Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dawno nie czytałam tak przejmującej i emocjonalnej opowieści o relacjach międzyludzkich. "Rozwód" szalenie zaintrygował mnie opisem i uwiódł piękną okładką. Nie mogłam się oprzeć tej historii, gdyż od zawsze mam słabość do literatury poruszającej wątki małżeńskie, bądź partnerskie.

Dlaczego związki się rozpadają?
Każdy medal ma dwie strony, tak jak tytułowy "Rozwód" ma dwie perspektywy na jedno bolesne rozstanie. Jednak czy można wskazać głównego winowajcę?
Autorka w tak inteligentny sposób pokierowała narracją, że Czytelnik niejednokrotnie podczas lektury zmienia swój punkt widzenia.
To wina Niklasa! A nie, czekaj... OK to wina Bei! Aaa nie, jednak to z tego Niklasa niezły drań! No, ale Bea też ma swoje za uszami...

Ale czy uznanie jednego z nich za "winnego" cokolwiek zmienia? Na funkcjonowanie długoletniego związku pracujemy latami, jesteśmy odpowiedzialni za jego jakość, od nas zależy w jaki sposób o niego zadbamy.
W małżeństwie Niklasa i Bei zdecydowanie czegoś zabrakło, może gdyby wyzbyli się w swojej relacji egoizmu, nie doszłoby do tak dramatycznych wydarzeń?

Momentami podczas lektury wręcz współodczuwałam z głównymi bohaterami. Przeniknął na mnie ich ból, zwątpienie i strach przed przyszłością.
"Rozwód" magnetyzuje Czytelnika ładunkiem emocjonalnym, wprowadza w stan melancholii, skłania do refleksji i zakorzenia się w myślach na dłużej.
Polecam szczególnie miłośnikom dramatów rodzinnych :)

Dawno nie czytałam tak przejmującej i emocjonalnej opowieści o relacjach międzyludzkich. "Rozwód" szalenie zaintrygował mnie opisem i uwiódł piękną okładką. Nie mogłam się oprzeć tej historii, gdyż od zawsze mam słabość do literatury poruszającej wątki małżeńskie, bądź partnerskie.

Dlaczego związki się rozpadają?
Każdy medal ma dwie strony, tak jak tytułowy "Rozwód" ma...

Czytaliście może w ostatnim czasie książkę, która zaskoczyła Was swoją oryginalnością?

Jeśli nie, to myślę że "Dom Klepsydry" z pewnością uwiedzie Was swoją niekonwencjalnością. Dwie historie w misterny sposób łączą się w jedną zagadkę kryminalną. I to od Czytelnika zależy czy zacznie swoją przygodę od niebieskiej, czy czerwonej strony okładki.
Ja zaczęłam od niebieskiej, gdyż bardziej ciągnęło mnie do Anglii w latach osiemdziesiątych XIX wieku.
Kompletnie nie wiedziałam czego się spodziewać, lecz moja niepewność szybko przerodziła się w zaintrygowanie. Nietuzinkowi bohaterowie, ponury krajobraz odległej wyspy u wybrzeży Essex i przybysz, który nie ma pojęcia, że wizyta u umierającego krewnego odciśnie trwałe piętno na jego dalszej egzystencji.

Otuliła mnie niepokojąca atmosfera dawnej Anglii, a błotniste otoczenie Domu Klepsydry przykleiło się do moich myśli, dlatego byłam ogromnie ciekawa zakończenia, jak i drugiej książki w książce.
Kalifornia lat trzydziestych XX wieku również zafundowała niepowtarzalny klimat i dostarczyła kolejnych tajemniczych zagadek. Tutaj nic nie jest takie, jak się z pozoru wydaje.

Teraz nieco o mankamentach, czyli marudzenie wybrednej pszczoły;
Nieco rozczarował mnie fakt, że połączenie obu kryminalnych historii nie był bardziej zaskakujący, zabrakło mi efektu wow, lecz jako osobne intrygi przedstawione opowieści poradziły sobie bardzo dobrze.

Porównanie "Domu Klepsydry" do stylu Morton, Zafona, bądź Setterfield nie jestem moim zdaniem zbyt trafiony. Pan Gareth Rubin musi jeszcze sobie zapracować na dołączenia do grona tak wybitnych autorów, lecz z pewnością jego twórczość zapowiada się obiecująco.

Niemniej polecam każdemu miłośnikowi kryminałów, który ma chrapkę na nieszablonową i szalenie frapującą książkę w książce (z francuskiego nazywanej powieścią tetbeszki).

Czytaliście może w ostatnim czasie książkę, która zaskoczyła Was swoją oryginalnością?

Jeśli nie, to myślę że "Dom Klepsydry" z pewnością uwiedzie Was swoją niekonwencjalnością. Dwie historie w misterny sposób łączą się w jedną zagadkę kryminalną. I to od Czytelnika zależy czy zacznie swoją przygodę od niebieskiej, czy czerwonej strony okładki.
Ja zaczęłam od...

Mam ogromną słabość do twórczości B.A. Paris. Autorka podbiła moje serce powieścią „Za zamkniętymi drzwiami” (dzięki tej książce zrodziła się moja miłość do thrillerów psychologicznych). Kolejne pozycje były niestety słabsze (najmniej podobało mi się „Na skraju załamania”), jednak mimo wszystko każda z książek Paris budziła we mnie wiele emocji i pochłaniałam je z prędkością odrzutowca. Autorka potrafi skutecznie budować napięcie oraz umiejętnie nakreślać sylwetki głównych bohaterów. Lekki warsztat pisarski, mnóstwo tajemnic i niedopowiedzeń, wciągająca fabuła… Jednak żaden z jej następnych thrillerów według mnie nie dorasta nawet do pięt emocjonującemu debiutu.

Duże nadzieje pokładałam w "Przyjaciółce", lecz mimo mojej ulubionej tematyki domestic noir, przedstawiona historia nie porwała mnie, tak jak tego oczekiwałam. Zbyt duże wymagania, czy może już tak trudno mnie zaskoczyć (jako względnie dobrze oczytanej miłośniczki thrillerów)? Pewnie połączeniu obu tych czynników.

