Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zbiór opowiadań, których tłem jest Japonia gejsz i samurajów. Porażająca, naiwna ckliwość wskazywałby, że książka jest przeznaczona dla panienek z przedwojennych pensji. Dla współczesnego czytelnika może to być trudna lektura.

Zbiór opowiadań, których tłem jest Japonia gejsz i samurajów. Porażająca, naiwna ckliwość wskazywałby, że książka jest przeznaczona dla panienek z przedwojennych pensji. Dla współczesnego czytelnika może to być trudna lektura.

Reportaż z Kambodży po krwawych rządach Polpota. Jak wygląda życie w kraju po tak destrukcyjnej historii? Wyprowadzenie kraju do cywilizowanej formy wymaga wielu lat, pokoleń, o ile taka degrengolada w ogóle da się wyprostować. Prawo silniejszego, korupcja i skrzywiona mentalność ofiar nie daje szansy na normalnie życie przeciętnego mieszkańca Kambodży. W książce mamy poruszające historie osób cudem ocalałych z terroru czerwonych khmerów. Tochman towarzyszył psychiatrom w ich pracy na prowincji. Zobaczył, jak traktowani są chorzy na schizofrenię przez swoje rodziny i sąsiadów, jak wygląda sytuacja służby zdrowia w kraju.

Reportaż z Kambodży po krwawych rządach Polpota. Jak wygląda życie w kraju po tak destrukcyjnej historii? Wyprowadzenie kraju do cywilizowanej formy wymaga wielu lat, pokoleń, o ile taka degrengolada w ogóle da się wyprostować. Prawo silniejszego, korupcja i skrzywiona mentalność ofiar nie daje szansy na normalnie życie przeciętnego mieszkańca Kambodży. W książce mamy...

"Złoty notes" to powieść feministyczna w formie pamiętnika. Anna/Ella, główna bohaterka jest kobietą wolną, acz samotną i miotającą się miedzy nieudanymi związkami z mężczyznami. Ciekawe, że kobiety chcące cieszyć się takimi samymi swobodami obyczajowymi jak mężczyźni, w końcu nie bardzo są usatysfakcjonowane. W czym tkwi problem? Może w emocjonalnym podejściu do związku? Mężczyźni w książce Doris Lessing są beznadziejni i zawodzą kobiety na każdej linii. Brak im dojrzałości, odpowiedzialności, wyczucia kobiet, empatii. Za to są egoistyczni, jeżeli inteligentni to z domieszką sarkazmu, cynizmu i arogancji. Potrzebują matkowania i samolubnego zaspokajania swoich potrzeb. Gdzie zatem są ci prawdziwi, godni kobiet mężczyźni? Jeżeli wierzyć autorce, to nigdzie. Kobiety zmuszone są godzić się na faceta, który przyprawiać je będzie ciągłe o łzy lub doprowadzać do alkoholizmu.
Na oddzielną uwagę zasługuje tu też tło historyczne powieści. Lata 40. i 50., i rozwój politycznych ruchów komunistycznych w krajach Europy Zachodniej.

"Złoty notes" to powieść feministyczna w formie pamiętnika. Anna/Ella, główna bohaterka jest kobietą wolną, acz samotną i miotającą się miedzy nieudanymi związkami z mężczyznami. Ciekawe, że kobiety chcące cieszyć się takimi samymi swobodami obyczajowymi jak mężczyźni, w końcu nie bardzo są usatysfakcjonowane. W czym tkwi problem? Może w emocjonalnym podejściu do związku?...

Baśnie Andersena wysłuchałem w interpretacji Jerzego Stuhra z serii "Mistrzowie słowa". Tak jak filmowe postaci wykreowane grą aktorską mają swój specyficzny koloryt, tak też "jego" baśnie mają swą niepowtarzalną wymowę. Rozumiem, że nikt już nie wierzy w istnienie elfów, wróżek, świętych Mikołajów i innych stworów kryptozoologii oraz nie czerpie z tych przekazów jako źródła wyższej mądrości, jednak Jerzy Stuhr swym stylem lektorowania nie omieszka nam o tym stale przypominać. Swoją intonacją i modulacją sugeruje niejako: "nie bierzcie tych bajek poważnie".

Baśnie Andersena wysłuchałem w interpretacji Jerzego Stuhra z serii "Mistrzowie słowa". Tak jak filmowe postaci wykreowane grą aktorską mają swój specyficzny koloryt, tak też "jego" baśnie mają swą niepowtarzalną wymowę. Rozumiem, że nikt już nie wierzy w istnienie elfów, wróżek, świętych Mikołajów i innych stworów kryptozoologii oraz nie czerpie z tych przekazów jako...

