Pianie kogutów, płacz psów

Reportaż o Kambodży jest wstrząsający i przerażający. Straszne miejsce do życia dla zwykłych ludzi. Trudna codzienność a jeszcze gorsza przeszłość, która wciąż żyje w ludziach.

Reportaż o Kambodży jest wstrząsający i przerażający. Straszne miejsce do życia dla zwykłych ludzi. Trudna codzienność a jeszcze gorsza przeszłość, która wciąż żyje w ludziach.

W końcu zacząłem czytanie twórczości Wojciecha Tochmana i na pewno nie będzie to moje ostatnie spotkanie z tym autorem. Znakomity i bardzo wnikliwy reportaż ukazujący obraz Kambodży, po krwawych rządach Pol Pota.

W końcu zacząłem czytanie twórczości Wojciecha Tochmana i na pewno nie będzie to moje ostatnie spotkanie z tym autorem. Znakomity i bardzo wnikliwy reportaż ukazujący obraz Kambodży, po krwawych rządach Pol Pota.

Absolutne arcydzieło polskiego reportażu. W. Tochman zabiera nad w podróż po Kambodży ukazując oblicze cierpienia, nędzy i upokorzenia człowieka po dyktaturze Czerwonych Khmerów. W książce tej nie ma grama pudru - autor szczegółowo opisuje dramaty rodzin, które przeżyły krwawe czystki przeprowadzone przez Pol Pota i przedstawia szokujące relacje z życia tych, którzy na co dzień borykają się z nieuleczalnymi chorobami, mieszkają pośród hałd śmieci, czy przez własną rodzinę zostali pozbawieni wolności.
Książka jest do bólu autentyczna, niebywale interesująca i nie da się o niej zapomnieć.

Uwaga! Niektóre treści mogą być naprawdę ciężkie w odbiorze. Pomimo iż sam jestem dość odporny na obrzydliwość, kilkukrotnie odczułem mdłości czytając niektóre relacje.

Absolutne arcydzieło polskiego reportażu. W. Tochman zabiera nad w podróż po Kambodży ukazując oblicze cierpienia, nędzy i upokorzenia człowieka po dyktaturze Czerwonych Khmerów. W książce tej nie ma grama pudru - autor szczegółowo opisuje dramaty rodzin, które przeżyły krwawe czystki przeprowadzone przez Pol Pota i przedstawia szokujące relacje z życia tych, którzy na co...

„Pianie kogutów, płacz psów” autorstwa Wojciecha Tochmana

Współczesna Kambodża i obraz pozostawiony przez krwawą rewolucję Pol Pota z 1975 roku. Po ponad 40 latach nadal niewiele się tam zmieniło - wszędobylska bieda i strach pozostają nadal żywe. Nie jest to jednak strach przed śmiercią, jak moglibyśmy się spodziewać - dla wielu jest ona wręcz wybawieniem - a przed ludźmi… Ludzie unikają nie tylko rozmów, ale nawet kontaktu wzrokowego, nie mówiąc o tym fizycznym nawet w obrębie jednej rodziny. A gdy już do niego dochodzi - jest to wszędobylska przemoc. Dla Khmerów najbezpieczniejsze jest bowiem milczenie i pozostanie niewidocznym. Ma to także wpływ na traktowanie krewnych, którzy reżim przeżyli - niejednokrotnie przypłacając to chorobą psychiczną. Tacy ludzie więzieni są łańcuchami, z dala od jakiejkolwiek pomocy. Części z nich stara się pomóc jednak nieliczna lekarka psychiatra - Ang Sody.

Książka do bólu szczera, pozwalająca spojrzeć zupełnie inaczej na warunki w jakich nam przystało żyć - gdzie ludzie nie boją się odezwać, nie spędzają życia na łańcuchu. Zdecydowanie otwiera oczy.

Polecam!

„Pianie kogutów, płacz psów” autorstwa Wojciecha Tochmana

Współczesna Kambodża i obraz pozostawiony przez krwawą rewolucję Pol Pota z 1975 roku. Po ponad 40 latach nadal niewiele się tam zmieniło - wszędobylska bieda i strach pozostają nadal żywe. Nie jest to jednak strach przed śmiercią, jak moglibyśmy się spodziewać - dla wielu jest ona wręcz wybawieniem - a przed...

