Mój Giovanni

Świetna narracja, genialny sposób pisania - słowa płyną wartko i płynnie przeradzają się w obrazy. Brak niepotrzebnych dłużyzn, opisy zaskakujące i trafne, zaskakująco trafne. Baldwin musiał próbować swoich sił również w poezji. A poza tym Paryż, lata 50, problem z samookreśleniem, przyznaniem się do swojej tożsamości. Przebiegłam przez tę książkę.

Świetna narracja, genialny sposób pisania - słowa płyną wartko i płynnie przeradzają się w obrazy. Brak niepotrzebnych dłużyzn, opisy zaskakujące i trafne, zaskakująco trafne. Baldwin musiał próbować swoich sił również w poezji. A poza tym Paryż, lata 50, problem z samookreśleniem, przyznaniem się do swojej tożsamości. Przebiegłam przez tę książkę.

Pokaż mimo to

Krótki i przy tym bardzo dobry portret dwójki bohaterów, ich relacji i konstelacji wzajemnych powiązań z innymi mniej lub bardziej znaczącymi bohaterami - mięsne rozmowy, trudne wybory, wszystko bardzo teatralnie, ale bez przegięcia znanego z prozy Witkowskiego, czy genetowskiego uświęcania zbrodni. Książka poruszająca.

Krótki i przy tym bardzo dobry portret dwójki bohaterów, ich relacji i konstelacji wzajemnych powiązań z innymi mniej lub bardziej znaczącymi bohaterami - mięsne rozmowy, trudne wybory, wszystko bardzo teatralnie, ale bez przegięcia znanego z prozy Witkowskiego, czy genetowskiego uświęcania zbrodni. Książka poruszająca.

Pokaż mimo to

Każdy z nas ma jakieś kłamstwa, czy kłamstewka którymi karmi zarówno innych jak i samego siebie. Nie mówię oczywiście, że każdy chowa jakieś okropne tajemnice, za które mógłby trafić do więzienia czy, że każdy z nas jest notorycznym kłamcą (choć gdyby spojrzeć na to ile razy mijał się ktoś z prawdą, czy wymyślał jakąś wymówkę dla wykładowcy o tym jak to pies zjadł jego wypracowanie, albo, że w jednym miesiącu musiał pochować pięć babć, to chyba jednak wyjdzie na to, że tymi notorycznymi kłamcami jesteśmy ) - po prostu są tajemnice, które nie powinny nigdy ujrzeć światła dziennego, nawet gdyby jedynymi osobami, które mają w końcu się z nimi zmierzyć, jesteśmy my sami.

I w gruncie rzeczy Giovanni’s Room właśnie o tym opowiada - David to zwykły około trzydziestoletni chłopak, zagubiony w sobie i rozdarty pomiędzy tym, czego oczekuje od niego ojciec i społeczeństwo, a tym, czego pragnie on sam. A w latach 50. ubiegłego wieku społeczeństwo wymagało niby niewiele, ale jednak za odstępstwo od utartej heteronormatywności karało więzieniem. Zresztą sam James Baldwin nie miał lekko – czarnoskóry pisarz, który nie krył się ze swoją homoseksualnością, a na uwieńczenie tego wszystkiego kreuje swoje postacie jako przedstawicieli rasy kaukaskiej – kiedy zaniósł swój manuskrypt do wydawcy, ten kategorycznie odradzał mu publikację Mojego Giovanniego, twierdząc, że będzie to koniec jego kariery. Na szczęście Baldwin nie uległ, książka poszła w druk i okazała się na tyle wartościowa by zdobyć serce krytyków, którzy nie skreślili jej od razu dzięki wierze w dobre i wyrobione już pióro autora.