Sto opowieści Dekameronu to przegląd obyczajowości, stosunków społecznych i mentalności średniowiecznej Europy. Opowieści różne, niektóre krotochwilne ku uciesze, niektóre umoralniające ku przestrodze. Przy niektórych włos na głowie się jeży, zwłaszcza tych, które przedstawiają autorytarną i absolutną władzę mężczyzny wobec swojej rodziny. Obłudę religijną i tępotę intelektualną duchownych Boccaccio obnaża raczej w żartobliwy sposób.

Sto opowieści Dekameronu to przegląd obyczajowości, stosunków społecznych i mentalności średniowiecznej Europy. Opowieści różne, niektóre krotochwilne ku uciesze, niektóre umoralniające ku przestrodze. Przy niektórych włos na głowie się jeży, zwłaszcza tych, które przedstawiają autorytarną i absolutną władzę mężczyzny wobec swojej rodziny. Obłudę religijną i tępotę...

Mahabharata w opracowaniu Krishny Dharmy to zbeletryzowana i lekkostrawna wersja najdłuższego eposu świata. Świat mitologii hinduskiej jest w totalnie baśniowych klimatach. Z początku może ująć jej kolorowa, wręcz idylliczna wersja rzeczywistości. Mamy superbohaterów z supermocami, prawie jak w japońskich kreskówkach o latających czarodziejkach miotających w siebie promieniami i błyskawicami. Pełno tam różnych bóstw, jakże bardzo przypominających ludzi z ich zaletami i przede wszystkim wadami. Jest tam też zatrzęsienie braminów, ascetów i różnej maści mędrców. Przy okazji można wysłuchać wiele mądrości religijno-życiowych. Zdarza się, że przy takiej ilości anachronicznych prawd trafi się nawet coś ciekawego. Do mnie jednak wersja hinduskiego etosu moralnego i etycznego nie trafia. Gimnastyka słowna, aby usprawiedliwić i uświęcić moralnie wątpliwe czyny, jest mało przekonywująca. Dużą wyobraźnią i inwencją twórczą wykazał się autor zwłaszcza przy opisie wojny między klanem Kaurawów i Pandawów. Gdyby to uczciwie i dokładnie zekranizować, byłaby to jatka dla ludzi o mocnych nerwach i przytępionej wrażliwości.

Mahabharata w opracowaniu Krishny Dharmy to zbeletryzowana i lekkostrawna wersja najdłuższego eposu świata. Świat mitologii hinduskiej jest w totalnie baśniowych klimatach. Z początku może ująć jej kolorowa, wręcz idylliczna wersja rzeczywistości. Mamy superbohaterów z supermocami, prawie jak w japońskich kreskówkach o latających czarodziejkach miotających w siebie...

Gdyby "Karolcia" nie była lekturą przerabianą przez mojego synka w trzeciej klasie, pewnie nie miałbym okazji jej przeczytać. Jestem mile zaskoczony. Od pierwszych stron ujęła mnie forma opowiadania pani Marii. Książka opowiada o perypetiach sympatycznej ośmiolatki Karolci i jej rówieśnika Piotrka po znalezieniu czarodziejskiego błękitnego koralika. Któżby nie chciał mieć możliwości spełnienia wszystkich swoich marzeń? Dzieci muszą się zmierzyć ze złą czarownicą Filomeną, uratować ogród z placem zabaw i rozprawić się z własnym dziecięcym egoizmem. Maria Krüger chce, aby jej opowiadanie nie tylko bawiło, ale miało wartość wychowawczą. Dlatego jest tam parę moralizatorskich pouczeń wypowiadanych ustami mądrego Piotrusia. Piotruś jest tak dojrzały i rozsądny, że aż strach. Może w tym miejscu autorka ździebełko przesadziła
. No cóż, biorąc pod uwagę, że bajka powstała w 1959 roku, można zrozumieć jej formę. Literatura dziecięca miała wtedy uczyć, bawić i wychowywać.

Gdyby "Karolcia" nie była lekturą przerabianą przez mojego synka w trzeciej klasie, pewnie nie miałbym okazji jej przeczytać. Jestem mile zaskoczony. Od pierwszych stron ujęła mnie forma opowiadania pani Marii. Książka opowiada o perypetiach sympatycznej ośmiolatki Karolci i jej rówieśnika Piotrka po znalezieniu czarodziejskiego błękitnego koralika. Któżby nie chciał mieć...