Mój Giovanni

Lata pięćdziesiąte, jedna wiosna i jedno lato w Paryżu. Amerykanin w Paryżu, figura filmowo-literacka, a jednak u Baldwina tak intensywnie żywy narrator. Nie jest przecież gejem, ale zakochuje się w pięknym chłopcu, Giovannim.
To książka w której nie pada to słowo: gej, ani żadne inne, padają dziesiątki półsłowek, aluzji i choć wiemy czego dotyczą, nie chcemy żeby padły.
Baldwin pisze tak pięknie, że nie umiem porównać jego sposobu pisania do żadnego innego, jest trochę jak Tennesse Williams i Capote, ale jest lepszy dla swoich bohaterów, bardziej czuły, choć w tej książce potrafi być okrutny. Intensywna, bardzo wysmakowana książka, ale niektóre wysmakowane książki są sztuczne, a ta jest prawdziwa. Jego pisanie ma muzyczny rytm, dawno nie miałam tak że chciałam czytać każde zdanie kilkukrotnie żeby tylko nie skończyć książki.
Baldwin był pięknym pisarzem.

Lata pięćdziesiąte, jedna wiosna i jedno lato w Paryżu. Amerykanin w Paryżu, figura filmowo-literacka, a jednak u Baldwina tak intensywnie żywy narrator. Nie jest przecież gejem, ale zakochuje się w pięknym chłopcu, Giovannim.
To książka w której nie pada to słowo: gej, ani żadne inne, padają dziesiątki półsłowek, aluzji i choć wiemy czego dotyczą, nie chcemy żeby padły....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dzieło sztuki.

Dzieło sztuki.

Pokaż mimo to

I don't give out those 5 stars easily. And don't get me wrong, it's a great story - a passionate one, about - let me ironically say 'discovering yourself' and go read the book to find out why it's ironic - the struggles of making a decision. But it's a story that would be just another relationship story if it was written in different time, by someone else, in different way.
But the way this man had with words grabbed me by the guts and kept pulling till the very end. I just kept asking myself 'who the hell thinks and/or writes like that?' where do you find modern books in which every line has meaning? Where words are actual art and not just a mean to an end?
I love, love Baldwin's writing here and I regret picking this book up so late. Good thing I still have more of his work to read because I miss him already.

I don't give out those 5 stars easily. And don't get me wrong, it's a great story - a passionate one, about - let me ironically say 'discovering yourself' and go read the book to find out why it's ironic - the struggles of making a decision. But it's a story that would be just another relationship story if it was written in different time, by someone else, in different...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Z krótkiej notki biograficznej o Baldwinie warto zapamiętać, że był klasykiem „czarnej prozy”, w swojej twórczości zajmował się konfliktami rasowymi i - obok mojej ukochanej Carson McCullers - był jednym z pionierów literackiego obrazu rewolucji seksualnej.

Główny bohater ma problemu z określeniem orientacji i własnej tożsamości. Okłamuje sam siebie, nie dopuszcza prawdy. Spokojne życie zakłóca wewnętrzna obcość. Z Ameryki do Paryża ucieka w poszukiwaniu c z e g o ś. Może pod tym kryć się zrozumienie siebie. Bardziej oczywista jest ucieczka od ojca, od sztucznej relacji.

W Paryżu szybko znajduje szczęcie. Poznaje Hellę, ładną i inteligentną. Pozorne zadowolenie psuje wewnętrzny i niezidentyfikowany niepokój. Bohaterowie czują barierę, której pochodzenia nie potrafią określić. Dziewczyna wyjeżdża do Hiszpanii przemyśleć ich relację. Jest to więc druga podróż w poszukiwaniu siebie w dość krótkim czasie. Zmiana otoczenia - w przypadkach tkwienia przyczyny wewnątrz postaci - rzadko sprzyja rozwiązaniu problemów, szczególnie długotrwałym.