Z początku całość zapowiadała się obiecująco, lecz z biegiem przewracanych stron odczuwałam coraz większe znużenie. Na wyczekiwany plot twist czekałam aż do samego epilogu, on nieco wynagrodził mi wcześniejszą nudę, lecz nie usatysfakcjonował. Niestety po lekturze czuję głównie rozczarowanie i muszę przyznać, że po kolejną książkę Paris będę sięgać z mniejszym entuzjazmem.

Mam ogromną słabość do twórczości B.A. Paris. Autorka podbiła moje serce powieścią „Za zamkniętymi drzwiami” (dzięki tej książce zrodziła się moja miłość do thrillerów psychologicznych). Kolejne pozycje były niestety słabsze (najmniej podobało mi się „Na skraju załamania”), jednak mimo wszystko każda z książek Paris budziła we mnie wiele emocji i pochłaniałam je z...

Byliście kiedyś w Pieninach?
Ja raz i do dziś pamiętam jak ogromne wrażenie wywarło na mnie Jezioro Czorsztyńskie oraz średniowieczne ruiny zamku znajdujące się na jego brzegu. Przepiękne rejony i nie dziwię się, że Anna Olszewska zdecydowała się właśnie tam umiejscowić akcję swojego debiutanckiego kryminału.

"Osada" to opowieść z niesamowitym klimatem. Mała wieś, stare legendy i szczelnie ukryte tajemnice z przeszłości. Dodajmy jeszcze do tego seryjnego zabójcę, a przepis na emocjonującą historię gwarantowany.

Głównym bohaterem jest Igor Schutt, mężczyzna po przejściach, który osiedla się na półwyspie Stylchyn, aby w końcu zaznać więcej spokoju w swojej egzystencji. Niestety nie jest mu to dane, gdyż już w pierwszych dniach pobytu w wiosce odkrywa ciało brutalnie zamordowanej kobiety.

Z wątkiem teraźniejszym przeplatają się dawne dzieje tytułowej osady, co rzuca Czytelnikowi nieco światła na wydarzenia rozgrywające się obecnie.
Niektóre sekrety stanowczo zbyt długo były ukrywane, lecz prawda ma to do siebie, że w końcu lubi wyjść na jaw.

Książkę przesłuchałam w formie audiobooka i była to rozrywka na najwyższym poziomie. Szczególnie spodobała mi się kreacja postaci i ta oryginalna atmosfera zamkniętej społeczności w otoczeniu majestatycznych krajobrazów. Jestem na tak i czekam na kolejną opowieść autorki w której również (mam nadzieję) pojawi się Igor Schutt.

Byliście kiedyś w Pieninach?
Ja raz i do dziś pamiętam jak ogromne wrażenie wywarło na mnie Jezioro Czorsztyńskie oraz średniowieczne ruiny zamku znajdujące się na jego brzegu. Przepiękne rejony i nie dziwię się, że Anna Olszewska zdecydowała się właśnie tam umiejscowić akcję swojego debiutanckiego kryminału.

"Osada" to opowieść z niesamowitym klimatem. Mała wieś, stare...

"Co kryją jej oczy" Sarah Pinborough rozłożyło mnie na łopatki. Do dziś pamiętam jakie emocje towarzyszyły mi podczas czytania zakończenia tego świetnego thrillera. Mózg na ścianie, a szczęka niczym w kreskówkach sunęła po podłodze. Dlatego też musiałam przeczytać najnowszą książkę autorki, tym bardziej, że również zbierała wiele pozytywnych recenzji.

"Insomnia" intryguje i wciąga w tajemniczy świat bezsenności oraz przejmujących wydarzeń z przeszłości.
Jednak... Mam przesyt thrillerów psychologicznych, w których śledzimy losy i najskrytsze myśli bohaterki zastanawiającej się, czy jest na skraju szaleństwa, czy padła ofiarą jakiejś dziwnej manipulacji. Ten motyw jest już tak często powtarzany (albo może to po prostu ja zbyt często trafiam na tego typu książki?), że odebrał mi przyjemność z czytania. Mimo wszystko byłam ogromnie ciekawa zakończenia i muszę przyznać, że ono okazało się bardzo satysfakcjonujące.

A zatem - czy Emma traci zmysły i klarowany osąd na otaczającą ją rzeczywistość? A może, tak jak twierdzi jej matka, szaleństwo ma we krwi i nie ma przed tym ucieczki?

Warto się przekonać jaką intrygę uknuła Pinborough w swoim najnowszym thrillerze, gdyż w pewnych kwestiach jest to niesztampowa i oryginalna historia.

"Co kryją jej oczy" Sarah Pinborough rozłożyło mnie na łopatki. Do dziś pamiętam jakie emocje towarzyszyły mi podczas czytania zakończenia tego świetnego thrillera. Mózg na ścianie, a szczęka niczym w kreskówkach sunęła po podłodze. Dlatego też musiałam przeczytać najnowszą książkę autorki, tym bardziej, że również zbierała wiele pozytywnych recenzji.

"Insomnia" intryguje...

Lubisz, gdy czytana historia chwyta Cię za gardło i wyciska łzy?

Jakiś czas temu w relacjach rzuciła mi się w oczy książka, która doprowadziła niektóre z Was do łez. Myślę sobie, że dawno żadna opowieść mnie nie poruszyła w taki sposób, trzeba to zmienić!
Czy płakałam? Były momenty, że oczy zaszły mi mgłą, lecz do wylewu łez było jeszcze daleko.

Dawno nie czytałam już żadnego romansu i mimo smutnej i niezwykle przejmującej tematyki "Zdejmij z nieba księżyc" jej słodka, humorystyczna strona momentami jakoś mnie uwierała. Czy było zbyt słodko? Momentami tak. Ale zaraz później ogrom straty głównego bohatera rozwalała mnie na łopatki. Jest to historia o stracie, żałobie oraz różnych stanach emocjonalnych w obliczu choroby i śmierci. Czy w takich okolicznościach można zachować optymizm i w dalszym ciągu zarażać ludzi uśmiechem? Właśnie taka była Lauren. Ona błyszczała, przekazując swoim bliskim pozytywną energię i zawsze mając w zanadrzu dobre słowo. Kochała życie, dlatego śmiertelna choroba na którą zapadła w tak młodym wieku była szalenie niesprawiedliwa. Tym bardziej, że odnalazła miłość swojego życia i musiała ją opuścić.

