Jesteśmy społecznością, która kocha książki

O „Grze o tron” myślę, że każdy słyszał. Historia szybko podbiła serca, najpierw widzów, a potem czytelników. Nie ukrywam, że gdyby nie serial, to możliwe, że nigdy bym nawet nie zwróciła uwagi na tę serię. W 2011 roku, jak o serialu zaczynało się robić głośno, postanowiłam – czemu nie poszukać książki? I tak, jako zapalona czytelniczka, fanka fantastyki po ok. 5 odcinkach zaczytałam się w historii i zostałam porwana w cudowny, mroczny, krwawy i zimny świat Georga R.R. Martina. Od tego czasu minęły już 3 lata, miałam przyjemność przeczytać wszystkie wydane dotąd tomy, co roku na przełomie kwietnia/czerwca przeżywałam każdy kolejny odcinek serialu (mimo że i tak wiedziałam jak to się mniej więcej skończy w 5 tomie :D). I teraz w ramach walki z kolejną sesją postanowiłam odświeżyć tę historię i jeszcze raz dać się zaczarować i znowu zatańczyć ze smokami:)

Miałam trochę obawy, czy znając tę historię po prostu mi się ona nie znudzi, ale nic bardziej mylnego! Uważam, że nawet bardziej wsiąkłam w świat Westeros niż za pierwszym razem – nie miałam już problemu z rozpoznaniem wielu rodów, bardzo licznych bohaterów, fragmentów odległej historii, legend i fabularnych skoków. Każdy kawałek układanki nie był już dla mnie tajemnicą i to sprawiło, że już nie mogę się doczekać jak zabiorę się znowu za drugi tom!

Temat, który George Martin rozwija w swojej olbrzymiej sadze nie jest niczym nowym. Od zawsze ludzie walczyli o władzę. Nie ważne jakim kosztem, ważne żeby rządzić, wydawać rozkazy i mieć na zawołanie całe narody i grupy ludzi. Władza w powieści jest czymś śliskim, owija się niczym wąż i zatruwa serca wszystkich bohaterów. Jedni już do niej przywykli i niczym lwy chwytają się jej pazurami i zębami nie wypuszczając jej z rąk. Inni się na nią przyczajają niczym wilki, by móc po cichu, ale z większą rozwagą dostać władzę w swoje ręce. Jednakże powolutku po władzę zaczynają sięgać jelenie, pełne gracji, dostojności i sprytu, które potrafią boleśnie ukłuć swym porożem. Zaś na koniec na scenie pojawia się ostatni gracz – wielki i starożytny smok, który ogniem potrafi ogrzać serca wierzących i spalić na popiół nieprzyjaciół. W ten sposób o tron walczą starożytne rody: lwich Lannisterów, wilczych Starków, jelenich Baratheonów i smoczych Targaryenów. Wszystkie chwyty stają się dozwolone, zdrada goni zdradę, śmierć coraz bardziej wisi w powietrzu, a zza starożytnego Muru powoli wyłania się widmo zimnych i martwych ludzi, którzy chcą sprowadzić wieczną zimę i zamienić ciepłą krew w twardy lód.

Mimo że książka celuje w fantastykę, jest bardziej powieścią historyczną. Przez prawie 800 stron powieści czytelnik spotka się z walecznymi (ale też zakłamanymi) rycerzami, weźmie udział w turnieju rycerskim, zobaczy jak wygląda codzienne życie w zamku i w królewskiej rezydencji. Poczuje smród slumsów i dostanie gęsiej skórki podczas zimnych (i często mrocznych) nocy na Murze. Uroni kilka (a nawet i wiele więcej) łez po stracie kluczowego bohatera (prawdopodobnie wszyscy wiedzą o kogo chodzi!). Życie w Westeros Georga Martina niczym nie różni się od naszego średniowiecza. Mamy królów, kodeks rycerski, suwerenów, pomniejszych lordów i wieśniaków, którzy pracują na roli. Na zamkach egzystują komedianci, królów zabawiają błazny i minstrele. Księżniczki śnią o dzielnych rycerzach z pieśni. Jednakże życie nie jest pieśnią, ani tym bardziej bajką. Zaś w grze o tron zwycięża się albo umiera.

Dawno nie spotkałam się z taką olbrzymią wyobraźnią autora i tak świetnie dopracowanymi szczegółami. Ta historia wręcz żyje. Bohaterowie są pełnokrwiści, a dzięki wieloosobowej narracji możemy wejść do umysłów wielu pozytywnych i negatywnych bohaterów. Jest to świetny pomysł wymagający bardzo rozbudowanego warsztatu pisarskiego. I tu George Martin stoi na bardzo wysokim poziomie. Książkę się wręcz pochłania, a zakończenie każdego rozdziału może wręcz przyprawić co delikatniejszych o zawał serca. Płacz i łzy gwarantowane, tak samo jak złość, radość i duma. Co do tego jak historia się skończy…. myślę, że nikt tego nie wie:) Teorie spiskowe ciągle krążą w powietrzu, a liczba wymyślonych przez fanów zakończeń jest powalająca (sama czasami lubię poczytać gdybania ludzi na różnych forach internetowych :D) Na razie pole do popisu jest ogromne, co nie znaczy, że nie czekam z utęsknieniem na „Winds of Winter”! I wy drodzy czytelnicy jeśli jeszcze nie porwał was świat „ Pieśni lodu i ognia” to łapcie książkę w swoje ręce, a dopiero później zabierajcie się za serial! I pamiętajcie, że zgodnie z dewizą Starków ZIMA NADCHODZI!

Recenzja znajduje się również na blogu: http://pozytywnie-zaczytana.blogspot.com/2014/04/gra-o-tron-george-r-r-martin.html

O „Grze o tron” myślę, że każdy słyszał. Historia szybko podbiła serca, najpierw widzów, a potem czytelników. Nie ukrywam, że gdyby nie serial, to możliwe, że nigdy bym nawet nie zwróciła uwagi na tę serię. W 2011 roku, jak o serialu zaczynało się robić głośno, postanowiłam – czemu nie poszukać książki? I tak, jako zapalona czytelniczka, fanka fantastyki po ok. 5 odcinkach...