania swoich pasji, niespełnionych oczekiwań i bierności w relacjach międzyludzkich. O poczuciu straty, niesprawiedliwości i bolesnej świadomości własnej winy. Książka o życiu. Faktycznie, nie ma fajerwerków, trup nie ściele się gęsto a tajemnica nie zahacza o prastary zakon kultystów. Zamiast tego mamy nieoczywistą, a może właśnie okrutnie oczywistą historie o nieszczęśliwej kobiecie, która uwikłana w relacje z dwoma mężczyznami szuka szczęścia. Później, ci mężczyźni szukają ukojenia. Historia przybija, jest ciężka, życiowa i codzienna. Nie chciałabym nikomu psuć satysfakcji z czytania tej historii, wiec może na tym poprzestanę. Nadal Chmielarza biorę w ciemno, jak mało kto uwrażliwia trzymającymi w napięciu historiami. Jest w nich to coś, co sprawia, że przemyślenia o bohaterach przekładają się na przemyślenia o sobie i otaczającym świecie. POLECAM

🖤📚 Opinia pochodzi z:
https://www.instagram.com/her_meowjesty_reads/📚🖤

Maciej Tomski traci całe swoje życie w jednym momencie. Jego żona ginie w wypadku samochodowym. Jego córki zostały pozbawione matki, on miłości i sensu życia. I jakby tego było mało, o ile to w ogóle możliwe - okazuje się, że życie, które pozornie straciło sens - nie miało go już od jakiegoś czasu -...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jak dla mnie zbyt obszernie opisane cierpienie dzieci po stracie matki. Może fakt, że sama jestem matką, może wrodzona empatia bardzo utrudniła mi czytanie. Po przepłakaniu 1/3 książki reszta wciągająca i w końcu w nurcie gatunku.

Jak dla mnie zbyt obszernie opisane cierpienie dzieci po stracie matki. Może fakt, że sama jestem matką, może wrodzona empatia bardzo utrudniła mi czytanie. Po przepłakaniu 1/3 książki reszta wciągająca i w końcu w nurcie gatunku.

Pokaż mimo to

Niesamowicie ciekawa intryga, pogłębiona analiza postaci. Super.

Niesamowicie ciekawa intryga, pogłębiona analiza postaci. Super.

Pokaż mimo to

Ciekawa książka :)

Ciekawa książka :)

Pokaż mimo to

Po przeczytaniu „Żmijowiska” i wyrobieniu sobie opinii, jak świetna była ta książka, miałam wysokie wymagania co do „Wyrwy”. Oczekiwałam czegoś jeszcze głębszego, mocniejszego, pełniejszego wrażeń. I… nie zawiodłam się.
Kolejna książka Wojciecha Chmielarza – petarda. Coraz bardziej lubię się z tym autorem.
Historia Macieja - mężczyzny, wiodącego normalne życie, aż do dnia kiedy odebrał telefon o wypadku, w którym zginęła jego żona, zostawiając go samego z dwiema córeczkami. Tym większe było zaskoczenie i niedowierzanie, gdy okazało się, że Janina, która wyjechała w sprawach służbowych pod Kraków zginęła w wypadku pod Mrągowem. Maciek zostaje sam z córkami i kolejno odkrywa tajemnice żony, o których nie miał pojęcia. Postanawia odkryć prawdę, która może okazać się naprawdę bolesna.
Pozycja bardzo wciągająca, pełna zagadek. Z każdą stroną chce się więcej i więcej…
Czekam na kolejne książki Pana Chmielarza! Wiem, że a pewno będzie to hit. 😊

Po przeczytaniu „Żmijowiska” i wyrobieniu sobie opinii, jak świetna była ta książka, miałam wysokie wymagania co do „Wyrwy”. Oczekiwałam czegoś jeszcze głębszego, mocniejszego, pełniejszego wrażeń. I… nie zawiodłam się.
Kolejna książka Wojciecha Chmielarza – petarda. Coraz bardziej lubię się z tym autorem.
Historia Macieja - mężczyzny, wiodącego normalne życie, aż do dnia...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Lektura wciągająca. Ci prawie czterdziestolatkowie znowu u Chmielarza wyjątkowo nieogarnięci życiowo. Za mało jednak, by dokonać wiwisekcji i wyciągnąć dokładniejsze wnioski dla tego pokolenia.

Lektura wciągająca. Ci prawie czterdziestolatkowie znowu u Chmielarza wyjątkowo nieogarnięci życiowo. Za mało jednak, by dokonać wiwisekcji i wyciągnąć dokładniejsze wnioski dla tego pokolenia.

Pokaż mimo to

Teraz już jest jasne, że “Rana” była tylko wypadkiem przy pracy, bo “Wyrwa” jest po prostu świetna i widać, że Wojciech Chmielarz rozwija się z książki na książkę.
“Wyrwa” to jego trzecia kolejna powieść, która nie jest kryminałem, a ja umieściłbym ją gdzieś pomiędzy thrillerem psychologicznym a dramatem społeczno-obyczajowym. Powiem wprost - autor porusza się w tej stylistyce tak sprawnie, że przestałem tęsknić za jego kryminałami i chciałbym więcej tak dobrych książek.
Paradoksalnie siłą tej powieści jest jej swojskość i zwyczajność. Chmielarz nie sili się na żadną oryginalność, za to drąży problemy i relacje, z którymi każdy w taki czy inny sposób się zetknął. Akceptacja i stopniowe przyzwyczajanie się do sytuacji niekomfortowych, niechęć do trudnych rozmów, przemilczenia i kłamstwa to prosta ścieżka do rozpadu związków, a czasem do dramatów i tragedii.
Chmielarz opowiada taką, w gruncie rzeczy banalną, historię w sposób rewelacyjny. Tu nie ma momentu, który byłby dobry do odłożenia książki i przerwy w lekturze. Poruszające wrażenie prawdziwości i przekonanie, że taka historia mogłaby się przydarzyć wszędzie i każdemu to coś, co sprawia, że po jej przeczytaniu jeszcze długo nie sposób przestać o niej myśleć. No i ten język Chmielarza – zawsze było dobrze, a okazuje się, że można jeszcze lepiej. Brawo!
Dla mnie “Wyrwa” to jedna z najlepszych, jeśli nie najlepsza powieść tego autora. Chyba trudno o lepszą rekomendację.

Teraz już jest jasne, że “Rana” była tylko wypadkiem przy pracy, bo “Wyrwa” jest po prostu świetna i widać, że Wojciech Chmielarz rozwija się z książki na książkę.
“Wyrwa” to jego trzecia kolejna powieść, która nie jest kryminałem, a ja umieściłbym ją gdzieś pomiędzy thrillerem psychologicznym a dramatem społeczno-obyczajowym. Powiem wprost - autor porusza się w tej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to