Podziwiam Lauren za jej odwagę i waleczne nastawienie względem bezlitosnemu stanu zdrowia, który zbyt szybko się pogarszał. Myślę, że w podobnym położeniu trudno byłoby mi zachować optymizm. Dlatego w tej opowieści bliżej mi do postawy Josha. Bardzo go polubiłam, zwłaszcza że na niektórych płaszczyznach przypominał mnie samą.
"Zdejmij z nieba księżyc" to wartościowa książka ku pochwale życia, małych codziennych chwil oraz docenieniu bliskich nam osób w trudnych, życiowych sytuacjach. Zdecydowanie warto odbyć tę emocjonalną podróż, by przekonać się czy trafi akurat w Twoje serce 😊

Lubisz, gdy czytana historia chwyta Cię za gardło i wyciska łzy?

Jakiś czas temu w relacjach rzuciła mi się w oczy książka, która doprowadziła niektóre z Was do łez. Myślę sobie, że dawno żadna opowieść mnie nie poruszyła w taki sposób, trzeba to zmienić!
Czy płakałam? Były momenty, że oczy zaszły mi mgłą, lecz do wylewu łez było jeszcze daleko.

Dawno nie czytałam już...

Tytuł najnowszej książki Camilly Way wzbudził we mnie sprzeczne odczucia. Czy dziecko może być złe? To oksymoron, prawda? No cóż...

Z początku tak właśnie myślałam, lecz pierwsze strony "Złego dziecka" przekonały mnie, że nawet w pozornie niewinnej istocie może kiełkować zalążek zła, który odpowiednio "nakarmiony" spowoduje nieodwracalne szkody.

Hannah od najmłodszych lat wykazywała cechy znacznie odróżniające ją od reszty dzieci. Pozbawiona czułości i przywiązania względem drugiego człowieka (nawet względem własnych rodziców), coraz bardziej zatracała się w fascynacji krzywdą. Ból i cierpienie jednostki sprawiały, że odczuwała trudną do opisania satysfakcję. Właśnie takie emocje zdominowały jej osobowość. Socjopatka?

Beth niejednokrotnie czuła obezwładniający strach, gdy spoglądała w bezduszne oczy swojej córeczki. Jednak kiedy pewnego dnia Hannah przez przypadek poznaje jej sekret z przeszłości, znacznie bardziej obawia się jej kolejnego kroku...

"Złe dziecko" to jeden z tych thrillerów do którego zaglądasz na chwilę z ciekawości i przepadasz niczym kamień w wodę. Trudno oderwać się od tej historii, płynie się jej burzliwym nurtem i z napięcia obgryza paznokcie, gdyż trudno przewidzieć jak potoczą się losy głównych bohaterów.

Być może myślisz, że już wiesz jak skończy się ta opowieść, lecz uwierz mi, Camilla Way przygotowała zaskakujący oraz niebanalny finał i sądzę, że nawet wymagający Czytelnik poczuje się usatysfakcjonowany. Ja byłam! A osobiście uważam się za wybredną w kwestii dobrego thrillera psychologicznego.

Tytuł najnowszej książki Camilly Way wzbudził we mnie sprzeczne odczucia. Czy dziecko może być złe? To oksymoron, prawda? No cóż...

Z początku tak właśnie myślałam, lecz pierwsze strony "Złego dziecka" przekonały mnie, że nawet w pozornie niewinnej istocie może kiełkować zalążek zła, który odpowiednio "nakarmiony" spowoduje nieodwracalne szkody.

Hannah od najmłodszych...

Kraina mrozu, lodu i majestatycznych krajobrazów. Antarktyda przyciąga, fascynuje, czy budzi w Tobie strach? A może zarówno zachwyca, jak i przeraża?

Nigdy nie marzyłam o podroży do odległej do krainy wiecznych śniegów, lecz najnowszy thriller Amy McCulloch sprawił, że zaczęłam się nad tym zastanawiać. Szczególnie zachęciły mnie barwne opisy nietypowych scenerii i możliwość obserwacji humbaków oraz pingwinów w ich naturalnym środowisku.

To było moje drugie spotkanie z twórczością autorki. Przedstawiona historia zaintrygowała mnie od samego początku, czytało mi się lekko i przyjemnie, mimo nieco irytującej głównej bohaterki. To, co najbardziej mnie ujęło w tej opowieści to z pewnością miejsce, gdzie rozgrywała się główna fabuła (na statku, bądź na mroźnym lądzie Antarktydy).

Sama intryga nie porwała mnie na tyle, jak tego oczekiwałam. Liczyłam na większy dreszczyk emocji, choć było poprawnie i ciekawie, autorka mogła nieco bardziej wykorzystać możliwości trudnego położenia Olivii. Zakończenie jest mocnym atutem i oryginalnym zwieńczeniem całej historii. To był dobrze spędzony czas, lecz uważam, że poprzednia książki McCulloch była zdecydowanie lepsza i bardziej emocjonująca.

Kraina mrozu, lodu i majestatycznych krajobrazów. Antarktyda przyciąga, fascynuje, czy budzi w Tobie strach? A może zarówno zachwyca, jak i przeraża?

Nigdy nie marzyłam o podroży do odległej do krainy wiecznych śniegów, lecz najnowszy thriller Amy McCulloch sprawił, że zaczęłam się nad tym zastanawiać. Szczególnie zachęciły mnie barwne opisy nietypowych scenerii i...

Mam ogromną słabość do kryminalnych serii osadzonych w naszych polskich realiach. "Trzcinowisko" przyciągnęło mnie okładką, a po przeczytaniu zarysu fabuły moje zaintrygowanie znacznie się spotęgowało. Nie potrafiłam przejść obojętnie obok tej książki.

Już na wstępie mogę Wam zdradzić, że moje pierwsze spotkanie z twórczością Kingi Wójcik będę wspominać bardzo pozytywnie. Podziwiam autorkę (i przyznam szczerze, że także zazdroszczę!), że w młodym wieku potrafi stworzyć tak skomplikowane i wielowarstwowe historie! Do tego lekki warsztat pisarski, umiejętność wykreowania gęstej atmosfery podsyconej tajemnicami z przeszłości i... przepis na dobry kryminał gotowy!

