Król

Czy lektura „Króla” wnosi coś w życie czytelnika? Ba, czy wnosi cokolwiek w moje życie? Odpowiedź na drugie pytanie znam, stąd i moje mniemanie, że tym sposobem odpowiem i na pierwsze. Nic. Czas. Jaki poświęciłam książce Szczepana Twardocha był czasem straconym, wręcz bezpowrotnie zmarnowanym. Czasem, którym mogłam poświęcić na inną lekturę, dodam akcentując – inną lepszą od tej. Autor zbudował klimat powojennej Warszawy, co stanowi wielki plus tej powieści, klimat niemal plastyczny, lecz na tym owe plusy się kończą. Dominują minusy, mój niesmak i moje wielkie rozczarowanie.

Szczepan Twardoch, autor, stał się sławny kilka lat temu. Pokazywał się wszędzie, udzielał wywiadów, reklamował książki własnego pióra oraz manifestował swoim wizerunkiem – intelektualnego przystojniaka dbającego o każdy detal zarówno w pisanych powieściach, jak i starannej prezencji samego siebie. Dobry gust to podstawa, brzmi za pewne jego motto. Dla mnie ktoś taki pazurami walczy o byt i sławę, bo powieści jego pióra same się nie wybijają. Nie mają szans. Jemu się co prawda udało, o czym świadczy zdobyty status jednego z najlepszych pisarzy naszego polskiego poletka literackiego oraz zdobyte nagrody czytelnicze, ale i tym też można wiele zarzucić.

„Król” jest osadzony w tematyce żydowskiego półświatka, gangsterskiego podziemia (choć czasem ów żydowski klimat przeplata się z chrześcijaństwem, z jidysz, antysemityzmem, czy syjonizmem) i amatorowi trudno połapać się w tych mieszankach powieści. W tym całym miszmaszu, gdzie rządzą narkotyki, leje się wódka, prostytutki ulegają, a twoje miejsce w knajpie jest święte i nienaruszalne przez innego klienta. Kobiety są głupie, bite przez mężów w czterech ścianach własnych mieszkań, poniżane. Warszawa u Twardocha jest – bez owijania w ładne słowa – śmierdzącym silosem, kompostem społeczników. Nasza stolica spowita jest dusznym dymem tytoniowym, a korytami rzek płynie majona wódka. Brak poczucia własnej wartości, brak szacunku względem siebie, nie wspominając już o szacunku wobec innych. Tu wartość ma jedynie chwila obecna i zysk, najlepiej wymierny. Nic więcej. Byleby być na wierzchu. A że poleje się krew? Że będą ofiary? A czy to pierwszy raz? Wszystko kosztuje i wedle biblijnego przesłania, „coś za coś”.

Ta książka jest obleśna.
Sięgnęłam po nią tylko i wyłącznie z konieczności. Nie ukrywam – czekałam na petardę wyjątkowości. Wiele recenzji rozpływa się w anielskich zachwytach, a Twardoch jawi się w nich jako niebanalny pisarz, wyjątkowy wręcz, pisarz z wysokiej półki. Tak podeszłam do „Króla” i tak założyłam, że to będzie wyśmienita lektura. I co? Z mozołem dobiłam do sto pięćdziesiątej strony i poddałam się. Padłam na ring bokserski otumaniona szybkimi prawymi sierpowymi. I choć początek „Króla” mnie wkręcił, ba, wręcz bardzo zainteresował i udzielała mi się atmosfera sportowej ekscytacji walką na ringu. I choć poczułam się jak kibic siedzący obok Mosze Bernsztajna, późniejszego Mojżesza Inbara, patrzyłam na walczącego Jakuba Szapiro, mordercę na zlecenie, a kątem oka zerkałam na Kumę Kapicę, tak po setnej stronie straciłam cały entuzjazm. Gubiłam wątki, myliłam nowe postacie, stare zresztą też, bo pojawiają się inne ich imiona, nazwiska, czy pseudonimy. Nie łapiesz już ich przeszłości i wzajemnych korelacji. Żonglerka autora nijak ma się dla czytelnika, który nie zna żydowskiego półświatka powojennej Warszawy. Do tego wiecznie bicie, alkohol, poniżanie i mamona. I walka o władzę, o bycie Królem nawet we własnym domu.

Czy lektura „Króla” wnosi coś w życie czytelnika? Ba, czy wnosi cokolwiek w moje życie? Odpowiedź na drugie pytanie znam, stąd i moje mniemanie, że tym sposobem odpowiem i na pierwsze. Nic. Czas. Jaki poświęciłam książce Szczepana Twardocha był czasem straconym, wręcz bezpowrotnie zmarnowanym. Czasem, którym mogłam poświęcić na inną lekturę, dodam akcentując – inną lepszą...