Kolejne miesiące są kluczowe. To czas, w którym wyraźnie objawia się wciąż wypierana prawda o sobie. Wobec kolejnych zdarzeń młodzieńcza przygoda (wspólna noc z przyjacielem) nabiera nowego znaczenia. Współcześnie zachęcano by bohatera do zaakceptowania swojej części homoseksualnej. Jak wtedy wyglądałoby jego życie? Z Giovannim łączyła go miłość, jakiej nie doznał nigdy wcześniej i jakiej już zapewne nie doświadczy nigdy. Te uczucia nie są wyeksponowane. Można się zawahać i stwierdzić, że mieszka z nim, bo sam nie ma pieniędzy. Można zwątpić przy jego oschłym i obcym tonie, ale czytając nabiera się niewzruszonego przekonania o zwykłym, szczerym uczuciu. Dystans mógł wynikać ze wspomnianego już wcześniej strachu przed przyznaniem się przed samym sobą. Bohater mówi ostro i z wyrzutem: „Jak wyobrażasz sobie życie dwóch mężczyzn”. Tego otoczenie nie akceptuje, to budzi powszechną pogardę. Bohatera w głębi duszy brzydzi smród miłości, mimo wszystkich swoich postępków chce uważać się za „czystego”. Stąpa ostrożnie, bez zaangażowania, nie zbliża się zbytnio. Źródło tego postępowania pochodzi z wpajanych przed innych przekonań. Gdyby ktoś powiedziałby mu, że to jest normalne, nie zmagałby się z konfliktem wewnętrznym. Ponadto odstraszał go przykład innych, podobnych sobie. Brzydził go Jacques, żebrający o chociaż pięciominutową rozkosz w ciemności, błagający pieniędzmi o miłość. Usłyszawszy od niego, że są tacy sami, przeraził się. Bo tych słowach urosło tylko pragnienie wyparcia. Szereg sytuacji odstrasza go coraz bardziej. Widząc pogardliwy wzrok marynarza boi się, czy t o nie jest widoczne. Musi się z Giovannim ukrywać, wystawiać na plotki. Dodatkowo jego ojciec oczekiwał po nim ślubu. Bohaterowi łatwiej uznać romans za przelotną fascynację, niż pokonać wszystkie przeszkody, z wieloma pokornie się pogodzić, dla utrzymania związku.

Przybywa Hella, która przemyślała dogłębnie sprawę i postanawia wziąć ślub. Bohater zaś bez słowa opuszcza Giovanniego. Początkowo znajduje siłę do wymuszonego zachwytu narzeczoną, ale później obrzydzenie rośnie niekontrolowanie. Miękkość, bielizna. Stosunki z nią stają się męką. Szuka w niej i innej przelotnej dziewczynie potwierdzenia męskości i go nie znajduje. Hella uważa, że kobietą można być tylko przy mężczyźnie, czy to prawda? Ona sama jednak opuszcza narzeczonego, po zobaczeniu go z marynarzem. Odważnie stwierdza, że kobieta nie może zapomnieć, iż nie musi zgadzać się na cierpienie. Hella kochała rozsądnie. Była gotowa oddać siebie, ale poznając prawdę znalazła dość determinacji do odejścia.

Akcja powieści zaczyna zmierzać w smutnym kierunku. Dochodzi do morderstwa członka starego i znamienitego rodu. W obliczu tej okoliczności na bok odchodzą jego stosunki z młodymi mężczyznami i otaczająca go za życia z tego powodu pogarda. Gazety podkreślają wielkość jego pochodzenia, ludzie buntują się przeciwko szykanowanej i odrzuconej mniejszości. Wobec tej fali nienawiści oskarżony Giovanni nie ma szans. Wyrok wysłany niebieską kopertą. Ustanowiony na młodego Włocha, który nie mógł dłużej wytrzymać poniżania i wstrętu.