I chwała borowi za to, ponieważ mimo swojej małej objętości (zaledwie 150 stron) zawiera wnikliwy portret ludzkiej psychiki. Zarówno osób, które nie da się określić inaczej jak ciotami, jak i osób które odkrywają swoją seksualność i na końcu osób, które z nią walczą. Opis na okładce sugeruje nam trójkąt miłosny pomiędzy Davidem, Hellą i Giovannim, jednakże jest to nieco bardziej skomplikowana sytuacja. Każda z tych osób przechodzi osobno ścieżkę rozwoju emocjonalnego. Na końcowych kartach książki nikt nie jest tym, kim był na początku. I niech nikt nie ma złudzeń co do faktu, że historia ta jest boleśnie realistyczna i dramatyczna. Być może to kwestia utworu jakiego słuchałam pod koniec lektury, być może to zdawkowy, a jednak trafiający w sedno styl Baldwina, ale książkę zakończyłam ze łzami w oczach.
Nie chciałabym streszczać tutaj całej historii, dlatego pokrótce powiem, że autor już na pierwszej stronie zdradza nam co stanie się z Giovannim, co zdecydowanie niechętnie nastawia nas do Davida. Ale jakże człowiek się myli, kiedy myśli, że pod koniec lektury będzie nienawidził głównego bohatera – żałość to słowo klucz.

Najgorsze jednak jest to, że wszelka miłość jaką Baldwin opisuje w swojej książce jest z rodzaju tych destruktywnych – czy to ojciec Davida nie mogący stanąć na wysokości zadania po śmierci żony, najpierw nie zauważa swojego syna, a później stara się nawiązać z nim kontakt, wywierając na niego wpływ czy to w kwestii wykształcenia, pracy, idealnej partnerki, jednocześnie próbując odgrywać rolę jego przyjaciela. Miłość Helli i Davida też jest destruktywna – oboje wyniszczają się w trakcie swojego okresu narzeczeństwa – ona próbując stać się kobietą poprzez posiadanie mężczyzny, on przez okłamywanie jej co do swoich uczuć, wykorzystując ją jako lekarstwo na swoją miłość do Giovanniego, jako przepustkę do powrotu do całkowicie czystego i heteronormatywnego społeczeństwa. No i na końcu miłość Giovanniego i Davida. Wielu zastanawia się czy David tak naprawdę kochał Giovanniego. Ile osób, tyle interpretacji, ale uważam, że David go kochał. Inną sprawą jest fakt, że nie był w stanie zaakceptować tej miłości. Czuł odrazę do samej jej istoty, gdyż wpojono mu, że to coś nieczystego, nieprawego, coś całkowicie wbrew naturze. I choćby nie wiem jak mocno starał się to akceptować, nie mógł uciec przed wyobrażeniem samego siebie jako Guillaume – cioty napastującej każdego młodego chłopaka, skłonnego wymienić usługi seksualne na jedzenie. Ale Giovanni też nie był święty – nie powinien był pokładać całej swojej nadziei w Davidzie, nie powinien zwalać całej zaistniałej sytuacji na Davida, to nie on zaciągnął go do łóżka, to nie on kazał mu się w nim zakochać, co do jednego się zgodzę z Davidem – od początku mówił mu, że pewnego dnia ich znajomość będzie musiała się zakończyć. I nie, nie bronię tego w jaki sposób David z nim postąpił, nie powinien był kłamać, nie powinien był go unikać i najważniejsze, nie powinien go był nienawidzić.
Nomen omen, jeśli szukacie naprawdę dobrej literatury poruszającej tematykę homoseksualną lub LGBT ogólnie, polecam zapoznać się z tą powieścią. Niczego nie owija w bawełnę, nie upiększa rzeczywistości, ale też nie chańbi tej miłości. I dodatkowo spowoduje, że zaczniecie się zastanawiać nad swoim życiem i nad tym jak traktujecie osoby sobie bliskie – na ile ukrywanie samego siebie przed sobą i przed światem działa destruktywnie na wszystko wokół nas.

Naprawdę muszę przyznać, że od dawna nie czytałam tak dobrej książki, i mam nadzieję, że niedługo uda mi się zapoznać z resztą twórczości Jamesa Baldwina.