Zagadkowe morderstwo sprzed dwudziestu czterech lat nadal pozostaje sprawą, która spędza sen z powiek rodzicom Ewy Ostaszewskiej. Ta tragedia odcisnęła bolesne piętno na bliskich dziewczyny, a także na niektórych mieszkańcach Tomaszowa Mazowieckiego. Ojciec Ewy postanawia podjąć ostatnią, desperacką próbę, aby poznać prawdę o tym, co tak naprawdę spotkało jego ukochaną córkę latem 1999 roku. Postanawia wynająć jednego z najbardziej cenionych detektywów - Aleksandra Zamojskiego. Czy były policjant poradzi sobie z tym trudnym śledztwem?

Zaplątałam się w to tytułowe "Trzcinowisko", brodziłam w morzu kłamstw oraz niedomówień, wraz z detektywem Zamojskim próbując rozwiązać tę zagadkową zbrodnię. I wiecie co? Autorka skutecznie niejednokrotnie myliła tropy, że prawda do której udało nam się w końcu dotrzeć okazała się sporym zaskoczeniem. Lubię tego typu zakończenia.
Dodatkowo zżyłam się z bohaterami opowieści i jestem ciekawa kontynuacji ich losów!

Mam ogromną słabość do kryminalnych serii osadzonych w naszych polskich realiach. "Trzcinowisko" przyciągnęło mnie okładką, a po przeczytaniu zarysu fabuły moje zaintrygowanie znacznie się spotęgowało. Nie potrafiłam przejść obojętnie obok tej książki.

Już na wstępie mogę Wam zdradzić, że moje pierwsze spotkanie z twórczością Kingi Wójcik będę wspominać bardzo pozytywnie....

Ciemne labirynty licznych zaułków Paryża w 1830 roku nie uwodziły urokiem jak obecnie. Różnica była diametralna. Zdecydowanie nie chciałabym znaleźć się w tych mglistych uliczkach tuż po zmroku. Ryzyko utraty portfela, bądź nabycie guza było wysoko prawdopodobne, szczęściem byłoby spotkanie na swej drodze jedynie wychudzonych żebraków, bądź nachalnych prostytutek. Mimo wszystko XIX wieczne miasto świateł potrafiło ująć niepowtarzalną atmosferą, gęstym i mrocznym klimatem, który w powieści "Biuro do spraw tajemnych" otula Czytelnika niczym niekoniecznie przyjemny w dotyku, ciężki koc. Nie były to łatwe czasy, lecz niesamowicie intrygujące i przełomowe, jeśli chodzi o rozwój nauki. Gorzej, że ten prężny rozwój nauki w połączeniu z ezoteryzmem staje się natchnieniem do popełnienia zbrodni...

Dawno nie czytałam żadnego retro kryminału i muszę przyznać, że stęskniłam się za tym gatunkiem. Uwielbiam takie podróże w czasie, tym bardziej do dziejów tak skrajnie odległych od teraźniejszości. Do tego malowniczy Paryż, który współcześnie uchodzi za romantyczne i piękną stolicę Francji, a niegdyś był miejscem, które mogłoby budzić wyłącznie strach i wstręt (zwłaszcza w przedstawionej historii).

Groteskowa i tajemnicza zbrodnia okazuje się frapującym wstępem do emocjonujących wydarzeń od których niejednokrotnie włos jeżył się na mojej głowie. Mroczna atmosfera skutecznie uwypukla narastający niepokój, potęgując się w trakcie lektury. Główna fabuła przeplata się ze wstrząsającymi wspomnieniami niejakiego Damiena. To, co spotkało tego biednego chłopca, nie śniło nam się nawet w najgorszych koszmarach...

Tym, co wyróżnia "Biuro do spraw tajemnych" na tle innych kryminałów w podobnym klimacie niewątpliwie jest oryginalny główny bohater. Młody inspektor Valentin Verne z tajemniczą przeszłością wzbudza podziw dzięki swojej niebywałej inteligencji i przenikliwości. Mógł zostać cenionym naukowcem, a jednak wybrał karierę policyjną. Co go do tego skłoniło? Ja już wiem i poznanie prawdy nie spowodowało, że moja fascynacja młodym inspektorem rozwiała się - wręcz przeciwnie, nadal jestem nim oczarowana (i nie chodzi wcale o jego anielską aparycję!). Cieszę się, że ta książka to zaledwie początek serii, gdyż to świetny wstęp do dalszych przygód Valentina, zwiastujący rozrywkę na najwyższym poziomie!

Ciemne labirynty licznych zaułków Paryża w 1830 roku nie uwodziły urokiem jak obecnie. Różnica była diametralna. Zdecydowanie nie chciałabym znaleźć się w tych mglistych uliczkach tuż po zmroku. Ryzyko utraty portfela, bądź nabycie guza było wysoko prawdopodobne, szczęściem byłoby spotkanie na swej drodze jedynie wychudzonych żebraków, bądź nachalnych prostytutek. Mimo...

Boisz się pająków, czy może wręcz przeciwnie - nie masz nic przeciwko tym żyjątkom i marzysz o domowej hodowli?

Ja zdecydowanie należę do tej pierwszej grupy. Nie mam spadu do wszelkiego rodzaju stawonogów, owadów (oprócz pszczół rzecz jasna), czy też płazów. Tak, przyznaję się bez bicia! Budzą we mnie wstręt i trudny do wyjaśnienia lęk. Wolę bardziej przyjazne zwierzątka, zwłaszcza te z sierścią i na czterech nogach :D

Heinrich Vogel został brutalnie doświadczony przez los. Jako młody mężczyzna trafił na pięć lat do więzienia i rozgrywające się tam wydarzenia na zawsze odcisnęły na nim piętno. Czy istnieje jeszcze dla niego nadzieja na zaznanie szczęśliwego, beztroskiego życia? Gdy w końcu zaczął funkcjonować zgodnie z samym sobą, demony z przeszłości powoli zaczynają wychodzić na światło dzienne, a jego dotychczasowa egzystencja ponownie wywraca się do góry nogami...
Najpierw dowiaduje się o katastrofie śmigłowca, którym podróżował od lat nie widziany przez niego ojciec, następnie tuż obok jego łodzi ktoś podrzuca zwłoki zamordowanej kobiety. Vogel z pomocą policjantki Iwony próbuje za wszelką cenę dociec o co chodzi w tej niebezpiecznej układance.