Jak dokładnie wygląda jego historia? Przystojny, lubiany barman z tragiczną przeszłością. Żył w maleńkiej wiosce z kochaną przez siebie dziewczyną. Czuł się szczęśliwy do czasu, kiedy ich dziecko urodziło się martwe. Wstrząśnięty ucieka do Paryża i dopiero tu zaczyna zadawać się z mężczyznami, dlaczego? Dopiero tu odkrywa swój homoseksualizm? Nie chce wracać do normalnego życia? Tu jego predyspozycje mogły się rozwinąć? Pragnął własnego upadku? Giovanni lękał się samotności. Błagał bohatera do zostania przy nim. Po jego odejściu nie miał już nic. Najbardziej godna współczucia postać.

Powieść kończy rzucenie skrawków wyroku na wiatr, który zwraca je z powrotem. Tak jak bohater pragnący zacząć życie na nowo, nie zazna spokoju od wspomnień. Przeszłość i wszytko, co wyparte będą wracać.

„ ‚Ja’, którego szukałem, jest dokładnie takie samo jak to, od którego próbowałem tak długo uciekać.”

C.P.

Z krótkiej notki biograficznej o Baldwinie warto zapamiętać, że był klasykiem „czarnej prozy”, w swojej twórczości zajmował się konfliktami rasowymi i - obok mojej ukochanej Carson McCullers - był jednym z pionierów literackiego obrazu rewolucji seksualnej.

Główny bohater ma problemu z określeniem orientacji i własnej tożsamości. Okłamuje sam siebie, nie dopuszcza prawdy....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Świetna narracja, genialny sposób pisania - słowa płyną wartko i płynnie przeradzają się w obrazy. Brak niepotrzebnych dłużyzn, opisy zaskakujące i trafne, zaskakująco trafne. Baldwin musiał próbować swoich sił również w poezji. A poza tym Paryż, lata 50, problem z samookreśleniem, przyznaniem się do swojej tożsamości. Przebiegłam przez tę książkę.

Świetna narracja, genialny sposób pisania - słowa płyną wartko i płynnie przeradzają się w obrazy. Brak niepotrzebnych dłużyzn, opisy zaskakujące i trafne, zaskakująco trafne. Baldwin musiał próbować swoich sił również w poezji. A poza tym Paryż, lata 50, problem z samookreśleniem, przyznaniem się do swojej tożsamości. Przebiegłam przez tę książkę.

Pokaż mimo to

Krótki i przy tym bardzo dobry portret dwójki bohaterów, ich relacji i konstelacji wzajemnych powiązań z innymi mniej lub bardziej znaczącymi bohaterami - mięsne rozmowy, trudne wybory, wszystko bardzo teatralnie, ale bez przegięcia znanego z prozy Witkowskiego, czy genetowskiego uświęcania zbrodni. Książka poruszająca.

Krótki i przy tym bardzo dobry portret dwójki bohaterów, ich relacji i konstelacji wzajemnych powiązań z innymi mniej lub bardziej znaczącymi bohaterami - mięsne rozmowy, trudne wybory, wszystko bardzo teatralnie, ale bez przegięcia znanego z prozy Witkowskiego, czy genetowskiego uświęcania zbrodni. Książka poruszająca.

Pokaż mimo to

Każdy z nas ma jakieś kłamstwa, czy kłamstewka którymi karmi zarówno innych jak i samego siebie. Nie mówię oczywiście, że każdy chowa jakieś okropne tajemnice, za które mógłby trafić do więzienia czy, że każdy z nas jest notorycznym kłamcą (choć gdyby spojrzeć na to ile razy mijał się ktoś z prawdą, czy wymyślał jakąś wymówkę dla wykładowcy o tym jak to pies zjadł jego wypracowanie, albo, że w jednym miesiącu musiał pochować pięć babć, to chyba jednak wyjdzie na to, że tymi notorycznymi kłamcami jesteśmy ) - po prostu są tajemnice, które nie powinny nigdy ujrzeć światła dziennego, nawet gdyby jedynymi osobami, które mają w końcu się z nimi zmierzyć, jesteśmy my sami.