Lubię realizm historyczny Twardocha. W takiej najbardziej podstawowej warstwie. Raki w koprze, pomady, mikadki, kupowane z gara na ulicy kiełbaski. Zapachy, faktury i przede wszystkim ogólny klimat. Czas, w którym bez Twardocha trudno byłoby się zagłębić, który nie jest tylko beznamiętną kartką z podręcznika historii.

Kiedy czytam książki z akcją w latach 30-tych XX w. (np. Stramera) przechodzi mi cały lęk przed współczesnością i dzisiejszą polaryzacją społeczeństwa [choć Twardoch, o ile wiem, nie lubi paraleli i porównań do współczesności]. W głowie nam się nie mieści, jak społeczeństwo mogło być spolaryzowane. PPS, PPR, ruchy syjonistyczne, Bereza Kartuzka, urkowie i aktywne bojówki. To nie były tylko słowa. To była fizyczna moc i przemoc.

Świetne postaci. Nie tylko Kum Kaplica (Tata Tasiemka), czy Radziwiłłek (Józef Łokietek), ale przede wszystkim Jakub Szapiro (dlaczego Twardoch temu niejednoznacznemu bandziorowi dał nazwisko autentycznej, szanowanej osoby?). No i to napięcie sygnalizowane przez drugą, współczesną i niejednoznaczną płaszczyznę czasową; przeczuwany zgrzyt; być może katastrofa.

Do tego bohaterki kobiece. Jakżeż trudno musiało być je skonstruować, by były przedwojenne, a jednocześnie nie raziły odbiegającą od dzisiejszej mentalnością. Oczytana, zorientowana w geopolityce Emilia, dziecko ulicy, bojowniczka – Ryfka i wyzwolona, podążająca za pragnieniami Anna. Brawa.

Trudno mnie porwać fikcją. Zdecydowanie wolę reportaż i fakty. Ale Twardochowi się udało.

Lubię realizm historyczny Twardocha. W takiej najbardziej podstawowej warstwie. Raki w koprze, pomady, mikadki, kupowane z gara na ulicy kiełbaski. Zapachy, faktury i przede wszystkim ogólny klimat. Czas, w którym bez Twardocha trudno byłoby się zagłębić, który nie jest tylko beznamiętną kartką z podręcznika historii.

Kiedy czytam książki z akcją w latach 30-tych XX w....

Cóż to jest za powieść! Lata 30 ubiegłego wieku, opowieść o gangsterze - Jakubie Szapiro - królu Warszawy, ale jak to jest opisane... nie da się opisać, trzeba po prostu przeczytać i czerpać przyjemność z każdej strony. Jest tutaj kapitalny klimat i realia Warszawy lat 30-tych, przemoc, erotyzm, bogactwo przeplatane z biedotą i genialne postacie a tym postać Szapiry, jego pobudki, działania i zaskakujące zakończenie powieści. Nie da się nie polecić osobom lubiących fajne kryminały. 9/10

Cóż to jest za powieść! Lata 30 ubiegłego wieku, opowieść o gangsterze - Jakubie Szapiro - królu Warszawy, ale jak to jest opisane... nie da się opisać, trzeba po prostu przeczytać i czerpać przyjemność z każdej strony. Jest tutaj kapitalny klimat i realia Warszawy lat 30-tych, przemoc, erotyzm, bogactwo przeplatane z biedotą i genialne postacie a tym postać Szapiry, jego...

Wrażenia z książki oceniam na bardzo dobre. Jednak droga do celu nie była łatwa. Forma narracji i powtórzenia potrafiły wybić z rytmu. Losy Jakuba - boksera i prawej ręki "Króla" międzywojennej Warszawy są naprawdę przejmujące . I chociaż było kilka śmierci które moim zdaniem były niepotrzebne to ostatecznie podkreśliły one charakter wykreowanego świata.

Wrażenia z książki oceniam na bardzo dobre. Jednak droga do celu nie była łatwa. Forma narracji i powtórzenia potrafiły wybić z rytmu. Losy Jakuba - boksera i prawej ręki "Króla" międzywojennej Warszawy są naprawdę przejmujące . I chociaż było kilka śmierci które moim zdaniem były niepotrzebne to ostatecznie podkreśliły one charakter wykreowanego świata.

Audiobook świetnie czytany przez Macieja Stuhra. Absolutnie rewelacyjnie brzmią w jego wydaniu dialogi w jidisz i nie wyobrażam sobie teraz, że mogłabym tę książkę poznać w innym wydaniu, niż audio.
Tajemniczo toczy się opowieść autora Ślązaka o przedwojennej Warszawie. Trochę nie wiadomo do końca, kto jest jej głównym bohaterem. Ciekawy jest ten Jakub Szapiro w trudnej roli, kroczący między dobrem a złem. Dużo jest w powieści bardzo dobrze opisanych postaci. Ale w tle zawsze jest Warszawa.
Absolutnie zauroczyła mnie plątanina losów i wyboje na drogach i dróżkach życia w tej Warszawie. Bardzo dobrze napisane. I zdecydowanie polecam audiobook.