"Ptasznik" to 22 książka Marka Stelara, a ja dopiero teraz zdecydowałam się na nasze pierwsze spotkanie! Lepiej późno, niż wcale, a w tym przypadku z pewnością nie skończy się na jednej książce :)
Spodobał mi się warsztat autora, polubiłam wykreowane przez niego postaci, które są złożone i tajemnicze. A Vogel to niebanalny główny bohater, potrafiący ująć Czytelnika autentycznością i inteligentną przenikliwością. Jakkolwiek to zabrzmi; mam słabość do jednostek po traumatycznych przejściach w literaturze - podziwiam ich odwagę, niezłomność i wytrwałe dążenia do określonego celu.

"Ptasznik" umiejętnie tka swoją sieć, tworząc wciągającą fabułę, którą śledzi się z narastającym zainteresowaniem. Nie zabrakło kilku zaskakujących plot twistów, prowadzących do świetnie skonstruowanego zakończenia, zwieńczającego pierwszy tom nowej serii. Cieszę się, że to nie koniec emocji i nie mogę się doczekać kolejnej części!

Boisz się pająków, czy może wręcz przeciwnie - nie masz nic przeciwko tym żyjątkom i marzysz o domowej hodowli?

Ja zdecydowanie należę do tej pierwszej grupy. Nie mam spadu do wszelkiego rodzaju stawonogów, owadów (oprócz pszczół rzecz jasna), czy też płazów. Tak, przyznaję się bez bicia! Budzą we mnie wstręt i trudny do wyjaśnienia lęk. Wolę bardziej przyjazne...

Ach, jak ja lubię, gdy książki tak pozytywnie mnie zaskakują! Po "Ktoś, kogo znałam" spodziewałam się lekkiej i może nawet ckliwej historii. Otrzymałam wartościową opowieść, która wywołała we mnie mnóstwo emocji - od radości do wzruszenia, od smutku do niezmąconego spokoju. To było moje pierwsze spotkanie z twórczością Paige Toon, lecz z pewnością nie ostatnie, czytałam kilka opinii, że poprzednia książka autorki ("Nic nie rani tak jak miłość") była znacznie lepsza, więc cieszę się z tego, że przede mną jeszcze tyle dobrego :)

Nie ma to jak urocza fabuła (z przerwami na momenty, które ściskają za gardło i rozdzierają serce) przedstawiona w wyjątkowo przyjemnej scenerii. Angielska wieś, gdzie alpaki, kurczaki i włochate króliki oprócz obowiązku są zwierzakami wręcz terapeutycznymi. Niejeden nastolatek zamieszkujący to miejsce w rodzinie zastępczej zaznał kojących widoków i dotyku wełny czworonożnych towarzyszy. Sama dzięki wyobraźni przeniosłam się w to szczegółowo opisane miejsce i zaznałam przyjemnego odpoczynku.

Sceneria to niezaprzeczalny atut przedstawionej historii, lecz to rozgrywające się tam wydarzenia spowodowały, że śledziłam losy bohaterów z zapartym tchem. Mam słabość do trójkątów miłosnych, a ten z pewnością zapisze się w mojej pamięci na długo (tym bardziej, że niewiele czytam powieści tego typu). Leah, George i Theo, troje przyjaciół, złączonych przypadkowo przez los, stworzą relację, która po latach wciąż pozostanie nierozerwalna. Siła pierwszej miłości i jej dramatyczny schyłek to jedynie wstęp do tej uroczej, lecz jednocześnie przejmującej opowieści.

Ach, jak ja lubię, gdy książki tak pozytywnie mnie zaskakują! Po "Ktoś, kogo znałam" spodziewałam się lekkiej i może nawet ckliwej historii. Otrzymałam wartościową opowieść, która wywołała we mnie mnóstwo emocji - od radości do wzruszenia, od smutku do niezmąconego spokoju. To było moje pierwsze spotkanie z twórczością Paige Toon, lecz z pewnością nie ostatnie, czytałam...

Zawsze przerażała mnie myśl o tym, że ktoś bliski z mojego otoczenia może nagle zniknąć. Owszem, jest w tym coś niesamowicie fascynującego, że jednego dnia dana osoba prowadzi normalną, wręcz nudną i powtarzalną egzystencję, a kolejnego nagle bez słowa rozpływa się w
powietrzu. Detektyw Fox Mulder z "Z Archiuwm X" zapewne postawiłby na porwanie przez istoty pozaziemskie, lecz prawda czasami okazuje się o wiele bardziej złożona i prozaiczna.
A jak było z Miriam?

Marta Zaborowska stworzyła wciągający thriller psychologiczny z elementami domestic noir, który intryguje od pierwszych stron. Czytelnik ma możliwość śledzenia kontrowersyjnej sprawy zaginięcia z sześciu perspektyw. Tajemniczy małżonek, pomocny przyjaciel rodziny, ukochana siostra, były partner oraz dwoje policjantów wypełniający swoje obowiązki z najwyższą starannością. Każda z tych postaci jest szalenie dobrze wykreowana, posiada swoje dziwactwa, a jej zachowanie jest spójne, choć zdominowane przez brudne sekrety i niedopowiedzenia.

Czwarta rocznica ślubu miała być wyjątkowa i romantyczna. Konrad przygotował niespodziankę oraz liczył na cudowny wieczór w ramionach ukochanej. Niestety los potrafi być nieobliczalny, a nawet iście bezlitosny...
Pół roku po zaginięciu Miriam w jej samochodzie zostają znalezione zwęglone zwłoki. Czy to ona? To podły żart, prawda?!

Ujęła mnie gęsta atmosfera, która tylko rozrasta się i nawarstwia wraz z kolejną przeczytaną stroną. Nasuwa się coraz więcej pytań, lecz aby uzyskać satysfakcjonujace odpowiedzi, musimy uzbroić się w cierpliwość. Podejrzewałam niemal wszystkich, autorka skutecznie mydliła mi oczy i zafundowała zaskakujący oraz przewrotny finał. Lubię wnikliwą analizę postaci, ich zachowań, czasami wręcz szokujących motywów — tutaj tego nie zabrakło. Lecz kto tak naprawdę był w stanie wyrządzić Miriam krzywdę?
Warto się przekonać!