I w gruncie rzeczy Giovanni’s Room właśnie o tym opowiada - David to zwykły około trzydziestoletni chłopak, zagubiony w sobie i rozdarty pomiędzy tym, czego oczekuje od niego ojciec i społeczeństwo, a tym, czego pragnie on sam. A w latach 50. ubiegłego wieku społeczeństwo wymagało niby niewiele, ale jednak za odstępstwo od utartej heteronormatywności karało więzieniem. Zresztą sam James Baldwin nie miał lekko – czarnoskóry pisarz, który nie krył się ze swoją homoseksualnością, a na uwieńczenie tego wszystkiego kreuje swoje postacie jako przedstawicieli rasy kaukaskiej – kiedy zaniósł swój manuskrypt do wydawcy, ten kategorycznie odradzał mu publikację Mojego Giovanniego, twierdząc, że będzie to koniec jego kariery. Na szczęście Baldwin nie uległ, książka poszła w druk i okazała się na tyle wartościowa by zdobyć serce krytyków, którzy nie skreślili jej od razu dzięki wierze w dobre i wyrobione już pióro autora.

I chwała borowi za to, ponieważ mimo swojej małej objętości (zaledwie 150 stron) zawiera wnikliwy portret ludzkiej psychiki. Zarówno osób, które nie da się określić inaczej jak ciotami, jak i osób które odkrywają swoją seksualność i na końcu osób, które z nią walczą. Opis na okładce sugeruje nam trójkąt miłosny pomiędzy Davidem, Hellą i Giovannim, jednakże jest to nieco bardziej skomplikowana sytuacja. Każda z tych osób przechodzi osobno ścieżkę rozwoju emocjonalnego. Na końcowych kartach książki nikt nie jest tym, kim był na początku. I niech nikt nie ma złudzeń co do faktu, że historia ta jest boleśnie realistyczna i dramatyczna. Być może to kwestia utworu jakiego słuchałam pod koniec lektury, być może to zdawkowy, a jednak trafiający w sedno styl Baldwina, ale książkę zakończyłam ze łzami w oczach.
Nie chciałabym streszczać tutaj całej historii, dlatego pokrótce powiem, że autor już na pierwszej stronie zdradza nam co stanie się z Giovannim, co zdecydowanie niechętnie nastawia nas do Davida. Ale jakże człowiek się myli, kiedy myśli, że pod koniec lektury będzie nienawidził głównego bohatera – żałość to słowo klucz.

Najgorsze jednak jest to, że wszelka miłość jaką Baldwin opisuje w swojej książce jest z rodzaju tych destruktywnych – czy to ojciec Davida nie mogący stanąć na wysokości zadania po śmierci żony, najpierw nie zauważa swojego syna, a później stara się nawiązać z nim kontakt, wywierając na niego wpływ czy to w kwestii wykształcenia, pracy, idealnej partnerki, jednocześnie próbując odgrywać rolę jego przyjaciela. Miłość Helli i Davida też jest destruktywna – oboje wyniszczają się w trakcie swojego okresu narzeczeństwa – ona próbując stać się kobietą poprzez posiadanie mężczyzny, on przez okłamywanie jej co do swoich uczuć, wykorzystując ją jako lekarstwo na swoją miłość do Giovanniego, jako przepustkę do powrotu do całkowicie czystego i heteronormatywnego społeczeństwa. No i na końcu miłość Giovanniego i Davida. Wielu zastanawia się czy David tak naprawdę kochał Giovanniego. Ile osób, tyle interpretacji, ale uważam, że David go kochał. Inną sprawą jest fakt, że nie był w stanie zaakceptować tej miłości. Czuł odrazę do samej jej istoty, gdyż wpojono mu, że to coś nieczystego, nieprawego, coś całkowicie wbrew naturze. I choćby nie wiem jak mocno starał się to akceptować, nie mógł uciec przed wyobrażeniem samego siebie jako Guillaume – cioty napastującej każdego młodego chłopaka, skłonnego wymienić usługi seksualne na jedzenie. Ale Giovanni też nie był święty – nie powinien był pokładać całej swojej nadziei w Davidzie, nie powinien zwalać całej zaistniałej sytuacji na Davida, to nie on zaciągnął go do łóżka, to nie on kazał mu się w nim zakochać, co do jednego się zgodzę z Davidem – od początku mówił mu, że pewnego dnia ich znajomość będzie musiała się zakończyć. I nie, nie bronię tego w jaki sposób David z nim postąpił, nie powinien był kłamać, nie powinien był go unikać i najważniejsze, nie powinien go był nienawidzić.
Nomen omen, jeśli szukacie naprawdę dobrej literatury poruszającej tematykę homoseksualną lub LGBT ogólnie, polecam zapoznać się z tą powieścią. Niczego nie owija w bawełnę, nie upiększa rzeczywistości, ale też nie chańbi tej miłości. I dodatkowo spowoduje, że zaczniecie się zastanawiać nad swoim życiem i nad tym jak traktujecie osoby sobie bliskie – na ile ukrywanie samego siebie przed sobą i przed światem działa destruktywnie na wszystko wokół nas.