Czasem myślę, że reportaże Tochmanq powinno się czytać zawsze, gdy człowiekowi wydaje się, że jest w dużym kryzysie, świat jest zły, a życie ciężkie. To jak walniecie pięścią w brzuch: zderzenie że światem, który jest poza naszym pojmowaniem. Gdy czytam o ludziach, których zamiast leczyć, bliscy zamykają w klatce i tylko co jakiś czas oblewają wodą, gdy już bardzo śmierdzą, o małżeństwach które zostały zaaranżowane, a potem aparat państwowy śledzi by sprawdzić czy czasem nie spiskują, albo o dzieciach którym w wyniku nielegalnej pracy przymusowej ucięto ręce, a policja nawet nie mrugnie okiem by im pomóc, mam wrażenie, że codziennie powinniśmy wstawać i dziękować Bogu/losowi/szczęścia czy w o tam wierzymy, że żyjemy w Polsce. Nie chce rzucać oklepanym określeniem, że to wstrząsające, więc ujmę to tak : skończyłam czytać i zorientowałam się że jestem tak napięta, że mięśnie zaczynają mnie boleć. Zaciśnięte zęby sprawiły że dobra chwilę rozluźniałam szczękę. Książka świetna, jak chyba wszystkie autora, ale nie radzę siadać do niej, gdy szukamy czegoś krzepiącego. Ten świat jest straszny. I co najgorsze, raczej nie ma co czekać na happy end w najbliższej przyszłości.

Czasem myślę, że reportaże Tochmanq powinno się czytać zawsze, gdy człowiekowi wydaje się, że jest w dużym kryzysie, świat jest zły, a życie ciężkie. To jak walniecie pięścią w brzuch: zderzenie że światem, który jest poza naszym pojmowaniem. Gdy czytam o ludziach, których zamiast leczyć, bliscy zamykają w klatce i tylko co jakiś czas oblewają wodą, gdy już bardzo śmierdzą,...

Coś strasznego, zatrważającego… nie do pomyślenia…

Coś strasznego, zatrważającego… nie do pomyślenia…

Wojciech Tochman to mistrz reportażu, a tą książką to absolutnie potwierdza.

Wojciech Tochman to mistrz reportażu, a tą książką to absolutnie potwierdza.

Sięgnęłam po tę książkę dosyć późno. Po wizycie w Kambodży prawie 4 lata temu chciałam poszerzyć swoją wiedzę o tym kraju, zwłaszcza pod kątem ludobójstwa, ktore mialo miejsce w latach 70. Miałam nadzieję, że dzięki dobrym lekturom lepiej zrozumiem ten kraj i ludzi w nim mieszkających, bo po moim wyjeździe miałam bardzo mieszane uczucia. Nie zawiodłam się na reportażu Tochmana. Nie jest to lektura lekka, jednak jednocześnie ciężko mi było się od niej oderwać. Książka nie wyjaśnia wszystkiego, raczej skupią się na tym, co dzieje się obecnie i tym jakie piętno ludobojstwo odcisnęło na Khmerach. Ten reportaż to dobry wstęp do zgłębienia tematu.

Sięgnęłam po tę książkę dosyć późno. Po wizycie w Kambodży prawie 4 lata temu chciałam poszerzyć swoją wiedzę o tym kraju, zwłaszcza pod kątem ludobójstwa, ktore mialo miejsce w latach 70. Miałam nadzieję, że dzięki dobrym lekturom lepiej zrozumiem ten kraj i ludzi w nim mieszkających, bo po moim wyjeździe miałam bardzo mieszane uczucia. Nie zawiodłam się na reportażu...

Tochman o współczesnej Kambodży przez pryzmat jej przeszłości. To co krajan może zrobić krajanowi kiedyś i teraz. Nie ma pytania "po co?", bardziej "dlaczego?" i "jak?".
Opowieści o ludziach na łańcuch, które książkę biorą w nawias, brzmią dla człowieka zachodu totalnie nierealnie.

Tochman o współczesnej Kambodży przez pryzmat jej przeszłości. To co krajan może zrobić krajanowi kiedyś i teraz. Nie ma pytania "po co?", bardziej "dlaczego?" i "jak?".
Opowieści o ludziach na łańcuch, które książkę biorą w nawias, brzmią dla człowieka zachodu totalnie nierealnie.

co tu dużo pisać - Tochman, i wszystko jasne.

co tu dużo pisać - Tochman, i wszystko jasne.