Zawsze przerażała mnie myśl o tym, że ktoś bliski z mojego otoczenia może nagle zniknąć. Owszem, jest w tym coś niesamowicie fascynującego, że jednego dnia dana osoba prowadzi normalną, wręcz nudną i powtarzalną egzystencję, a kolejnego nagle bez słowa rozpływa się w
powietrzu. Detektyw Fox Mulder z "Z Archiuwm X" zapewne postawiłby na porwanie przez istoty pozaziemskie,...

Lata dziewięćdziesiąte kojarzą mi się z beztroską sielanką. Byłam wtedy dzieckiem, czas wolny był wypełniony zabawą, w głowie rodziły się pierwsze marzenia, a tuż obok nad moim bezpieczeństwem czuwała mama i babcia. Niczego mi nie brakowało, byłam szczęśliwym dzieckiem, które nie miało świadomości tego, jakie okrutne i bezlitosne zło może dotknąć niewinną istotę.
Dla Polski były to przewrotne, szare lata. Wiele rodzin z trudem wiązało koniec z końcem, zmagało się z problemami alkoholizmu, czy bezrobocia... A tytułowy "Nielat" dźwigał na swoich barkach udręki zdecydowanie zbyt poważne, jak na jego wiek. Ok, można pomyśleć, że przecież to tylko literacka fikcja, lecz tak naprawdę kto wie? Prawdopodobnie podobny los spotkał niejednego nastolatka. Dlatego ta historia potrafi wstrząsnąć Czytelnikiem i na długo zapisać się w pamięci.

Jak wspomniałam w poście z zapowiedzią tej książki; jej czytanie momentami sprawiało mi wręcz fizyczny ból. Śledząc trudne przeżycia Michała odczuwałam niepokojący dyskomfort oraz ból spowodowany niesprawiedliwością tego, co go spotykało. Lecz brnęłam w tej historię dalej, gdyż ciekawość była silniejsza niż wspomniany dyskomfort. Musiałam wiedzieć jak potoczą się dalsze losy nastolatka.

Równocześnie uczestniczymy w policyjnym śledztwie. Policjanci z wydziału zabójstw próbują rozwikłać zagadkę morderstwa znanego aktora znalezionego w melinie. Co rozpoznawalna postać mogła robić w tak parszywym miejscu?
W tym samym dniu, w opuszczonym budynku, zostają znalezione zwęglone zwłoki. Komisarz Nawrocki, zwany "Chartem" zmierzy się z jedną z najtrudniejszych spraw w całej swojej karierze.

Lektura "Nielata" wywołała we mnie wiele skrajnych emocji. Nie była to łatwa i przyjemna historia, lecz wiedziałam już czego mogę spodziewać się po twórczości Piotra Kościelnego. Mankamentem okazały się detale zawarte w warsztacie pisarskim. Pojawiały się powtórzenia i czasami mierziła mnie oziębłość narracji. Ta obojętność jest charakterystyczna w książkach autora, co ma też swoje pozytywne strony, gdyż nie wnikamy zanadto w przeżycia wewnętrzne postaci (przy tak trudnych tematach bywa to czasami zbawienne).
Ponadto myślę, że przedstawieni bohaterowie mogliby posiadać więcej indywidualnych cech, szczególnie Chart, wówczas zyskaliby na wiarygodności.

"Nielat" spodobał mi się bardziej niż "Szymek" i choć ta historia porządnie sponiewierała mnie emocjonalnie, z pewnością sięgnę po kolejną książkę autora.

Lata dziewięćdziesiąte kojarzą mi się z beztroską sielanką. Byłam wtedy dzieckiem, czas wolny był wypełniony zabawą, w głowie rodziły się pierwsze marzenia, a tuż obok nad moim bezpieczeństwem czuwała mama i babcia. Niczego mi nie brakowało, byłam szczęśliwym dzieckiem, które nie miało świadomości tego, jakie okrutne i bezlitosne zło może dotknąć niewinną istotę.
Dla...

Są książki, które trafiają do nas w odpowiednim momencie i za to jestem im ogromnie wdzięczna. Uwielbiam to. Rozpoczynam nową historię i stopniowo się w niej zanurzając, nagle odkrywam, że jestem w literackim domu. Dobrze mi tu, przytulnie i wygodnie, jak w ulubionym fotelu.

Właśnie w ten sposób "Witaj, piękna" ujęła mnie od samego początku. Przed lekturą czytałam kilka skrajnych recenzji, lecz one jedynie spotęgowały moją ciekawość.
Cenię sobie powieści autentyczne i przepełnione bolesną prawdziwością ludzkiej zwyczajności. Bez lukru, zbędnej idealizacji oraz sztucznego dramatyzmu. Dlatego autorka swoją prozą perfekcyjnie wkomponowała się w mój czytelniczy gust. Świeżo po lekturze już zaczynam tęsknić za wykreowanymi bohaterami, którzy z pewnością długo jeszcze będą gościć w moich myślach.

Najpierw poznajmy Williama Watersa dorastającego w cieniu rodzinnej tragedii. Jego samotna przeszłość, brak emocjonalnego ciepła ze strony najbliższych, już na zawsze będzie rzutować na jego dalsze życie. Swoje miejsce odnajduje na boisku do gry w koszykówkę... oraz u boku ambitnej Julii Padavano. Lecz to zaledwie początek niezwykle angażującej sagi rodzinnej, którą mamy przyjemność śledzić przez ponad czterdzieści lat.

W świecie Napolitano odnajdziesz całą gamę skrajnych odczuć; euforię podczas wzlotów oraz przejmujący smutek podczas upadków głównych bohaterów. Poznasz wyjątkową siostrzaną więź i doświadczysz rozczarowania, żalu, lecz także prawdziwej miłości i lojalności.
Jestem pod wrażeniem.

Są książki, które trafiają do nas w odpowiednim momencie i za to jestem im ogromnie wdzięczna. Uwielbiam to. Rozpoczynam nową historię i stopniowo się w niej zanurzając, nagle odkrywam, że jestem w literackim domu. Dobrze mi tu, przytulnie i wygodnie, jak w ulubionym fotelu.