Naprawdę muszę przyznać, że od dawna nie czytałam tak dobrej książki, i mam nadzieję, że niedługo uda mi się zapoznać z resztą twórczości Jamesa Baldwina.

http://diabhalta.wordpress.com/2014/06/27/zwykly-pokoj-czy-cela-wiezienna/

Każdy z nas ma jakieś kłamstwa, czy kłamstewka którymi karmi zarówno innych jak i samego siebie. Nie mówię oczywiście, że każdy chowa jakieś okropne tajemnice, za które mógłby trafić do więzienia czy, że każdy z nas jest notorycznym kłamcą (choć gdyby spojrzeć na to ile razy mijał się ktoś z prawdą, czy wymyślał jakąś wymówkę dla wykładowcy o tym jak to pies zjadł jego...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Powieść zupełnie nieznanego mi pisarza murzyńskiego Jamesa Baldwina. Jest niewielka objętościowo, bardzo powściągliwa, aż czasami chciałoby się, aby aby autor rozbudował jakiś wątek, ale zawiera wiele treści. Akcja rozgrywa się w Paryżu. Opowiada historię miłosnego trójkąta, w którym główny bohater (młody Amerykanin)jest rozdarty pomiędzy miłością do narzeczonej a miłością do mężczyzny. Musi wybierać pomiędzy standardowym obrazem swego dalszego życia w małżeństwie i rodzinie a życiem w ukryciu, z pewnym piętnem w trudnym, gejowskim środowisku (w Ameryce w tamtych latach homoseksualizm był karany). Autor jest jednym z prekursorów w swoim kraju dotykającym tych tematów.

Powieść zupełnie nieznanego mi pisarza murzyńskiego Jamesa Baldwina. Jest niewielka objętościowo, bardzo powściągliwa, aż czasami chciałoby się, aby aby autor rozbudował jakiś wątek, ale zawiera wiele treści. Akcja rozgrywa się w Paryżu. Opowiada historię miłosnego trójkąta, w którym główny bohater (młody Amerykanin)jest rozdarty pomiędzy miłością do narzeczonej a miłością...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Najpiękniejsza pozycja o tematyce homoerotycznej. Nie da się zapomnieć tej książki.

Najpiękniejsza pozycja o tematyce homoerotycznej. Nie da się zapomnieć tej książki.

Pokaż mimo to

Powieść Baldwina odczytuję jako wyjątkowo przygnębiającą opowieść o zagubieniu, pustce i dojmujących, nieznikających wyrzutach sumienia.

Powieść Baldwina odczytuję jako wyjątkowo przygnębiającą opowieść o zagubieniu, pustce i dojmujących, nieznikających wyrzutach sumienia.

Pokaż mimo to