http://diabhalta.wordpress.com/2014/06/27/zwykly-pokoj-czy-cela-wiezienna/

Każdy z nas ma jakieś kłamstwa, czy kłamstewka którymi karmi zarówno innych jak i samego siebie. Nie mówię oczywiście, że każdy chowa jakieś okropne tajemnice, za które mógłby trafić do więzienia czy, że każdy z nas jest notorycznym kłamcą (choć gdyby spojrzeć na to ile razy mijał się ktoś z prawdą, czy wymyślał jakąś wymówkę dla wykładowcy o tym jak to pies zjadł jego...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Powieść zupełnie nieznanego mi pisarza murzyńskiego Jamesa Baldwina. Jest niewielka objętościowo, bardzo powściągliwa, aż czasami chciałoby się, aby aby autor rozbudował jakiś wątek, ale zawiera wiele treści. Akcja rozgrywa się w Paryżu. Opowiada historię miłosnego trójkąta, w którym główny bohater (młody Amerykanin)jest rozdarty pomiędzy miłością do narzeczonej a miłością do mężczyzny. Musi wybierać pomiędzy standardowym obrazem swego dalszego życia w małżeństwie i rodzinie a życiem w ukryciu, z pewnym piętnem w trudnym, gejowskim środowisku (w Ameryce w tamtych latach homoseksualizm był karany). Autor jest jednym z prekursorów w swoim kraju dotykającym tych tematów.

Powieść zupełnie nieznanego mi pisarza murzyńskiego Jamesa Baldwina. Jest niewielka objętościowo, bardzo powściągliwa, aż czasami chciałoby się, aby aby autor rozbudował jakiś wątek, ale zawiera wiele treści. Akcja rozgrywa się w Paryżu. Opowiada historię miłosnego trójkąta, w którym główny bohater (młody Amerykanin)jest rozdarty pomiędzy miłością do narzeczonej a miłością...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Najpiękniejsza pozycja o tematyce homoerotycznej. Nie da się zapomnieć tej książki.

Najpiękniejsza pozycja o tematyce homoerotycznej. Nie da się zapomnieć tej książki.

Pokaż mimo to

Powieść Baldwina odczytuję jako wyjątkowo przygnębiającą opowieść o zagubieniu, pustce i dojmujących, nieznikających wyrzutach sumienia.

Powieść Baldwina odczytuję jako wyjątkowo przygnębiającą opowieść o zagubieniu, pustce i dojmujących, nieznikających wyrzutach sumienia.

Pokaż mimo to

Wydawałoby się, że temat miłosnego trójkąta nie będzie w stanie budzić już tylu emocji, bo temat przecież nie nowy a samo spojrzenie na problem pewnie już też gdzieś było, a jednak Autor wyczuwając te wszystkie podskórne napięcia stworzył małe wielkie dzieło, rzecz o ludzkiej niepewności i niezdecydowaniu ale i wyborze, zanurzającym się w szaleństwie i namiętności, dzikiej i skomplikowanej ale pochłaniającej. Może nie do końca dającej poczucie szczęścia ale przyjemność choćby na chwilę olbrzymią. A przecież dla takich chwil warto żyć w takim rozbiciu i nieładzie, bo przecież lepiej wspominać niż marzyć. Tym bardziej, że w tle finał tej opowieści od samego poczatku gdzies ukradkiem zapowiada tragizm bohaterów skazanych na klęskę tych wyborów i samotność i śmierć. Przejmująca i pełna emocji opowieść o tym, jak ciekawe i jednocześnie trudne jest nasze życie.

Wydawałoby się, że temat miłosnego trójkąta nie będzie w stanie budzić już tylu emocji, bo temat przecież nie nowy a samo spojrzenie na problem pewnie już też gdzieś było, a jednak Autor wyczuwając te wszystkie podskórne napięcia stworzył małe wielkie dzieło, rzecz o ludzkiej niepewności i niezdecydowaniu ale i wyborze, zanurzającym się w szaleństwie i namiętności, dzikiej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

nic dodac nic ujac,poprostu zajeb....

nic dodac nic ujac,poprostu zajeb....

Pokaż mimo to

http://czytankianki.blogspot.com/2011/05/moj-giovanni-james-baldwin.html

http://czytankianki.blogspot.com/2011/05/moj-giovanni-james-baldwin.html

Pokaż mimo to

Spodobała mi się przede wszystkim historia, wyczuwalne napięcie i sama postać głównego bohatera, z jego rozterkami i niezdecydowaniem. Poza tym lektura ze wszech miar przyjemna.

Spodobała mi się przede wszystkim historia, wyczuwalne napięcie i sama postać głównego bohatera, z jego rozterkami i niezdecydowaniem. Poza tym lektura ze wszech miar przyjemna.

Pokaż mimo to