Audiobook świetnie czytany przez Macieja Stuhra. Absolutnie rewelacyjnie brzmią w jego wydaniu dialogi w jidisz i nie wyobrażam sobie teraz, że mogłabym tę książkę poznać w innym wydaniu, niż audio.
Tajemniczo toczy się opowieść autora Ślązaka o przedwojennej Warszawie. Trochę nie wiadomo do końca, kto jest jej głównym bohaterem. Ciekawy jest ten Jakub Szapiro w trudnej...

Przeczytałam 2 razy. Autor przenosi do miedzywojennej Warszawy. Dobra. Polecam

Przeczytałam 2 razy. Autor przenosi do miedzywojennej Warszawy. Dobra. Polecam

Po wszystkich świadectwach Holocaustu czytanie o Żydach jako silnych, namiętnych, wręcz niebezpiecznych panach przedwojennej Warszawy było wyzwalające. Żyd - bokser, kobieciarz, mafiozo, to dopiero gratka! A kum Kaplica i Radziwiłłek - co za postacie! Zachwyciłam się.

Po wszystkich świadectwach Holocaustu czytanie o Żydach jako silnych, namiętnych, wręcz niebezpiecznych panach przedwojennej Warszawy było wyzwalające. Żyd - bokser, kobieciarz, mafiozo, to dopiero gratka! A kum Kaplica i Radziwiłłek - co za postacie! Zachwyciłam się.

30 lata XX wieku, przedwojenna Warszawa. Genialne przedstawiona historia Jakuba Szapiro, żydowskiego boksera, który staje się ważnym członkiem gangu największego gangstera i przestępcy ówczesnej stolicy. Fantastycznie oddany klimat miasta, świetne dialogi i fabuła. Mistrz pióra Twardoch w pełnej krasie. Pozycja obowiązkowa we współczesnej polskiej literaturze

30 lata XX wieku, przedwojenna Warszawa. Genialne przedstawiona historia Jakuba Szapiro, żydowskiego boksera, który staje się ważnym członkiem gangu największego gangstera i przestępcy ówczesnej stolicy. Fantastycznie oddany klimat miasta, świetne dialogi i fabuła. Mistrz pióra Twardoch w pełnej krasie. Pozycja obowiązkowa we współczesnej polskiej literaturze

Długo trwało zanim na dobre wciągnąłem się w tę historię, ale jak już to nastąpiło to okazało się, że warto było przetrwać trudniejsze pierwsze momenty książki. Jednak pozostaje niesmak dotyczący tego, że jest to powieść historyczna, bo z dostępnych informacji wynika, że z prawdziwą historią ma ona niewiele wspólnego. Warto przeczytać, ale nie warto nastawiać się, że ta pozycja przybliży nam obraz międzywojennej Warszawy w sposób odzwierciedlający rzeczywistość.

Długo trwało zanim na dobre wciągnąłem się w tę historię, ale jak już to nastąpiło to okazało się, że warto było przetrwać trudniejsze pierwsze momenty książki. Jednak pozostaje niesmak dotyczący tego, że jest to powieść historyczna, bo z dostępnych informacji wynika, że z prawdziwą historią ma ona niewiele wspólnego. Warto przeczytać, ale nie warto nastawiać się, że ta...

Znów pan Twardoch wciągnął mnie w zupełnie nie mój klimat i znów nie żałuję ani chwili! Bo przecież, jak czytamy z okładki, “romanse, gwałty, ćwiartowanie ciał” - totalna gangsterka - nie są dla mnie kuszącą zachętą. I momentami, przez chyba taką moją wrażliwość, te sceny bezsensownej brutalności były dla mnie ciężkie. Już po “Morfinie” , wiedziałam jednak, na co się piszę - także warto może troszkę jednak mieć taką świadomość 😄 Genialny klimat żydowskiej, międzywojennej Warszawy lat 30. XX wieku, znów mnóstwo antybohaterów, których lubić się nie da, ale jednak angażują wszelkie nasze emocje w swoje przeżycia. Ale przede wszystkim, autor przeprawia nas przez fragmenty naszej narodowej historii niezbyt chlubnej i zdecydowanie pomijanej w podręcznikach, na rzecz bardziej godnych peanów czynów naszego narodu. Od delikatnego napięcia, po jawną nienawiść mieszkających dosłownie obok siebie, a jak różnie, Żydów i Polaków. Jedyne co, to cały czas czekam na główną postać kobiecą od pana Twardocha, ale nie wiem czy się doczekam 😅😅

Znów pan Twardoch wciągnął mnie w zupełnie nie mój klimat i znów nie żałuję ani chwili! Bo przecież, jak czytamy z okładki, “romanse, gwałty, ćwiartowanie ciał” - totalna gangsterka - nie są dla mnie kuszącą zachętą. I momentami, przez chyba taką moją wrażliwość, te sceny bezsensownej brutalności były dla mnie ciężkie. Już po “Morfinie” , wiedziałam jednak, na co się piszę...