Właśnie w ten sposób "Witaj, piękna" ujęła mnie od samego początku. Przed lekturą czytałam kilka...

Gdy autor znany z danego gatunku, nagle podejmuje się nowej tematyki zawsze jestem ogromnie zaintrygowana. Znasz twórczość Tess Gerritsen?
Dotychczas rozpoznawalna głównie dzięki swoim popularnym thrillerom medycznym, bądź świetnie skonstruowanym kryminałom. Aż tu nagle na świat wyszła jej pierwsza powieść szpiegowska!

Potrafisz sobie wyobrazić Jamesa Bonda na emeryturze, który zajmuje się hodowlą kur oraz prowadzi stateczne, wręcz nudne życie w niewielkiej mieścinie?
No właśnie, w powietrzu wręcz czuć nadchodzące kłopoty, bo przecież taka sielanka nie może trwać wiecznie...

Agenta 007 już z pewnością dobrze znasz, zatem teraz przyszła pora na niezwykle odważną i doświadczoną przez niebezpieczne misje byłą agentkę CIA - Maggie Bird. Jednak czy kobieta z tak burzliwą przeszłością zazna upragnionego spokoju?
Niestety, jeszcze nie teraz.

Gdy na podjeździe Maggie znajduje zwłoki, zdaje sobie sprawę, że demony z przeszłości wciąż o niej pamiętają. Rozpoczyna się emocjonująca walka z nieznanym, lecz szalenie groźnym przeciwnikiem. Na szczęście kobieta ma wsparcie w przyjaciołach z dawnych lat. Byli agenci choć młodość dawno już mają za sobą, nadal operują przydatnymi umiejętnościami, a ich umysły wciąż są dziarskie i ostre niczym brzytwy. Czy Klub Martini stanie na wysokości zadania?

"Wybrzeże szpiegów" szybko wciągnęło mnie wir zdarzeń i z zaciekawieniem śledziłam przeszłe oraz obecne losy Maggie. Szczególnie ujęły mnie opisy miasteczka Purity - zdecydowanie mogłabym tam zamieszkać.
Nie zabrakło zwrotów akcji i rozlewów krwi... mimo wszystko zabrakło mi "tego czegoś", co spowodowałoby, że książkę czytałabym z wypiekami na twarzy i sercem w gardle. Lecz była to bardzo dobra rozrywka i z chęcią poznam kolejne przygody Klubu Martini!

Gdy autor znany z danego gatunku, nagle podejmuje się nowej tematyki zawsze jestem ogromnie zaintrygowana. Znasz twórczość Tess Gerritsen?
Dotychczas rozpoznawalna głównie dzięki swoim popularnym thrillerom medycznym, bądź świetnie skonstruowanym kryminałom. Aż tu nagle na świat wyszła jej pierwsza powieść szpiegowska!

Potrafisz sobie wyobrazić Jamesa Bonda na emeryturze,...

Kryminał nie musi ociekać krwią, by wkraść się w moje łaski. Jestem wymagająca jeśli chodzi o ten gatunek, lecz zdecydowanie zamiast szczegółowych opisów mordów, wybieram umiejętnie utkaną intrygę, która porywa Czytelnika w swoje szpony i trzyma w zaciekawieniu oraz narastającym napięciu do ostatniej strony. Jak było w przypadku "Morderstwa w zimowy dzień"?

To było moje pierwsze spotkanie z twórczością Merryn Allingham, już "Morderstwo w księgarni" kusiło mnie świetną oprawą graficzną i intrygującym tytułem, całe szczęście ten cykl można czytać niezależnie. Lecz zaczynając od drugiego tomu wiem, że znajomość chronologiczna znacznie lepiej wpłynie na odbiór przedstawionej historii.

Lubię gdy fabuła książki rozgrywa się w niewielkim miasteczku, bądź małej wiosce, gdzie wszyscy się znają. Wówczas każdy jest podejrzany, a gdy autorka dodatkowo zawadiacko myli tropy, coraz szybciej przerzucamy strony powieści ku rozwiązaniu zagadki.

Ofiarą morderstwa pada znajoma Flory Steele, co popycha dociekliwą właścicielkę księgarni do śledztwa na własną rękę. Detektywistyczna smykałka sprawia, że główna bohaterka jest niezwykle zdeterminowana, mimo czyhającego niebezpieczeństwa. Na szczęście nie jest sama w swoim śledztwie. Z początku bardzo niechętnie, lecz ostatecznie dzięki osobliwemu urokowi Flory, z coraz większym zaangażowaniem, zaczyna jej towarzyszyć Jack Carrington, pisarz kryminałów.
Szybko polubiłam ten duet i śledziłam ich poczynania z zapartym tchem, tym bardziej że do ich relacji wkradł się subtelny i nienachalny wątek miłosny ;)

"Morderstwo w zimowy dzień" szczegółowo przybliża nam wiele postaci zamieszkujących Abbeymead, co sprawia, że elementy obyczajowe momentami dominują zagadkę morderstwa. Wszak bardzo istotne jest dla Czytelnika poznanie wszystkich bohaterów, gdy zamierza na dłuższy czas zanurzyć się w danej serii.
Przyjemnie spędziłam czas z tą książką, mimo że domyśliłam się kto jest zabójcą. Choć tym razem nie zaznałam finałowego zaskoczenia, jestem ciekawa dalszych przygód Flory i Jacka.

Kryminał nie musi ociekać krwią, by wkraść się w moje łaski. Jestem wymagająca jeśli chodzi o ten gatunek, lecz zdecydowanie zamiast szczegółowych opisów mordów, wybieram umiejętnie utkaną intrygę, która porywa Czytelnika w swoje szpony i trzyma w zaciekawieniu oraz narastającym napięciu do ostatniej strony. Jak było w przypadku "Morderstwa w zimowy dzień"?

To było moje...

Nie da się przejść obojętnie obok najnowszej powieści jednej z twoich ulubionych autorek. Choć biblioteczka pęka w szwach, a książki panoszą się w każdym możliwym pomieszczeniu (tak, okazjonalnie również w łazience), kolejna dodatkowa pozycja nie sprawi, że stosy "hańby" runą mi na głowę, a skutecznie poprawi nastrój.

Kate Morton z niezwykłą szczegółowością za pomocą subtelnych słów oddaje realia dawnych czasów oraz odległych zakątków świata. Kocham jej warsztat pisarski, gdyż wsiąkając w przedstawione przez nią historie na jakiś czas przenoszę się do zupełnie innej rzeczywistości. I zazwyczaj bardzo mi w niej dobrze.

"Tajemnica domu Turnerów" urzekła mnie dusznym klimatem i niepokojącą zagadką. Jak zawsze skrupulatnie wykreowane postaci na jakiś czas zdominowały moje myśli. Jest to jedna z smutniejszych i bardziej przejmujących powieści autorki. Tematy macierzyństwa, depresji oraz straty dziecka mocno oddziaływały na emocje podczas lektury.

Rozważania na temat przynależności oraz naszego miejsca na świecie skłoniły mnie do refleksji. Dla osób mających za sobą kilka przeprowadzek pytanie odnośnie ich mentalnego domu może okazać się podchwytliwe. Inni natomiast odnajdują "dom" w ulubionych książkach.

Tym, co mocno mnie zaskoczyło było zakończenie. Książka zaszufladkowana jako historyczna obyczajówka miała finał rodem z najlepszych kryminałów, bądź thrillerów psychologicznych. Do dziś mam gęsią skórkę, gdy przypomnę sobie genialne rozwiązanie największej tajemnicy domu Turnerów.

Nie da się przejść obojętnie obok najnowszej powieści jednej z twoich ulubionych autorek. Choć biblioteczka pęka w szwach, a książki panoszą się w każdym możliwym pomieszczeniu (tak, okazjonalnie również w łazience), kolejna dodatkowa pozycja nie sprawi, że stosy "hańby" runą mi na głowę, a skutecznie poprawi nastrój.

Kate Morton z niezwykłą szczegółowością za pomocą...

Z chęcią przeniosłabym się w czasie choć na jeden dzień do beztroskich, dziecięcych lat, gdzie do pełni szczęścia wystarczały lody śmietankowe z automatu i plac zabaw z huśtawką oraz karuzelą 😍
Obecnie przyjemnie wrócić do tego czasu chociaż za pomocą wspomnień.

"Cudowne lata" Valerie Perrin uwiodła mnie przepiękną okładką i zaintrygowała niebanalnym opisem. Mam słabość do książek w których mamy możliwość śledzić losy głównych bohaterów od dzieciństwa, poprzez dorastanie, aż do ich dorosłości.
Poznajemy Ninę Beau, Adriena Bobina oraz Etienna Beaulieu, gdy rozpoczynają naukę w szkole podstawowej. Początkowo łączy ich jedynie pewien zbieg okoliczności, lecz ich relacja szybko zaczyna ewoluować. Tak stopniowo rodzi się specyficzna więź, która przetrwa wiele lat. Bardzo burzliwych lat.

Proza Perrin ma w sobie coś hipnotyzującego, niezwykle łatwo wsiąknąć w wykreowany przez nią świat.
Lecz ostatecznie czuję pewien niedosyt. "Cudowne lata" mimo przyjmujących zdarzeń i doświadczeń głównych postaci, zamiast ciepłem, owiały mnie chłodem... Warsztat Perrin jest nieco surowy, lecz bez wątpienia autentyczny i skłaniający do refleksji. Ciężko ocenić mi jednoznacznie tę powieść, ale oczywiście nie żałuję czasu, który z nią spędziłam!

"Pozwól czarnym myślom latać Ci nad głową, ale nie dopuść do tego, żeby uwiły Ci we włosach gniazdo".

Z chęcią przeniosłabym się w czasie choć na jeden dzień do beztroskich, dziecięcych lat, gdzie do pełni szczęścia wystarczały lody śmietankowe z automatu i plac zabaw z huśtawką oraz karuzelą 😍
Obecnie przyjemnie wrócić do tego czasu chociaż za pomocą wspomnień.

"Cudowne lata" Valerie Perrin uwiodła mnie przepiękną okładką i zaintrygowała niebanalnym opisem. Mam słabość...

Jeden z moich ulubionych autorów. Simon Beckett znany z serii o antropologu Davidzie Hunterze. Znacie? Jeśli nie to będę Was tak długo zachęcać, aż dla świętego spokoju w końcu przeczytacie 😀

Nigdy nie zapomnę jak jako nastolatka wróciłam z imprezy około 4:00 nad ranem i zamiast iść spać stwierdziłam, że jeszcze chwilkę poczytam. Byłam akurat w połowie drugiego tomu wspomnianej serii. "Zapisane w kościach" pochłonęło mnie do tego stopnia, że nawet nie zauważyłam jak upłynęły trzy godziny i na dworze zrobiło się jasno. Ale doczytałam do końca i byłam pod ogromnym wrażeniem! To chyba właśnie wtedy narodziła się we mnie miłość do kryminalnych historii.  Nigdy wcześniej żadna książka mnie tak nie zaskoczyła.

Czy po tylu latach Beckett wciąż potrafi zaskakiwać? Zdecydowanie tak!

"Zagubiony" kupił mnie szczegółowo dopracowaną intrygą oraz wnikliwą kreacją głównego bohatera. Jonah to policjant z długoletnim stażem, dźwigajacy na swoich barkach dramatyczne wydarzenia sprzed dziesięciu lat, o których nie sposób zapomnieć. Gdy demony przeszłości wyciągają w stronę mężczyzny swoje macki... nic już nie będzie takie jak dawniej.

Po lekturze czuję delikatny niedosyt. Trudno mi nawet sprecyzować dlaczego. Może przez wolno rozwijającą się fabułę w pierwszej części książki? Później akcja ruszyła jak szalona, aż do zaskakującego finału.

Jednak mam przeczucie, że kolejne części nowej serii będą niezwykle emocjonujące. W końcu przecież to Beckett, mój kryminalny mistrz!

Jeden z moich ulubionych autorów. Simon Beckett znany z serii o antropologu Davidzie Hunterze. Znacie? Jeśli nie to będę Was tak długo zachęcać, aż dla świętego spokoju w końcu przeczytacie 😀

Nigdy nie zapomnę jak jako nastolatka wróciłam z imprezy około 4:00 nad ranem i zamiast iść spać stwierdziłam, że jeszcze chwilkę poczytam. Byłam akurat w połowie drugiego tomu...